คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ดุจตะวัน
บทที่ 15 ดุจตะวัน
ดวงตะวันบนเวหาสุดล้ำลึก ไร้คนนึกสงสัยความยิ่งใหญ่
จ้าวนภาสาดแสงทุกแห่งไป ระบือไกลความลึกลับทรงอำนาจ
ดวงบุหลันบนนภาสุดงดงาม ทุกคืนยามเฝ้ามองทุกแห่งหน
ไร้ดวงใดสาดแสงได้น่ายล ดั่งเช่นดลดวงจันทรากลางราตรี
ดวงจันทร์ส่องแสงนวลเหมือนมีนางฟ้ามาจุติ กลบความสว่างสุกใสของดวงดาวอื่นหมดสิ้น ค่ำคืนเงียบสงัดราวกับทุกคนหลับใหลไม่รู้ตื่นด้วยความฝันดี...อากาศอันหนาวเย็น เริ่มมีหิมะโรยตัวลงมาในความเงียบ...
ร่างระหงยืนพินิจจ้าวรัตติกาลด้วยความมิรู้เบื่อ เสี้ยวหน้าขาวนวลที่กระทบแสงจันทร์ยิ่งชวนมองมากกว่าเดิมอีกทวีเท่า เส้นผมสีน้ำตาลทองราวแพรไหมสยายไปตามสายลมแห่งความหนาวเย็น คงเป็นภาพที่ละสายตาไม่ได้หากว่า ดวงตาสีชมพูประกายเงินคู่งามไร้ซึ่งแววเศร้ามอง..
"ยืนมองพระจันทร์อีกแล้ว"เสียงของชายหนุ่มที่คุ้นเคยดังขึ้น เอโรร่าหันไปตามทิศทางของเสียง และยิ้ม..เพียงปาก..
"เจ้าจะมองอะไรนักหนาน้า"เฟธานเดินเข้ามา ก่อนที่จะทรุดตัวนั่งที่ระเบียงหน้าร่างบาง รอยยิ้มน้อยๆผุดขึ้นที่ริมฝีปากอีกครา รอยเศร้าในแววตาเริ่มเลือนหายไป
"เจ้ายังใส่อยู่อีกหรือ"เอโรร่าชี้ไปที่คอของชายหนุ่ม..ซึ่งมีสร้อยเส้นบางจี้รูปพระจันทร์เสี้ยวห้อยอยู่
"แน่นอน เจ้าให้ข้านี่"เฟธานยิ้มเจ้าเล่ห์ เอโรร่าหัวเราะในท่าทางนั้น
"มันก็ตั้งนานแล้ว นึกว่าเจ้าทำหายไปแล้วเสียอีก เห็นปกติของที่เจ้ามีมักหายก่อนหนึ่งเดือน"
"เจ้าก็พูดซะ "เฟธานกล่าวลอยๆก่อนที่จะย้อนนึกถึงอดีต
"เฮ้อออ"
"เจ้าจะถอนหายใจทำไมน่ะ เอรี่"
"ข้าพยายามทั้งบ่ายแล้ว นางไม่ยอมคลายเรื่องเกี่ยวกับศิลาอินคาทัสนั่นเสียที ข้าชักท้อไม่เคยมีใครเลี่ยงคำพูดข้าได้ขนาดนี้"ดวงหน้างามงองุ้มก่อนจะทรุดตัวลงข้างชายหนุ่ม
"นั่นอาจเป็นเพราะคนที่เจ้าเคยพูดด้วยมีอยู่น้อยคน"พูดจบเฟธานก็หัวเราะกับความคิดของตนเองยกใหญ่
..แม้อากาศจะหนาว แต่ก็อุ่น..ข้างใน..เพียงเพราะรอยยิ้มของชายหนุ่มข้างๆนี้เองน่ะหรือ..
..คงเป็นเช่นนั้นแหละ..
ยามเช้าเป็นวันที่อากาศสดใสอีกวันหนึ่ง แสงอาทิตย์สาดกระทบเกล็ดหิมะขาวนวลที่ปกคลุมไปทั่วบริเวณ ...หนาวจัง..เด็กสาวผมสีเพลิงคิดขึ้นพลางขยับมือโอบรอบกายตนราวกับช่วยให้อบอุ่นขึ้น ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลสดใส มองไปยังวิถีชีวิตที่ชาวบ้านกำลังดำเนินตามปกติ..เช่นทุกวัน
ไมเนอร่าเดิน เข้าไปในตัวบ้านอีกครั้ง..การเดินทางจักย่อมมีที่สิ้นสุด สักวันนางจะต้องได้พบแม่ของนางอีก แม้ท่านจักไม่ใช่แม่แท้ๆของนางก็ตาม..
