คลังฟิค

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1 ฟิคเริ่ม[คริสxแรนึล]

ฟิค Exo
บทนำ
สนามบินใหญ่กลางกรุงโซลยังคงอัดแน่นไปด้วยผู้คนเหมือนเช่นเคย หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อสนามบินที่ปกติก็มีแต่ผู้คนรายรอบวันนี้ยิ่งแล้วใหญ่ เธอแทบจะสงบนิ่งอยู่กับที่ตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้ว หญิงสาวดุด่าตัวเองอยู่ในใจที่ไม่ดูให้ดีก่อนจะบินมา คิ้วน้อยๆขมวดยุ่งเป็นปม แม้เธอจะพยายามเบียดตัวออกมาจากฝูงชนขนาดไหนแต่ก็ไม่มีทีท่าว่าผู้คนจะมลายหายไปซักนิด มือน้อยๆเผลอยกขึ้นม้วนมวยผมสีดำสลวยของตนอย่างเคยชิน ดวงหน้ามนสีขาวซีดที่ขัดกับตาสีเข้ม เธอชำเลืองมองกลุ่มหญิงสาวที่กลุ่มใหญ่ที่ยืนรออยู่หน้าสนามบิน ป้ายไฟขนาดใหญ่นับร้อยถูกชูขึ้นอย่างสวยงาม
HunHan FC
Love Exo planet
 
งี่เง่า
คัง แรนึล สรุปในใจ เธอเบียดตัวออกมาจากหน้าสนามบิน ขาเรียวยามก้าวฉับฉับไปยังรถสปอร์ตสีดำตรงหน้า แรนึลเคาะประตูรถเบาๆเพื่อเรียกสติเจ้าของรถที่ตอนนี้มัวแต่เหล่สาวสองข้างทาง
"มาช้าจังนะ ริน"ชายหนุ่มหันขวับมายิ้มให้อย่างอารมณ์ดี นัยย์ตาสีเขียวมรกตของเขาพราวประกายทุกครั้งเมื่อมี้ธออยู่ข้างๆ
"อย่าเรียกฉันด้วยชื่อนั้น โรม" แรนึลพูดอย่างอารมณ์เสียพร้อมส่งสายตาพิฆาตมาให้พี่ชายตัวยุ่ง
โรมยิ้มรับหน้าระรื่น ไม่ว่าจะมองมุมไหนพวกเขาก็ไม่เหมือนพี่น้องกันอยู่วันยังค่ำ
"หวา วันนี้คนเยอะจังเลยนะ'คัง แรนึล'"
โรมสตาร์ทรถพร้อมส่งรอยยิ้มละลายใจไปให้ แม้จะรู้ดีว่าคนอย่าง'คัง แรนึล'ไม่มีทางหวั่นไหวกับรอยยิ้มของเขาอย่างเด็ดขาด
"หุบปาก แล้วขับรถซะ"เสียงตอบไร้อารมณ์ทำให้ผู้เป็นพี่คิ้วกระตุก
ยัยนี่...มันน่าฆ่านักนะ
โรมบ่นในใจก่อนจะออกรถตามคำขาดสิทธิ์ของน้องสาว
 

บทที่1 ริณกาล เลิศเกียรติไพศาล

ครืน

ประตูบริษัทR&R ถูกเปิดขึ้นโดยฝีมือทายาทอันดับ2ของบริษัทยักษ์ใหญ่R&R แม้ที่เกาหลีใต้จะเป็นบริษัทสาขาย่อยที่แยกตัวออกมา แต่คงไม่มีใครไม่รู้จัก’คัง แรนึล’หรือที่พวกญาติๆของเธอเรียกกันว่า’ริณกาล เลิศเกียรติไพศาล’ คุณหนูเชื้อสายไทย กับฉายา’สวยประหาร’ของเธอ พนักงานในบริษัทชะงักกึกเมื่อแขกที่ไม่คาดฝันปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกระทันหัน  หัวกน้าพนักงานก้มหัวนอบน้อมอย่างรู้งาน ตามมาด้วยพนักงานตำแหน่งน้อยใหญ่ในบริษัท แรนึลพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำลิ่วเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุดซึ่งเป็นที่พักของประธานสาขาย่อย ‘รณภพ เลิศเกียรติไพศาล’ พี่ชายร่วมสายเลือดของเธอ แรนึลกดปิดประตูลิฟต์ทันทีเมื่อขาเรียวของเธอก้าวเข้ามาในลิฟต์ โรมใช้เท้างามๆของเขา(?)ยันประตูลิฟต์ไว้อย่างหมดความอดทน เขาสถบเบาๆเพื่อรักษาหน้า

“ไม่คิดจะรอพี่ชายตัวเองเลยหรือไง= =’” โรมจ้องหน้าน้องสาวเขม็ง

แรนึลมองหน้าพี่ชายตัวเองอยู่พักใหญ่ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“รีบหน่อย ฉันยังไม่อยากให้แม่รู้เรื่องนี้” แรนึลยกเอาคนที่รู้ว่าพี่ชายตัวเองปฏิเสธไม่ได้มาบังหน้า โรมรีบก้าวเข้าลิฟต์อย่างรู้ดี มันคงไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่ถ้าแม่พวกเขารู้เรื่องนี้
(เดี๋ยวมาต่อ)