คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แบบฝึกหัดใช่ไหมเนี่ย????
[[[ takeru said ]]]
ในห้องนอนของทาเคะรุ
ฉันพลิกกระดาษในมือไปมาอย่างไร้จุดหมาย ก่อนที่จะถอนหายใจยาวและแอนตัวลงไปนอนบนเตียงสปริงสีฟ้าอย่างเหนื่อยใจ -_--“
.....................................................................................................
ย้อนกลับไปเมื่อตอนเย็น
ฉันก้มๆเงยๆ มองหาพี่ที่ชื่อมาซาโตะอยู่ตั้งนาน จนในที่สุดของที่สุดของที่สุดและที่สุด กี้ก็ลากใครบางคนมายืนต่อหน้าฉัน อย่าบอกนะว่านี่คือรุ่นพี่มาซาโตะที่ว่าอ่า ลุคดูดีจนไม่น่ามาอยู่ในวงเลยนะเนี่ย ไอ้ชมรมนี่ก็เหลือเกิน รุ่นพี่ผู้ชายก็แย้แย่ รุ่นพี่ผู้หญิงนี้ก็ดี๊ดี...
“น้องค่ะ น้องจับได้ชื่อมาซาโตะเป็นสตาฟรึเปล่าคะ”
ฉันพยักหน้าหงึกๆตอบรับคำพูดของเธอ เธอคงใช่มาซาโตะจริงๆแหละ
แต่ผิดคาด เธอกระโจนเข้าใส่ฉันด้วยความรุนแรงปานตึกถล่ม ฉันคิดไม่ถึงจริงๆเลยล่ะเนี่ย
“เรียกพี่ว่ามัตตันก็ได้นะ ถ้าสะดวก แล้วก็ห้ามหลงรักพี่ด้วย เพราะพี่มีแควนแว้วO3O”
รุ่นพี่มัตตันหรือมาซาโตะ ปล่อยฉันออกจากอ้อมกอดและลูบหัวคุยกับฉัน ค่าเจ๊ รับรองไม่ชอบเจ๊แน่ มีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะ
“เชิญเด็กใหม่มายืนหน้าห้องด้วยครับ”
รุ่นพี่คามิโจเรียกรวมน้อองๆอยู่บนโพเดียม พร้อมกับก่นด่ารุ่นพี่ที่กำลังซนอยู่ให้สงบ
“เดี๋ยวจะให้เลือกเครื่องดนตรีที่จะเล่นนะครับ เด็กใหม่ที่ยังไม่มีเครื่องออกมาเลือกเครื่องที่ละคน ว่าแต่ใครจะออกมาคนแรกครับ”
ทุกคนพร้อมใจกันชี้มาที่ฉันเพื่อให้เป็นคนแรกที่เลือก! เอาสิ เลือกก็เลือกไม่เห็นเป็นไรเลยนี่???
“อะอ้าว คนสวย เลือกเครื่องวงโยอะไรดีฮะ”
“น้อยๆหน่อยเฮีย เดี๋ยวมีคนหึง”
“ฮิ้วๆๆๆ”
มีคนตะโกนคำๆนี้ขึ้นภายในห้อง เล่นเอาซะพี่แกหน้าบานเป็นจานเชิงเลยทีเดียว รู้บ้างไหมนะว่าเด็กใหม่อายอะ(o///o)
“เป่าแซ็กไหมน้อง พี่โชกับพี่อ้อยใจดีนะครับ”
ไอ้พี่โชโบกไม้โบกมือเรียกฉัน ไอ้สมาชิกชมรมก็โห่กันเข้าไป
“หยุดเลยไอ้โช เอางี้ดีกว่าน้อง เป่าฮอร์นไหม พี่จิทหล่อ?”
ตายจริง รุ่นพี่จิยุของเค้าเป่าฮอร์นด้วย โอ้ ช่างเป็นเครื่องดนตรีที่ทรงพลังอะไรเช่นนี้ แต่ไม่ชอบที่จะเป่าอะYUY
“ฉันว่าให้น้องมาเล่นคัลเลอร์การ์ด(ควงธง) หรือดัมมาเยอร์ดีกว่านะ น่าตาดี ตัวไม่สูงมาก กำลังโอ อีกอย่างจะได้ใกล้ชิดพี่สตาฟของน้องเค้าด้วย”
พี่มิยาบิพูดขึ้น
“จะจีบอะดิไม่ว่า พี่บิ”
นั่นไง โห่อีกแล้ว
“พอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สรุปไปเล่นคัลเลอร์การ์ดนะน้อง ไม่อยากเล่นก็ค่อยว่ากันทีหลัง เดี๋ยวพี่จะเปลี่ยนให้ ไปๆๆๆๆ คนต่อไปเดินมาสิ”
รุ่นพี่หลายคนเดินมาหาฉัน โดยมีพี่จิยุและผู้ชายหัวแดงอีกคนเดินมาด้วย
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ไอ้คุณพี่มิยะก็สั่งงานซะแล้ว
“น้องเอาผืนธงไปซักนะ ธงส่วนตัว แจกฟรี มันอยู่ในตู้ พรุ่งนี้ถ้าลืมหยิบมา ลุกนั่ง20ที”
จบประโยคก็เดินหนีไปทันที โดยปล่อยให้ฉันตาค้างอยู่อย่างนั้น
“แล้วเครื่องสตริงล่ะครับน้อง อย่าลืมสิว่ายังไม่ได้เลือก”
ฉันหันไปตามเสียงนั้น เพราะจำได้ดี
“ร้องเพลงได้ไหมค่ะ”
“เอ้า ว่าจะให้เล่นกีต้าร์ซักหน่อย แย่เลยนะเนี่ย”
สงสัยเจ๊มัตจะผิดหวัง
“ไม่เป็นไร แต่ต้องมาเรียนกับพี่จิทนะ พี่มัตเค้าร้องเพลงไม่เป็น”
ผู้ชายผมแดงพูดขึ้น พี่มัตเบ้ปาก แล้วหันไปต่อล้อต่อเถียง
“จำไว้เลยนะยูท เค้าไม่ได้ร้องไม่เป็นซะหน่อย เค้าแค่ร้องไม่เก่งเฉยๆ โป้งแล้ว! คืนนี้ไม่ต้องโทรมาเลยด้วย แล้วก็ไม่ต้องไปส่งเค้าที่บ้านด้วย”
“เค้าล้อเล่นนี่ อย่างอนสิจร้า ดีกันนะ อายเด็กมั้งสิที่รัก”
ยูท? อ้อ เก็ทแล้ว ที่แท้ก็แฟนเจ๊มัต 555+ หน้าตาก็ใช่ได้หนิ ไม่เห็นเลวร้ายอย่างที่คิด ทีแรกนึกว่าแฟนเป็นผู้หญิงซะอีก
“อ่า ถ้างั้นน้องอยากร้องเพลงไรล่ะ”
“เพลงไทยก็...ไม่ใช่อิจฉาของเฟย์ ฟาง แก้ว เพลงญี่ปุ่นก็...”
