คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : บทที่23 : อึดอัด
Chereen Talk –
เฮ้อ! ฉันต้องซ้อมในห้องนี้ต่อไปถึงเมื่อไร เหลือกเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นใช่มั้ยถึงจะถึงวันถ่ายจริง ฉันอึดอัดจัง ไม่เคยอึดอัดขนาดนี้มาก่อนเลย
ตั้งแต่วันที่พี่อ้นและดิวทะเลาะกันฉันอึดอัดทุกๆครั้งเลยที่ต้องไปซ้อมที่ห้องซ้อม เพราะทุกครั้งที่ซ้อมพี่อ้นจะอยู่ที่นั่นด้วย ก็พี่อ้นเองก็ต้องใช้ห้องนั้นเหมือนกันนะสิ
พี่อ้นไม่คุยกับฉันเลย ไม่แม้แต่จะทักทาย ไม่แม้แต่จะยิ้มให้ ไม่แม้แต่จะมองหน้า พี่อ้นทำเหมือนฉันเป็นธาตุอากาศ นี่วันนั้นฉันพูดอะไรรุนแรงไปใช่มั้ย พี่เขาถึงได้เฉยชาขนาดนี้
จู่ๆ ก็มีน้ำใสๆไหลออกมาช้าๆจากดวงตาของฉันทั้งสองข้างของฉัน ฉันค่อยๆทรุดลงที่พื้นห้องและปล่อยให้น้ำตามันไหลอยู่อย่างนั้น
‘ เธอจะร้องไห้ทำไมละเชอรีน พี่อ้นเขาทำร้ายเพื่อนเธอนะ นั่นเท่ากับว่าเขาทำร้ายเธอด้วย สู้ๆนะเชอรีนอย่าซึมเลย เธอต้องเข้มแข็งนะเชอรีน’ ฉันคิดให้กำลังใจตัวเอง จากนั้นก็เช็ดน้ำตา ยิ้มให้จัวเองในกระจกอีกครั้ง และพุ่งสมาธิให้กับการซ้อมมากที่สุด
7.30 น.
“ เฮ้อ ได้เวลากลับแล้วสินะ “ ฉันเช็ดเหงื่อและเก็บของเตรียมตัวกลับหอ
ขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไป ฉันก็เหลือบไปมองที่พี่อ้นที่กำลังใจจดใจจ่ออยู่ที่สตูดิโอรอบกาย พี่เขาคงเหนื่อยน่าดูกับการทำงาน พี่อ้นดูผอมลงไปถนัดตาเลยละ พี่อ้นควรจะดูแลตัวเองมั่งนะ
“กึก” จู่ๆพี่อ้นก็ทำของตก ฉันจึงรู้สึกตัวว่าฉันกำลังยืนทำอะไรอยู่ ฉันจึงรีบเดินออกไป
.
.
.
.
ระหว่างที่ฉันเดินกลับหอ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากห้องซ้อมเท่าไรหนัก ฉันก็เห็นแอ็ปเปิ้ลนั่งอยู่ที่ม้าหินตรงตึกที่เธอต้องขึ้นไปเรียนแอคติ้ง
ฉันเองไม่ค่อยได้คุยกับแอ๊ปเปิ้ลเท่าไร จึงนึกอยากเข้าไปทักทายแอ๊ปเปิ้ลบ้าง
“ แอ๊ปเปิ้ล ๆ มานั่งทำไรตรงนี้” ฉันทักทายแอ๊ปเปิ้ล
แต่ทันทีที่แอ๊ปเปิ้ลเงยหน้า ก็เผยให้เห็นถึงแววตาแดงก่ำ ฉันตกใจมาก
“ แอ๊ปเปิ้ลเป็นอะไร ใครทำอะไรแอ๊ปเปิ้ล” ฉันถามอย่างรีบร้อน
