พลิกล็อคใจ ใช่ที่เธอ

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 18 : หวั่นไหว

บทที่ 18 :

Apple Talik –

                ฉันกลายเป็นเด็กมหาลัยแล้วนะทุกคน   ชีวิตในมหาลัยเนี่ยมันก็สนุกกันคนละแบบกะเด็ก  ม.ปลายนะ  อย่างน้อยก็ต้องรับนน้อง  และก็โดนสั่งให้ทำงานตั้งแต่ยังไม่เริ่มเรียนเนี่ยแหละ  ฮ่าๆๆ

                ตั้งแต่เข้ามหาลัยมาเนี่ย ฉันรู้จักคนตั้งเยอะแยะเบอะบาน  ทุกคนดีกับฉันมากๆเลย  ยกเว้นก็แต่นายดิว นั่นหนะ

แค่จับคู่เล่นเหยียบลูกโป่งวันรับน้อง  ยังทะเลาะกันเลย  ไม่เข้าใจ  คิดว่าอยากคู่กับนายนักหรอไงวะหะเนี่ย   อยู่ดีๆก็มาตะคอกใส่   ฉันเงียบไปเลยอะวันนั้น  เพราะไม่อยากทะเลาะกับนายนั่นต่อ   แต่ใครมันจะไปคิดละว่า   ต้องโคจรมาทำงานกลุ่มเดียวกันอีกเนี่ย  เหมือนตอนนี้ที่ฉันโดนพี่กวางสั่งให้ไปเรียนแอคติ้ง........

                “ ซวย จริงๆ  ต้องมาคู่กับเธอเนี่ย  “ ดิวบ่น

                “คิดว่าอยากจะคู่กับนายนักหรอไง “  ฉันก็บ่นบ้าง

                “ใครใช้ให้มาคู่กะฉันละ  ไม่อยากทำงานก็กลับบ้านไปปะ”

                “ คนที่ไม่อยากทำงานดูท่าจะเป็นนายมากกว่านะ”

                “ อย่าหาเรื่องได้มะ เธอมันมารผจญ”

                “ เอะอะ อะไรก็ว่าฉันเป็นนี่นั่นนู่น  โตรึยังเนี่ย”

                “ จะทำไม  ยัยแอ๊บแบ๊ว  คิดว่าแอ๊บทุกวันจะน่ารักหรอไง  มันได้แค่นั้นแหละ  ทำไงก็ไม่ดูดีขึ้น”  ดูดิวเริ่มจะอารมณ์ขึ้นนิดๆหลังจากที่เราเถียงกันมาได้ซักพัก 

                “ ฉันจะแอ๊บไม่แอ๊บนั่นมันเรื่องของฉันนายคิดว่านาย หล่อนักหรอไง  “ ฉันเองที่เถียงมาซักพัก ก็เริ่มอารมณ์ขึ้น เช่นกัน

                “ เออ  หล่อมาก  หล่อลากดิน หล่อลากไส้  หล่อแบบสวรรค์ชั้นดาวดึงส์ องค์เทพมาจุติ  ยัยขี้เหร่แอ๊บทั้งวันแบบเธอ ไม่คู่ควรแม้แต่จะมาเดินข้างๆด้วยซ้ำ” นายดิวตอกกลับฉัน   โอ้ยนายนี่นิปากร้ายไปแล้วนะ 

                “ เออ ไอหล่อ หล่อเลวทราม  หล่อนิสัยเสีย  หล่อยอดแย่” ฉันเลยประชดกลับบ้าง

                “ยัยแอ๊ปเปิ้ล  !!!!!”  นายดิวนั่นเริ่มจะเดือดแล้วละคะ  ฉันละปวดหัวเวลาเถียงกับนายนี่จริงๆให้ตายเถอะ

