อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #12 : หยาดน้ำตา

บทที่12  หยาดน้ำตา

หยาดน้ำตาทรงค่าจากราชันย์  หยาดเพื่อผันความจริงให้สูญหาย

เพื่ออำนาจยอมหยดแม้ตัวตาย  ไม่สลายความโลภที่ต้องการ

เพื่ออำนาจแห่งกษัตริย์อันทรงเกียรติ  แม้ถูกเกลียดกลับรักอย่างยาวนาน

เพราะอำนาจเย้ยเทพเหล่าอสูรผลาญ  เปลี่ยนวันกาลกลับพลิกสู่กำมือ

****************

                เช้าของวันนี้ถูกประดับไปด้วย หยาดพิรุณที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย  ทำให้อากาศยามเช้าเหมือนหญิงสาวที่เศร้าหมอง  ภาพราชวังสีราตรีกับท้องนภาสีทมิฬ กลายเป็นภาพที่หดหู่มากกว่าเดิม

                "ห้าววววววววว"เสียงหาวหวอดของเมเจอร์ดังขึ้นที่โต๊ะเสวย..เบื้องหน้าจักรพรรดิ  จักรพรรดินีและ สนมเอก

                จักรพรรดินีคริสเทียร์ เงยพระพักตร์จากจาน เพื่อมองผู้เป็น แขก..ดวงพระเนตรสีเขียวเข้มมีร่องรอยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

                พระสนมเอกเดนาเรียผู้มีพระสิริโฉมงดงามกลับสรวลน้อยๆ และก้มลงไปเสวยต่อ ทั้งจักรพรรดินีและพระสนมเอก ต่างมีสิริโฉมงดงามด้วยกันทั้งคู่..และพระสนมองค์อื่นคงเช่นเดียวกัน..

                "นี่ท่านจอมเวทเมเจอร์"เสียงของเด็กชายวัยเดียวกันกับเมเจอร์

                "หะ..หะ..หื้มม???"เมเจอร์งัวเงียตอบรับ เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเพราะ กลัวสภาพที่คล้ายคลึงกับคฤหาสน์ผีสิงห์เสียเหลือเกิน

                "ท่านไปเล่นกันข้าไหม?" เจ้าชายน้อยในองค์จักรพรรดินีตรัสต่อ...เจ้าชายรัชทายาทแห่งจักรวรรดิสกาล่าทรอย

                "ไม่ได้ฮีลเลอร์แม่ไม่อนุญาต!!"เสียงของจักรพรรดินีคริสเทียร์ดังขึ้นทั่วทั้งห้องเสวย

                "พะ..พะ..พะย่ะค่ะ "น้ำเสียงของเจ้าชายน้อยถูกระบายไปด้วยความเกรงต่อผู้เป็นมารดา  ถูกคนบนโต๊ะเสวยต่างเงียบกริบราวกับไม่สามารถเอ่ยวาจาใดได้

                "เอรี่" เสียงของชายหนุ่ม ดังขึ้นในห้องพักในราชวัง

                "หื้มม?" เสียงตอบรับในลำคอของเอโรร่า ดูไม่ค่อยสบายใจ

                " ทำไมเจ้าถึง ..."

                "ไม่ให้ความเคารพกับจักรพรรดิเดเลลอยด์สินะ" นางตอบอย่างรู้ดี ก่อนจะแย้มรอยยิ้มน้อยๆอย่างไม่สบายใจ

                "ข้าก็ไม่แน่ใจนักหรอก แต่ข้าว่ามันแปลกๆ จักรพรรดิแบบนี้  สภาพผู้คนแบบนี้บ้านเมืองยังสงบสุขได้ ไม่ใช่สิ เรียกได้ว่าเจริญมากเลยทีเดียว มันไม่น่าจะเป็นไปได้"หัวคิ้วสีน้ำตาลทองขมวดมุ่นอย่างใช้ความคิด

                " บางครั้งอะไร มันอาจจะไม่เป็นอย่างที่เราเห็น" เฟธานพูดพลางหันหน้าไปทางหน้าต่าง

                "แต่ว่า ข้าก็คิดเหมือนกันว่ามันต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล"

                ในความมืดมิดแห่งราตรีกาล  ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินแกมน้ำตาลประหลาด เดินด้วยความเงียบกริบภายใต้เวทล่องหนไปทางปีกตะวันออกของปราสาท...ที่พำนักของราชวงศ์...ความกังขามักเป็นที่มาของความบ้าบิ่นเสมอ 

                เฟธานหยุดตรงหน้าประตูบานที่เปิดแง้มไว้..แสงไฟเล็ดลอดออกมาเป็นลำเล็กๆ  เสียงการสนทนาดังแว่ว ออกมาตามลำแสงนั้น

                "ข้าไปล่ะนะ" เสียงของจักรพรรดิ..

                " ข้าจัดเตรียมสิ่งที่ท่านต้องการไว้แล้ว เชิญท่านเถิด" เสียงของผู้หญิงที่เยือกเย็นชวนน่าขนลุก

                "ดี!!!" เสียงรอยเท้าก้าวเข้ามา เฟธานสะดุดชั้นวางหนังสือ ชนเข้ากับกระจกเงา

                ควับ!!!