"ไมเนอร่า" เอโรร่าร้องเรียกเด็กสาว ทีเพิ่งเดินเข้ามาจากประตูทางหน้าบ้าน
"คะ??" น้ำเสียงที่พยายามทำให้สดใสตอบกลับไป
"ยืนเหม่อคิดถึงบ้านอยู่นั่นแหละ มาเร็วเราต้องรู้สิ่งที่ต้องการรู฿จากเสนาธิการหญิงแอนลีสให้ได้ก่อนพรุ่งนี้เช้านะ" เอโรร่าอ่านดวงตาของไมเนอร่าด้วยความรวดเร็วและจูงผู้เป็นลูกสิษย์เดินไปยังห้องนั่งเล่นห้องเดียวกันกับเมื่อวาน..ซึ่งตอนนี้ ทวดแอนลีส เฟธาน เมเจอร์ และไทนายล์ตนหนึ่งนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
แอนลีสเลิกคิ้วขึ้นและวางถ้วยชาลงทันทีที่เอโรร่าเดินเข้ามา รอยยิ้มผุดขึ้นที่ริมฝีปากสีจัด นางนั่งไขว่ห้างด้วยท่าทีสบายใจ
"วันนี้เจ้าจะมานั่งล้วงสิ่งที่เจ้าต้องการรู้ต่อหรือ เอโรร่า?" คำถามนั้นเหมือนตั้งใจจะทำให้อารมณ์เสียมากกว่าคำถามที่ต้องการคำตอบ เอโรร่าไม่โต้กลับ ใบหน้านิ่งเฉย ไร้ซึ่งอารมณ์ขุ่นเคืองใดๆ
"แต่ วันนี้ข้ามีงานในวัง เจ้ารอไปก่อนละกัน"พูดจบผู้วิเศษแอนลีสก็วางถ้วยชาที่ไร้ชาอีกต่อไป และ..หายตัวไปจากบ้านของนาง...
"ให้มันได้อย่างนี้สิ!!!"เอโรร่าสบถด้วยความโมโห
"เอ่อ..ข้าจะเข้าไปในเมืองมีใครอยากไปกับข้าไหม??"ไรมิสขัดขึ้น
"ข้า.." เด็กชายผมแดงผู้ซึ่งต้องการจะไปในเมืองลุกและเดินออกไปหน้าบ้านโดยไม่พูดอะไร..
เคร้งๆๆฉับๆๆ!!!
เสียงดาบกระทบกันดังสนั่นมาจากจตุรัสกลางมหานครคลาไมล์ ซึ่งพลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เป็นเหตุทำให้เกิดเสียงเอะอะเอ็ดตะโรมากมายเมื่อมีคน สอง คน กำลังฟันดาบปะทะกันไปตามทางเดินของอิฐสีชมพูส้ม ไรมิสและเมเจอร์ต่างหยุดมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
"โถ่ ฝีมืออย่างท่าน เนี่ยนะ จะมาเอาชนะข้า เร็วไปร้อยปี " หนึ่งในคนที่ฟันดาบ พูดขึ้นพลางกระโดดขึ้นไปยืนตรงขอบอ่างน้ำพุซึ่งอยู่ใจกลางจตุรัสพอดิบพอดี โดยเห็นได้ชัดว่า คนที่พูดฝีมือเหนือกว่าอย่างที่ปากว่าจริงๆ เพราะในขณะที่ อีกคนหนึ่งฟันอย่างเอาเป็นเอาตาย คนที่พูดเดินหลบอย่างสบายๆอยู่บน ขอบอ่างน้ำพุ
ตูมมมมม!!
