พลิกล็อคใจ ใช่ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #23 : บทที่ 20 : ดีใจที่มีเธอ

 

Chereen  Talk –

                วันนี้ก็ต้องไปซ้อมอีกแล้วละ   หลังจากที่ฉันให้ครูตุ๊กตาต่อท่าให้เสร็จหมดแล้ว   ไอแบมก็ไม่ว่าง

ไอตั้มก็เทคแคร์น้องดีอยู่   โอ้ยๆๆๆ  ฉันไปกับดิวก็ได้

                “ ดิวๆ  เย็นนี้ นายมีซ้อมปะ” ฉันหันไปถามดิวขณะที่อาจารย์กำลังสรุปเนื้อหาและสั่งการบ้านหน้าห้อง

                “ มีอะดิ  โดนบ่นตลอดเลยว่า เล่นไม่อิน  ทำไมหรอ” ดิวหันมาถามหน้าใสซื่อ

                “ ทะเลากับแอ๊ปเปิ้ลตลอดเวลาอะดิ  ถึงไม่ตั้งใจซ้อม     คือไม่เป็นไร  เดี๋ยวฉันไปซ้อมคนเดียวที่ห้องซ้อมก็ได้”  ฉันยิ้มแหยๆตอบดิว

                “จริงอะ   เชอรีน  ขอโทษ   อยากไปด้วยอะ   ดิวโดดซ้อมละกัน” ดิวยิ้มอย่างเจ้าเลห์

                “เฮ้ยไม่เอาๆๆๆ  ไปซ้อมเถอะ  เดี๋ยวงานไม่เสร็จนะ” ฉันรีบปฏิเสธ

                “งะ  .... อะๆ ก็ได้  งั้นเดี๋ยวเราซ้อมเสร็จเราไปรับ”  ดิวอาสามารับฉัน

                “ ไม่เป็นไร  เรากลับเองได้  ไม่ไกลนี่นา”  ฉันบอกดิวอย่างเกรงใจ

                “ ไม่เอาอะจะไปรับๆๆ” ดิวยังคงดึงดันต่อไป

                “ ดิว.... เรากลับเองได้”ฉันพูดเสียงเข้มใส่   ก็ฉันไม่อยากรบกวนเขานี่   อีกอย่างถ้าดิวเลิกช้า ฉันจะต้องรอดิวคนเดียวในห้องนั้นตอนมืดๆฉันกลัวผีตาย

                “อ่ะๆ  โอเครก็ได้”  ดิวยอมฉันแต่โดยดี

                “ ^ ^  คนไร เข้าใจง่ายสุดๆๆ”  ฉันยิ้มตอบดิว

เมื่อเวลาผ่านไป  และเวลาซ้อมมาถึง

                T^T และแล้วสาวน้อยอย่างฉันก็ต้องไปห้องซ้อมคนเดียว   เหงานะเนี่ย  ไอบ้าตั้มๆ  ไอบ้าแบม   ทิ้งตลอด

ฉันเดินเข้าห้องซ้อม 

                “ ^ _^  เข้าห้องนี้ทีไรฉันต้องนึกถึงวันที่มาทำความสะอาดที่นี่สองคนกับพี่อ้นตลอดเลยสิ” ฉันบ่นกับตัวเอง

ฉันก็เจอพี่อ้นนะหลังจากวันนั้น   แต่ว่าพี่เขาปีสอง เวลาเรียนเรามันไม่ตรงกัน  บางทีฉันต้องไปซ้อมแยกกับครูตุ๊กตา    เลยอยู่คนเดียวซะมากกว่า  แต่ทุกครั้งที่เจอ  พี่เขาก็จะยิ้มอย่างอบอุ่นให้ฉันเสมอ  บางทีพี่อ้นก็ทักไลน์มา  แต่ว่าฉันก็ไม่ได้ตอบทุกครั้งหรอก (ถึงใจอยากตอบแทบตาย)  ก็งานมันเยอะมากๆจนไม่มีเวลาหันไปพิมบ่อยๆ

                “ เอาละ เราคงต้องซ้อมคนเดียวแล้วละ”  ฉันมองกระจกและให้กำลังใจตัวเอง

ฉันเดินไปเสียบลำโพงต่อกับไอพอดของตัวเอง  แล้วเปิดเพลงที่เมดเลย๋มาเรียบร้อยร้อยแล้ว

โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ะ โอ๊ย น่ากลัวจังเลย         ฉันต้องกลัว ฉันต้องกลัวหรือเปล่า     คิดทิ้งกันไป จะทิ้งกันหน้าตาเฉย....................................................

.  ♩ ♬ ♭ ♮  ♯ ° ø ♬｡   ~ ♬  ~ ♬  ♩ の

“ ปัง ๆๆ”  O.O

เฮ้ย  เสียงไรวะ

“ปังๆๆ”   เสือกไม่หยุดอีกไง

“ปังๆๆ”  ใครมันจะมาที่นี่วะ  ในเมื่อทุกคนไปซ้อมงานหมด   ดิวหรอ  บ้าน่า  เวลานี้  เพิ่งเริ่มเรียนแอคติ้งเองนะ

“ปังๆๆ”  ยังเคาะไม่หยุดอีก   หาไม้ก่อน  อ๊ะ นั่นไง ไม้เบสบอลของสะสมของพวกพี่อ้นพี่บูรณ์

                .

                .

                อ่าว  เสียงทำไมแม่งเงียบไปอะ

                .

                .

                .

