อินคาทัส มหาสงครามศักดิ์สิทธิ์แห่งปฐพี

ลำดับตอนที่ #11 : จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิ

บทที่ 11 จักรพรรดิแห่งจักรวรรดิ

อาณาจักรแห่งความสุขสบาย  ไร้สิ่งร้ายแท้จริงเช่นนั้นหรือ

ประชาชนอยู่สุขแท้อย่างที่ลือ ด้วยน้ำมือจักรพรรดิเดเลลอยด์

บ้านเมืองสุขร่ำรวยด้วยเงินทอง  แต่ไม่ปรองดองกันร่วมประชา

ไร้ซึ่งความเจริญความศรัทธา ในจิตราของผู้คนสกาล่าทรอย

****************

                ตามเส้นทางที่ปูด้วยหินอย่างดีตลอดเส้นทางการเดินทางเข้าสู่มหานครเดมอร์ลิชต์  ล้วนแต่มีความเจริญสมชื่ออาณาจักรแห่งเงินตรา  ความหรูหราของบ้านเมือง ความสูงส่งของเศรษฐกิจ..แต่ไร้ซึ่งความสูงส่งของจิตใจ..

                ดวงหน้าของผู้คนต่างไร้ซึ่งความเป็นมิตร  คำพูดที่ใช้ก็เช่นกัน  ไม่มีการต้อนรับแขก เดินทางผ่านหน้าบ้านผู้คน ต่างมองอย่างกับว่าพวกเขาเป็นตัวประหลาด ดวงหน้าของผู้คนต่างขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา ปากพึมพำคำพูดเบาๆ...

                ....อะไรกันล่ะนี่!!!..

                “เฮ้อออ!!คนเมืองนี้เป็นอะไรกันไปหมดหนอ”เมเจอร์ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายกับภาพที่ผู้คนมอง เยี่ยงตัวประหลาด

                “นั่นน่ะสิ  ข้าก็ไม่เข้าใจเหมือนกันจ้องอะไรกันนักกันหนา..”ดาริคบ่นขึ้นบ้างด้วยความหงุดหงิด

                “ไวท์ไลท์  วิ่งเหยาะๆนะ” เอโรร่าพูดกับอาชาสีขาวของนาง

                เบื้องหน้าของคณะเดินทาง เป็นกำแพงสีเทา  สูงใหญ่ และแข็งแรงดุจภูผา...มหานครเดมอร์ลิชต์

                “ถึงแล้ว..”เฟธานกล่าวพลางมองไปรอบๆ

                “จอมเวทสี่คน ม้าสี่ตัว สัตว์ประหลาดหนึ่งตัว ไปที่หอตรวจสอบ!!”เสียงกึ่งตะคอกของยามหน้าด่านของมหานครเดมอร์ลิชต์กล่าวพลางจดรายละเอียดลงสู่กระดาษสีเหลือง

                “ข้าไม่ใช่สัตว์ปะ..”ดาริคบ่นอย่างหงุดหงิด ก่อนจะโดนเด็กชายเจ้าของผมสีแดงเพลิงปิดปาก ทหารผู้นั้นจ้องดาริคและเมเจอร์ราวจะกินเลือดเนื้อ เป็นเหตุให้แฝดผู้พี่ส่งยิ้มแหยด้วยความเสียว

                หอตรวจสอบไม่สมควรเรียกว่าหอตรวจสอบเอาเสียเลย เพราะ มันเป็นเพียงเพิงเล้กๆหลังหนึ่งเท่านั้น  ภายในหอตรวจสอบมีทหารสองคนและจอมเวท..

                “สวัสดีท่านท่านหลาย”ชายชราผู้เป็นจอมเวททักขึ้น

                “สวัสดีค่ะ/ครับ”

                “ข้าต้องขอเชิญท่านทั้งสี่ และ..เอ่อ..”

                “ไทนายล์ค่ะท่าน”เอโรร่าตอบ ซึ่งชายชราก็พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้

                “นั่งลงตรงนี้และขอข้าตรวจสอบประวัติของท่านเล็กน้อย”

                การตรวจสอบผ่านไปอย่างราบรื่น..

                “ข้าคิดว่าทั้งเมืองคงมีตาเฒ่าคน เมื่อกี้เป็นมิตรกับเราอยู่แค่คนเดียวกระมัง”ไมเนอร่าบ่นกระปอดกระแปด เพราะ ประชาชนในมหานครแย่ยิ่งกว่าคนในมณฑลฟอว์เสียอีก 

                ในที่สุดทั้งหมดก็หาโรงแรมแห่งเดียวในมหานครแห่งนี้ได้..

                “ยี้~โสโครกสิ้นดี”

                “เธอก็นอนข้างนอกละกัน” คำพูดของเมเจอร์ทำให้ไมเนอร่าค้อนขวับ

                “ก็ต้องพักที่นี่แหละ อย่างไรซะก็ดีกว่าไม่มีที่นอน อีกอย่างสกปรกแค่นี้เวทมานตร์นิดเดียวก็สะอาดแล้ว”เอโรร่าพูดปลอบใจไมเนอร่า พลางยิ้ม

                “ค่ะ!!”

