คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 6 : ตอนที่ 5
ตอนที่5
วิธีช่วยแก้พิษไข้
หลังจากที่ร่างบางไล่หญิงสาวใช้ออกไป ดวงตาคู่สวยก็มองร่างสูงด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมสันที่หล่อเหลาตัดกับผิวสีขาวซีด บัดนี้ใบหน้านั้นกับแดงก่ำด้วยพิษไข้ ร่างกายที่กำยำแข็งแกร่งดูหน้าแกร่งขามขดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาที่คลุมถึงคอ ร่างบางดึงผ้าห่มออกอย่างเบามือกลัวว่าร่างสูงจะสะดุ้งตื่น มือเรียวเล็กชุบผ้าสีขาวสะอาดตา ชุบน้ำมาเช็ดตัวคนที่นอนหนาวอยู่ข้างกาย ก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาคลุมให้ดังเดิม
สึนะดูแลฮิบาริที่ป่วยอยู่ติดต่อกันถึง 3 วัน แต่คนที่ป่วยนั้นดูเหมือนจะไม่มีอาการดีขึ้นเลยแม้แต่น้อยตรงกันข้ามกับดูอาการแย่ลงเสียอีก คนในวังเป็นห่วงเจ้าชายผู้ปกครองคนสุดท้ายหากต้องมาล้มตายเพราะพิษไข้ ไม่ใช้แค่คนในวังที่เป็นห่วงคนเฝ้าไข้นี่สิที่เป็นห่วงมากกว่าเพราะนี้ก็เลยเวลามาตั้ง 3 วันทำไมถึงยังไม่หายถ้าเป็นคนปกติก็หายกันตั้งนานแล้ว
‘ขอบคุณครับ เอ่อ คือ ที่นี้ที่ไหนหรอครับ’
‘ที่เมืองของเหล่าแวมไพร์ ที่นี้คือราชวังของเจ้าชาย ฮิบาริ เคียวยะ ผู้ปกครองที่เมืองแห่งนี้คะ’
“เมืองของเหล่าแวมไพร์การรักษาก็ต้องแตกต่างออกไปจากมนุษย์ทั่วไปนะสิ”ร่างบางพึมพำกับตนเองก่อนที่จะหันไปมองข้าทาสสาวที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกาย
“ว่าไงวิธีรักษาของแวมไพร์ของที่นี้เป็นแบบไหนกัน”
“หม่อนฉันมิอาจทราบได้หรอกเพค่ะเพราะการรักษาของกษัตริย์กับสามัญชนนั้นแตกต่างกันโดยสินเชิง”ข้าทาสสาวตอบอย่างอับจนหนห่าง
“แล้วมีใครที่วิธีการรักษาของกษัตริย์บ้าง”ร่างบางยังคงซักถามแม้ความหวังในการรักษาช่างน้อยนิด
“ต...แต่องค์รักษ์ยามาดมโตะอาจจะรู้ก็ได้นะเพคะ”
“องค์รักษ์ยามาโมโตะงั้นหรอ”ร่างบางยิ้ม อย่างน้อยความหวังในการรักษาฮิบาริยังมีหวังใบหน้างามโน้มเข้าไปใกล้ใบหน้าคมริมฝีปากสีแดงสดราวกับลูกเชอร์รี่ประทบที่หน้าผากราวกับการบอกว่าตนจะไม่ห่างกายไปไหนก่อนที่จะหั่นไปหาข้าทาสสาว
“ ดีล่ะ ไปตามเขามาหาเราที”
“เพคะ”
.........................................................................................................................................................
เสียงดาบที่กับดังสะนั้นไปทั่วห้องฝึกดาบใหญ่นั้นทำให้ผู้ที่เดินผ่านไปมาไม่กล้าย่างกลายเข้าไปใกล้เว้นแต่กับอิสตรีนางนิ่งที่เร่งฝีเท้าเพื่อให้ถึงยังห้องฝึกดาบโดยเร็ว
เมื่อมาถึงนางเป็นประตูเข้าไปเสียงดาบดังคงประทะทันยังดุเดือด 1 ผู้ที่ปะทะดาบนั้นคือคนที่นางต้องการตัวหญิงสาววิ่งโร่เข้าไปก่อนที่จะทำความเคารพความร้อนรนของนางแสดงออกอย่างชัดเจนจนไม่กล้ามีใครไปห้าม
“เรียน ท่านองค์รักษ์ยามาโมโตะบัดนี้ว่าที่มเหสีต้องการพบท่าน”
“นำทางเราไป เคียวโกะ”
“เพคะ”
..........................................................................................................................................................
