คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : D. BOY - CHAPTER 3
- CHAPTER 3 –
“นี่ทั้งสองคนเคยนอนด้วยกันหรอ (- - )?” คนข้างๆ เอ่ยถาม ทำเอาหัวใจผมแทบระเบิดไหลลงไปกองกับพื้น ตอนนี้ทุกคนภายในห้องกำลังให้ความสนใจประเด็นร้อนระหว่างผมกับคริสอย่างถ้วนหน้า -_-^
“มะ... ไม่!! อยู่ดีๆ ฉันจะไปนอนกับหมอนี่ได้ยังไงล่ะ!” ผมแว้ดใส่หน้าไอ่คนถามทันที
“อ่าวป้า - _- ก็เล่นเห็นสัดส่วนกันขนาดนั้น ถ้าไม่เคยมีเซ็กส์กัน แล้วจะให้คิดว่าอะไร หรือว่าอยู่ดีๆ เธอไปถอดเสื้อผ้าให้หมอนี่ดู”
อ๊ากกก!! ป้าหรอ... แทงใจ แทงปลาไหล แทงทะลุไขสันหลัง
“ฮิ” คริสถึงกับกลั้นหัวเราะไม่อยู่
“โอ๊ะ เรื่องจริงหรอเนี่ย O_O” หมอนั่นยิ่งคิดไปไกล
“เฮ้ ชาลยอล” คริสหันไปปะทะมือกับหมอนั่นอย่างชอบใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ TTOTT” ผมค้านอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนคนบ้าที่กำลังประสาทกิน จังหวะนั้นเองคริสก็เลื่อนใบหน้าเข้ามากระซิบข้างหูผม
“เรื่องที่นายปรักปรำฉัน ฉันจะแกล้งลืมมันไปซะ พรุ่งนี้นายไปทำเรื่องลาออกให้เรียบร้อย” พูดจบเขาก็เดินชนไหล่ผมเข้าไปนั่งที่
คริสโยนกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะเรียนตัวสุดท้ายของแถวที่อยู่ติดหน้าต่าง เขาเอนหลังลงพิงกับขอบหน้าต่างแล้วหลับตาอย่างสบายใจ ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วทำใจสู้เดินไปหาเขาที่โต๊ะ
“เรื่องเมื่อเช้าฉันขอโทษ คิดซะว่าเราหายกัน โอเคมั้ย!”
“ก็บอกแล้วไงว่าฉันจะแกล้งลืมมันไปซะ” เขาตอบกลับทั้งที่ยังหลับตาอยู่แบบนั้น
“แต่ฉันจะไม่ลาออก!”
“เธอต้องลาออก”
“ฉันจะไม่ลาออก!”
“แต่ต้องไม่เข้ามาเหยียบห้องเรียนห้องนี้อีก”
“นาย!!”
เฮอะ! หมอนี่มันเหลือเชื่อจริงๆ พูดไล่คนอื่นแบบนั้นมันร้ายกาจมากนะ T^T
“พวกเราไม่ต้องการอาจารย์ที่ปรึกษา” เสียงของคนกลุ่มที่ยืนอยู่ด้านหลังดังขึ้นพร้อมๆกัน
“รอง ผอ. คะ!” ผมเดินเข้าไปในห้องทำงานของรอง ผอ.
“ครับอาจารย์”
“เด็กพวกนั้น... เขาคือราชาแห่งคารอนจริงๆ หรอคะ!”