                ร่างสูงของชายหนุ่ม ทะลุกระจกเข้ามาราวไร้กระจกบานนั้นหายไปในอากาศ  เฟธานมองไปรอบๆห้องสีมือนั้น  กลางห้องมีสิ่งที่ดูคล้ายโต๊ะแต่เป็นอ่าง ตั้งอยู่..ของเหลวสีใสสงบนิ่งด้วยความไร้ลม  ที่มุมห้องมีร่างของชายฉกรรจ์สองนายและสตรีอีกสอง สลบไม่ได้สติ

                ...มีคนมา..!!..เฟธานเงียบด้วยความเครียด..เวทล่องหนยังคงทำงานได้อย่างดีเยี่ยม

                ผู้ที่ก้าวเข้ามาจากกระจกบานใหญ่นั้น คือ องค์จักรพรรดิแห่งสกาล่าทรอย  เดเลลอยด์ก้าวไปยืนโต๊ะที่มีอ่างของเหลวตรงกลางห้อง  ยกแขนขึ้นเหนือศีรษะ

                "โอ ท่านจอมมารซิดาคัสผู้ยิ่งใหญ่ จงมอบพลังแก่ข้าผู้รับใช้ท่าน..เดเลลอยด์  ไซเนสตรา  ผู้ซึ่งภักดีแก่ท่านเสมอมา  บัดนี้ข้าต้องการพลังจากท่าน ได้โปรดไขความข้องใจแห่งจักรวาลแก่ข้าผู้ต่ำต้อย..." บทบริกรรมพิธีดังขึ้น ไอสีเลือด วนไปรอบเดลเลลอยด์ ก่อนจะถูกอ่างน้ำดูดลงไป เผยให้เห็น..หญิงสาวอาภาสีดำสนิทผิวสีมรกตดวงตาสีเดียวกับเสื้อผ้า ลอยอยู่เหนืออ่างน้ำซึ่งบัดนี้ของเหลวสีใสได้หลายเป็นสีแดงคล้ำ

                "เจ้ามีสิ่งใดแลกกับความปารถนาของเจ้า??" เสียงของมารซิดาคัสดังขึ้น

                "บุรุษสองสตรีสองคงเพียงพอกับการขออำนาจครั้งนี้ของข้า รวมถึง..น้ำตาและโลหิตของข้า"

                "เพียงพอ!!!ฮ่าๆๆๆ"มารซิดาคัสยกมือขึ้นร่างทั้งสี่ของผู้บริสุทธิ์ถูกยกขึ้นเหนือพื้น และหายลงไปในอ่าง  เดเลลอยด์บีบน้ำตาและเลือดผสมลงไปในอ่างสีแดงคล้ำเช่นกัน  ควันสีดำสนิทพุ่งเข้าสู่ตัวของเดเลลอยด์

                เฟธานรีบวิ่งออกมาจากห้องนั้นด้วยความสะพรึงในความละโมบในอำนาจของจักรพรรดิที่ว่ายิ่งใหญ่หนักหนา

            "เอโรร่าๆๆตื่นสิ"น้ำเสียงร้อนรนของเฟธานดังขึ้นข้างโสต

                " เฟธานเจ้าเข้ามาใน..."เฟธานปิดปากของเอโรร่า

                "ฟังข้า  เดเลลอยด์มอบคน  น้ำตา  และเลือดเพื่อแลกกับอำนาจของจอมมารนามซิดาคัส เราต้องรีบออกไปจากจักรวรรดินี้!!"ดวงตาสีชมพูประกายเงินเบิกโพลง ก่อนที่จะพยักหน้า

                ทั้งสี่ใช้เวทมนตร์เคลื่อนย้ายออกจากราชวัง เอโรร่าเรียกตัวของไทนายล์ด้วยกระแสจิต

                พระอรุณฉายแสง เช่นเคย คณะเดินทางหลุดพ้นจากมหานครแห่งจักรวรรดิ  ได้ช่วงหนึ่งแล้ว

                "เฟธานนนน...เราถึงไหนกันแล้วง่า"เสียงของไมเนอร่าบ่นกระปอดกระแปดเพราะไมได้นอนหนึ่งคืนเต็ม

                "อยู่มณฑลไฮท์แล้ว อีกนิดเดียวก็เข้าสู่เขตป่าอาถรรพ์แล้วล่ะ" น้ำเสียงงัวเงียไม่แพ้กันของเฟธานดังขึ้นตอบรับ

                "เฟธาน"

                "มีไรหรอเอรี่"

                "ข้ารู้แล้วล่ะ"

                "อื้ออ..อธิบายให้ข้าฟังทีสิ" เอโรร่าพยักหน้าเชิงตอบรับ

                "เดเลลอยด์คงไปอ่านเจอตำราศาสตร์มืด  อำนาจพวกนี้ต้องใช้เลือดและน้ำตากษัตริย์เท่านั้นแหละถึงจำสัมฤทธิ์ผลอีกอย่างเดเลลอยด์จะปกครองแย่ขนาดต้องใช้พลังมารเชียวหรือ ถึงมันสร้างอำนาจแต่ไม่ได้จำเป็นเลย ความสงบสุขที่มาจากพลังพิสดารมันจักดีได้อย่างไร?? อีกอย่างสกาล่าทรอยเป็นจักรวรรดิมาตั้งนานแล้ว  คงไม่ใช่เดเลลอยด์คนแรกละมั้งที่เล่นศาสตร์มืด แต่บางทีข้าอาจจะคิดผิด แต่ที่ข้าสงสัย..ทำไมจอมมารซิดาคัสอะไรนั่นถึงไม่สัมผัสการอยู่ของเจ้า"

                "นั่นแหละที่ข้าสงสัย"

                "ตามที่ตำราบอกไว้นะ นายหญิงมารที่เป็นไอเหมือนซิดาคัสจะไม่สามารถจับกระแสพลังของผู้วิเศษที่มีฤทธิ์มากกว่า  เทพ  และสัตว์"ดาริคแทรกขึ้น

                "และข้าคิดว่าทั้งสามอย่างไม่น่าจะเป็นเจ้าสักอย่างเล้ยยย"ดาริคเอ่ยเสียงกวนโทสะ