พลิกล็อคใจ ใช่ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 19 : คิดหรอว่าฉันจะดูไม่ออก

Bambii talk –

                โอ้ยตั้งแต่พี่กวางเริ่มจริงจังกะโปรเจ็กต์เนี่ยนะเล่นเอาฉันแทบอ่วม  เพราะว่าฉันต้องนั่งคุยกะพี่บูรณ์ทุกช็อตเลยว่าเราสองคนจะวางฉาก วางที่ถ่ายทำ ลงแสง บลาๆๆ ยังไง  เถียงกับพี่บูรณ์แทบตาย ก็นะเรื่องงาน มันก็ต้องความเห็นแตกต่างกันบ้างแหละ

วันนี้ก็เหมือนกัน  ฉันคงต้องออกไปตระเวนหาชุดที่จะใช้ในฉาก  อ่อแล้วต้องบอกทุกคนด้วยว่าเราจะไปถ่าย บางฉากที่ทะเล  ( นรกชะมัดเลยทะเลเนี่ย  ก็ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนี่นา )

“ ไอชรีน  วันนี้แกไปห้องซ้อมคนเดียวนะ  เดี๋ยวฉันตามไป  ฉันต้องไปทำธุระกับพี่บูรณ์ “  ฉันบอกมันระหว่างนั่งอยู่ที่สวนรอเรียนคาบต่อไป

                “ อีกละอ๋อ  ตลอดเลยอะ   ไอตั้มก็ต้อง ไปรับ  ไปส่งน้องดี  เหงานะเว้ย ไม่มีใครคุยด้วยเนี่ย” เชอรีนบ่นเป็นยายแก่

                “ไปกับดิวก็ได้  วันนี้มีซ้อมรึเปล่าก็ไม่รู้” เชอรีนพูดต่อ    เอ่อ ......  คือตั้งแต่ที่ไอเชอรีนมันปล่อยฉันนอนอืดอยู่บนเตียงเช้านั่นแหละ   อยู่ดีๆ  นายหน้าหล่อ “ดิว” ก็มาติดพันจอแจกะพวกเราสามคนตลอดๆ (ยกเว้นเวลาโดนตามไปซ้อมละคร)  ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนั้นมันเกิดบ้าอะไรขึ้นมา   ไม่ใช่ฉันไม่ชอบดิวหรอกนะ  ดิวนิสัยดีมากๆกับเชอรีน  ถึงจะเงียบๆกับฉันและตั้มก็เถอะ  

                “ จะลากดิวไปทำไมวะ   ถามจริงเหอะดิว  ไปหว่านเสน่ห์อะไรใส่แก  หรือแกไปหว่านเมล็ดพันธ์อะไรใส่นายดิว  ถึงได้ติดพันกันแบบนี้เนี่ย” ฉันบ่นออกไป

                “ ก็ .. ก็คือว่าแบบ...เอ่อ” เชอรีนอ้ำๆอึ้งๆ

                “ตอบดิวะ  มันเกิดบ้าอะไร  แกชอบดิวหรอ” ฉันซักไซ้มันต่อ

                “ เฮ้ย!!!  จะบ้าหรอ เพ้อเจ้อแล้วแกไอแบมบี้  ฉันคิดกับดิว  แค่เพื่อน  เพื่อนเท่านั้น” เชอรีนย้ำอย่างชัดเจน

                “ เพราะแกชอบพี่อ้นสินะ    ฮ่าๆๆๆๆ”  ฉันแกล้งแหย่มัน    ดูดิ  หูแดงไปหมดเลย

                “ ไม่... ไม่ซักหน่อย  .... ใครจะไป(กล้า) ชอบ” เชอรีนตอบตะกุกตะกัก

                “ เออ  เรื่องพี่อ้นไว้ก่อน   ที่แน่ๆตอนนี้ฉันอยากรู้เรื่องแก  กับดิว  ไหง จู่ๆติดกันแจวะ”ฉันวกกลับมาที่เรื่องเดิม