“เอาเพลงGrip! ของ Every little thing สิ”
“แล้วทำไมต้องเป็นเพลงนี้ล่ะจิท”
พี่มัตถามพร้อมรอยยิ้มอย่าแฝงความนัย
“กะกะกะ ก็ฉันชอบ ฉันร้องได้ แกเงียบไปเลยนะ ยัยอ้วน-///-“
“ตกลงร้องเพลงนี้นะทาเคะรุจัง แล้วหัดมาร้องให้พี่ฟังพรุ่งนี้ ถ้าร้องไม่ได้พี่จะให้ไปเล่นเบส”
“แหม แล้วทำไมต้องเป็นเบสด้วยล่ะจิท^_^”
“ก็ฉันเล่นได้! ถามมากเรื่องจริง”
“อ่ะหรอ แต่อย่าลืมสิ ว่าน้องเค้านะเด็กฉัน”
ถูกเผง แต่แบบนี้หมายความว่าๆไงพี่จิท
“เฮ้ยยยยยย”
มีใครสักคนในห้องตะโกนขึ้นมาท่ามกลางความวุ่นวาย อยากจะบอกว่า ‘18หลอดยังน้อยไป”
“เกินเวลากลับบ้านครึ่งชั่วโมงแล้ว มิยาบิ!!!~”
“รับทราบ!!!! Band End”
“Only one HEY!!!”
ก็นึกว่าเสียงใคร อิโด้ ที่แท้ก็คุณหัวหน้าวง อ้อลืมบอกไป แบนด์เอ็นด์ หมายความประมาณว่าเล่นจบแค่นี้สำหรับวันนี้ อนลี่วัน หมายถึงความเป็นหนึ่งเดียวของวง อะไรงี้อะ
ฉันยกมือไหว้รุ่นพี่มัตก่อนที่จะพับธงใส่กระเป๋าแล้ววิ่งไปที่หน้าโรงเรียน กลับช้าอ่า โดนหม่อมแม่ดุแน่เล้ย y^Y
“ทาเคะรุจัง รอด้วย”
เสียงนี้มันพี่จิยุนี่ เรียกเค้าไมอ่า ยิ่งรีบๆอยู่
“แฮกๆๆๆ”
นี่วิ่งหนีใครที่ไหนมาเนี่ย หอบซะ
“คือ...บ้าน....บ้านพี่ แม่ขายส้มตำอยู่ในตลาดแถวๆซอยชุมชนคนเชื้อสายไทยญี่ปุ่นอะ อย่าลืมไปซื้อด้วยนะ”
ฉันพยักหน้าหงึกๆ แล้วทำไมต้องไปด้วยอะ บอกเค้าทำไม เกี่ยวไร เค้าไม่ได้ชอบซะหน่อย (แต่แม่เค้าชอบ)
...........................................................................
เครียดจัง ยังไม่ได้ซ้อมร้องเพลงเลยอะ เหนื่อยด้วย ทำงานบ้านด้วย เบื่อๆๆๆๆ
ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำส่วนตัวภายในห้องนอนก่อนที่จะจัดแจง อาบน้ำอาบท่า แล้วหยิบชุดนอนลายน้องหมีสีฟ้าออกมาใส่
แล้วหลังจากนั้นก็ลงไปนอนเกลือกกลิ้งที่เตียงอย่างเสียไม่ได้
แต่แล้วก็คิดถึงคนบางคนขึ้นมาอีกจนได้…
น่าตาดีขนาดนั้นต้องมีแฟนแล้วแน่ๆเลยอะ...
เราคงต้องเลิกชอบ....
ต้องทำใจ....
แต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ‘การจะเริ่มรักใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยาก แต่จะให้เลิกรักใคร มันก็ไม่ง่ายเหมือนกัน....’
++++++++++++++++++++++
เม้นเช่นเดิมด้วยเด้อ
ตอนหน้าได้เฮแน่
ความคิดเห็น