                แก๊ก  แอ๊ด

                “ย๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  บังอาจบุกเข้ามาขโมยของหรอ  /  เหวอ  “   ฉันตะโกนสุดเสียง  พร้อมกับเสียงอีกเสียงดังขึ้นพร้อมกัน

                “ตึง”  หมอนั่นหลบฉันทันหวุดหวิด  เฉียดๆไปแค่ที่ไหล่เท่านั้น  แล้วมันก็หล่นกระทบสู่พื้น

                “เชอรีน  เดี๋ยวๆๆใจเย็นพี่เอง    พี่อ้นไง”  พี่อ้น   เอ๊ะ...  พี่อ้นหรอ ...O.O

                “ อ่าว  พี่อ้น   ชรีนไม่ได้ตั้งใจ  ชรีนขอโทษ  ชรีนไม่รู้ว่าเป็นพี่  ชรีนไม่คิดว่าพี่จะมา  ชรีนไม่...” ฉันละล่ำละลักพูดออกมา

                “ ไม่เป็นไรๆๆ  พี่ได้ยินเสียงเพลงแต่เคาะแล้วไม่มีใครเปิดประตู เลยใช้กุญแจไขเข้ามา” พี่อ้นพูดพร้อมกุมไหล่ไว้

                “ เมื่อกี้ชรีนฟาดเต็มแรงเลยอะ  ไม้เบสบอลด้วย (ไม้เบสบอลเนี่ยมันหนักมากเลยนะ )  พี่เจ็บมั้ยถึงมันจะแค่เฉียดๆก็เถอะ” ฉันเป็นห่วงพี่เขามาก  ฉันน่าจะถามก่อนว่าใคร  ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้พี่อ้นเจ็บตัวเลยนะ

                “ไม่เป็นไร เชอรีน  ใจเย็นๆพี่โอเคร” พี่อ้นพูดอย่างอดทน

                “ พี่อย่ามาแกล้งฟอร์มต่อหน้าชรีนนะ  เดี๋ยวชรีนไปเอายาทาให้” ฉันรีบวิ่งไปเอากล่องยามา  แล้วลากพี่อ้นมานั่ง  ถลกแชนเสื้อพี่อ้นขึ้น  แล้วทายาให้อย่างเบามือ

                “ โหย ช้ำเลยอะพี่อ้น  พรุ่งนี้มันต้องเขียวแน่เลยอะ   ชรีนขอโทษจริงๆ  “ ฉันยังคงพร่ำขอโทษพี่อ้นต่อไป

มือก็ทายาให้

                “ พอแล้วละเชอรีน  ^ ^ พี่ไม่เจ็บเท่าไรหรอก “ พี่อ้นยิ้มให้ฉัน  ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้สึกตัวว่า ฉันหื่นกามอย่างหนักที่จับพี่เขาถลกแขนเสื้อ  (ถึงจะยังไม่จับถอดเสื้อก็เถอะ) แต่กุลสตรีไทยก็ไม่ควรแตะต้องเนื้อตัวชาย  จริงมั้ยละ?

                ฉันรีบปล่อยมือและผละออกจากพี่อ้นทันที

                “ขอโทษคะ ชรีนแค่ตกใจไปหน่อยอะ  ชรีนกลัวพี่อ้นจะเป็นอะไร” ฉันก้มหน้าตอบงุดๆ

                “ เอ่อ ... ฮ่าๆๆๆๆๆ เชอรีนเนี่ย คิดมากจัง”  พี่อ้นหัวเราะออกมา  นั่นทำให้ฉันคลายกังวลลงมาเล็กน้อยว่าพี่อ้นไม่เป็นไร

                “ เจ็บนิดเดียว  เคล็ดเล็กน้อย  ไม่เป็นไรจริงๆ” พี่อ้นยังคงปลอบฉันให้สบายใจต่อ

                “ แล้วพี่อ้นมาทำอะไรที่นี่คะ” ฉันหันไปถามพี่อ้น

                “ อ๋อ  พี่ต้องมาเอาของนะ แล้วชรีนทำไมมาซ้อมคนเดียวละ กลัวผีไม่ใช่หรอ” พี่อ้นตอบอย่างใจดี

                “ อืมๆๆๆๆๆๆ  ก็กลัวแหละแต่ช่วยไม่ได้นี่นา  มันต้องใช้ห้องซ้อมใหญ่ๆ  แล้วเพื่อนก็ติดธุระกันหมด” ฉันตอบปากเบ้ 

                “ ฮ่าๆๆ  งอลเพื่อนอีกละสิเนี่ย   พี่อยู่เป็นเพื่อนละกัน  ชรีนซ้อมเสร็จเดี๋ยวพี่พาไปหาข้าวกิน” พี่อ้นพูด

                “จริงอะพี่   จะอยู่เป็นเพื่อนหรอ  เกรงใจอะ” ฉันตอบพี่เขาไป  ใจนึงก็อยากให้เขาอยู่แต่อีกไกลก็กลัวว่าจะทำให้พี่อ้นเสียเวลา

                “ เอาเถอะ พี่ไม่ได้ยุ่ง  เดี๋ยวพี่ทำงานระหว่างรอชรีนก็ได้   ชรีนจะได้ไม่กังวล” พี่อ้นหาทางออกให้ฉันเรียบร้อย

                “ ^ ^ “  ฉันคงไม่จำเป็นต้องปฎิเสธอีกต่อไป   แล้วฉันก็เริ่มไปซ้อม  ดีใจที่มีพี่อ้นอยู่เป็นเพื่อนจัง