ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : D. BOY - CHAPTER 1
.
- CHAPTER 1 -
O_O
ผมเบิกตากว้างมองแถบทดสอบของชุดตรวจการตั้งครรภ์ที่กำลังปรากฏขีดแดง 2 ขีด ซึ่งนั่นหมายความว่า
“ท้อง!!”
งั้นที่บ่นว่าประจำเดือนไม่มาสามเดือนแล้วนี่มันก็...
“ฉันท้อง!!!”
เอ่อ... เดี๋ยวนะ ก่อนจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ -_-‘ ไอ่คนที่เพิ่งตะโกนออกมา ‘ฉันท้อง’ นั่นคือพี่สาวแท้ๆ ของผมเอง ลู่หานคนนี้เป็นผู้ชาย (ถึงจะหน้าละม้าย คล้ายผู้หญิงไปนิดก็เถอะ นิดนึงจริงๆนะ -_-‘) แถมยังเป็นเด็ก ม.ปลาย ฉะนั้นถ้ามันเป็นของผมจริงๆ ป่านนี้ผมคงโดนเตะตกระเบียง คอหัก คางแตก เลือดไหลหมดตัวตายไปแล้ว (คิดแล้วมันน่าสยองชะมัด - -“)
“เย่! ในที่สุดผมก็จะมีหลานซักที >O< ยินดีด้วยนะพี่” ผมยิ้มกว้าง
“เฮอะ!” พี่สะบัดมือผมออกแล้วก็นั่งกอดอก ทำหน้าเซ็งสุดฤทธิ์
“เป็นอะไรไปล่ะพี่ นี่มันเรื่องดีที่สุดในรอบปีเลยนะ ”
“...”
...
บรรยากาศแถวนี้มันชักไม่ค่อยดีแล้วสิ -_-^ ทุกอย่างดูอึมครึม ทันใดนั้นเองคนที่นั่งตรงข้ามก็ปล่อยโฮออกมาแบบไม่มีปรี่มีขลุ่ย
“ฮือๆๆๆๆๆๆๆ!!!!”
“พี่!”
“ทำไมฉันต้องมาท้องตอนนี้ด้วยนะ ฮือๆๆๆๆ”
“ก็เพราะว่าอสุจิกับไข่ได้ปฏิสนธิกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วน่ะสิ พี่ไม่ต้องกังวลนะ เรื่องนี้ปล่อยให้คุณหมอเค้าอธิบายให้พี่ฟังทีหลังเถอะ!”
“-_-^” คนที่กำลังร้องไห้หมดอารมณ์ที่จะร้องอีกต่อไป เธอถอนหายใจแล้วจู่โจมตบหน้ผากผมให้หายอารมณ์เสีย
เพี้ยะ!!!
“อ๊า ผมเจ็บนะพี่ T^T”
“นี่ลู่หาน นายก็รู้นี่ว่าสามีฉันทิ้งฉันไปตั้งแต่เมื่อสามวันก่อนน่ะ”
จริงด้วย O_O ผมลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย
อ่า... นี่มันแย่สุดๆ ที่พี่สาวจะได้เป็นคุณแม่ทั้งที แต่คุณพ่อดันหายไปไหนก็ไม่รู้ เรื่องนี้มันคงสร้างความลำบากใจให้พี่ผมมากเลยสินะ ผมไม่อยากจะเชื่อเลยที่จู่ๆ พี่เขยก็มาหายตัวไป เขาเก็บเสื้อผ้าในตู้กว่าครึ่งไปหมด ทั้งๆ ที่สองคนนี้ไม่มีวี่แววว่าจะทะเลาะกันมาก่อนหน้านี้เลย ขนาดพี่ยังไม่อยากยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะตอนแต่งงานเธอมั่นใจว่าเลือกผู้ชายไม่ผิดแน่ๆ พี่ผมเป็นผู้หญิงที่ฉลาดและแข็งแกร่ง แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธออ่อนไหวกับมันมากที่สุด เธอติดต่อพ่อแม่ของสามีและทราบว่าเขาหนีไปเกาหลีใต้ ไม่มีแม้แต่ข้อความลาให้เธอได้รู้เลย
ปึง!
ผมสะดุ้งทันที เมื่อจู่พี่สาวผมก็ตบโต๊ะเสียงดังแล้วขบฟันแน่น
“ฉันจะให้ลูกของฉันเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่ได้”
“อย่าคิดทำอะไรบ้าๆ นะพี่ ผมจะช่วยดูแลหลานเอง TOT”
“แกคิดว่าฉันจะทำอะไร ฉันจะไปตามไอ่บ้านั่นตากห่าง!”
