ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - ราชาปีศาจกับผู้กล้าทั้งเจ็ด
เปิดตัว แต่น แตน แต๊น~
ณ. จุดใดจุดหนึ่งบนแผนที่โลก
ชายหนุ่มกำลังเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย ผมสีเหลืองอ่อนๆยาวถึงต้นคอนั้นยุ่งไม่เป็นทรง
ดวงตาสีน้ำทะเลหรี่ลงเล็กน้อยเพราะแสงอาทิตย์
“ยามเช้าอันสดใส กับอากาศที่กำลังอุ่นสบาย เสียนกร้องอันไพเราะ จิบน้ำชาร้อนๆชื่นชมบรรยากาศยามเช้า ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนี้แท้ๆ แล้วทำไมข้าถึงต้องมาเจอกับพวกน่ารำคาญพวกนี้ด้วย(วะ)”
น้ำเสียง.... ไม่ต้องฟังก็น่าจะรู้นะ ว่าหมอนี่กำลังเดือดจัด แต่จะบอกให้ ว่าความจริงไม่ใช่เพราะโดนดักหรอก
แต่เป็นเพราะเจ้าตัวกำลังหิว แล้วก็โดนขวางทางตอนจะไปกินข้าวพอดีต่างหาก(รู้แล้วเงียบไว้นะ: คนเขียน)
“ไม่ต้องพูดมาก ราชาปีศาจ วันนี้แหละจะเป็นวันตายของแก พวกข้าจะกำจัดแกเพื่อคืนความสงบสุขให้แก่เอิร์ธ” (เอิร์ธ คือชื่อของโลกยุคนี้ ซึ่งจะอธิบายให้ฟังทีหลัง)
“ประโยคนี้อีกแล้ว ไอ้พวกที่มาสองวันก่อนก็พูดแบบนี้ อาทิตย์ที่แล้วก็พูดแบบนี้ ถามจริงเถอะ พวกแกก๊อบฯโพยกันมาใช่ไหม?” - -a
“ไม่ต้องมาถ่วงเวลา ยังไงวันนี้แกก็ต้องตาย พวกเรา ลุย” ว่าแล้วเหล่าผู้กล้าก็วิ่งเข้าหาหมายจะรุมจอมมารตามแบบฉบับผู้กล้าที่ดี(?)
“เฮ้ มนุษย์ ระวังข้างหน้า”
“ไม่ต้องไปฟังมันพูด รีบเข้าไปจัดการตอนที่มันไม่ทันตั้งตัวนี่แหละ”
“ข้าจะบอกว่า ข้างหน้าแกมันมีหลุมพราง” - -
“อย่าไปเชื่อมันยังไงมันก็แค่จะหาทางหนีเอาตัวรอดเท่านั้นแหละ”
“. . . . .”
“เฮ้ย!! ว๊าก!! โครม!! . . . . .”
เสียงแรกเป็นเสียงของคนที่เหยียบหลุมพราง ต่อมาก็เป็นเสียงเพื่อนที่หยุดไม่ทันวิ่งมาชน ผลก็คือคนทั้งหมดพากันกลิ้งลงไปนอนอยู่ที่ก้นหลุม
ชายหนุ่มชะโงกหน้าลงไปมองคนที่นอนกองอยู่ที่ก้นหลุม
“ยังอยู่ครบทุกคนไหมน่ะ?”
“แก ไอ้ปีศาจ แน่จริงก็อย่าใช้หลุมพรางเซ่”
“เอ่อ ข้าจำได้ว่า ข้าเตือนพวกเจ้าแล้วนะ”
“. . . . .”
“. . . . .”
