พลิกล็อคใจ ใช่ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #24 : บทที่ 21 : มอไซต์

Dew  TALK –

                “ เอาละ  ครูคิดว่าวันนี้คงไปกันต่อไม่รอดแล้ว  เพราะว่าพวกเธอสองคนไม่มีสมาธิกันเลย  ครูละเหนื่อยใจกับพวกเธอทั้งสองคนมากๆ  เมื่อไรที่เธอจะเข้าขากันซักที  “  ครูแหม่มดุ ผมและยัยแอ๊ป  อีกครั้งและอีกครั้ง

                “ครูหวังว่าพวกเธอจะไม่ทำให้งานนี้ล่ม  พวกเธอจะไม่ให้เพื่อนๆของเธอต้องเสียแรงเปล่านะ  “ ครูแหม่มพูดทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกไป

                “ เฮ้อ ตลอดเลย  ต้องเป็นแบบนี้ทุกที  ฉันก็พยายามแล้วนะ  “ แอ๊ปเปิ้ลบ่นท้อๆ

                “เพราะเธอมันกาก “ ผมพูด

                “แต่ฉันว่าฉันยังพยายามไม่พอ  ที่จะคุยกับนายอย่างปกติได้เกิน 3 นาที” ยัยแอ๊ปพูดและหันมามองผมตาขวาง

                “ ก็เธอมันน่าเกลียด ทำตัวน่าเกลียด  ฉันเกลียดเธอ”ผมพูดอย่างขยะแขยง 

                “ ฉันก็เกลียดนายไม่ต่างนักหรอกยะ” ยัยแอ๊ปพูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าแล้วออกไปเลย

                “ยัยคนนิสัยเสีย “ ผมสบถต่อ

                ในที่สุดก็เลิก   ผมจะได้ซิ่งรถไปหาเชอรีนซักที   เซอร์ไพร์ส เชอรีนซะเลย !!

Chereen Talk –

               




               “ เฮ้อวันนี้พอแค่นี้เถอะเรา “ ฉันพูดเมือ่ซ้อมมาได้พักใหญ่ๆ   ว่าแต่พี่อ้นทำไรอยู่น้า  แอบย่องไปดูดีกว่า

                ฮ่าๆนั่นไงพี่อ้น   ดูอะไรอยู่หนะ  ทำหน้าซะเศร้าเชียว

                “ หวังว่า  ฉันจะเจอเธอนะ “ พี่อ้นพึมพำออกมา และเขียนอะไรขยุกขยิกลงไปด้านหลังรูปนั่น จากนั้นก็เก็บมันใส่อัลบั้ม เหมือนเดิม

                “ แฮ่ !! พี่อ้น” ฉันเดินย่องเข้าไปและแตะไหล่พี่อ้นอย่างแรง

                “เฮ้ย ! เชอรีนเล่นอะไรเนี่ย  พี่ตกใจหมด” พี่อ้นบอกฉันพลางกุมหน้าอก 

                “ ฮ่าๆ พี่อ้นเนี่ยน่ารักจัง” ฉันแซวพี่อ้น

                “ ซ้อมเสร็จละดิเราอะ ไปๆ  หาของกิน” พี่อ้นบอก

                “ ไปไงอะพี่” ฉันถาม

                “ มอไซค์พี่ไง” พี่อ้นตอบตาใส

                “ ไม่ดีมั้ง .. “ ฉันตอบและสั่นหัว  ไม่ใช่ไม่กล้านั่งมอไซค์นะ  แต่ซ้อนท้ายพี่อ้นเนี่ยดิที่ฉันกลัว   กลัวว่าฉันจะเผลอกอดพี่อ้นเข้านะสิ >//////<

                “ เฮ้ย ไม่ต้องกลัว  พี่ไม่ชอบความเร็ว  ^ ^ “ พี่อ้นยิ้มเจ้าเล่ห์  แล้วจูงมือฉันไปที่มอไซต์ของเขา

พี่อ้นสตาร์ทเครื่องรอฉันเรียบร้อย 

                “ มาเร็ว  เชอรีน”  พี่อ้นยื่นมือมาให้  ฉันลังเลอยู่สักพักและซ้อนท้ายพี่อ้นแต่โดยดี

                “ อะนี่  หมวกกันน็อค “ พี่อ้นยื่นหมวกกันน็อคใบเดียวที่มีอยู่มาให้

                “ พี่ใส่เถอะ  พี่เป็นคนขับ “ ฉันพูดด้วยความเป็นห่วง

                “ เชอรีนใส่นะดีแล้ว  พี่จะได้มั่นใจว่าเชอรีนจะไม่เป็นอะไร” พี่อ้นตอบ  >///< จะไม่ให้ฉันหลงได้ไง น่ารักขนาดนี้