“ท่านสึนะเพคะ องค์รักษ์ยามาโมโตะ ที่ต้องการพบมาแล้วเพคะ”
“ให้เข้ามาได้”เสียงหวานที่เอ่ยตอบกลับมาทำให้ยามาโมโตะต้องสงสัย เขาได้ยินข่าวมาว่าว่าที่มเหสีเป็นชายดุจดั่งเช่นเขาเหตุใดจึงมีน้ำเพียงที่หวานดุจอิสตรีเช่นนี้
ทันที่ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างที่ก้าวลงมาจากเตียงใหญ่ข้าทาสสาวเปิดม่านเนื้อละเดียดที่มองเห็นคนบนเตียงได้อย่างเลื่อนลางนั้นชัดเจนยิ่งขึ้น ใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตปรับให้ดูน่ารัก ริมฝีปากอิ่มบางกระจับนั้นประดับเข้ารูปกับใบหน้างาม ผมที่สีเดียวกับดวงตานั้นถูกประดับด้วยเครื่องประดับอันล้ำค่า ร่างกายที่บอบบางราวกับอิสตรีที่งดงามก็มิปานเข้ากับชุดกิโมโนที่ถูกเลือกเข้ามาให้เข้ากับรูปร่างและเครื่องประดับได้อย่างลงตัว ร่างร่างนั้นกรีดกรายเดินเข้ามาหาเขาอย่างสง่างาม เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมองค์ชายถึงได้รักสึนะได้ขนาดนี้
“ข้าผู้น้อยขอเคารพว่าที่มเหสี”ร่างสูงโค้งคำนับต่อร่างงามตรงหน้า
“เราขอบคุณ...เจ้ามาก็ดีแล้วเจ้ารู้วิธีรักษาอาการไข้ของคุณฮิบาริรึเปล่า”
“ขอรับ”
“ยังไง”
“ต้องให้ผู้ที่ใดที่ได้ถูกเจ้าชายสัมผัสเป็นผู้แรกนั้นต้องนอนกอดพระองค์ตลอดทั้งคืนนอกจากนี้ยังต้องจุมพิษทุกครั้งที่นาฬิกานั้นดังขึ้นทุกครั้งจุมพิษ แล้วพระอาการจะกายเป็นปกติ แต่มีข้อแม้ว่า...”
“ข้อแม้ว่าอะไรกัน ยามาโมโตะ”
“มีข้อแม้ว่าจะต้องเป็นผู้ที่ถูกเจ้าชายสัมผัสเป็นผู้แรกต้องครั้งแรกของเจ้าชายด้วยเช่นกัน”
“งั้นใครเป็นคนๆก็ไปตามมาสิ”ร่างบางพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย ไม่แสดงอาการใด แต่ก็ต้องตกใจเมือทุกทุกสายตาในห้องมองมาที่ตน
“อะไรกันมองมาที่ข้าทำไมกันเล่า”ร่างบางเอ่ยอย่างเนืองๆ
“เพราะพระนางคือคนๆนั้น อย่างไรเล่า”
“อะไรนะ ฉันนะหรอ” ร่างงามชี้นิ้วมาที่ตนเองอย่างฉงน
“เพคะ/พระเจ้าค่ะ”
“มายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”ร่างงามกรีดร้องก่อนที่จะหมดสติไป
นอกจากจะต้องคอยดูแลหาทางแก้พิษไข้แล้วยังต้องพยายามให้ว่าที่มเหสี(ที่ไม่รู้ใจตนเอง)ทำใจมากกว่านี้ยามาโมโตะได้แต่นึกขำอยู่ในใจมองสาวใช้ที่พากันหายามประคบดูแลอย่างเต็มที่
กายของบุคคลที่ชื่อ สึนะ นี่สิ กลิ่นกายหาใช่มนุษย์ไม่กลับกลิ่นกายคล้ายหมาป่าสายเลือดบริสุทธิ์ แต่ก็ยังมีกลิ่นที่หอมเฉพาะตัวที่ลอยคลุ้งกลบกลิ่นของหมาป่านั้นจนแทบมิด
