ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Promise ,Part 1
P R O M I S E..
PART 1
Main : Cinhan
By : Mean.Quickiies*
Note : เรื่องนี้จะเชื่อมกันกับเรื่อง Only you นะ
" คุณหมอครับ !! คนไข้ที่พึ่งเข้าไปเมื่อกี้เป็นยังไงบ้าง ???? "
เสียงของร่างสูงที่พยายามถามชายที่ดูมีวุฒิภาวะผู้หนึ่งที่พึ่งเดินออกมาจากห้องไอซียู
" คุณเป็นญาติของผู้ป่วยรึปล่าวครับ ? " ชายในชุดคลุมยาวสีขาวเอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ ดูจากลักษณะภายนอกน่าจประมาณยี่สิบห้าได้แล้ว
" ผมเป็นเพื่อนครับ.. คุณหมอครับ อาการเป็นยังไงบ้าง ???? " ร่างสูงตอบชายคนเดิมแล้วถามต่อด้วยน้ำเสียงสั่นครอ
" งั้นผมขอเชิญคุณที่ห้องตรวจนะครับ.. "
" ครับ " ร่างสูงที่สีหน้าไม่ค่อยดีนักเดินตามชายในชุดคลุมยาวสีขาวไป
ทั้งสองคนเดินมาถึงห้องตรวจ ที่นี้เป็นโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงมาที่หนึ่งในใจกลางกรุงโซล
" อาการของซินเป็นอย่างไรบ้างครับ ไม่ใช่สิ.. อาการของคิม ฮีชอลเป็นยังไงบ้างครับ ??? "
" อาการเป็นถึงขนาดนี้แล้วยังทนได้ ถือว่าคนไข้มีความอดทนสูงมากนะครับที่ไม่แสดงอาการออกมาให้เห็น โดยปกติอาการขนาดนี้น่าจะทนไม่ไหวมาระยะนึงแล้วแท้ๆ.. " ชายในชุดคลุมหมอกล่าวพลางเปิดบันทึกไปเรื่อยๆ
" ว่าแต่.. คุณชื่ออะไรหล่ะ ผมจะได้เรียกถูก.. "
" ผมชื่อ ฮันกยองครับ " ร่างสูงไม่ค่อยสนใจคำถามที่หมอถามเท่าไหร่ แต่ที่เขาสนใจคือตอนนี้ฮีชอลเป็นยังไงบ้างต่างหาก..
" ผมชื่อ จีฮุน เรียกสั้นๆว่าฮุนก็ได้นะ " เขายังไม่สนใจอะไรนอกจากเปิดบันทึกไปเรื่อยๆ ในบันทึกนี้ก็คือบันทึกอาการของคิม ฮีชอล
" ตกลงฮีชอลเป็นอะไรกันแน่ครับ ? "
" เนื้องอกในสมอง.. " จีฮุนที่กำลังเปิดบันทึกอยู่ วางบันทึกลงแล้วหันมามองที่ฮันกยอง
" อาการเรื้อรังมากนะครับ ตอนนี้ยังไม่พื้นตัว ผมยังไม่ใจว่าถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้เขาจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ แต่ถ้าหากได้รับการผ่าตัดอาจจะหายเป็นปกติ ผมอยากให้คุณทำใจว่าความทรงจำในช่วงเวลาหนึ่งของเขาอาจจะหายไป... " จากที่นั่งอ่านบันทึกด้วยหน้าตาที่นิ่งเฉย ตอนนี้จีฮุนกลับทำหน้าเคร่งเครียด พอๆกับคนที่กำลังฟังอยู่..
" แต่เขาไม่เคยบอกผมว่าเขาเป็นอะไรเลยซักครั้ง.. "
" อาการของเขาเป็นมานานมาก จากบันทึกที่เราได้รับมาจากโรงพยาบาลที่ฮีชอลตรวจประจำ เขาได้เผชิญกับเนื้อที่ไม่รู้ว่าร้ายหรือดีมาเกือบ 5 ปีแล้ว และต้องได้รับการตรวจร่างกายประจำ แต่สองปีมานี้เขากลับไม่ได้ไม่ตรวจเลยซักครั้ง เลยทำให้อาการไม่ดีนัก.. "
" ฮีชอลมาอยู่กับผมมาสองปีแล้วน่ะครับ พ่อแม่ของเขาต้องย้ายไปทำงานต่างประเทศน่ะครับ " ฮันกยองที่สีหน้าไม่สู้ดีอยู่แล้วกลับดูแย่ขึ้นอีก
" งั้นการตัดสินใจคงขึ้นอยู่กับคุณแล้วหล่ะ.. ผมให้คุณกลับไปคิดดู.. "
ฮันกยองนั่งเงียบสักพัก ในสมองของเขาตอนนี้มีแต่คิดว่าฮีชอลจะต้องหายจากการไปไอเนื้อร้ายบ้านี้ให้ได้
ฮีชอลจะต้องได้รับการผ่าตัดอย่างด่วน.. เขาจะต้องหาย.. แต่ถ้าผ่าตัดแล้วความทรงจำหายไป.. แล้วถ้ามันเป็นความทรงจำเกี่ยวกับฉันหล่ะ ? ฮันกยองเริ่มสับสนในการตัดสินใจ..
