คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ต่างหน้าที่
บทที่ 19 ต่างหน้าที่
กระแสลมแสนหนาวเริ่มพัดพา นำนาวาแข็งตัวเริ่มมัวหมอง
แมกไม้ที่ไร้ใบไม่ชวนมอง จงตริตรองท่านจักพบสายอัสนีย์
นางสูงศักดิ์สมเลือดสีน้ำเงิน แม้มองเผินท่านยังเห็นศักดิ์วงศ์หงส์
เปล่งรัศมีเกรียงไกรความทระนง ณ ที่ตรงดินแดนไร้แสงจันทร์
รางบางของหญิงสาวที่เปล่งประกายรัศมีเจิดจ้าชวนมองลอยอยู่เหนือมหานที ตรึงสายตาของชายหนุ่มให้มองอย่างมิอาจละไปจากร่างระหง...น่าเกรงขามแต่งดงามดั่งเทพธิดา..แม้จะสิ้นร่างเจ้าหญิงแห่งพรายน้ำไปแล้ว
พลัน!!!ดวงตาที่เป็นสีฟ้าประกายเงินกลับเป็นสีชมพูประกายเงินซึ่งหลบหลังเปลือกตา เส้นผมสีเงินยวงพลันกลับเป็นสีทองเรืองรอง รัศมีราวสายน้ำหุ้มกายหายไปราวไม่เคยมี..ร่างบางล่วงดิ่งสู่ผืนน้ำทันที!!
"เฮ้อออออ..รอด"เฟธานพูดพลางมองหน้าหญิงที่ไร้ซึ่งสติในอ้อมแขนของตน หลังจากร่ายคาถาทันท่วงที..
...เรื่องเมื่อครู่ คืออาไรกันหนอ..
เช้าวันนี้ท้องฟ้างดงามไปด้วยดวงอาทิตย์แย้มรับกับชายฟ้าเปิดสะอาดสดใส ท้องทะเลสีครามงดงามราวกับภาพวาด เรือเดินสมุทรซึ่งกำลังเข้าฝั่ง..เรือที่เดินทางข้ามคืนมาเพื่อถึงเกาะซิกนัส..อาณาจักรที่เล็กที่สุดในแผ่นดิน..
"อีกครึ่งชั่วโมงจะเข้าฝั่งแล้วนะขอรับท่าน"เสียงของผู้เดินเรือตะโกนขึ้น
"ทำไมอาจารย์ไม่ตื่นเลยล่ะคะ"ไมเนอร่าถามเฟธานซึ่งกำลังปลุกหญิงสาวในอ้อมกอดอยู่
เหงื่อไคลในตัวของหญิงสาวออกมาไม่หยุดด้วยความร้อนจากพิษไข้ แสงแดดส่องกระทบเส้นผมสีน้ำตาลทอง และคิ้วสีเดียวกันที่ขมวดมุ่นแม้ตาจะหลบอยู่หลังเปลือกตา
"อ๊ากกกกกกกก!!!"เสียงเมเจอร์ร้อง ขึ้นทันทีที่หกล้มลง แก้วน้ำที่ถืออยู่ในมือสาดลงเข้าใส่ร่างของหญิงสาวที่สลบไสลไม่ได้สติ
เฮือก!!!
ดวงตาสีชมพูประหายเงินเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับพาร่างของตนลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว ไมเนอร่าผงะถอยหลังด้วยความตกใจ ลีนน์เกาะแขนไมเนอร่าแน่น เมเจอร์ซึ่งนอนอยู่บนพื้นเรือมองมาด้วยดวงตาสีฟ้าเขียวน้ำทะเล เส้นผมสีแดงเพลิงของแฝดผู้พี่เปียกไม่ได้น้อยกว่าของผู้เป็นอาจารย์ ดาริคผวาเข้าหาผู้เป็นนายด้วยความห่วงใยเช่นเดียวกับเฟธาน ไรมิสซึ่งนั่งอยู่บนกาบเรือแทบล่วงสู่ผืนน้ำ...
"เอโรร่า ฟะ..ฟื้นได้ยังไงกัน.."เสียงของลีนน์ขาดหายไป
เอโรร่าหันไปมองรอบด้าน...แต่ละคนมีสภาพไม่ต่างกับเจอผี ทำไมกันล่ะ??..
"เป็นอะไรกันหรือ..แล้วทำไมทุกคนถึงมาอยู่ข้างนอก..แล้วทำไมข้าตื่นข้างนอกล่ะ"คำถามพรูออกมาด้วยความรัวเร็วทันทีที่ตั้งสติได้
"ก็เมื่อคืนเจ้าสลบไป..ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ตื่น แต่พอน้ำสาดแค่แก้วเดียว...ตื่นขึ้นมาเชียว"เฟธานค่อยๆตอบทีละคำถามโดยเลือกเว้นช่วงของพรายวารีเอาไว้
"ซิกนัสสสสสสสสสสสส"เสียงประกาศก้องของผู้เดินเรือดังขึ้นเป็นอันหยุดบทสนทนาทั้งสิ้นลง...