โครกกกกกก
ขณะที่กำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่นั้น ก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสบตาอย่างหวานซึ้ง(แน่เรอะ)ซะก่อน
“เอาเป็นว่าตอนนี้ข้าหิวแล้ว แล้วก็คิดว่าพวกเจ้าก็คงจะหิวเหมือนกัน ถ้ายังไงมากินข้าวด้วยกันก่อนไหม เรื่องอื่นค่อยคุยทีหลัง”
กลุ่มผู้กล้าทั้งเจ็ดคนต่างมองหน้ากันด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า ‘เราจะมาสู้กับมันไม่ใช่เรอะ’ หรือไม่ก็ ‘จะเอายังไง’ในที่สุดก็พร้อมใจกันหันมามองที่หัวหน้ากลุ่ม
“เอ่อ คิดว่าตอนนี้เรายังเตรียมตัวมาไม่พร้อม ดังนั้น เราจะไปทานข้าวเช้าตามคำเชิญของจอมมารก่อน แล้วพอถึงตอนเที่ยง ค่อยมาจัดการกับจอมมารใหม่”
"เฮ" เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมๆกับความเหนื่อยใจของจอมมาร
'จะมาฆ่าข้าทั้งทียังต้องให้ข้าเลี้ยงข้าว แล้วมันจะไปรอดเหรอเนี่ย'
ณ.ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ลูกค้าประจำสองคนกำลังคุยถึงกลุ่มผู้กล้าที่เจอตอนเช้า
“เฮ้ย แกคิดว่าพวกผู้กล้าที่จะไปฆ่าราชาปีศาจคราวนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดูเหมือนจะเก่งนะ ไม่แน่อาจชนะด้วย”
“เจ้าแน่ใจได้ยังไง ขนาดเดือนก่อนยกกันมาเป็นกองทัพ ยังรอดกลับมาไม่กี่คนเอง”
“แต่พวกนั้นอาจจะรอดก็ได้นะ ใครจะไปรู้”
“งั้นมาพนันกัน ถ้าพวกนั้นรอดกลับมา ข้าจะเลี้ยงเหล้าเจ้าสามวันเลย แล้วถ้าพวกนั้นรอดกลับมาทุกคน ข้าจะให้เงินเจ้าห้าเหรียญทองเลย”
“น่าสนใจนะ แล้วถ้าข้าแพ้ล่ะ”
“เจ้าก็ต้องเลี้ยงเหล้าข้าสามวันสิ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตกลง” ถึงยังไงเขาสองคนก็เพื่อนเพื่อนกันมานาน เลี้ยงเหล้าแค่สองสามวันไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักนิด
แอ๊ดดดด เสียงประตูไม้เก่าๆดังขึ้นตามปกติที่มีลูกค้าเข้าร้าน ทำให้พนักงานรีบวิ่งออกไปต้อนรับทันที
ผู้มาเยือนเป็นชายหนุ่มผมสีฟ้า กับกลุ่มคนอีกเจ็ดคน
“ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่ามากันกี่ท่าน แล้วอยากได้ที่นั่งตรงไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”
“มากันแปดคน ขอที่นั่งสงบๆไม่มีคนรบกวน”
“ได้ครับ เชิญทางนี้เลยครับ”
หลังจากนั่งกันเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาสั่งอาหาร(ใครไปร้านอาหารแล้วหลับบ้าง ผมจะไปคารวะ : คนเขียน)
“อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“มันจะดีเหรอ แบบว่า พวกข้าไม่ค่อยมีเงินนะ แล้วก็ ...” ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกขัดซะก่อน
“สั่งๆมาเถอะ มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง”
