คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : music club !!! 2
[[[ takeru said ]]]
"หมดเวลาแล้ว มานั่งตรงนี้!!!"
ก้าว ชิด ยก
ฉันหันหน้ากลับไปมองหน้าอาจารย์ ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามานั่งประจำที่ โฮะๆ ณ กลางสนามแห่งนี้ อันตัวข้า ทาเคะรุ โดนตีไป 5 ที ข้อหามาสาย Y^Y เจ้บเจ็บ
"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะ อาทิตย์หน้าสอบพรหมนั่ง อาทิตย์ต่อไปจะสอนพรหมยืน เลิกแถว"
โอ้สวรรค์ เลิกซักที รอคำนี้มานานแสนนานแล้ว
"ไป ไปกินข้าวกัน"
"แปปนึงได้ป่ะกี้ เค้าลืมเอารองเท้ามาอะ เมื่อกี้ก็โดนครูสันติตีไปแล้ว ตั้ง 2ที ไม่อยากโดนครูเวรตีอีกอะ"
"งั้นฉันไปแทนกี้ก็ได้ ให้เขาไปกินข้าวเถอะ"
ฉงฉานเพื่อน เพราะฉันรู้ดีว่าโยมิจังรู้สึกไงเวลาโดนอาจารย์สันติตี
"ไม่เอาแล้ว ไปกับโยะดีกว่า เป็นห่วง"
"ไม่เป็นไรหรอกฉันไปกับทาเคะรุจังก็ได้ เธอกับปอนไปกินข้าวเถอะ"
"พูดอะไรอย่างนั้นโยมิ เราเพื่อนกันนะ อีกอย่างถ้าไปกับทาเคะ แล้วดันไปเจอรุกะล่ะ แล้วซ้ำร้ายถ้าพี่แกฉุดเธอไป ใครจะช่วย พวกมันมีเป็นร้อยเลยนะโยะ ทาเคะคนเดียวจะไหวหรอ เอายัยถึกแรงค_าย อย่างไอ้กี้ไปดีกว่า"
ปอนพูดท่าทางจริงจังมาก เป็นต่อยหอยเลย เวอร์ด้วย เล่นเอาซะโยมิจังน่าซีดเลยทีเดียวเชียว+_-
"แกว่าใครแรงค_วายหา นังปอน!!!
"
"เอาเถอะน่ากี้ เรารีบไปข้างบนกันดีกว่า...นร้า....!!!!"
พอจบประโยคปอนก็รีบวิ่งหนีขึ้นไปเลย ส่วนกี้ก็ตามไปติดๆ ไล่ตีหนีกันสนุกไปเลย คอยดูนะพอถึงชั้น3 เดี๋ยวได้หอบกันซี่โครงบานแน่
จะว่าไปโรงเรียนนี้แปลกๆนะ มีอาคารมัธยม2อาคาร อาคารแรกมี4ชั้น เป็นชั้นม.ต้นที่ฉันอยู่ แต่ห้องประกอบกิจกรรมชั้น4เป็นห้องของพวกพี่ม.ปลาย ส่วนพวกห้องประกอบการของม.ต้นดันไปอยู่ตึกม.ปลายซะงั้นอะ ?_?
.........................................................................................
หลังจากหยิบรองเท้าแล้ว พวกเราก็รีบลงมากันข้างล้าง แต่ครั้งนี้หวาดเสียวปอนมากเลยอะ โดดไปโดดมาลงบันไดอยู่ได้ เดี๋ยวก็ตกลงมาขาแข้งหักกันพอดี
"เรียกเขาว่า เดอะแมททริกซ์ ย้ากกกส์"
"โดดไปโดดมาเดี๋ยวก็ตกบันไดหรอกปอน"
"อย่าไปห้ามมันเลยทาเคะรุจัง ปอนมันแข็งแรง มันไม่ตกมาง่ายๆหรอก"
อะจ่ะ! จะรอดู
และแล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้เมิ่อพวกเราเดินลงมาสู่20ขั้นบันไดสุดท้าย ของอาคาร
"ว้ายยยยย"
"ปอนนนนนนนนนO[]O"
พวกเราประสานเสียงเรียกปอนดังลั่นราวกับนักร้องประสานเสียง(ไรเตอร์เองแหละ : แล้วยิ่งเป็นนักร้องกันทั้งสามคนด้วยนะเนี่ย) แต่ตอนนี้ปอนกำลังกลิ้งคลุกๆลงไปตามแรงโน้มถ่วงของโลก และเชื่องช้าราวกับสโลโมชั่นไว้p_p
พลั่ก! ตุ้บ!
ยินดีด้วยปอน คุณได้รับเหรียญทองด้านการตกบันไดยอดเยี่ยม พร้อมเงินสด 50 สตางค์ เอาไว้ค่ารักษาพยาบาล -_-"
"เฮ้ย! ปอนตกบันได โว้ย!"
