ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 12 : ผมเป็นคนโลภมาก....
// ตุบ ตุบ ตุบ //
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังกึกก้องไปทั่ว...
รอบๆมีแต่ความมืด มิด ไร้แสงสว่าง ไร้เสียง ไร้การมองเห็น
เหมือนประสาทสัมผัสทั้งหมด ผู้ปิดผนึก โดยสิ้นเชิง.......
// ตุบ ตุบ ตุบ //
เสียงฝีเท้ายังคนดังต่อไป ถึงแม้ตัวเขาจะมองไม่เห็น และไม่ได้ยินเสียงอะไร และไม่มีจุดหมายก็เถอะ
เขาวิ่งไปข้างหน้า.. ถึงแม้เขาจะวิ่งวนกลับมาที่เดิม ถึงแม้เขาจะหาทางออกไม่ได้
เขาก็ยังคงวิ่งต่อไป....
ตอนนี้ตัวเขาเองยังไม่รู้ว่า ตนกำลังเดินอยู่ตรงไหน..?
มือน้อยๆของเขาพยาามตวัดหาที่ยึดเหนี่ยว..... ที่ยึดเหนี่ยวทางกายและจิตใจ.....
// จ๋อม... //
เสียงบางอย่างแล่นเข้ามาให้หัวของเขา.. เหมือนเสียงของน้ำที่กำลังไหลริน....
เสียงสุดท้ายที่เขาจะได้ยิน.......
เขาพยายามใช้แรงที่เหลือ เดินไปข้างหน้า
// กึ้ง....!! //
แต่มันคงเป็นแค่ความฝัน.....
เขารู้ดีว่า เขาไปต่อไม่ได้แล้ว..... มีบางสิ่งมารวบมือของเขาให้ติดกัน และข้อเท้าของเขา
ตาของเขาค่อยๆมองเห็นทีละนิดๆ เหมือนประสาทสัมผัสเริ่มกลับคืนมาแล้ว
ข้อมือของเขามีกุญแจมือ สีแดงล็อคไว้
สีแดงเสมือนหยาดเลือดของผู้คนจำนวนมากที่หลั่งออกมา
ที่ข้อเท้าก็เช่นกัน กุญแจมือสีฟ้า
สีฟ้าเสมือนหยาดน้ำตา ของทุกคนที่หลั่งไหลออกมาเพราะเขา....
เขาเป็นคน ที่โลภมาก กระหายและไม่รู้จักพอ... อยากได้ในสิ่งที่ตนไม่มี อยากได้ในสิ่งต่างๆที่คนอื่นมี.....
ชีวิตนี้ ในตอนนี้เขาไม่อยากได้อะไรไปมากกว่า เพื่อน...
' แม้ตอนนี้ชีวิตแกกำลังจะดับสูญ แกก็ยังโลภมากจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตสินะ? '
เสียงบางอย่างดังขึ้นมา... ใช่ แม้ตอนนี้เขายังอยากได้ในสิ่งที่ทำไม่ได้....
แต่อย่างนี้เขายังมีเพื่อนนะ.. เพื่อนของเขา ก็มีแค่ หยาดน้ำตา และความเงียบเหงา..........!
' ชีวิตของแก แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว..... '
ใช่...มันพอแล้ว.....ไม่สิมันมากเกินไปต่างหาก
' เพราะความ โลภมากของแก มันทำให้ชีวิตนับร้อยดับสูญ บาปที่แกก่อไว้ ถึงจะชดใช้ยังไงก็ไม่สามารถลบล้างไปได้ '
ใช่....ผมก่อเรื่องร้ายแรงไว้....
เกินไป
เกินไปที่จะให้อภัย
เกินไปที่จะให้อภัยอีกแล้ว.......!
" อือ..... " ผมครวญครางขึ้นมา
เมื่อร่างของผม ได้ถูกโยนกระแทกลงไปบนอะไรซักอย่าง.... ตอนนี้รู้สึกมึนๆหัวและเจ็บแผลมาก!
" อะ โอ~ยย ที่นี่ที่ไหน ? "
เมื่อผมได้สติคืนมา ก็ลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่ห้องพักของเรานี่?
" ตื่นแล้วหรอ? " เสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
" คะ....คุณคือ.....? "
[ Giotto talk ]
พอผมตื่นขึ้นมา สึนะก็หายไปเสียแล้ว!!
ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องโถงก็ไม่อยู่ ร่างกายของเขาก็สาหัสจะตายอยู่แล้ว..!! ยังฝืนลุกไปไหนได้อีกล่ะ!!!