“เอ๋?”
“ฮึ... คิดว่าจะหนีคนอย่างฉันพ้นหรอ รู้จักคนอย่างลู่ชิงน้อยไปซะแล้ว” เธอเริ่มแสยะยิ้มร้ายออกมา “ถ้าฉันเจอไอ่บ้านั่นเมื่อไหร่ จะจับหักแขนหักขาให้มันพิการ แล้วล่ามโซ่ไว้ในชั้นใต้ดิน ไม่ได้มันได้เห็นเดือนเห็นตะวันอีกเลย”
เอ่อ... ผมเห็นภาพในหัวแล้ว มันคือการฆาตกรรมชัดๆ!!
“แต่พี่จะไปตามหาพี่เขยยังไงล่ะ เกาหลีใต้ทั้งประเทศเลยนะ อย่าพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้หน่อยเลยน่า -_-;;”
“ฉันจะตามรอยหมอนั่นไปเรื่อยๆ ยังไงก็ต้องมีประวัติการใช้บัตรเครดิตถูกมั๊ย”
เออแฮะ... พี่ผมนี่ฉลาดในเรื่องพวกนี้จริงๆ
“แล้วงานของพี่ล่ะ ไหนบอกจะต้องเริ่มสอนอาทิตย์หน้าแล้วไม่ใช่หรอ นี่มันเป็นการทำงานครั้งแรกของพี่เลยนะ พี่เลือกจะเป็นครูก็เพราะมันเป็นอาชีพที่มั่นคง ถ้าจู่ๆ มาหายไปแบบนี้ เด็กนักเรียนจะทำยังไง -_-”
“นั่นน่ะสิ... ถ้าทิ้งงานไป ชีวิตฉันจบเห่แน่ๆ” คนตรงหน้าลูบคางไปมาทำหน้าคิด เธอใช้เวลานิ่งเงียบสักพัก จู่ๆ ผมก็รู้สึกว่าผมได้ยินเสียงนี้
ปิ้ง!
พี่เงยหน้าขึ้นสบตาผม “ลู่หาน แกรักพี่มั๊ย”
คลาสสิก! ประโยคคำถามที่แสนน่ากลัวนั่นมาอีกแล้ว แหงล่ะว่าเธอกำลังจะขอร้องให้ผมทำอะไรให้สักอย่าง
“ฉันถามว่า แกรักพี่มั้ย -_-^” คนตีหน้าบึ้งย้ำ
“เรามีกันแค่สองคนพี่น้อง แหงสิว่าผมต้องรักพี่”
“ถ้าอย่างนั้น ระหว่างที่ฉันไปตามหาไอ่บ้านั่น แกช่วยทำอะไรให้ฉันสักอย่างนึงสิ ”
น่าน!!! ว่าแล้วไง
ทำยังไงดีเนี่ย ผมไม่ได้อยากได้ยินเลย -^-
ผมแกล้งกระแอมสองสามที ก่อนจะลุกจากพื้นทำท่าเดินหนี ทันใดนั้นเองพี่ก็รีบเอาเท้ามาเกี่ยวขาผมไว้ แล้วใช้วิชามารของเธอบังคับให้ผมนั่งลงตามเดิม
พลั่ก!
ผมล้มกระแทกลงกับพื้น ช่างไร้ความปราณีจริงๆ!
“จะหนีไปไหนยะ!!”
“อ๊า ปล่อยผม ผมเจ็บนะ”
“เพิ่งพูดไปเองไม่ใช่หรอ ว่าเรามีกันแค่สองคนพี่น้อง ฮึ! อย่าให้ฉันต้องใช้กำลังสิ”
ถ้าจะบังคับกันขนาดนี้ พี่ไม่น่าถามเลยว่า ‘รักพี่มั้ย’ รักก็ตาย ไม่รักก็ตายนั่นแหละวะ T^T
“แกเป็นน้องของฉัน หน้าตาของเราคล้ายกันมาก ถึงจะอายุห่างกันพอสมควร เพราะอย่างนั้นคนอื่นถึงชอบทักว่าเราหน้าเหมือนกัน ทั้งๆที่ไม่ใช่ฝาแฝดกัน ฉะนั้นแก...”
“พี่! อย่าพูดมันออกมานะ T^T”
“แกต้อง...”