                ว้าย!!!!!   อยู่ดีๆนายดิวก็คว้ามือฉันแล้วบีบจนเจ็บไปหมด

                “ เธอ ไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน ยัยหน้าปลวก ....” กรี๊ด กร๊าด  มันด่าฉันหน้าปลวก  นายมันทุเรศที่สุด ผู้ชายบ้าอะไรด่าผู้หญิง

                “ ที่นายอารมณ์เสีย เพราะว่านายไม่ได้คู่กับเชอรีนใช่มั้ยละ  นายหล่อเลวทราม” ฉันพูดสิ่งที่ฉันคิดออกไป  ฉันอาจจะทำให้นายไม่ได้คู่กับเชอรีนก็จริงอะ  แต่ฉันไม่ได้เป็นคนคิดจะขัดขวางซะหน่อย  มาโทษฉันได้ไงอะ

                “ เธอไม่ต้องมาเสือกเรื่องของฉัน  เข้าใจมั้ยว่า  อย่าเสือก” นายดิวพูดย้ำอย่างชัดเจน  แถมยังบีบมือฉันแรงขึ้นเรื่อยๆ  นี่กระดูกฉันจะหักมั้ยเนี่ย  มันเจ็บนะ

                “ ตื๊อ ดือ ดือ ดือ ดึ้งส์ “ จู่ๆโทรศัพท์ของนายนั่นก็ดัง

                นายดิวรีบสะบัดมือฉันทิ้งแล้วรับโทรศัพท์

                “ ฮะ !! ครับๆๆ  ขอโทษครับ  กำลังจะถึง อยู่ข้างล่างตึกแล้วครับ” ดูเหมือนจะโดนโทรมาตามนะว่าให้ขึ้นไปเรียนแอคติ้งซักที

                “ไปได้แล้ว  อืดอาดจริงๆ” นายดิวหันมาตวาดใส่ฉันอีกครั้ง   ก่อนจะเดินฉับๆ ขึ้นตึกไป

เฮ้อ  ฉันละเซ็งกับอีตานี่จริงๆนะ  เอะอะก็ โวยวาย  เอะอะก็ตะคอก  รู้มั้ยว่าฉันอดทนแค่ไหน  ฉันไม่ชอบให้คนตะคอก  มันเสียงดัง  ฉันจะร้องไห้  บางทีเวลาโกรธมากๆ ฉันยังร้องไห้เลย นายนี่มันแตกต่างจากทุกคนจริงๆ

นายมันแตกต่าง  แต่ฉันกลับรู้สึกแปลกๆกับใจตัวเองยังไงก็ไม่รู้










................................................................



 

Cherreen Talk –

                พี่อ้นพาฉันซ้อนมอเตอร์ไซค์มาที่แห่งหนึ่ง  ดูท่าจะเป็นห้องซ้อมที่พี่กวางสั่งให้มาทำความสะอาดให้เสร็จนะ

                “ นี่ใช่ห้องซ้อมที่พี่กวางบอกปะ  กว้างจัง  พี่ไปหาห้องนี้มาได้ไงเนี่ย” ฉันถามพี่อ้น

                “ อ๋อ มันเป็นห้องที่พี่กับไอบูรณ์ซ้อมดนตรีกันสมัยยังมัธยม หน่ะ  ตอนแรกมันรกกว่านี้อีก พี่กะมันเคลียร์กันไปเยอะแล้วแหละ   เหลือก็นิดหน่อยแล้ว”พี่อ้นตอบฉัน

                ฉันเดินดูรอบๆ โหย รูปพี่อ้นกับพี่บูรณ์ถ่ายคู่กันตลอดเลยตั้งแต่เตะบอล  เล่นบาส  ซ้อมเพลง  โหยๆๆ  ถ้วยรางวัลต่างๆนาๆ ก็วางเรียงรายอยู๋

                “พี่อ้น กับพี่บูรณ์เนี่ย วีรกรรมเยอะเนอะ  เอาเถอะชรีนว่าเรารีบทำให้เสร็จดีกว่า  จะได้พักกัน  พี่เองก็ทำมาหลายวันแล้วเหนื่อยแย่เลย  “ ฉันหันไปยิ้มให้พี่อ้น

