คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : sorrow...
[[[ Yuji said ]]]
บ่ายวันเสาร์ผมนั่งเล่นโน้ตบุ๊คอยู่กับหน้าร้าน หมวย(เมจิน้องสาวท่านเค้า อายุ13) นั่งจ้องผมเล่นซะตาแทบจะถลน ท่าทางจะอยากเล่นมาก แต่ไม่ให้
อาการหอบรู้สึกจะย่ำแย่ลงทุกวัน เมื่อคืนผมก็ต้องไปหาหมอ เพราะจู่ๆเกิดบ้าคลั่งหอบหลังอาบน้ำ สภาพอนาถอย่างมหันตอการันต์ แย่ตรงที่เป็นวันศุกร์ เพราะผมจะได้หยุด ไม่ต้องมาเรียน
คิดถึงมัตตันจังเลย...ป่านนี้จะทำไรอยู่นะ รู้ไหมว่าฉันน่ะคิดถึง...
แต่แล้วเสียงโปรแกรมMSN ก็มีสัญญาณเตือนว่ามีคนทักเข้ามา...ทำให้ผมต้องปิดหน้าต่างเว็บไซต์เกมส์ออนไลน์ลงเพื่อเปิดดูอย่างสงสัย
‘นู๋มัตตัน
สถาน๊ ::: บอกเขาว่าเราไม่ใช่เพื่อนกัน...’
นู๋มัตตัน say : ไงงงจร้า ที่รัก ทำไรอยู่อะ
ยูทรักมัตเสมอ say : อืมมม คิดถึงมัตอยู่...
นู๋มัตตัน say : เค้าก็คิดเถิงตัว ได้ข่าวว่าไม่บายหรอ
ยูทรักมัตเสมอ say : งุงิ... ทำไมไม่รู้ซะชาติหน้าเลยล่ะค๊มัต
นู๋มัตตัน say : ยูท...ทำไมพูดกับเค้าแบบนี้อะ
นู๋มัตตัน say : ไม่เห็นเคยพูดแบบนี้เลยนะ มีคนใหม่ใช่ป่ะ
นู๋มัตตัน say : ต่อไปนี้ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ ลาขาด ลาตลอดกาล
~~~offline~~~
หลังจากที่เธอพิมพ์ตัดพ้อผมจนพอใจ ก็ออฟไลน์ปล่อยให้ผมนั่งเอ๋อ อยู่คนเดียว
คุณเป็นพยานให้ผมได้ไหม...
ว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้ว่าอะไรเธอเลย...
ผมแค่พูดว่า ‘ทำไมไม่รู้ซะชาติหน้าเลยล่ค๊มัต’ ???
หรือเธอจะเปลี่ยนไปจริงๆ...
บรรยากาศรอบตัวผมดูทะมึนขึ้นมาทันตา ทำไมนะ ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ผมทำอะไรผิดงั้นหรอ...
“เฮียๆ เฮียเป็นไร”
“อกหักหรอเฮีย?”
มันยื่นกระดาษให้ผม ก่อนที่จะถามด้วยแววตาใสซื่อ + แก่แดด -__-
“ขอบใจนะเว้ยหมวย”
“ไม่เห็นมีไรเลยเฮีย แม่กับเตี่ยบอกว่าเฮียไม่ค่อยสบาย ฝากดูแลด้วย”
อืม...ถ้าแม่กับเตี่ยไม่บอก ก็คงไม่สนใจเลยใช่ไหม
“เฮียๆ”
“ไร”
“ขอเล่นโน้ตบุ๊คได้ไหมอ่า”
เวรกรรม -^- ที่แท้ก็อยากเล่นโน้ตบุ๊ค
“ไม่ให้!!!~”
แล้วก็เขวี้ยง อาหารหมาแถวๆนั้นใส่มันไปเม็ดนึง
แค่นั้นแหละ ไอ้หมวยก็รีบวิ่งเตลิดขึ้นไปบนบ้าน...
แต่เมื่อผมมองมาใต้โต๊ะทำงาน อันเป็นที่สถิตของเป้ยๆ สุนัขพันธุ์พุดเดิ้ลสีน้ำตาลของผม ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ว...
ปายหนายยยย
แค่หยิบอาหารเม็ดไปเม็ดเดียว ถึงกับโกรธกับงอนกันเลยทีเดียว
“เป้ยๆ ไปไหนลูก มาหาพ่อเร้ว”
ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...
แล้วทันใดนั้น เครื่องคิดเลขเจ้ากรรมที่วางบนโต๊ะ มันก็ลอยคว้างลงมาใส่หัวของผม
ตุ้บ!!! T^T
ขณะที่ผมกำลังอึน มึน งง กับชีวิต เจ้าเป้ยๆลูกรักก็วิ่งเข้ามา พร้อมด้วยเงาของใครบางคน...