“เอ๋?... เกิดอะไรขึ้นครับ”
“คุณต้องพาฉันเข้าผิดห้องแน่ๆ การอยู่ในห้องนั้นไม่ต่างอะไรกับการอยู่ในนรกเลยนะคะ”
“(-_-)”
เอ่อ... สงสัยว่าจะแรงไป
“ห้องนั้นคือห้องเรียนของนักเรียนดีเด่นตลอดกาลของคารอนไม่ผิดแน่ครับ”
“แล้วทำไมพวกเขาถึงได้ต่อต้านอาจารย์ที่ปรึกษาแบบนี้ล่ะคะ”
“ต่อต้าน? คุณพูดเรื่องอะไรกัน เรื่องนี้ผมแจ้งพวกเขาก่อนหน้านี้แล้ว พวกเขาก็ไม่เห็นจะปฏิเสธอะไรนี่ครับ”
ไม่จริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
“พวกเขาสั่งให้ฉันมาลาออกค่ะ T^T”
“เอ่อ... อาจารย์ใจเย็นๆ นะครับ เดี๋ยวผมจะถามพวกเขาอีกที”
“ฝากเรื่องด้วยนะคะ T^T”
“อาจารย์มาก็ดีเลยครับ ผมจะแจ้งเรื่องที่คุณจะเข้าพักในคารอนครับ”
“อ๋อ... ฉันขออนุญาตเข้าวันนี้เลยนะคะ เตรียมเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวมาเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“นี่ครับ กุญแจห้องหอพักนักเรียน”
“เอ่อ...เดี๋ยวนะคะ ‘หอพักนักเรียน’ นี่หมายความว่ายังไงคะ”
“ครับ?”
“ฉันควรจะได้อยู่บ้านพักอาจารย์ไม่ใช่หรอคะ”
“ครับ... ตอนนี้บ้านพักอาจารย์เต็มหมดแล้วล่ะครับ ถ้าจะอยู่ในคาราน ที่ที่เป็นไปได้ก็น่าจะเป็นหอพักนักเรียนเท่านั้นแหละครับ”
“อะไรนะคะ ล้อเล่นใช่มั้ยยยย TTOTT”
“ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ถึงจะเป็นหอพักนักเรียนชาย แต่ผมก็เลือกห้องที่ปลอดภัยที่สุดให้คุณแล้วครับ... และผมก็จะฝากคุณไว้กับตัวแทนนักเรียนที่ไว้ใจได้มากที่สุดให้ครับ”
“อย่าบอกนะว่า...”
“หนึ่งในกลุ่มราชาแห่งคารานไงครับ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก! ตายแน่ลู่หาน TT^TT
หัวค่ำ
ผมก้าวช้าๆ ไปตามทางเดินเข้าประตูหอพักนักเรียนชายคารอน ตอนกลางวันผมข้าวของมาจัดในห้องเรียบร้อยแล้ว ผมปิดเรื่องที่เข้ามาอยู่ที่นี่ไว้เป็นความลับ เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง อย่างน้อยการที่พวกเขาไม่รู้ว่ามีผมอยู่ห้องข้างๆ มันก็ทำให้ผมปลอดภัยได้ในระดับหนึ่ง แม้จะต้องทำตัวลับๆ ล่อๆ ไปตลอดก็ตาม TT^TT
เต๊ง
เสียงลิฟท์ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย เพราะมันอาจทำให้คนอื่นๆ ได้ยิน ผมกดปุ่มลิฟท์ขึ้นไปชั้นหก เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก วินาทีแห่งความหวาดเสียวก็เริ่มขึ้น ผมเดินผ่านห้องพักทีละห้อง... ทีละห้อง ไปยังห้องที่อยู่ในสุดของชั้น ทั้งชั้นนี้เป็นของราชาแห่งคารอน ถ้ามีคนใดคนหนึ่งเปิดประตูออกมาตอนนี้ผมจบเห่แน่ๆ
หนึ่ง... พวกมันจะพากันมารุมผมเหมือนแร้งลง
สอง... ความปลอดภัยเท่ากับศูนย์
แอ๊ดดด
และในที่สุดผมก็พาตัวเองมาถึงห้องจนได้
เฮ้ออออออออออ!
ผมถอนหายใจยาวแล้วนอนเอนหลังลงบนเตียงนุ่ม คิดอะไรคนเดียวไปสักพักก็ลุกขึ้นมาเปิดแล๊ปท๊อปที่อยู่ในกระเป๋าก่อนจะเสียบธัมป์ไดรฟ์ที่พี่ให้มา เพื่อดูข้อมูลประวัติของนักเรียนในห้อง
‘อู๋อี้ฝาน (คริส)’
‘ประธานนักเรียน’
ชื่อนี้สะดุดตาผมจากจำนวนสมาชิกในห้องทั้งหมดสิบเอ็ดคน แหงล่ะ... ก็ผมมีเรื่องกับหมอนั่นไว้เยอะนี่นา
หืออออออ O_O เป็นถึงประธานนักเรียนเลยหรอ!