เมืองเล็กๆกลางมหานทีแห่งนี้คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมาย..แต่ละคนต่างกันทั้งลักษณะสีผิวเส้นผมดวงตาหรือแม้กระทั่งวิธีการเดิน บรรยากาศแสนครึกครื้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะทั่วถนนสายกลาง คณะเดินทางที่ประกอบไปด้วยหญิงสาวสองนาง ชายหนุ่มสองนาย คู่แฝด และตัวประหลาดอีกหนึ่ง เดินไปตามทางที่ปูด้วยอิฐสีเขียวประหลาด...
ทั้งหมดเดินไปตามทางก่อนที่จะเลือกเข้าพักใน 'โรงแรมจิม เดอะลุ๊กส์'ซึ่งเป็นโรงแรมสามชั้นขนาดเล็กที่มีผู้คนเดินเข้าออกตลอดเวลา
"สวัสดีครับ ผมจิมเจ้าของโรงแรม ต้องการห้องพักแบบไหนดีครับ"ชายวัยกลางคนตัวใหญ่ที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยแห่งความเป็นมิตรรวมถึงหนวดดกเฟิ้มสีน้ำตาลแดงทักทายอย่างเป็นกันเอง
"ขอห้องธรรมดาสามห้องครับ"เฟธานตอบอย่างถูกชะตากับนายจิม
"เอ่อ..ตอนหัวค่ำลงมาทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรมดูสิครับรวมอยู่ในค่าห้องแล้ว นี่ครับกุญแจห้อง ชั้นบนสุดห้องสี่ ห้าและหกนะครับ" จิมชวนคุยพลางหยิบกุญแจสามดอกส่งให้ชายหนุ่ม
"เอ้า เชิญเลือกครับคุณผู้หญิงอยากได้ห้องไหน"ไรมิสพูดเมื่อทุกคนยินอยู่บนชั้นสามของโรงแรม
"ข้าขอห้องในสุด เบอร์อะไรนะ...หกใช่อะป่าว??"เมเจอร์พูดพลางคว้ากุญแจไปโดยไม่รอให้ได้รับคำตอบ
"งั้นข้ากับลีนน์ขอห้องกลาง" เอโรร่าพูด
"ส่วนเราสองคนก็เหลือห้องสุดท้าย หน้าบันไดพอดี" ไรมิสกับเฟธานมองหน้ากัน
"อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันข้างล่างนะสาวๆ"ไรมิสพูดพลางหยิบสัมภาระขึ้นพาดบ่า
"เฮ้ยยยย ข้าเป็นผู้ชายนะ!!"เมเจอร์แย้ง
"เออ หน่า..เรื่องมากจริงไอเตี้ย" ไรมิสกล่าวเป็นประโยคสุดท้ายก่อนจะผลุบหายเข้าไปในห้องพัก
เสียงอึกทึกดังขึ้นทันทีที่ลงมาถึงชั้นล่างผู้คนต่างสำราญรมย์กันด้วยเครื่องดื่มและอาหารรสเลิศของโรงแรมจิม เดอะ ลุ๊กส์
"คืนนี้ระวังกันให้ดีนะทุกคนได้ข่าวว่าโจรสลัดเทียบท่า"ชายกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันถึงโจรสลัด
"หา!!มีโจรสลัดด้วยหรือเกาะนี้" เมเจอร์ซึ่งนั่งหัวหลังชนกับผู้ชายกลุ่มนั้นโวยวายขึ้น เป็นเหตุให้ชายวัยกลางคนทั้งกลุ่ม หันมามองตามกระแสเสียง
"ก็ใช่น่ะสิเจ้าหนู เจ้าไม่รู้จักหรือเช่นไร จอมโจรทะเลไทปัส คอเคซัส!"ชายผู้นั้นพูดอย่างประหลาดใจ
"ข้าไม่รู้จักหรอกแต่ฟังจากชื่อข้าก็คิดว่าไม่รู้จักนั่นแหละดีแล้ว" เมเจอร์ตอบแหยๆ
....ไทปัส คอเคซัส....ชื่อนี้ไม่ชอบมาพากลเอาเสียเลย...คืนนี้คงต้องตื่นกลางดึกอีกแล้วเป็นแน่...หญิงสาวครุ่นคิด
กลางมหานทีในความมืดมิดที่โรยตัวลงมาเสมือนเงาที่ปิดบังความสว่างแห่งแสง...เรือสลัดลำยักษ์ที่ไม่เคยมีผู้ใดกล้าล่วงรู้ถึงความลับ ลอยลำเข้ามาใกล้ถึงอาณาจักรกลางทะเล ฟองคลื่นแตกกระจายขึ้นสูงเหมือนเป็นพายุแห่งการต้องรับผู้เป็นดังเทพแห่งท้องนที...
กลางใบเรือสีดำสนิทของเรือมีลายดาบไขว้ทับหัวกระโหลกสีขาวตราอยู่ดั่งต้องการประกาศลั่นถึงศักดิ์แห่งท้องทะเลแห่งนี้...เรือของกัปตันไทปัส คอเคซัส..
ความคิดเห็น