"กลิ้งลงมาอย่างกับลูกขนุนแน่ะ"
กลุ่มนักเรียนชายหลายคนที่อยู่แถวนั้นชี้มือมาที่ปอน รวมทั้งกลุ่มของไอ้โชเชออะไรที่อยู่ในบ้านดนตรีเมือ่ตอนพักน้อยเช้าด้วย
"โอยย ไม่ยุ่งสักเรื่องจะตายไหมไอ้โชบ้า!"
"อะไรครับ ไม่ได้พูดอะไรเลยนะเนี่ย^_^"
"อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้น"
"ไม่อะไม่ใช่ เล่นลิ้นไม่ได้ ลิ้นมันใช้เป่าแซกโวโฟน 5555555+"
"เอาไงดีล่ะ ไปกันใหญ่แล้ว"
กี้ลนลาน
"เดี๋ยวน้องโยะจัดการเองค่า"
โยมิรีบวิ่งลงไป ไม่ใช่ว่าตกลงไปอีกคนหรอกนะ ยัยปอนยังยืนไม่ติดเลยดูดิ
"มันจะมากไปแล้วนะโช ฉันจะบอกให้รุ่นพี่คามิโจไล่แกออก"
"ฉันก็บอกได้ว่าเธอไม่มีสัมมาคารวะ เนื่องจากไม่เรียกฉันว่าพี่ และด่าฉัน 5555555+"
"ขอโทษนะคะ ทุกคน"
ชายหนุ่มทั้งกลุ่มหันมามองโยมิเป็นตาเดียว
"เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วกันไปเถอะนะคะ อย่ามีเรื่องกันเลย นะคะ โยมิขอร้อง"
โอ้ว สุโก้ยไปเลยเพื่อนเรา ทำหน้าหวานตาแบ๊ว ได้สุโก้ย ไอ้พวกนี้มันต้องใจอ่อนแน่ๆเลย ฉลาดมากเลยโยมิจัง>_< พี่โชตาค้าง 5 วิ ก่อนที่จะหันมาหาปอนต่อ
"งั้นเอางี้ ตอนเลิกเรียนพิเศษที่ชมรม เรามาแข่งบอลกัน สลับกันเป็นนายประตูกตกาจะบอกที่สนามบอลใกล้โรงเรียน เคมั้ย"
"ได้! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน เชอะ!"
"อ้าวไอ้บ้าปอน อย่าพึ่งลุกขึ้นสิเจ็บอยู่ไม่ใช่หรอ"
ปอนได้เเต่เดินไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย
.....................................................................................
[[[ chiyu said ]]]
ตอนนี้พวกผมนั่งกันอยู่ในชมรม พร้อมพวกรุ่นพี่ทั้งหลายแหล่ โดยห้ามคุยกันและนั่งขัดสมาธิ กำมือหลวมๆไว้ที่หัวเข่า เหยียดแขนตรง ยืดตัวตรงๆ เรียกว่าท่าซิทฮัท ทุกคนนั่งเป็นเครื่อง และเป็นแถวตอนลึก ส่วนพวกเด็กม.ต้นให้ไปรอรุ่นพี่อยู่ข้างนอกเพราะจะจับพี่สตาฟกัน แต่ถึงอย่างนั้นไอ้บ้าโชก็ยังคุยไม่หยุด
"โชกับอาโอยลุกออกมา"
บอสใหญ่สั่ง
"ไม่นะเฮีย ไอ้โชมันชวนผมคุย"
"ผมเเค่คุยกับไอ้อ้อยเรื่องซีรีย์เฉยๆนะ เพราะช่วงนี้กำลังติดซีรีย์"
"ซีรีย์เรื่อง?"
"หลินปิงแนะนำเพื่อน"
5555+ โคดกวน รุ่นพี่คามิโจยังขำเลยอะ
"กอดอก จะตี"
"บ้าหรอตัว ใช้ไม้กลองตีเนี่ยนะ"
"เร็ว"
ผัวะ! ผัวะ!
โดนไปกันคนละที สมน้ำหน้ามันนัก
"น้องๆซิทฮัทเร็ว เด็กใหม่จะเข้ามาแล้ว เก๊กๆหน่อย"
อะไรกันเนี่ย ผมรู้สึกใจเต้นตุ้บตั้บแบบแทบจะระเบิดออกมา เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย
......................................................................................
[[[ takeru said ]]]
ตอนนี้ฉันมายืนรวมกับเด็กม.ต้นอีกหลายๆคนที่หน้าบ้านดนตรี เพื่อรอรุ่นพี่ออกมารับเพื่อจะไปจับพี่ตาฟในบ้านดนตรี พี่สตาฟของฉันจะเป็นใครน้า จะเป็นคนที่ฉันคิดไว้รึเปล่าเนี่ย
มีผู้หญิงคนหนึ่งเปิดประตูออกมาจากบ้านดนตรี เธอเป็นผู้หญิงที่สวยเว่อร์ ปอนรีบสะกิดบอกฉันว่ารุ่นพี่คนนี้ หัวหน้าวงเค้าชอบ...