โอ้โหแฮะ พ่อแม่เป็นเจ้าของธุรกิจรายใหญ่ของเกาหลี มาจากตระกูลดังที่มีฐานะร่ำรวย การเรียนอยู่ในระดับดีมาก...
‘ปาร์คชาลยอล’
‘หัวหน้าสารวัตรนักเรียน’
ผมหันไปมองภาพของนักเรียนอีกคน โอ๊ะ! ไอ่หูกาง ติดบุหรี่คนนั้นนี่นา... เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวนักธุรกิจที่มีฐานะ
เฮ้ยยย ไอ่หูกาง ติดบุหรี่นั่นทำไมเป็นหัวหน้าสารวัตรนักเรียนได้ล่ะ!!!
‘จางอี้ชิง (เลย์)’
‘รองประธานนักเรียน’
‘คิมจงอิน’
‘ผู้ช่วยรองประธานนักเรียน’
‘คิมจุนมยอน’
‘หัวหน้าสภานักเรียน’
‘คิมมิวซอก, พยอนแบคฮยอน, คยองซู’
‘คณะกรรมการนักเรียน’
‘หวงจื่อเทา, คิมจงแด, โอเซฮุน’
‘ตัวแทนสภานักเรียน’
ห้องนี้มันศูนย์รวมผู้มีอิทธิพลชัดๆ
มิน่า! พวกเขาถึงได้ทำตัวเหนือกฎนัก
กึกๆ
เสียงหมุนลูกบิดประตูห้องรัวทำให้ผมหันควับไปมองทันที มีความเคลื่อนไหวบางอย่างอยู่หน้าประตู หัวใจผมเต้นตุบตับเป็นจังหวะ
ก็อกๆ
คนที่ยืนหน้าห้องเปลี่ยนมาเคาะประตูแทนเมื่อเห็นว่าประตูห้องไม่สามารถเปิดได้ ผมพยายามคิดหาทางออก ถ้าเดินไปเปิดประตูความแตกแน่ๆ คนที่มาเคาะประตูจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากหนึ่งในสมาชิกแห่งคารอน และพวกเขาไม่มีวันปล่อยผมหลุดมือไปแน่ นั่นหมายความว่า... โดนเก็บสถานเดียว TOT
“เฮ้ย เอากุญแจมา ฉันว่ามีคนอยู่ในห้องว่ะ” เสียงตะโดนจากด้านนอกยังเพิ่มความกดดันให้ผมมากขึ้น
“เฮ้ย มาทำอะไรกันตรงนี้วะ” เสียงคุ้นหูดังขัดจังหวะไขกุญแจ
“ห้องนี้ไฟเปิดอยู่อ่ะ ปกติไม่มีคนอยู่ไม่ใช่หรอ”
“เออ ฉันเปิดเองแหละ”
“โธ่เอ๊ย ตกใจหมด นี่กะจะอยู่มันทั้งสองห้องเลยหรอวะ”
“เออ ก็ห้องมันว่างอ่ะ พวกนายกลับห้องกันไปได้แล้ว”
“เออๆ เจอกันว่ะ”
แล้วเงาเท้าหลายๆ คู่ก็พากันเดินออกไป จนไม่เหลือใครยืนอยู่หน้าห้องอีก
ว่าแต่... คนที่มาขัดจังหวะเมื่อกี้มัน...
โครม!!!
จู่ๆ ผนังห้องก็ถูกพังเข้ามาเป็นรูใหญ่ มันพังลงอย่างง่ายดายราวกับเคยเป็นรูมาก่อนหน้านี้ หัวใจผมหยุดเต้น ตกตะลึงกับภาพที่เห็นจนขยับไปไหนไม่ถูก ร่างสูงร่างหนึ่งลอดผ่านรูเข้ามาในห้องผมอย่างคล่องตัว
“อ๊ากกกกกกกกก!! *&^%$@#$%^&” ไม่ทันได้ร้องสุดเสียง ฝ่ามือหนาก็จู่โจมเข้าปิดปากผมไว้ ผมเบิกตากว้างมองคริสที่กำลังคล่อมตัวผมอยู่
“ถ้าไม่อยากถูกจับได้ก็เงียบไว้” ว่าจบก็เลื่อนฝ่ามือเขาออก
“นาย...!”