“งั้นข้าก็ไม่เกรงใจล่ะนะ เอาหมูหันหนึ่งจาน ไก่อบน้ำผึ้งสองตัว แล้วก็......”
หลังจากเริ่มกิน(ยัด)กันอย่าเต็มที่เพราะมีเจ้ามือเลี้ยง หนึ่งในกลุ่มของผู้กล้าจึงเริ่มคุยกับจอมมาร
“ท่านมาทำอะไรที่โลกนี้ล่ะ จอมมาร”
“ทำไมต้องถามมันด้วย ยังไงจอมมารก็ปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อทำลายโลกนี้ไม่ใช่รึไง”
“หัวหน้าอย่าโง่สิ แล้วถ้าเขาจะทำลายโลกจริง แล้วจะมัวมาเลี้ยงข้าวเราทำไม”
“เออ มันก็จริง ว่าแต่” - -a
“แต่อะไรอีกล่ะ หัวหน้า”
“แกกล้าด่าว่าข้าโง่เรอะ ตาย” ว่าแล้วก็หันไปบีบคอลูกน้องที่พูดด้วยทันที
“.....” จอมมารนั่งดูคนทะเลาะกันอย่างสงบพลางคิดในใจว่า
‘นี่จบบทนำแล้วข้ายังไม่ได้บอกชื่อเลยนะ ตกลงข้าเป็นพระเอกจริงรึเปล่าเนี่ย’
ณ. จุดใดจุดหนึ่งบนแผนที่โลก
ชายหนุ่มกำลังเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย ผมสีเหลืองอ่อนๆยาวถึงต้นคอนั้นยุ่งไม่เป็นทรง
ดวงตาสีน้ำทะเลหรี่ลงเล็กน้อยเพราะแสงอาทิตย์
“ยามเช้าอันสดใส กับอากาศที่กำลังอุ่นสบาย เสียนกร้องอันไพเราะ จิบน้ำชาร้อนๆชื่นชมบรรยากาศยามเช้า ทั้งๆที่มันควรจะเป็นแบบนี้แท้ๆ แล้วทำไมข้าถึงต้องมาเจอกับพวกน่ารำคาญพวกนี้ด้วย(วะ)”
น้ำเสียง.... ไม่ต้องฟังก็น่าจะรู้นะ ว่าหมอนี่กำลังเดือดจัด แต่จะบอกให้ ว่าความจริงไม่ใช่เพราะโดนดักหรอก
แต่เป็นเพราะเจ้าตัวกำลังหิว แล้วก็โดนขวางทางตอนจะไปกินข้าวพอดีต่างหาก(รู้แล้วเงียบไว้นะ: คนเขียน)
“ไม่ต้องพูดมาก ราชาปีศาจ วันนี้แหละจะเป็นวันตายของแก พวกข้าจะกำจัดแกเพื่อคืนความสงบสุขให้แก่เอิร์ธ” (เอิร์ธ คือชื่อของโลกยุคนี้ ซึ่งจะอธิบายให้ฟังทีหลัง)
“ประโยคนี้อีกแล้ว ไอ้พวกที่มาสองวันก่อนก็พูดแบบนี้ อาทิตย์ที่แล้วก็พูดแบบนี้ ถามจริงเถอะ พวกแกก๊อบฯโพยกันมาใช่ไหม?” - -a
“ไม่ต้องมาถ่วงเวลา ยังไงวันนี้แกก็ต้องตาย พวกเรา ลุย” ว่าแล้วเหล่าผู้กล้าก็วิ่งเข้าหาหมายจะรุมจอมมารตามแบบฉบับผู้กล้าที่ดี(?)
“เฮ้ มนุษย์ ระวังข้างหน้า”
“ไม่ต้องไปฟังมันพูด รีบเข้าไปจัดการตอนที่มันไม่ทันตั้งตัวนี่แหละ”
“ข้าจะบอกว่า ข้างหน้าแกมันมีหลุมพราง” - -
“อย่าไปเชื่อมันยังไงมันก็แค่จะหาทางหนีเอาตัวรอดเท่านั้นแหละ”
“. . . . .”
“เฮ้ย!! ว๊าก!! โครม!! . . . . .”
เสียงแรกเป็นเสียงของคนที่เหยียบหลุมพราง ต่อมาก็เป็นเสียงเพื่อนที่หยุดไม่ทันวิ่งมาชน ผลก็คือคนทั้งหมดพากันกลิ้งลงไปนอนอยู่ที่ก้นหลุม
ชายหนุ่มชะโงกหน้าลงไปมองคนที่นอนกองอยู่ที่ก้นหลุม
“ยังอยู่ครบทุกคนไหมน่ะ?”
“แก ไอ้ปีศาจ แน่จริงก็อย่าใช้หลุมพรางเซ่”
“เอ่อ ข้าจำได้ว่า ข้าเตือนพวกเจ้าแล้วนะ”
“. . . . .”
“. . . . .”