“ ฮือๆๆ เชอรีนๆๆๆๆ” แอ๊ปเปิ้ลโผเข้ากอดฉันเหมือนหาที่พึ่ง และร้องไห้อย่างหนัก ตอนนี้ทางที่ดีที่สุดของฉันคงทำได้แค่ปลอบให้แอ๊ปเปิ้ลใจเย็นลง
“ ตกลงแล้ว ชรีนจะช่วยอะไรแอ๊ปเปิ้ลได้บ้างมั้ย” ฉันถามเลี่ยงๆถึงสาเหตุที่ทำให้แอ๊ปเปิ้ลเสียใจได้ขนาดนี้
“ คือ .. คือ ดิว “ แอ๊ปเปิ้ลค่อยๆพูดออกมา
“ เขาทำเหมือนฉันเป็นที่รองรับอารมณ์ ทำเหมือนฉันเป็นของเล่น นึกอยากจะดีด้วยก็ดีมากมาย นึกอยากจะร้าย ก็เอาไม่อยู่ ยิ่งพักหลังๆมาเนี่ย..... ฉันไม่สามารถซ้อมได้เลยเชอรีน.... นายดิว นายตัวร้ายนั่นจะต้องคอยว่าฉันอยู่ตลอดเวลา ยิ่งว่ายิ่งหนัก จนเปลี่ยนเป็นตะคอกฉันถี่ขึ้นทุกที .....เหมือนไปโกรธคนอื่นแล้วมาลงที่ฉัน.....” แอ๊ปเปิ้ลเล่าไปเสียงสั่นไป ดิวเนี่ยนะจะใจร้ายกับแอ๊ปเปิ้ลได้ขนาดนั้น หรือว่าเพราะทะเลาะกับพี่อ้นตั้งแต่วันนั้น
“ ฉันไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเก็บคำพูดพวกนั้นมาใส่ใจด้วยอะเชอรีน ฉันพยายามที่จะไม่ใส่ใจ ไม่สนใจ หรือ ด่าเขากลับ เลียนแบบนายนั่น ให้เหมือนกับที่นายนั่นทำกับฉัน แต่ฉันก็สู้นายดิวไม่ได้อยู่ดี “ แอ๊ปเปิ้ลพูดไปแล้วก็ยื่นข้อมือมาให้ดู
“ ที่มันช้ำขนาดนี้เพราะทุกครั้งที่เราต้องแสดง เขาก็จะบีบข้อมือฉันแรงๆอยู่ตลอด ....ฮือ. .... ฉันไม่ไหวแล้วเชอรีน ฉันไม่อยากซ้อมกับเขาอีกแล้ว” แอ๊ปเปิ้ลร้องไห้ต่ออีกครั้ง
ฉันเข้าใจนะความรู้สึกนี้ ความรู้สึกที่หลีกเลี่ยงไม่ได้กับการต้องอยู่กับคนที่ทำร้ายจิตใจเรา เพราะฉันเองก็ตกอยู่ในสถานกาณ์นั้นเหมือนกีนตอนนี้ แต่ฉันแค่ไม่อยากจะเชื่อว่าดิวจะทำอย่างนั้น จริงๆ
“ถ้าคนที่ต้องเป็นนางเอกเป็นเชอรีนก็ดีสินะ ดิวคงดีใจ” แอ๊ปเปิ้ลพูดขึ้น หืมทำไมละ?
“ ไม่หรอกแอ๊ปเปิ้ลหนะ เหมาะแล้วละ ถ้าเป็นเชอรีนเล่น ดิวอาจปวดหัวหนักกว่านี้ก็ได้” ฉันพูดปลอบ
“ จะเหมาะได้ไง ในเมื่อทุกครั้งที่เขามองฉัน เขาเห็นแอ๊ปเป็นเชอรีน ดิวเขาชอบเชอรีน เขาชอบเธอ เชอรีน”แอ๊ปเปิ้ลพูดเสียงดัง
ดิว ชอบ ฉัน
ดิว ชอบ ฉัน
ไม่จริงหรอกใช่มั้ย? ทำไมใครๆก็บอกแบบนั้นละ
“แต่ชรีน ไม่คิดอะไรกับดิวจริงๆนะ เราเป็นเพื่อนกัน เราชอบกันในฐานะเพื่อนไม่มีอะไรเกินนั้นจริงๆ....”ฉันปฏิเสธทันทีเมื่อเรียกสติกลับมาได้
“แอ๊ปเปิ้ล ...ชอบดิวเข้าแล้วใช่มั้ย? “
....