เป้ยๆสั่นหางกระดุกกระดิก...
เป้ยๆออกไปรับตั้งแต่ผมยังไม่ทันรู้ตัว...
เป้ยๆไม่ค่อยเข้ากับชาวบ้านได้ง่ายๆ...
หมายความว่า....
“ซื้อของหน่อยค่ะ^3^”
“มัตตัน!!!”
“แปลกใจใช้ไหมล่า”
ผมอ้าปากหวอ แล้วใช้มือขยี้ตาด้วยความแปลกใจ เธอใช้มือนุ่มๆดันอกผมก่อนที่จะหัวเราะร่าเริงไปนั่งบนโต๊ะทำงาน แล้วใช้มือสัมผัสเมาส์ให้สกรีนเซิร์ฟเวอร์หายไป
นี่ไม่ได้งอนผมหรอกหรอเนี่ย???
“ขอโทษนะยูท เมื่อกี้ที่เค้าพูดแรงๆด้วยอะ”
ยอมตั้งแต่หน้าประตูแล้วล่ะขอรับ...
“ขอเล่น ฮิห้าได้ไหมยูท”
ผมพยักหน้าให้เธอช้าๆ ก่อนที่จะเดินไปจัดขนมในตู้ ก็แหม... คุณเธอน่ะเอาแต่ใจจะตายไป ถึงไม่ให้ก็เล่นอยู่แล้วแหละ
"อุ้ยตาย น้องวเคะมาเม้นๆให้เค้าด้วย เม้นตอบๆ"
อะไรฟระ เริ่มโมโหแล้วนะ ช่วงนี้อะไรๆของมัตก็เป็นยัยเด็กนี่ไปหมด
"จะอะไรกันนักกันหนากับยัยเด็กนี่ล่ะมัต เริ่มจะไม่ไหวแล้วนะ สัญชาตญานเลสเบี้ยนจะกลับมาอีกแล้วใช่ป่ะ!!!"
"ทำไมพูดงี้อะ ยูทเองก็เปลี่ยนไปเหมือนกันแหละ เราห่างกันสักชาตินึงเถอะ"
หลังจากเอ็ดตะโรจนพอใจเธอก็เดินฉุยฉายสะบัดหน้าออกไปทันที แต่ได้ทะเลาะกันแบบนี้มัน...เอ่อ... ใจแป้วยังไงไม่รู้ รู้สึกเหมือน...
จะเสียของรัก...
พอดีกับไอ้จิทเพื่อนรักที่เดินเข้ามา
"อ้าว! เจ๊มัต วันนี้ลมอะไรพัดมาล่ะ 555+"
"ไต้ฝุ่นโว้ยย"
ไอ้จิทสะดุ้งอย่างแรง ก่อนที่จัเกาหัวแล้วเดินมาหาผม
"เป็นไรกันว่ะยูท"
ผมก้มหน้าลงฟุบโต๊ะ เป็นสัญญานว่าไม่อยากคุยต่อ...
"ไม่ไปดูหนังกับนางในฝันหรอไง"
"ไปเซ่ แต่แม่ใช้ให้มาซื้อน้ำตาลปี๊ป"
เอ้อ เจริญล่ะ
"ไปนะเว้ยยูท สู้ๆ พรุ่งนี้อย่าหยุดเรียนนะเว้ย เฮิรต์ทีไรได้เรื่องทุกที"
..........................................................................
วันต่อมา เวลา 7.00 น.
[[[ Chiyu said ]]]
อาฮ้าๆ มีความสุข ไปดูหนังกับกิ๊กนี้มันดีอย่างนี้นี่เอง เอิ๊กซ์ๆๆ ผมมองสอดส่องหาพรรคพวก พอดีไปเจอพวกลูกพี่(คามิโจ) นั่งเจ๋ออยู่ในโรงอาหาร ผมเลยเกดินไปทัก เฮียแกนั่งอ่านหนังสืออะไรซักอย่างอยู่ พี่ยูกินั่งเขียนอะไรซักอย่างเช่นกัน
"อ่านอะไรอร้า ลูกพี่~~"
ผมถามพลางใช้มือพลิกหน้าปกขึ้นมาดู...
!!!วิทยาศาสตร์!!!
เกิดอะไรขึ้นกับสมองลูกพี่ผมแล้วเนี่ยยย หนังสือเรียนมันเอาไว้อ่านตอนนอนไม่หลับไม่ใช่หรอ???