                “พร้อมนะ” พี่อ้นย้ำ และขับมอไซค์ไป

                พี่อ้นไม่ได้พาฉันไปกินอะไรที่เลิศหรู  แต่เวลาที่เราอยู่ด้วยกันมันมีค่ามากกว่าอาหารแพงๆซะอีก  พี่อ้นพาฉันไปเดินเที่ยวแถวถนนคนเดิน  เราก็เดินไป หาอะไรกินกันไป  ตลอดเวลาพี่อ้นจะจูงมือฉันไปกินนี่บ้าง   กินนั่นบ้าง  ฉันเพิ่งรู้วันนี้แหละว่าพี่อ้นกลัวความสูง   ฮ่าๆๆผิดกับฉันเลยที่ไม่กลัวเลยซักนิด 

                ถึงใจฉันจะเต้นแรง   แต่มืออบอุ่นที่กุมมือฉันอยู่นั้น  มันทำให้ฉันสบายใจอย่างบอกไม่ถูก  สายตาคู่นั้นที่มองมาที่ฉันไม่ได้แค่ทำให้ฉันมีความสุขแต่ยังทำให้ฉันไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

                “ วันนี้สนุกมากเลยละพี่อ้น” ฉันพูดอย่างยิ้มแย้ม

                “ ไป พี่พาไปส่งหอ” พี่อ้นพูดต่อ เมื่อรู้ว่าเราควรกลับกันได้แล้ว

                “ โอเครคะพี่” ฉันเองก็คิดว่าสมควรจะกลับซักที

                ฉันก็ซ้อนมอไซต์พี่เขากลับไปหอ เหมือนเดิม  ฉันทำได้แค่จับเอวพี่อ้น ไม่กล้าเกาะไปเต็มๆ (มันคงดูไม่ดีอะนะ) พี่อ้นพาฉันมาส่งที่หน้าหอตามที่ฉันบอก

                “ขอบคุณนะคะพี่อ้นสำหรับวันนี้” ฉันบอกพี่อ้น

                “ ไม่เป็นไรหรอก  พี่ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”  พี่อ้นพูดไปก็หยิบอะไรซักอย่างออกมาจากกระเป๋า

                “ เอ่อ  คือตอนเชอรีนซื้อขนมพี่แว้บไปซื้อไอนี่มาอะ ...มันจะตลกกไปมั้ยอะ..เอ่อ” พี่อ้นเกาหัวแก้เขิลและหยิบจุกปิดหูฟังออกมา 

                “ อิอิ  นี่พี่อ้นจะให้ชรีนหรอ” ฉันถามยิ้มๆ

                “ เอ่อ..มัน ติงต๊องใช่มะละ.. แต่ ยังไงเชอรีนก็ต้องใช้มือถือทุกวันใช่ม้า  เชอรีนจะได้เห็นมันทุกวันไง” พี่อ้นยิ่งพูดยิ่งหน้าแดง

                “ ขอบคุณนะคะพี่อ้น “ ฉันหยิบมันขึ้นมาและเสียบไว้ที่มือถือทันที

                “ ชรีนคงเห็นมันทุกๆวันเลยละคะ”ฉันดีใจนะ  ถึงมันจะไม่ใช่ของแพงอะไร  แต่พี่อ้นก็ตั้งใจให้ฉันอะ

                “ งั้นพี่ไปละนะ อิอิ  บ๊ายบาย” พี่อ้นยิ้มขึ้นมาและ โบกมือบ๊ายบาย

                “กลับหอดีๆนะคะ” ฉันพูด และส่งยิ้มให้เขา

                พี่อ้นก็ขับมอไซต์ออกไป  ซักพักหลังจากนั้นก็มีข้อความเข้ามา

                ‘ หลังจากนี้  ชรีนไม่ต้องซ้อมที่ห้องนั้นคนดียวแล้วละนะ…..พี่อ้น’

ฉันอ่านจบก็ยิ้มออกมา

“ กูว่าแล้วเชียว  ไอพี่อ้น  มึงเนี่ยขัดขวางความรักกูซะจริงๆ  เจอดีแน่!!!!!!!”

ดิวที่รอเชอรีนอยู่หน้าหอหญิงมานาน  หลังจากที่ไปหาที่ห้องซ้อมไม่เจอ  เห็นทุกเหตุการณ์  เห็นทุกช็อตระหว่างอ้นและเชอรีน  โมโห เดือดดาล    และรีบขี่มอไซต์คู่ใจ ซิ่งตามกรกฎ  ไปทันที