โครกกกกกก
ขณะที่กำลังเล่นเกมจ้องตากันอยู่นั้น ก็มีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสบตาอย่างหวานซึ้ง(แน่เรอะ)ซะก่อน
“เอาเป็นว่าตอนนี้ข้าหิวแล้ว แล้วก็คิดว่าพวกเจ้าก็คงจะหิวเหมือนกัน ถ้ายังไงมากินข้าวด้วยกันก่อนไหม เรื่องอื่นค่อยคุยทีหลัง”
กลุ่มผู้กล้าทั้งเจ็ดคนต่างมองหน้ากันด้วยสายตาที่อ่านได้ว่า ‘เราจะมาสู้กับมันไม่ใช่เรอะ’ หรือไม่ก็ ‘จะเอายังไง’ในที่สุดก็พร้อมใจกันหันมามองที่หัวหน้ากลุ่ม
“เอ่อ คิดว่าตอนนี้เรายังเตรียมตัวมาไม่พร้อม ดังนั้น เราจะไปทานข้าวเช้าตามคำเชิญของจอมมารก่อน แล้วพอถึงตอนเที่ยง ค่อยมาจัดการกับจอมมารใหม่”
"เฮ" เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมๆกับความเหนื่อยใจของจอมมาร
'จะมาฆ่าข้าทั้งทียังต้องให้ข้าเลี้ยงข้าว แล้วมันจะไปรอดเหรอเนี่ย'
ณ.ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
ลูกค้าประจำสองคนกำลังคุยถึงกลุ่มผู้กล้าที่เจอตอนเช้า
“เฮ้ย แกคิดว่าพวกผู้กล้าที่จะไปฆ่าราชาปีศาจคราวนี้เป็นยังไงบ้าง”
“ก็ดูเหมือนจะเก่งนะ ไม่แน่อาจชนะด้วย”
“เจ้าแน่ใจได้ยังไง ขนาดเดือนก่อนยกกันมาเป็นกองทัพ ยังรอดกลับมาไม่กี่คนเอง”
“แต่พวกนั้นอาจจะรอดก็ได้นะ ใครจะไปรู้”
“งั้นมาพนันกัน ถ้าพวกนั้นรอดกลับมา ข้าจะเลี้ยงเหล้าเจ้าสามวันเลย แล้วถ้าพวกนั้นรอดกลับมาทุกคน ข้าจะให้เงินเจ้าห้าเหรียญทองเลย”
“น่าสนใจนะ แล้วถ้าข้าแพ้ล่ะ”
“เจ้าก็ต้องเลี้ยงเหล้าข้าสามวันสิ ฮ่าๆๆๆๆ”
“ตกลง” ถึงยังไงเขาสองคนก็เพื่อนเพื่อนกันมานาน เลี้ยงเหล้าแค่สองสามวันไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักนิด
แอ๊ดดดด เสียงประตูไม้เก่าๆดังขึ้นตามปกติที่มีลูกค้าเข้าร้าน ทำให้พนักงานรีบวิ่งออกไปต้อนรับทันที
ผู้มาเยือนเป็นชายหนุ่มผมสีฟ้า กับกลุ่มคนอีกเจ็ดคน
“ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่ามากันกี่ท่าน แล้วอยากได้ที่นั่งตรงไหนเป็นพิเศษรึเปล่าครับ”
“มากันแปดคน ขอที่นั่งสงบๆไม่มีคนรบกวน”
“ได้ครับ เชิญทางนี้เลยครับ”
หลังจากนั่งกันเรียบร้อยแล้วก็ได้เวลาสั่งอาหาร(ใครไปร้านอาหารแล้วหลับบ้าง ผมจะไปคารวะ : คนเขียน)
“อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”
“มันจะดีเหรอ แบบว่า พวกข้าไม่ค่อยมีเงินนะ แล้วก็ ...” ไม่ทันจะพูดจบก็ถูกขัดซะก่อน
“สั่งๆมาเถอะ มื้อนี้ข้าเลี้ยงเอง”
“งั้นข้าก็ไม่เกรงใจล่ะนะ เอาหมูหันหนึ่งจาน ไก่อบน้ำผึ้งสองตัว แล้วก็......”
หลังจากเริ่มกิน(ยัด)กันอย่าเต็มที่เพราะมีเจ้ามือเลี้ยง หนึ่งในกลุ่มของผู้กล้าจึงเริ่มคุยกับจอมมาร
“ท่านมาทำอะไรที่โลกนี้ล่ะ จอมมาร”
“ทำไมต้องถามมันด้วย ยังไงจอมมารก็ปรากฏตัวขึ้นมาเพื่อทำลายโลกนี้ไม่ใช่รึไง”
“หัวหน้าอย่าโง่สิ แล้วถ้าเขาจะทำลายโลกจริง แล้วจะมัวมาเลี้ยงข้าวเราทำไม”
“เออ มันก็จริง ว่าแต่” - -a
“แต่อะไรอีกล่ะ หัวหน้า”
“แกกล้าด่าว่าข้าโง่เรอะ ตาย” ว่าแล้วก็หันไปบีบคอลูกน้องที่พูดด้วยทันที
“.....” จอมมารนั่งดูคนทะเลาะกันอย่างสงบพลางคิดในใจว่า
‘นี่จบบทนำแล้วข้ายังไม่ได้บอกชื่อเลยนะ ตกลงข้าเป็นพระเอกจริงรึเปล่าเนี่ย’
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น