ไม่ได้ ! ฉันจะมาเห็นแก่ตัวไม่ได้ !.. ถ้ามันทำให้นายหายเป็นปกติได้ล่ะก็ ต่อให้จะต้องลืมฉันไป... ฉันก็จะไม่ปล่อยให้นายเป็นแบบนี้เด็ดขาด !
" คุณหมอครับ ผมตัดสินใจให้ฮีชอลผ่าตัดครับ "
" ไม่ตัดสินใจเร็วไปหน่อยหรอ ? " จีฮุนถามอย่างเรียบๆ เพราะคงมีเครสอย่างนี้เขามาบ่อยๆละมั้ง..
" ให้เขาผ่าตัดให้เร็วที่สุด ! " ฮันกยองไม่สนใจที่จีฮุนพูดเลยซักนิด เพราะสมองเขาในตอนนี้ก็ยังคงคิดอยู่แค่เรื่องเดียว
" โอเค.. ยังไงมันก็ขึ้นอยู่กับคุณอยู่แล้ว.. งั้นเขาไปเยี่ยมเขาก่อนเป็นยังไง ก่อนที่จะเริ่มการผ่าตัดวันพรุ่งนี้.. " จีฮุนพอพูดเสร็จก็เดินนำฮันกยองไปหาฮีชอล..
...
..
.
" ซินครับ.. คุณจะต้องหายนะ ไม่ว่ายังไง ผมจะต้องปกป้องคุณให้ได้.... " ฮันกยองเอามือลูบผมของฮีชอลที่ยังไม่ได้สติอย่างเบาๆ
" ถ้าหากคุณลืมผมไปจริงๆ นี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้คุยกับคุณ แม้คุณอาจจะไม่ได้ยินก็ตาม... " ฮันกยองพูดด้วยใบหน้าเศร้า ก็จะทิ้งประโยคสุดท้าย ที่อาจจะเป็นประโยคสุดท้ายที่ได้พูด..
" ไม่ว่าคุณจะลืมผมหรือจำผมไม่ได้ก็ตาม.. ผมก็จะปกป้องคุณตลอดไป... เราเคยสัญญากันใช่มั๊ย ... " ฮันกยองพูดแล้วยิ้มบางๆให้คนที่นอนอยูบนเตียง แม้จะรู้ดีว่าเขาไม่ได้ยินที่ตัวเองพูดเลยซักคำเดียว...
///// //// /// // / 6 ปีที่แล้ว
" อ้าวนี่ๆนักเรียน เงียบๆหน่อย วันนี้มีนักเรียนใหม่ย้ายเขามาอยู่ห้องเดียวกับเราด้วยจ่ะ " คุณครูประจำชั้นพูดด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม..
" เขาพึ่งย้ายมาจากจีนอาจจะพูดไม่ชัดเท่าไหร่ แต่ก็เป็นกำลังใจให้เพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ ^^ " เมื่อพูดเสร็จคุณครูสาวก็เดินออกไปพาเด็กคนนึงเขามาให้ห้อง
" อะ.. แนะนำตัวสิจ๊ะ " ครูบเอามือแตะที่บ่าของนักเรียนใหม่แล้วยิ้มให้ ทำให้คลายความตื่นเต้นลงไปได้มากทีเดียว
" สวัสดีครับ ผมชื่อ ฮันกยอง .. ครับ " เขาพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ เพราะตอนนี้ทั้งห้องกำลังเงียบและตั้งใจฟังที่เขาพูด
" จ่ะ.. ฮันกยองนั่งข้างๆฮีชอลแล้วกันนะ ที่ข้างๆหน้าต่างหลังสุดหน่ะ ^^ "
" ครับ.. "
ฮันกยองเดินไปนั่งข้างๆฮีชอลตามที่ครูบอก แต่เขากลับไม่สนใจเพื่อนใหม่เลยซักนิด กลับนั่งหมุดดินสออย่างสบายอารมณ์
" เอ่อ.. นายช่วยแนะนำฉันด้วยนะ ฉันยังไม่ค่อยชิน.. " ฮันกยองหันไปบอกฮีชอลที่ยังไม่สนใจอะไรอยู่
" อือ.. " เขาหันมามองหน้าฮันกยอง แล้วหันไปมองนอกหน้าต่างต่อ..