"มีไรรึเปล่า ไม่มีก็เงียบซะ พี่จะอ่านหนังสือ"
แต่แล้วก็มีเสียงที่ดังยิ่งกว่าภูเขาไฟระเบิดดังขึ้น
"แย่แล้วๆๆๆๆๆๆ ลูกเพ่~~~ ไอ้พวกอันคาเฟ่เอาอีกแล้วววว"
ไอ้โชกับพี่มิยาบินี่หว่า
"อะไรอีกกกก คนเค้าตั้งใจเรียน เอ้อ ไอ้ต๊องนี่ แหกส์อยู่ได้ปากน่ะ"
โชรีบโยนบางอย่างลงมาตรงหน้า ทันใดนั้นคาสโนว่าที่รวมกลุ่มกันยังไม่ครบก็รีบชะโงกหน้าเข้ามาดู
ผลปรากฏว่ามันคือ นิตยสารอัพเดตข่าวคราว(คาว)ในโรงเรียนฉบับใหม่ ที่เจ้าพวกอันคาเฟ่เป็นคนดีพิมพ์!!! 
"อ้ากสสสสสสสสส์ ไม่จริ๊งงงงง ตูกำลังฝันนนนนน"
พวกผมอุดหูกันอย่างพร้อมเพรียง เมื่อลูกพี่โวยวายเสียงดังชนิทฆ่าคนได้
"ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ ไอ้พวกอันคาเฟ่มันแสบบบน้ากกก"
ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะนะ แต่มันมีไรถึงต้องโวยวายขนาดนั้น... และแล้วผมก็หยิบนิตยสารเล่มนั้นมาดูใกล้ๆ
"ไม่นร้าๆๆๆๆ ไม่ใช่เซ่ มันต้องมีของลูกเพ่คนเดียวไม่ใช่หรอไงงง ทำไมมันมีข่าวของผมด้วยเนี่ยยยย แอบถ่ายตอนไหนฟระ"
ผมแหกส์ปากโวยวายเสียงดังยิ่งกว่าลูกพี่เสียอีกแล้วตอนนี้
แล้วพวกคุณคิดดู ถ้าชินเปย์มาเห็นเข้าล่ะก็นร้า บรรลัยลาญแน้เล้ย
"หวัดดี ทุกคน..."
ไอ้ยูทหัวแดงพูดทักทายช้าๆ ท่าทางอิดโรยเป็นพิเศษ
"เด๋วมาน่ะเพ่ จะไปตามไอ้พี่เสือมาช่วยกันปรึกษา"
หลังจากที่ไอ้โชวิ่งไปแล้ว ลูกพี่ก็ใช้มือขยี้หัวตัวเองชุดใหญ่ก่อนที่จะบ่นยาวๆ
"โอ้ยยย ไรฟระเนี่ย ถ้าฮิซากิจังจ๋ามาเห็นเมื่อไรนะ ความสัมพันธ์ก็คงต้องหักสะบั้นลง อุตส่าห์สู้ตั้งใจเรียนแล้วแท้ๆ เธอยิ่งไม่ค่อยจะปลื้มเราซะด้วย ปัจจุบันแค่คุยยังแทบไม่มองหน้า"
และแล้วเสียงแห่งสวรรค์ก็ดังขึ้นอีกรอบ...
"แย่แล้ว ลูกพี่ แย่แล้วๆๆๆๆ"
"โอ้ยย อะไรอีกล่ะวะ จะอะไรกันมากมาย"
"จุ๊ๆ หน่อยโช พี่แกกำลังเฮิรต์"
พี่ยูกิพูดขึ้น
"พี่ไปตครงสุสานหลังโรงเรียนเร็วๆเลยพี่"
มิยาบิพูดบ้าง
"ทำไมล่ะโว้ย รำคาญแทนว่ะ"
นิยะกับรุ่นพี่เรย์ตะพูดแทบจะพร้อมกัน สองคนนี้ไม่ค่อยพูด แสดงว่าเหลืออดเต็มทน
"คนแย่ไม่ใช่ผม แต่คนที่แย่คือพี่เสือ!!!"
"พี่เสือตกตึก เข้าใจไหมพี่"
"เสือออออออออ0O0"
พวกผมวิ่งไปยังสุสานหลังโรงเรียนทันที แต่อย่างพึ่งเค้าใจผิดนะครับ เพราะผมถามไอ้โชอยู่
"พี่แกปีนตึกไปแซวเด็กม.2 ที่ตึกม.ต้น ชั้น2 แล้วพลาดตกลงมา เผอิญตึกม.ต้นตั้งอยู่หน้าสุสานด้วยนะ พี่แกตกลงไปในหลุมที่เค้าขุดกันไว้พอดีเลย 555+ ท่าตกอย่างฮาอะ หงายหลังแล้วร้องตะโกน ก่อนที่จะลงไปแผ่หลา"
เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ พี่โทระกำลังถูกมุง พร้อมกับถูกหามโดยอาจารย์ 2 คน พี่แกหันมาทำหน้าอึน ก่อนที่จะโบกมือบ๊ายบายยย~~~
....................................................................................
ความคิดเห็น