เสียงน้ำกระเซ็น ดังมาอีกพักใหญ่เนื่องจากผลแพ้ชนะที่ออกมาแล้ว ผู้แพ้ตกไปอยู่ในน้ำพุ ซึ่งผู้แพ้ก็เป็นใครไปไม่ได้ นอกจากบุรุษคนที่ไร้คำพูดออกจากปาก...หนาวแย่เลย..เมเจอร์คิด
รอยยิ้ม พึงพอใจปรากฏขึ้นบนริมฝีปากบาง ที่อยู่ใต้ผ้าคลุมปิดหน้า
" เจ้า !!! แน่จริงก็เผยโฉมหน้าออกมา จะหลบหงออยู่ใต้ผ้าคลุมทำไมกัน !!!" คำพูกแรกหลุดออกจากปากของผู้แพ้ด้วยความเดือดดาล
"ท่านแน่ใจหรือว่าอยากเห็นหน้าข้าจริงๆ " ประโยคพิสดาร หลุดออกจากปากที่มีรอยยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่ใต้ผ่าคลุม
"ก็ใช่น่ะสิ ถามมาได้ "
"เอางั้นก็ได้ แล้วเจ้าจะเสียใจ.."ผู้ชนะดึงผ้าที่ปกปิดใบหน้าออก..
"หาาาาา!!!!" คำอุทานดังลั่น จากปากของชายที่ยังอยู่ในน้ำพุ
" จะ..จะ..จะ..เจ้าเป็นผู้หญิงอย่างนั้นหรือ!!!!"
"แล้วเจ้าเห็นข้าเป็นผู้ชายรึไง "ใบหน้าที่เผยออกมาใต้เสื้อคลุมคือ ใบหน้า ขาวนวล ตัดกับดวงตาสีดำสนิทราวกับนิล และเส้นผมสีดำราวขนนกกายาว ประบ่า ดูน่ารักราวกับนางฟ้าน้อยๆ นางไม่ได้สวยเลิศเลอ แต่มีความน่ารักและมีเส่นห์
" เจ้านึกว่าข้าชอบนัก รึไงที่ไม่ได้ฟันดาบกับใคร เพราะข้าเป็นผู้หญิงน่ะ " พูดจบ เด็กสาวก็ กระโดดขึ้น ปีนไปตามหลังคา จนลับตาทุกคนไป…
หญิงชรา ผู้หนึ่งกำลังมองเด็กสาว ด้วยสายตาเอ็นดู ดวงตาสีนิล สดใส กำลังตีดาบในมือด้วยความมุ่งมานะ ดวงหน้าขาวเลอะเทอะไปด้วย เขม่าควัน ผมสีชา ถูกมัดอย่างลวกๆ เพื่อความ ทะมัดทะแมง ถึงแม้เหงื่อกาฬจะไหล แต่ใบหน้าของเธอกลับดูมีความสุขอย่างประหลาด…
"ลีนน์ หลานรัก " ความรักและความเอ็นดูของหญิงชราได้ถ่ายทอดผ่านออกมาทางน้ำเสียง
" จ๋าาา?? ย่า…"เด็กสาว หันมาพร้อมกับเอาแขนเสื้อเช็ดที่ใบหน้า แต่ก็ส่งรอยยิ้มมาให้ด้วยความสดใส
ลีนน์ หรือ ลีนาริส คอริช เด็กสาวที่อาศัยอยู่กับ แม่ ย่า ของเธอ ในตัวเมือง ถึงแม้บ้านของเธอจะเป็นร้านตีดาบเล็กๆ แต่ดาบแต่ละเล่มที่ตีออกมาจะแปลกประหลาด ล้วนแต่มีคุณภาพทั้งสิ้น ลีนน์เป็นเด็กสาวที่คลั่งไคล้ ในเรื่องดาบมาก ฝีมือของเธอในการใช้ดาบ ทั้งทักษะ กระบวนท่า ลูกเล่นการหลอกล่อ ความเร็ว และความคล่องตัว หากเทียบแล้วเธอก็คงจะเป็นหนึ่งในนักดาบคุณภาพอย่างแน่นอน ด้วยการขยันฝึกซ้อมแต่เล็ก รวมกับพรสวรรค์ของเธอ แต่ …เธอเป็นเพียง เด็กผู้หญิง ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วมการประลอง การแข่งขัน หรือการคัดเลือก ตำแหน่งต่างๆเช่นอัศวิน หรือ องครักษ์…