                ปึ้งๆๆ

                เสียงเคาะประตูดังขึ้นกลางราตรี..เฮ้ออเมื่อไหร่จะได้นอนเต็มอิ่มสักวันหนอ!!??..เอโรร่าลืมตาขึ้นพลางเดินไปเปิดประตู ซึ่งมีเฟธาน สองฝาแฝด และ..ชายร่างใหญ่อีกสองคน..

                เอโรร่าส่งสายตาแห่งความกังขาไปยังเฟธาน..ชายหนุ่มตอบ..ในดวงตา

                ...ดาริค..

                ..ขอรับนายหญิง..

                ..เจ้ากลายร่างเป็นชายหนุ่มและดูแลของที่นี่..

                ..ตามบัญชา..

                คำสั่งของเอโรร่าผ่านทางจิตที่เชื่อมกันของนายและบ่าวด้วยความรวดเร็ว..

                ชายร่างใหญ่สองคนเป็นคนจากทางการ  ซึ่งได้รับคำสั่งจากจักรพรรดิเดเลลอยด์ ให้เรียกพบพวกเขา ...เรียกพบทำไม??แต่การขัดขืนคำสั่งของจักรพรรดิคงไม่ใช่ทางเลือกที่ถูกนัก..

                “ขึ้นไป!!”ชายคนหนึ่งสั่งให้ทั้งหมดขึ้นไปนั่งบนรถม้าอย่างดี

                ราชวังหลวงแห่งอาณาจักรสกาล่าทรอยดูน่ากลัวมากกว่างดงามหลายเท่านัก  เนื่องจากปลูกสร้างด้วยอัคนีสีดำสนิททั้งหลัง..น่ากลัวแต่น่าเกรงขาม

                “ข้ากลัว~”ไมเนอร่าพูดพลางเขยิบตัวเข้าใกล้ผู้เป็นอาจารย์

                ภายในห้องโถงอันโอ่อ่าของจักรพรรดิแห่งสกาล่าทรอย มีบังลังก์สามตัว  ตัวตรงกลางใหญ่กว่าสองตัวที่ขนาบข้าง..ผู้ที่นั่งอยู่บนนั้น..จักรพรรดิผู้เกรียงไกรด้วยความเหี้ยมโหด..จักรพรรดิเดเลลอยด์..ผู้ซึ่งทรงหาวอยู่บนบัลลังก์..

                “อ้าวว  มากันแล้วหรือ ข้ากำลังรออยู่เลยเชียว”

                “ถวายบังคม กระหม่อม”เฟธานกล่าวด้วยความเหนือคาดในรูปลักษณ์ของจักรพรรดิผู้เหี้ยมโหด

                “อืมๆๆๆ สงสัยล่ะสิว่าข้าเรียกเจ้ามาทำไม”เดเลลอยด์ถาม และพูดต่อ

                “ไหนๆๆคนไหนกันหลานสาวมหาปราชญ์ผู้เกรียงไกร เฒ่าการ์ซิลินด์???”

                “คือข้า ”คำตอบที่สั้นห้วนและไร้ซึ่งการเคารพของหญิงสาวร่างระหงตรงหน้าทำให้จักรพรรดิเดเลลอยด์สะอึก  และสนใจนางด้วยท่าทางที่นั่งหลังตรง

                “เจ้าเองหรือ..รูปงามสมคำลือ”เดเลลอยด์ไม่สนใจในแววตาที่เย็นชาของนาง ยังคงสรวลด้วยความถูกใจ  รอยยิ้มเย็นผุดขึ้นที่ริมฝีปาก หญิงสาว

                “อยู่ที่ท่านคิด”

                “ข้าล่ะอยากรู้นัก  ไหนๆคำลือแรกก็เป็นจริงแล้ว..แล้วที่เขาว่าเจ้าปราดเปรื่องไม่แพ้ผู้เป็นตาล่ะ??”

                “ข้าก็ไม่สามารถตอบท่านได้ท่านจักรพรรดิ  คำว่าปราดเปรื่องคงยกยอเกินไป  มันเป็นการยาก ที่จะใช้ชีวิตอันแสนสั้นเดินทางไปยังความรู้ที่ไร้ขอบเขต ดังนั้นคำว่าฉลาดคงเป็นการยกยอเกินไป” คำพูดเย็นชาทำให้บรรยากาศรอบบริเวณเย็นยะเยือก แต่รอยสรวลยังคงติดอยู่ที่พระโอษฐ์

                “เจ้าช่างหน้าสนใจเสียจริง”

                “ความน่าสนใจของข้าคงไม่มากเท่าพระมเหสีของพระองค์” รอยสรวลเริ่มเลือนหายจากพระโอษฐ์

                “เจ้ารู้ได้อย่างไร?”ชั่วครู่ พระองค์ก็ทรงแย้มโอษฐ์ขึ้นอีกครา

                “เอาล่ะ  นี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเจ้าไปนอนเถิดข้าจะให้คนจัดห้องให้..เจ้าคงไม่ขัดใจข้า”