" นาย.. ชื่อฮีชอล เอ่อ.. ผู้ชาย.. สินะ " ฮันกยองถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะถึงแม้เขาจะใส่ชุดน.ร.ชาย แต่ใบหน้าของเขากลับสวยเหมือนผู้หญิงเหลือเกิน
" นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงหรือไง " ฮีชอลพูดอย่างอารมณ์เสีย พึ่งมาใหม่แท้ๆ แต่กลับมาพูดไม่เข้าหูซะแล้ว
" ฉะ.. ฉัน .. ขอโทษ "
" ช่างเหอะ.. คนบอกแบบนี้บ่อย ฉันชินแล้ว " ฮีชอลพูดเสร็จแล้วเดินสะพายกระเป๋าออกไปนอกห้อง เพราะออดบอกเวลาดังพอดี
" นี่ซิน.. รอฉันด้วยสิ ๆ " ฮันกยองเดินตามฮีชอลมาติดๆ
" เมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ ? " ฮีชอลที่มือนึงถือเป้อีกมือหนึ่งล้วงกระเป๋าอยู่หันมาถามฮันกยองด้วยความสงสัย
" ซิน.. ซินเดอเรลล่าไง นายสวยเหมือนซินเดอเรลล่าเลยหล่ะ^^ " ฮันกยองพูดแล้วยิ้มให้ฮีชอล
" รู้จักกันยังไม่ถึงสิบนาทีนายตั้งชื่อให้ฉันแล้วหรอ คิดว่าเป็นพ่อแม่ฉันหรือไง ? " ฮีชอลพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ สำหรับคนอื่นอาจดูน่ากลัว แต่สำหรับฮันกยอง..ไม่เลยซักนิด
" นายไม่ชอบหรอ.. แต่ฉันชอบนะ ^^ "
" ชอบก็ใช้เองเลยสิ ! " ร่างบางตวาดใส่ฮันกยองแล้วหลังหลังเดินไป..
" เดี๋ยว.. ซินรอฉันด้วยสิ.. "
" นายนี่ขายาวชะมัด ฉันรีบเดินแล้วนายยังเดินตามทันอีก " ฮีชอลเดินมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งหลังโรงรียนที่เขาชอบมานั่งประจำ
" อ๊าา ~ ร่มรื่นจัง นี่ซิน.. นายชอบอยู่คนเดียวหรอ ? " ฮันกยองนั่งเอามือเท้ากับพื้นหญ้าแล้วหันมาถามฮีชอลที่ยืนอยู่ข้างๆ
" อือ.. แล้วนาย ! เลิกเรียกฉันด้วยชื่อนั้นซักที ฉันชอบชื่อที่พ่อแม่ฉันตั้งไม่ใช่ชื่อที่นายตั้ง " ร่างบางพาตัวเองไปนั่งพิงกับต้นไม้ เขาหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบเขาหูแล้วอ่านหนังสือ โดยไม่สนใจใครทั้งสิ้น
ฮันกยองนั่งแกว่งขาไปมาซักพักเข้ากับเสียงฮัมเพลงของฮีชอล..