" เจ้าไปฟันใครมาอีกล่ะ นี่ " ลีนิสตรา อดีต หมอ ในเมืองผู้เป็นย่าของลีนน์ถามขึ้นอย่างรู้ทัน
" โถ่ ย่าจ๋า ลีนน์ไปฝึก ไม่ได้ไปไล่ฆ่าใคร พูดซะ เสียหายหมดเลย " พูดจบก็ยิ้มเจื่อนๆ เมื่อเจอกับสายตา ที่มีความหมายประมาณว่า 'แล้วมันต่างกันตรงไหน'
"เอ๊ะ มีคนมาซื้อดาบนี่ " ลีนน์พูดด้วยน้ำเสียงดีใจ
ลูกค้าของ ลีนน์เป็นชายวัยกลางคนผอมสูง เหมือนคนขี้โรค
"ข้าต้องการ ดาบที่ดีที่สุดในร้านของเจ้า " ชายวัยกลางคนร่างซูบผอม พูดขึ้น
"ดาบในร้านข้า ดีทุกเล่มแล้วแต่ ว่าคำจำกัดความของคำว่า ' ดาบดี ' ของท่าจะเป็นเช่นไร " ลีนน์พูดด้วย คำพูดที่ไม่ค่อยเข้าหูเท่าไรนัก หากแต่มันเป็นนิสัย มิใช่การยอกย้อน
" เจ้า !!!" คำพูดด้วยความโมโห หลุดออกจากปากของชายคนเดิม พร้อมกับ ดาบที่จ่ออยู่ห่างจากคอของลีนน์ไม่ถึงคืบหนึ่ง
" โอ๊ะโอ่ พี่ชาย อารมณ์ฉุนเฉียวจัง " แต่ ลีนน์ก็หาได้กลัวไม่
" ข้าว่าทานไปเลือกดาบเองเถอะ ดาบที่ข้าตีเสร็จแล้วอยู่ทางฝั่งนู้น ส่วนดาบเล่มนี้ของท่าน…ข้าว่า ไปหาเล่มใหม่น่ะถูกแล้ว ทั้งหนาทั้งหนักไม่มีสมดุลของดาบ ลายก็หยาบ แต่นั่นก็พอไปวัดไปวาได้ "ลีนน์วิจารณ์ดาบเล่มที่อยู่ตรงขอของเธอด้วยความอาจหาญ
" กล้าเหลือเกินนะ แม่นาง " สิ้นคำพูดดาบก็ทำงานของมัน ตามความประสงค์ของชาย เจ้าของดาบที่ต้องการ หัวของลีนน์
ฉวึกกกก!!!!!!
ลีนน์ใช้ ค้อนสำหรับตีเหล็กที่อยู่ในมือของเธอปัด ' ดาบหมดสภาพ 'ของชายผู้นั้น ไปปักตรงที่ประตู หลัง ชายผู้นั้น เฉียดศีรษะของเขา ไปทำให้เส้นผมที่มีน้อยอยู่แล้วแหว่งหายไปอีก
" เจ้า เป็นอันธพาลรึไง ใครทำอะไรไม่พอใจหน่อย ก็จะตัดหัวทิ้ง ท่าเดียว" ลีนน์พูดด้วยน้ำเสียงฉุนขาด" ออกไปจากร้านของข้า ข้าไม่ขายดาบให้แก่ คนไร้คุณธรรมแบบเจ้า !!! ดาบที่ข้าตีเองกับมือ จะต้องไม่เปื้อนเลือด โดยใช่เหตุ!!!!" นางพูดแล้วมองไล่ตามหลังของชายผู้นั้น ที่รีบล้มลุกคุกคลานออกไปจากร้านแทบไม่ทันด้วยความกลัว
" ไอขี้ขลาดเอ๊ย!!!!"ลีนน์ตะโกนไล่หลังชายทั้งคู่พลางหันกลับไปตีดาบต่อ
กริ๊งงงง~
เสียงกระดิ่งที่ร้านตีดาบดังขึ้นอีกครา..
"ข้าบอกให้ออกไปไงเล่า ไอ้พวกอันธพาล!!!เฮ้ยย.."ลีนน์ตะโกนอย่างเดือดดาลก่อนที่จะหันไปพบชายสองคนที่..ไม่ใช่บุคคลเดียวกับเมื่อสักครู่
"ข้าพึ่งมาเองนะ"ไรมิสพูดขึ้นอย่างงงๆ
"เอ่อ ข้าขอโทษ"ลีนน์พูดพลางก้มลงทำงานของนางต่อ
"เฮ้ นี่มันผู้หญิงนักดาบในตลาดนี่"เมเจอร์ เบิกตากว้าง พลางพินิจใบหน้าชวนมอง
"รับผิด"ลีนน์ตอบแหยๆเพราะมีคนจำนางได้
ความคิดเห็น