เจ้าชายเจอสึนะที่โลกมนุษย์บางที่เขาอาจจะเจอคู่เขาที่โลกมนุษย์บางก็ได้
ว่าแล้วก็เดินจากออกไปโดยทิ้งให้นางกำนัลที่วุ้นวายอยู่กับว่าที่มเหสีต่อไป
โลกมนุษย์
“รุ่นที่10หายไปครับเนี้ย”ร่างเพรียวบางดุจนางแบบ นาม‘โกคุเดระ ฮายาโตะ’ผู้มีโครงหน้าเรียวไข่ประดับด้วยดวงตามรกตคู่สวย ริมฝีปากอิ่มสีแดงระเรื่อหากริมฝีปากนี้ยิ้มขึ้นมาคงจะทำให้ใบหน้าดูงดงามไม่น้อย แต่ในตอนนี้มันบูดบึงเนื่องจากเจ้าชายหมาป่าน้อยของเขาหายไปอย่างไรร่องรอย ไม่มีคนเห็น ไม่มี ไม่มี
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
หากท่านแม่ยังอยู่กับเขาคงถูกตีแน่นอน ในใจของโกคุเดระอยากออกไปตามหาแต่ด้วยวันนี้เป็นเวรเขาที่ต้องต้อนรับแขก
‘ให้ตายเถอะและแบบนี้เมื่อไรจะเจอรุ่นที่10กันละ’
“โกคุเดระคุงจ๊ะไปรับรองแขกที่ห้อง8059ทีสิจ๊ะ”ใบหน้างามหันไปมองตามเสียงเจื่อแจ๊วของ ‘ฮารุ’ สาว y ประจำร้านเอ่ยขึ้น
“ฉันแต่งตัดเสร็จแล้วจะตามไป”
“เร็วนะจ๊ะ”พอหญิงสาวออกไปร่างงามก็ถอดชุดลำลองแล้วรีบนำชุดกิโมโนไหมขึ้นมาใส่ แน่นอนชุดนี้เวลาใส่ห้ามใส่ชั้นในเพราะจะดูไม่สายงามและเคลื่อนไหวร่างกายจะลำบาก ร่างบางสวมชุดอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้แขกรอนาน
ร่างบางเดินมาเรื่อยๆแล้วหยุดฝีเท้าบางลงที่ห้อง8059ก่อนที่จะลงลงอย่างสุภาพแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มหูพร้อมกับมือบางที่เลือนเปิดประตู
“ขออนุญาตครับผมจะมาต้อนรับท่านในคืนนี้”
บุรุษที่อยู่ในห้องที่เพลิดเพลินกับความสวยงามของธรรมชาติอยู่นั้นหันหน้ามาหาเจ้าของเสียงที่เอ่ยขึ้นเมื่อครู่ ดวงตาคมก็ต้องเบิกกว้างเมื่อพบความสวยงามที่อยู่เบื้องหน้า โอ้ฟ้าช่างเป็นใจส่งนางฟ้าให้เจอได้พบเห็นถึงสองคน สึนะนั้นดูน่ารักน่าชังแต่กับคนตรงหน้าของเขานี้กลับสวยงามราวกับแก้วที่ล้ำค่ายิ่งได้สบตากับดวงตามรกตคู้สวยนั้นเขาแทบจะลืมไปเลยว่าหญิงงามนักต่อนักนั้นเทียบไม่ติด ใครเห็นเป็นต้องอยากครอบครองเป็นแน่แท้
"เข้ามาสิ"
"ขอบคุณครับ"
"นายชื่ออะไรกัน"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดชับ
ว่ะ5555+ข้าน้อยกลับมาแล้ว//หลบครุ ไห่ กะลามัง ที่โดนเข้าหา(เนื่องจากข้อหาดองฟิคและตัดตอน)
ฉฮะที่กลับมาคราวนี้เนื่องจากโรงเรียนข้าน้อยปิดเทอมจึงมีโอกาสแต่งฟิค
ยังไงก็พบว่าเม้นเราขึ้นเลยมีกำลังใจมากมายเลย
ซารางแฮโย ~
© Tenpoints!
ความคิดเห็น