" นี่นายชอบร้องเพลงหรอ ? โตขึ้นนายต้องได้เป็นนักร้องแน่ๆเลยหล่ะ !" ฮันกยองเดินไปหาฮีชอลแล้วพูดตรงหน้าเขาแล้วยิ้มให้
// นายนี่ๆเวอร์ชะมัด - - ฮีชอลคิดในใจ ถึงเขาจะได้ยินที่ฮันกยองพูด แต่เขาก็ไม่ตอบซักคำ
" อ้าว.. ฝนตกนิ รีบไปเถอะซิน เดี๋ยวไม่สบาย "ร่างสูงพูดกับร่างบางแล้วรีบดึงแขนเข้าที่ร่ม
ระหว่างต้นไม้กับตึกเรียนห่างกันมาก ฮันกยองเอาเสื้อสูตของเขาบังที่หัวของฮีชอล
" นี่มาใกล้ๆสิ เดี๋ยวก็เปียกหมดหรอก " ฮันกยองพูดแล้วจับไหล่ฮีชอลดึงไปใกล้ๆ
ฮีชอลปล่อยให้เป็นอย่างนั้น เขาไม่พูดอะไรเลยซักคำ.. ทั้งคู่รีบวิ่งมาที่ตึกเรียน
" อ่าา ~ ถึงซะที ตึกนี้อยู่ไกลชะมัด " ฮันกยองพูดแล้วสะบัดเสื้อที่เปียกน้ำอยู่
" เก็บของแล้วไปเข้าเรียนเถอะ " ร่างสูงเอามือจับที่แขนฮีชอล
" นาย.. นี่ ! ทำไมตัวเย็นอย่างงี้อะ ไม่สบายหรอ ? "
" อย่ามายุ่งหน่า ! " ฮีชอลไม่สนอะไรทั้งสิ้น เขาเอาของไปเก็บที่ล๊อคเกอร์ก่อนจะเข้าห้องเรียน
ร่างบางเดินอย่างช้าๆ.. จนไปถึงตู้ล๊อคเกอร์ ฮันกยองเดินตามมาติดๆ
" พึ่บบ " กระดาษจำนวนมากตกลงพื้นเมื่อฮีชอลเปิดตู้ล๊อกเกอร์ออกมา
" อีกแล้วหรอ.. ยัยพวกนี้ไม่มีอะไรทำกันหรือไง " ร่างบางถอนหายใจแล้วเก็บกระดาษพวกนั้นใส่กระเป๋า
ไม่ใช้แค่จดหมายอย่างเดียว ยังมีขนม ช็อคโกแลต และอีกหลายอย่าง.. ฮันกยองที่ยืนอยู่รีบเข้ามาทัก
" โอโห ~ นายนี่ป๊อปชะมัดเลย มีคนให้แบบนี้ทุกวันเลยหรอ ? " ฮันกยองพูดแล้วยิ้มให้ฮีชอล
" อือ.. " ฮีชอลตอบเรียบๆ เขาเอาของใส่เข้าไปในล๊อคเกอร์แล้วก้มลงหยิบกระเป๋า
" นายก็เก็บของซะ นี่มันเลยเวลาพักแล้ว " ฮีชอลเอากระเป๋าพาดที่หลังแล้วบอกฮันกยอง
ร่างสูงมองหาล๊อกเกอร์ที่มีชื่อตัวเองอยู่สักพักจนฮีชอลเริ่มหงุดหงิด
" ล๊อกเกอร์นายอยู่อยู่ของฉันนี่ไง ไอบื้อ ! " ฮีชอลชี้นิ้วไปที่ล๊อกเกอร์ข้างๆเขา ที่มีเขียนว่าฮันกยองติดอยู่ ฮีชอลนั่งรอฮันกยองแล้วเอาหัวพิงทกับผนัง
" พึ่บบบบบบบบ ! " กระดาษจดหมายหลากสีจำนวนมากตกลงมา.. มากกว่าคนที่เปิดก่อนหน้านี้ซะอีก
" นายนี่ก็ใช่ย่อยนิ.. " ร่างบางยังเอาหัวพิงกับผนังแล้วพูดอย่างลอยๆ..
" เอ่อ.. ฉันว่าเค้าคงให้นาย.. แล้วใส่ผิดล๊อกเกอร์มั้ง ? " ฮันกยองพูดแล้วหยิบกระดาษแผ่นนึงจากอีกหลายๆแผ่นขึ้นมาอ่าน
ถึง.. รุ่นพี่ฮันกยอง
พี่คะ.. คือว่า... พี่คงเป็นเด็กใหมสินะคะ
วันนี้เป็นวันที่ดีมั๊ยคะพี่ ? ฉันชื่จียอนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก
คิดว่าวันหลังคงได้คุยกัน วันนี้ฉันเห็นพี่อยู่กับพี่ฮีชอล
พี่เป็นคนที่มีเสน่ห์มากๆเลย หนูคิดว่า.. " หนูชอบพี่แล้วหล่ะ > <"
ลี จียอน
ฮันกยองอ่านแล้วทำหน้างงๆ แล้วหันไปบอกกับฮีชอล
" นี่ซิน.. สงสัยคงจะเป็นของฉันแล้วหล่ะ.... อ้าว หลับหรอ ? " ฮันกยองหันไปมองฮีชอลที่ยังนั่งเอาหัวพิงกับผนังอยู่ แต่ตอนนี้เขาหลับไปแล้ว..
" หน้านายซีดจังนะ.. ซินๆ นี่~ ตื่นสิ " ฮันกยองเอามือเขย่าที่ไหล่ของฮีชอลเบาๆแต่เหมือนเขาจะไม่รู้สึกตัว
" ซิน ๆ ฮีชอล.. ตื่นสิ " ฮันกยองเปลี่ยนไปเขย่าที่แขนของฮีชอลแทน
" ทำไมตัวนายเย็นอย่างนี้หน่ะ ?!" ฮันหยองเอามือแตะที่หัวและหน้าของฮีชอล ตัวของเขาเย็นไปทั้งตัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น