ถ้าเจอเมื่อไหร่นะ จะสวดซะให้เข็ดเลย!?
ผมคิดพลางวิ่งไปรอบๆ ถ้าไม่ได้อยู่แถวๆนี้แล้วสึนะจะหายไปไหนได้ล่ะ!?
// พลั่ก!!!!! //
ผมวิ่งชนอะไรบางอย่างอย่างจัง " อ้าว? คุณมันผู้ปกครองของสึนะโยชิคุง นี่ครับ~? "
เสียงของคนที่ชนกับผมพูดขึ้นมา " ตามหาสึนะโยชิคุงอยู่หรอครับ? "
" ใช่! " ผมตอบไป
" ถ้าสึนะโยชิคุงละก็.... น่าจะอยู่กับ...... "
[ Tsuna Taik ]
" คะ คุณฮิบาริ!!!! "
ผมร้องขึ้นมา เมื่อคนตรงหน้าคือคนทืี่ผมเคยแนะนำตัวไปให้แล้ว! ใช่ ฮิบาริ เคียวยะนั่นเอง~!!!
" อย่าโหวกเหวกได้ไหม? ฉันหนวกหู !! "
" คะครับ! ขะ ขอโทษครับ!!! "
ใครกล้าเถียงพี่ท่านละครับ! " แล้วที่นี่ที่ไหนหรอครับ? " ผมพยายามใช้กำลังทั้งหมดถามออกไป
" ห้อง ของ ฉัน เอง " ฮิบาริตอบ
" อ๋อ~! ห้องของคุณฮิบารินี่เอง อื้มๆๆ.... มันจะไปอื้มได้ยังไงละคร๊าบบบบบบบบ!!!!!!!! " ผมตะโกนขึ้น
" แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่! ตะกี้ผมยังอยู่กับปู่จีอยู่เลยยยยยยย!!!! " ผมตะโกนจบก็เหลือบไปมองหน้าท่านฮิ
ตอนนี้เขาทำหน้าโมโห แล้วเอาทอนฟาขึ้นมา ตั้งท่าแบบว่า ' ไม่ได้ฟังหรอ? ตรูบอกให้เงียบ ! '
" ขะ ขอโทษครับ! "
ผมนั่งท่าสำนึกผมก่อนที่จะก้มหัว ไหว้ท่านฮิ " เช๊อะ.... "
รู้สึกเขาจะไๆม่ฟาดเราแล้วอ่ะ.. ดีจัง.... แต่. ท่านฮิเปลี่ยนไป!!!!!!!!!!!
เปลี่ยนไปมาก~! ทำไมไม่ฟาดผมละครับ!! ปกติต้องอัดผมแล้วนะครับ! หรือว่ากินยาไม่เขย่าขวด!!
" ถ้าคิดอะไร เพ้อเจ้อ แกได้เป็นศพแน่! "
เลิกเพ้อแล้วคร๊าบบบบบบบ T[ ]T!!!!!!!!!!!! ~
" ขอ ขอโทษครับ " ผมอยากถามไรเตอร์ว่า ทั้งเรื่องผมต้องขอโทษอย่างเดียว?
( ใช่แล้วจ๊ะ!นายเป็นราชินีเคะนี่~! ต้องโดนแบบนี้แหละ!! : IKTSUMU )
" ........ " ตอนนี้ความเงียบ บังเกิดในห้อง " อะ เอ่อ......ผมไปได้รึยังครับ? " ผมใจกล้าพูดขึ้นมา ไม่ต้องบอกว่าอะไร
ท่านฮิส่งสายตาอาฆาตมาให้ ' ถ้าแกไปตาย!!!!! ' ประมาณนี้ " แง.....ปู่จีรอผมอยู่นะครับ เดียวเขาจะเป็นห่วง "
เอาไงเอากัน!! เอาท่าไม้ต่าย MOE มาใช้ ไม่โดนจับกดก็ลองดู!!!!!!!
" ช่างหัวมัน... " ช่างได้ไงละครับบบบบบบ !!!!!! ผมได้แต่นั่งหน้าเคลียด.....
" ......นาย " ฮิบาริประเดิมพูดก่อน " ครับ? "
ผมตอบไป
" มาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า "
---------------------------------
IKTSUMU :
บทนี้สั้นหน่อยนะค่ะ ~! ขออภัยอย่างสูงค่ะ~!!!
เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังกึกก้องไปทั่ว...