                “งั้นพี่ไปเอาอุปกรณ์ก่อนนะ “ พี่อ้นพูด แล้วก็เดินไปเอาอุปกรณ์ ต่างๆนาๆมา

 

จากนั้นเราสองคนก็ช่วยกันปัดกวาดเช็ดถู

ฉันปัดๆๆๆ  พี่อ้นก็กวาดๆๆๆ

ฉันเช็ดๆๆ   พี่อ้นก็ถูๆๆๆๆๆ

“ฮ่าๆ  เสร็จแล้วละ พี่อ้นดูสิ  สะอาดเอี่ยมเลยอะ”  ฉันที่ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง พูดอย่างดีใจกับพี่อ้น

“ ใช่เลยทีนี้เราก็มาซ้อมที่นี่ได้แล้ว  เย้ๆๆๆๆ” พี่อ้นเองก็ดูดีใจเช่นกันที่ทำเสร็จซักที

“กินขนมมั้ย  ซื้อมายัดใส่กระเป๋ามาด้วยเนี่ย”  ฉันควักขนมที่ซื้อมากับดิวเมื่อเช้าออกมาจากกระเป๋า 

“เชอรีนนี่กินเก่งจังน้า  “ พี่อ้นยิ้มแล้วขยี้ผมฉันเบาๆ     .......... เอิ่ม ใจฉันมันหวิวๆแปลกๆแหะ

“เปิดหนังด้วยเลยมั้ยเชอรีน  พอจะมีแผ่นหลงเหลืออยู่บ้าง พี่เพิ่งคัดแผ่นเสียๆออกไป  ชรีนอยากดูเรื่องอะไรละ” พี่อ้นหันมาถาม

“ เอางั้นหรอๆๆๆ   เอาเถอะพี่เปิดๆๆมาเลย”  ฉันบอกพี่อ้น เตรียมพร้อมกับการดูหนังเต็มที่

“ โอเครๆๆๆๆ” พี่อ้นใส่แผ่น และมานั่งเตรียมดูเรียบร้อย

หนังก็ฉายไปเรื่อยๆ ฉันก็หยิบป๊อกกี้กินไปพร้อมๆกับพี่อ้นที่ชอบแย่งฉันกินอยู่เรื่อย  

พอฉันกินโยเกิร์ตพี่อ้นก็แย่งฉัน 

“เลอะหมดแล้ว  กินดีๆดิ โตยังเนี่ย กินทีเละไปหมด” อยู่ดีๆพี้อ้นก็เอื้อมมือมาเช็ดโยเกิร์ตที่เปื้อนอยู่ตรงมุมปากของฉัน

>///<    หน้าฉันร้อนผ่าวไปหมด

“ เชอรีนๆ เป็นไรป่าว หน้าแดงไปหมดเลย” พี่อ้นถามทั้งๆที่หน้าพี่อ้นเองก็แดงเหมือนกัน

“ไม่รู้สิพี่  ใจเต้นแรงมากด้วย  นี่ขรีนกำลังโรคหัวใจกำเริบรึเปล่าเนี่ย” ฉันบอกพี่อ้นไปเขิลๆ

“สงสัยพี่เองก็คงเป็นโรคหัวใจเหมือนกันอะ    เพราะ หัวใจพี่ก็เต้นเร็วผิดจังหวะ” พี่อ้นตอบฉัน

แล้วเราก็ระเบิดหัวเราะออกมาพร้อมกัน

“ฮ่าๆๆๆๆๆ  พรุ่งนี้เราไปหาหมอด้วยกันเลยมั้ยเชอรีน....^ ^” พี่อ้นพูดไปขำไป

วันนี้ฉันแฮปปี้ที่สุดเลย  นี่ฉันเริ่มจะหวั่นไหวกับพี่อ้นรึเปล่าเนี่ย    อาการแบบนี้มันเรียกว่าอะไรนะ