“อย่าเซ่!” ผมพยามเอื้อมมือปิดปากพี่ แต่เธอก็รีบดันหน้าผมไว้จนสุดแขน
“จิ๊! แกต้องไปเป็นครูแทนฉันจนกว่าฉันจะกลับ!!”
“ม่าย!!!!”
“แล้วอย่าให้ใครจับได้ล่ะ ว่าแกเป็นแค่นักเรียน ม. ปลาย”
“แต่พี่... พี่ก็รู้ว่าผมเป็นผู้ชาย!!”
“เรื่องนั้นไม่มีปัญหาหรอก เพราะถึงแกจะเป็นผู้ชาย แต่รูปร่างหน้าตาแก ก็ไม่ให้เป็นผู้ชายเลยสักนิด”
ก็ใช่น่ะสิ รูปร่างอ้อนแอ้นผอมบาง แถมหน้าตาก็ราวกับเป็นผู้หญิง บางทีผมก็ยังนึกสับสน ว่าผมเกิดมาเป็นผู้ชายได้ยังไง -_-^
“แต่พี่... ”
“ไม่มีแต่ อีกเรื่องคืออย่าให้ใครจับได้ว่าแกเป็นผู้ชาย ไม่อย่างนั้นชีวิตฉันจะจบเห่แน่ แล้วแกก็จะจบเห่ตามไปด้วย!!”
“TTOTT”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!
เมื่อพี่ผมบังคับให้ผมต้องไปเป็นครูแทนเธอได้ เธอก็จัดการส่งเรื่องพักการเรียนของผมทันที ด้วยเหตุผลที่ว่า ‘แกจะแยกร่างไปเป็นครูกับนักเรียนได้ยังไง’
“พี่!! ผมไม่อยากไปเป็นครูแทนพี่จริงๆนะ จะให้ผมไปเป็นครูสอนเด็กมัธยมได้ยังไง ในเมื่อผมก็เด็กมัธยมเหมือนกันอ่ะ!”
“เรื่องนั้นน่ะ พอแกไปถึงมัธยมคารอนแล้ว แกก็จะคิดออกเองนั่นแหละ”
“อะไรนะ มัธยมคารอน O_O นั่นมันโรงเรียนประจำชายล้วนไม่ใช่หรอพี่!!!”
“รู้จักก็ดีแล้ว...อ่ะนี่” พี่ยื่นธัมป์ไดร์ให้ผม “แผนการสอน ข้อสอบ และทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับการสอนของฉันอยู่ในนี้ แกอย่าทำหายเด็ดขาด และอย่าให้คนอื่นจับได้ด้วย ว่าแกไม่ใช่ลู่ชิงตัวจริง”
“นี่มันบ้าใปใหญ่แล้ว ถ้าความแตก พวกเราต้องติดคุกหัวโตแน่ๆ TOT”
“ก็อย่าทำให้แตกสิยะ -_-^”
“พี่ก็พูดได้น่ะสิ”
“ชิ! ถ้าแกไม่ทำเสียแผน มันจะเกิดเรื่องได้ยังไงกัน! แค่แกไม่ทำตัวเด่น หรือไปสนิทกับคนในโรงเรียนนั้นก็พอ ไม่งั้นฉันจะลำบากทีหลัง!”
เพ้อเจ้อเรื่องอะไรน่ะหา นี่มันบ้าแล้ว
“เข้าใจแล้วก็กลับขึ้นไปล้างหน้า แปรงฟัน แล้วลงมากินข้าวซะ!”
“...”
“ทำหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่ได้ มีปัญหาอะไรหรอยะ -_-^”
“พี่จะไปเมื่อไหร่” ผมถามน้ำเสียงเซ็งๆ รู้ดีว่าไม่สามารถเปลี่ยนความคิดของพี่ได้ ฉะนั้นทางเลือกเดียวสำหรับผม คือรับกรรมนั้นไปซะ
“พรุ่งนี้”
“พี่จะไปพรุ่งนี้แล้วหรอ!!” ผมตะโกนถามซ้ำ
“แกก็ต้องเริ่มสอนที่มัธยมคารอน พรุ่งนี้เหมือนกัน!”
“อะไรนะ!!!”
“...”
“ล้อเล่นใช่มั้ยเนี่ย...”
อ๊ากกกกกกกกก ผมจะบ้าตาย!!!!
TBC.. .
...........................................................................................................................
ทดลองแต่งฟิคครั้งแรก แฮ่ๆ ช่วยเม้นให้กำลังหน่อยนะค้า T^T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น