                “ก็  ดิว เขาเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้นะสิ   เป็นเจ้าของสร้อยเส้นนี้ไง”  เชอรีนตอบฉันพร้อมจับสร้อยที่เธอหวงแหนมาตลอด 7 ปี

                “ แกมั่นใจได้ไงวะว่าใช่” ฉันถามต่อ  ก็นั่นแหละ ถ้าใช่แล้วทำไมฉันไม่คุ้นวะ

                “ ก็เขาเล่าได้ทุกอย่างเลยนะเรื่องในวันนั้นหนะ” เชอรีนยังคงตอบอย่างมั่นใจ

                “ ก็ถ้าเขารักสร้อยนี่มาก ทำไมแกไม่คืนดิวไปอะ   ใส่ต่อทำไม” ฉันยังยิงคำถามด้วยความสงสัย

                “ ก็ดิวบอกให้ฉันเก็บไว้  นี่นา” เชอรีนตอบอย่างใสซื่อ

                “ ด้วยเหตุผลอันใดไม่ทราบยะ  ไม่แม้แต่จะเอา  ดูนายนั่นไม่ได้ใส่ใจกับสร้อยนั่นเลยนะ” ฉันยังคงหาข้ออ้างมาขัดความคิดยัยเพื่อน โลกสวยต่อ ... ไม่ใช่ฉันโลกไม่สวยนะ  แต่ไอเชอรีนเนี่ยมันใสซื่อมากกับเรื่องตัวเองเนี่ย

                “ก็... ไม่รู้แหะ.....อันที่จริงฉันก็ไม่คิดว่าจะเป็นดิว  เพราะฉันไม่คุ้นกับสายตายนั่นเลย  แต่ก็อย่างว่าเรื่องมันผ่านมา 7 ปีแล้วนี่  คนเรามันก็ต้องเจริญเติบโตงอกงามเป็นชายหนุ่มสุดหล่อมั่งแหละ” นั่นไง ไอเชอรีนตัวเองยังไม่แน่ใจเลย

                “ แกต้องสืบให้รู้  รู้มั้ย  ไม่งั้นนะ  เจ้าของสร้อยตัวจริงเขาคงตามหาแย่เลย” ฉันเตือนมัน

                “แล้วฉันจะเริ่มหายังไงละยะ  ไอบ้าแบมบี้” เชอรีนแยกเขี้ยว

                “ เอางี้  ฉันช่วยแกหา  เดี๋ยวฉันบอกไอตั้มด้วย”  หุหุ  ฉันหมั่นไส้นายดิวนะ  ฉันเลยอาสา

                “แหมะ ไม่ช่วยตามหาชาติหน้าเลยละแก” เชอรีนแขวะ

                “ พูดมากน่า ....  ถอดสร้อยออกมา  ฉันจำแบบมันไม่ได้หรอก” ฉันรีบบอกให้มันเอาสร้อยให้ฉัน

                “ เฮ้ย.....” ดูเชอรีนจะลังเล

                “เอามาเถอะน่า  นี่ฉันเพื่อนแกนะ  ไม่ทำหายหรอก” ฉันพูดเสียงเข้ม

                “ เออๆๆ  เอาไปๆๆ”  เชอรีนถอดแล้วยื่นสร้อยเส้นที่เธอใส่ประจำส่งให้ฉัน

                “ฉันจะช่วยแกตามหาอีกแรงไม่ต้องห่วง”  ฉันปากดีใส่เชอรีน  ว่าแต่ฉันจะเริ่มต้นหาจากใครวะ

                “เออ  ไอตั้มนี่แม่งสายเสมอเลยอะ  อยู่ไหนวะ” เชอรีนเริ่มต้นบ่นอีกครั้ง

ฉันไม่เชื่อหรอว่า  นายดิวนั่นจะใช่คนที่ช่วยเชอรีนไว้   แค่ดูสายตาก็รู้  คาสโนวี่อย่างฉันจะดูสายตาผู้ชายที่หลงรักเพื่อนตัวเองไม่ออกได้ไง  .....