รอบๆมีแต่ความมืด มิด ไร้แสงสว่าง ไร้เสียง ไร้การมองเห็น
เหมือนประสาทสัมผัสทั้งหมด ผู้ปิดผนึก โดยสิ้นเชิง.......
// ตุบ ตุบ ตุบ //
เสียงฝีเท้ายังคนดังต่อไป ถึงแม้ตัวเขาจะมองไม่เห็น และไม่ได้ยินเสียงอะไร และไม่มีจุดหมายก็เถอะ
เขาวิ่งไปข้างหน้า.. ถึงแม้เขาจะวิ่งวนกลับมาที่เดิม ถึงแม้เขาจะหาทางออกไม่ได้
เขาก็ยังคงวิ่งต่อไป....
ตอนนี้ตัวเขาเองยังไม่รู้ว่า ตนกำลังเดินอยู่ตรงไหน..?
มือน้อยๆของเขาพยาามตวัดหาที่ยึดเหนี่ยว..... ที่ยึดเหนี่ยวทางกายและจิตใจ.....
// จ๋อม... //
เสียงบางอย่างแล่นเข้ามาให้หัวของเขา.. เหมือนเสียงของน้ำที่กำลังไหลริน....
เสียงสุดท้ายที่เขาจะได้ยิน.......
เขาพยายามใช้แรงที่เหลือ เดินไปข้างหน้า
// กึ้ง....!! //
แต่มันคงเป็นแค่ความฝัน.....
เขารู้ดีว่า เขาไปต่อไม่ได้แล้ว..... มีบางสิ่งมารวบมือของเขาให้ติดกัน และข้อเท้าของเขา
ตาของเขาค่อยๆมองเห็นทีละนิดๆ เหมือนประสาทสัมผัสเริ่มกลับคืนมาแล้ว
ข้อมือของเขามีกุญแจมือ สีแดงล็อคไว้
สีแดงเสมือนหยาดเลือดของผู้คนจำนวนมากที่หลั่งออกมา
ที่ข้อเท้าก็เช่นกัน กุญแจมือสีฟ้า
สีฟ้าเสมือนหยาดน้ำตา ของทุกคนที่หลั่งไหลออกมาเพราะเขา....
เขาเป็นคน ที่โลภมาก กระหายและไม่รู้จักพอ... อยากได้ในสิ่งที่ตนไม่มี อยากได้ในสิ่งต่างๆที่คนอื่นมี.....
ชีวิตนี้ ในตอนนี้เขาไม่อยากได้อะไรไปมากกว่า เพื่อน...
' แม้ตอนนี้ชีวิตแกกำลังจะดับสูญ แกก็ยังโลภมากจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตสินะ? '
เสียงบางอย่างดังขึ้นมา... ใช่ แม้ตอนนี้เขายังอยากได้ในสิ่งที่ทำไม่ได้....
แต่อย่างนี้เขายังมีเพื่อนนะ.. เพื่อนของเขา ก็มีแค่ หยาดน้ำตา และความเงียบเหงา..........!
' ชีวิตของแก แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับความโลภที่ไม่มีที่สิ้นสุดแล้ว..... '
ใช่...มันพอแล้ว.....ไม่สิมันมากเกินไปต่างหาก
' เพราะความ โลภมากของแก มันทำให้ชีวิตนับร้อยดับสูญ บาปที่แกก่อไว้ ถึงจะชดใช้ยังไงก็ไม่สามารถลบล้างไปได้ '
ใช่....ผมก่อเรื่องร้ายแรงไว้....
เกินไป
เกินไปที่จะให้อภัย
เกินไปที่จะให้อภัยอีกแล้ว.......!
" อือ..... " ผมครวญครางขึ้นมา
เมื่อร่างของผม ได้ถูกโยนกระแทกลงไปบนอะไรซักอย่าง.... ตอนนี้รู้สึกมึนๆหัวและเจ็บแผลมาก!
" อะ โอ~ยย ที่นี่ที่ไหน ? "
เมื่อผมได้สติคืนมา ก็ลุกขึ้นและมองไปรอบๆ ที่นี่ไม่ใช่ห้องพักของเรานี่?
" ตื่นแล้วหรอ? " เสียงของใครบางคนดังขึ้นมา
" คะ....คุณคือ.....? "
[ Giotto talk ]
พอผมตื่นขึ้นมา สึนะก็หายไปเสียแล้ว!!
ห้องน้ำก็ไม่มี ห้องโถงก็ไม่อยู่ ร่างกายของเขาก็สาหัสจะตายอยู่แล้ว..!! ยังฝืนลุกไปไหนได้อีกล่ะ!!!