...
...
...
...
...
...
Bambii Talk --
“ โอ้ยพี่บูรณ์ จะลากแบมมาทำไมบ้านพี่เนี่ย “ ฉันถามเมื่อพี่บูรณ์แวะมาที่บ้านเขาอีกแล้ว ให้ตายทุกครั้งจะต้องแวะมาเอานู่นนี่นั่น นี่ลืมจริงหรือแกล้งพามาให้แม่ดูตัวเนี่ย คนสวยกลุ้มใจ
“ อ้าวหนูแบมบี้ เข้ามาข้างในก่อนสิลูก” แม่พี่บูรณ์ที่เดินออกมาพอดีขณะที่เราจอดรถชวนฉัน
“ สวัสดีคะคุณน้า พี่บูรณ์ลืมของอีกแล้วอะคะ “ ฉันทักทายแม่พี่บูรณ์
“ลืมไรหรอ ก็เห็นบูรณ์บอกแม่ว่าจะพาแบมบี้มากินข้าว” คุณแม่พี่บูรณ์ตอบ .....อ่าวไงแน่เนี่ย ไหนว่าลืมของแล้วคุณแม่พี่บูรณ์บอกว่าจะมากินข้าวที่บ้าน
“ จริงหรอคะ ^ ^” “ ฉันยิ้มแหยๆไปให้คุณแม่พี่บูรณ์ และจะหันไปแยกเขี้ยวให้พี่บูรณ์ แต่พี่บูรณ์ก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“ เข้ามาเถอะลูก แม่ทำกับข้าวไว้เต็มเลย” แม่พี่บูรณ์พูดอย่างใจดี
ฉันจำใจเดินตามเข้าไปแต่โดยดี ไอ้พี่บูรณ์เดี๋ยวเหอะ!!!!!!
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากทานข้าวเก็บโต๊ะเสร็จ คุณแม่และคุณพ่อพี่บูรณ์ก็ชวนฉันคุยนี่นั่นนู่น และเผาพี่บูรณ์สมัยยังเด็กให้ฟัง
“ ฮ่าๆๆ พี่บูรณ์ สมัยนั้นเนี่ย กะล่อนไม่แพ้สมัยนี้เลยนะคะ ฉายแววแต่เด็ก” ฉันจงใจเหน็บพี่บูรณ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ โถ แบมบี้ก็ พูดความจริงสิ จะบอกว่าพี่มีเสน่ห์ก็ว่ามาเถอะ ฮ่าๆๆๆ” พี่บูรณ์ยังคงทำหน้าทะเล้นทะลึ่งตึงตังต่อไป
“ อะนี่ๆๆๆ อัลบั้มสมัยพี่เขายังเอ๊าะๆ แม่ละชอบถ่ายรูปเลยถ่ายเก็บไว้เต็มไปหมด” คุณแม่พี่บูรณ์รีบหยิบอัลบั้มรูปยื่นให้ฉัน
ฉันค่อยๆเปิดดูไปทีละหน้า ฮ่าๆๆๆพี่บูรณ์เด็กๆเนี่ยขาวจัง หน้าตาจิ้มลิ้มมากเลยอะ ฉันดูไปยิ้มไป จนไปสะดุดกับรูปๆนึง O.O
“พี่บูรณ์ นี่ใครอะ” ฉันชี้ไปที่รูปใบนึงที่พี่บูรณ์ถ่ายรูปกับผู้ชายอีกคน
“ อ๋อ ไออ้นไง เนี่ยมีกันคนละใบกับไออ้น เหมือนกันเด๊ะเลย” พี่บูรณ์ตอบ
“ ใช่พี่ เหมือนกันเด๊ะ !!!! O.O “ ฉันตอบอย่างตกตะลึงซึ่งก็ทำให้พี่บูรณ์ดูงงๆกับสีหน้าท่าทางของฉัน
“ อะไรหรอ o.O?” พี่บูรณ์ถาม
..
..
..
..
..
..
..
..
..
................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น