"สวัสดีค่ะน้องๆ พี่เป็นหัวหน้าเครื่องคลาริเน็ต จะมารับน้องๆเพื่อเข้าไปจับรุ่นพี่ตาฟทั้งเด็กใหม่เด็กเก่าเลยนะคะ"
ว่าแล้วฉันก็เดินตามรุ่นพี่คนนั้นเข้าไปในบันดล
เข้ามาแล้วเห็นทุกๆคนที่อยู่ในห้องหันมามองเป็นตาเดียว โอ้ว รู้สึกเด่น ชะมัดเลยแฮะ
"น้อง ซิทฮัทเอียงคอได้ด้วยหรอ หันกลับไป!!!"
เธอหันกลับไปด่าฝูงชนที่หันมามอง
บนโพเดียมมีกล่องกระดาษใบหนึ่งวางอยู่ แค่เห็นก็รู้เลยว่าเป็นรายชื่อที่จะต้องล้วงเข้าไปจับวันนี้
พวกเราเดินเข้าไปจับที่ละคน แล้วเดินออกมาหากลุ่มของตัวเอง ฉันได้จับเป็นคนสุดท้าย พอจับเสร็จก็รีบเดินมาหาพวกโยมิทันที
"ปอนได้ใครอะ"
"ฉันได้รุ่นพี่โทระ ที่เป่าทรอมโบลอะ"
"สบายเลยสิ แฟนพี่เธอด้วยหนิ"
"แน่น้อน แล้วยิ่งสนิทกันอยู่แล้วด้วยนะเนี่ย"
แล้วไหนอะ โทระที่ว่า
"พี่เสือ เค้าได้พี่อะ"
ปอนวิ่งไปหาคนที่น่าจะเป็นโทระ เขาเป็นผู้ชายจมูกค่อนข้างแหลม แต่หล่อชะมัด มิน่าล่ะถึงคุยกันว่าชมรมนี้มีแต่พวกคาสฯ
"โยมิจังล่ะ"
"ฉัน...ฉัน..."
"ได้รุ่นพี่นิยะ"
"หา!!!~"
งงอีกแล้ว
"พะพะพะพี่นิยะหรอ"
"ทำไมหรอกี้ ดูเธอตกใจมาเลยนะ พี่นิยะทำไม เค้าคือใคร"
ฉันรีบถาม
"รุ่นพี่คนนี้เป็นน้องชายของรุกะเเฟนเก่าโยมิ เป็นคนที่เงียบขรึมเหมือนเป็นน้ำแข็ง ขาวเหมือนดีซ่าน เย็นชาไร้ความปรานี"
"คนไหนอะ"
ไม่ใช่แค่พวกเธอแล้วล่ะมั้งที่กลัว
โยมิเดินไปชี้แล้วก็โบกมือบ๊ายบายฉัน พร้อมสะกิดรุ่นพี่คนนั้นให้หันมามองหน้าฉันด้วย แง้ สายตาที่มองมาช่างเย็นชาอะไรเช่นนี้ น่ากลัวสมคำล่ำลือ
"กี้จับได้ใครอะ"
"ฉันได้เจ้าบ้าอาร์ตตัวพ่อ"
"..." อาร์ต-ตัว-พ่อ
"มิยาบิ"
เอาล่ะสิกี้ฉัน โดนดีเข้าให้แล้ว ได้ใครไม่ได้ ได้ไอ้คนติ๊งต๊งที่เถียงกับหัวหน้าวงเมื่อเช้า ฉันเก็ทแล้วว่าเป็นคำถามไหนที่เจ้าบ้านี้เขียน ก็ไอ้ข้อสุดท้ายที่ถามว่ามีแฟนรึยัง ต้องใช่แน่ๆเลยอ่า >O<
"แล้วทาเคะรุจังล่ะ"
ฉันก้มมองกระดาษจับรุ่นพี่สตาฟในมือด้วยความฉงนใจ ก่อนที่จะหันมาตอบคำถามของกี้
"มาซาโตะ"
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
จบลงแล้วสำหรับตอนที่5นะคะ
เป็นอะไรที่ยากจะเสร็จ
เพระต้องทำงานวิชาดนตรีไปด้วย
ขอบคุณทุกเม้นนะคะ
ปล. เอาใจช่วยน้องเคะของเราในชมรมนี้ด้วยนะคะ
stage 6 แบบฝึกหัดที่1ใช่ไหมเนี่ย?
coming soon...(เขียนถูกไหม?)
ความคิดเห็น