รับสมัครตัวละคร ร้อยเล่ห์มายา ธิดาราชันย์

ลำดับตอนที่ #1 : เข้ามาอ่านกันก่อนน้าาาา

ดอกไม้...ยิ่งสวย หนามก็ยิ่งแหลมคม

อิสตรี...ยิ่งงดงาม ก็ยิ่งร้ายกาจ

โนเอลไลอาร์ เดอ เนล เด็กสาวผู้งดงามราวกับบุปผาแรกแย้มที่ทุกชีวิตจะต้องจดจำเธอไปตลอดกาลในฐานะ “เจ้าหญิงที่โลกไม่มีวันลืม” แต่ความจริงคือ “อยากจะลืมแต่ลืมไม่ลง” หรือ “ไม่กล้าลืม” มากกว่า

ความสงบสุขของภพมนุษย์อย่างมาโมเรียเป็นอันต้องหมดลง เมื่อภัยร้ายเริ่มคืบคลานเข้ามารุกรานพิภพอันสงบสุขนี้ด้วยฝีมือของจอมปิศาจผู้สามารถใช้มนตร์ขาวได้นามเกรย์เทียร์ ปิศาจหนุ่มผู้มากับความสง่างาม รอยยิ้มที่แสนอ่อนโยน และคำพูดสุภาพชวนให้เข้าหา หากแต่จิตใจนั้นเล่ายากจะอยู่ด้วยได้ เพราะเขาสามารถมองดูเด็กเล็กๆถูกสัตว์ร้ายฉีกกระชากร่างแล้วค่อยๆตายไปตรงหน้าได้อย่างไม่รู้สึกรู้สา เรียกง่ายๆคือซาตานในคราบเทพบุตรนั่นเอง

และเพื่อปกป้องมาโมเรียจากภัยพิบัติครั้งใหญ่หลวงในรอบหนึ่งพันปี องค์มหาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดแห่งภพมนุษย์จึงต้องส่งเหล่ารัชทายาทแห่งอาณาจักรต่างๆไปยังพิภพปิศาจเพื่อทำการเจรจากับเทพบุตรซาตานตัวร้าย อันเป็นหนทางที่คิดว่าเสียเลิอดน้อยที่สุดแล้ว แต่อะไรๆมันก็คงจะง่ายกว่านี้...

หาก...คนที่จะเจรจาด้วยไม่ใช่ปิศาจสองหน้าอย่างเกรย์เทียร์...

หาก...หนึ่งในกลุ่มรัชทายาทราชทูตนั้นไม่มีลูกสาวของเขา

โนเอลไลอาร์ เดอ เนล งดงามแต่ยากจะอาจเอื้อม สตรีผู้พกพาความร้ายกาจเหนืออสรพิษ ฝีปากคมกล้ากว่าเพชรที่สามารถตัดกระจกได้ และเชี่ยวชาญด้านมารยาสาไถยและกลอุบายมากกว่าร้อยเล่มเกวียน!!! (ถึงแม้ว่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นจะสงบเสงี่ยมเรียบร้อยก็ตาม)

องค์มหาจักรพรรดิคงจะไม่นึกหวาดหวั่นถึงเพียงนี้หากเธอไม่ออกเดินทางด้วยเหตุผลที่ว่า

“ท่านพ่อ จริงอยู่ว่าน้ำนั้นสามารถดับไฟได้และแสงสว่างย่อมเอาชนะความมืด แต่หากน้ำน้อยก็ต้องพ่ายไฟ และแสงสว่างคงไม่อาจทำอะไรจ้าวแห่งความมืดที่สามารถใช้แสงสว่างได้ ดังนั้นลูกจะขอออกเดินทางเอง”

อย่า...อย่าได้หลงใหลไปกับคำพูดสวยหรูประโยคนี้ เพราะมันเป็นเพียง ‘คำโปรย’ ให้คล้อยตามเท่านั้น

“ท่านคิดหรือว่าแสงที่แสนบริสุทธิ์จะสามารถทำอะไรกลอุบายร้ายกาจของความมืดได้ เรื่องนี้มันต้องตาต่อตา ฟันต่อฟัน เมื่อไฟป่าที่โหมกระหน่ำยังสามารถถูกดับด้วยไฟที่มนุษย์จุดขึ้นได้ เล่ห์เหลี่ยมของปิศาจก็จะต้องยุติด้วยเล่ห์เหลี่ยมของมนุษย์ มันถึงจะสมน้ำสมเนื้อ”

โอ...โนเอล ผู้สืบสายเลือดเพียงคนเดียวของพ่อ ลูกช่างฉลาดหลัดแหลมยิ่งนัก...

แต่...ลูกลืมเจตจำนงของพ่อไปแล้วหรือ...

พ่อให้เจ้าไปเจรจาไม่ใช่ไปทำสงครามเล่ห์กลกับเขานะลูก!!!

และนั่นก็ทำให้องค์มหาจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่เริ่มตระหนักได้...

ต่อไปลูกสาวข้า...จะต้องมาปกครองพิภพมนุษย์แห่งนี้...

ข้าควรจะรีบหาคนมาปลอมเป็นลูกที่พลัดพรากจากกันไปเมื่อครั้งแบเบาะดีไหม?



                  .....ฮึๆ อยากจะบอกว่า..
ตัวละครใครเป็นยังไงใส่มาได้เลยค่ะไม่ต้องยั้ง แต่อย่าสับสนในตัวเองมากนักนะคะเช่น ตรูไม่ถูกโรคกับผู้หญิงแต่งานอดิเรกคือเป็นเพลย์บอย โอ้เทพเจ้าฮาเดส...สงสารไรเตอร์เถอะ พลีสสส~~