ถ้าเจอเมื่อไหร่นะ จะสวดซะให้เข็ดเลย!?
ผมคิดพลางวิ่งไปรอบๆ ถ้าไม่ได้อยู่แถวๆนี้แล้วสึนะจะหายไปไหนได้ล่ะ!?
// พลั่ก!!!!! //
ผมวิ่งชนอะไรบางอย่างอย่างจัง " อ้าว? คุณมันผู้ปกครองของสึนะโยชิคุง นี่ครับ~? "
เสียงของคนที่ชนกับผมพูดขึ้นมา " ตามหาสึนะโยชิคุงอยู่หรอครับ? "
" ใช่! " ผมตอบไป
" ถ้าสึนะโยชิคุงละก็.... น่าจะอยู่กับ...... "
[ Tsuna Taik ]
" คะ คุณฮิบาริ!!!! "
ผมร้องขึ้นมา เมื่อคนตรงหน้าคือคนทืี่ผมเคยแนะนำตัวไปให้แล้ว! ใช่ ฮิบาริ เคียวยะนั่นเอง~!!!
" อย่าโหวกเหวกได้ไหม? ฉันหนวกหู !! "
" คะครับ! ขะ ขอโทษครับ!!! "
ใครกล้าเถียงพี่ท่านละครับ! " แล้วที่นี่ที่ไหนหรอครับ? " ผมพยายามใช้กำลังทั้งหมดถามออกไป
" ห้อง ของ ฉัน เอง " ฮิบาริตอบ
" อ๋อ~! ห้องของคุณฮิบารินี่เอง อื้มๆๆ.... มันจะไปอื้มได้ยังไงละคร๊าบบบบบบบบ!!!!!!!! " ผมตะโกนขึ้น
" แล้วทำไมผมมาอยู่ที่นี่! ตะกี้ผมยังอยู่กับปู่จีอยู่เลยยยยยยย!!!! " ผมตะโกนจบก็เหลือบไปมองหน้าท่านฮิ
ตอนนี้เขาทำหน้าโมโห แล้วเอาทอนฟาขึ้นมา ตั้งท่าแบบว่า ' ไม่ได้ฟังหรอ? ตรูบอกให้เงียบ ! '
" ขะ ขอโทษครับ! "
ผมนั่งท่าสำนึกผมก่อนที่จะก้มหัว ไหว้ท่านฮิ " เช๊อะ.... "
รู้สึกเขาจะไๆม่ฟาดเราแล้วอ่ะ.. ดีจัง.... แต่. ท่านฮิเปลี่ยนไป!!!!!!!!!!!
เปลี่ยนไปมาก~! ทำไมไม่ฟาดผมละครับ!! ปกติต้องอัดผมแล้วนะครับ! หรือว่ากินยาไม่เขย่าขวด!!
" ถ้าคิดอะไร เพ้อเจ้อ แกได้เป็นศพแน่! "
เลิกเพ้อแล้วคร๊าบบบบบบบ T[ ]T!!!!!!!!!!!! ~
" ขอ ขอโทษครับ " ผมอยากถามไรเตอร์ว่า ทั้งเรื่องผมต้องขอโทษอย่างเดียว?
( ใช่แล้วจ๊ะ!นายเป็นราชินีเคะนี่~! ต้องโดนแบบนี้แหละ!! : IKTSUMU )
" ........ " ตอนนี้ความเงียบ บังเกิดในห้อง " อะ เอ่อ......ผมไปได้รึยังครับ? " ผมใจกล้าพูดขึ้นมา ไม่ต้องบอกว่าอะไร
ท่านฮิส่งสายตาอาฆาตมาให้ ' ถ้าแกไปตาย!!!!! ' ประมาณนี้ " แง.....ปู่จีรอผมอยู่นะครับ เดียวเขาจะเป็นห่วง "
เอาไงเอากัน!! เอาท่าไม้ต่าย MOE มาใช้ ไม่โดนจับกดก็ลองดู!!!!!!!
" ช่างหัวมัน... " ช่างได้ไงละครับบบบบบบ !!!!!! ผมได้แต่นั่งหน้าเคลียด.....
" ......นาย " ฮิบาริประเดิมพูดก่อน " ครับ? "
ผมตอบไป
" มาทำอะไรสนุกๆกันดีกว่า "
---------------------------------
IKTSUMU :
บทนี้สั้นหน่อยนะค่ะ ~! ขออภัยอย่างสูงค่ะ~!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น