เขาพักอยู่ห้องข้างๆ หรอ O_O
“โง่หรอ... ทำไมต้องมาอยู่หอพักนักเรียนด้วย”
“ฉัน... ไม่มีทางเลือก” ผมตอบ ดวงตาทั้งสองข้างยังคงมองคริสอย่างอึ้งๆ เขาสวมเสื้อกล้ามสีขาวทำให้เห็นผิวเนื้อเนียนบนช่วงอก กล้ามเนื้อแขนได้รูปพาดอยู่บนเข่าของผมที่ชันขึ้น ก่อนสายตาจะไล่ลงต่ำไปที่กล้ามหน้าท้อง คริสก็ดึงตัวผมลุกขึ้นนั่ง
“เป็นอะไร นั่งอึ้งอยู่ได้ -_-‘”
เขา... เป็นผู้ชายที่ดูดีจนผมไม่สามารถหยุดมองเขาได้เลย
อ๊ากกกกกก!! นี่ผมมองอะไรอยู่เนี่ย
“มะ... เมื่อกี้ ทำไมนายถึงช่วยฉัน”
“ถามได้ ก็โดนสั่งมาน่ะสิ”
“หะ หา?”
“ไม่ต้องมาทำหน้างง” เขาสบถอย่างหงุดหงิด
“...”
“ต่อไปนี้ถ้านายลาออกหรือถูกจับได้ว่าอยู่หอพักนักเรียนจะเป็นความผิดของฉัน ไม่ว่าอะไรที่เกิดขึ้นกับนายจะเป็นความรับผิดฉัน!”
“หา?”
“รอง ผอ. บังคับให้ฉันดูแลนาย... แล้วอีกอย่างฉันจะไม่ถาม ว่าทำไมนายถึงบอกว่าคนอื่นว่านายเป็นผู้หญิง ทั้งๆ ที่นายเป็นผู้ชาย เพราะนั่นมันก็เหตุผลของนาย!”
“อะ... เอ่อ”
“หรือว่า... นายเป็นตุ๊ด!”
“O_O หะ เฮ๊ยย! ไม่ใช่ ฉันเป็นผู้ชายเต็มร้อย! ... แต่ที่ต้องบอกคนอื่นว่าฉันเป็นผู้หญิง ก็เพราะฉันมีเหตุผลของฉันนั่นแหละ... แต่นาย ไม่ชอบฉันไม่ใช่หรอ?”
“ก็ไม่ชอบน่ะสิ”
“-_-”
“เรื่องที่ฉันคอยดูแลนาย นายต้องปิดเป็นความลับ รวมถึงเรื่องของนายด้วย ถ้าคนอื่นรู้ ฉันจะเลิกระวังหลังให้นาย เพราะมันเหมือนว่าฉันกำลังทรยศเพื่อน”
“หมายความว่านายจะเลิกแกล้งฉันงั้นหรอ?”
“คิดว่าฉันอยากยุ่งกับนายงั้นหรอไอ่เตี๊ย -_-”
ผมกลายเป็นไอ่เตี้ยตั้งแต่เมื่อไหร่... ตั้งแต่แรกแล้วสินะ -_-^
“หน้าที่ฉันแค่ระวังไม่ให้นายลาออกหรือถูกจับได้ว่าอยู่หอพักชายเท่านั้น”
ผมลอบถอนหายใจ มองหน้าเซ็งๆ ของเขาที่มีรูใหญ่ของผนังเป็นแบคกราวน์ -_-*
“ทำไมนายต้องพังผนังห้องเข้ามาด้วย นายเสียสติไปแล้วหรอ”
“ใช่! ฉันเสียสติไปแล้ว ถ้ารู้ว่าเป็นประธานนักเรียนแล้วต้องตามคอยระวังหลังให้ไอ่อาจารย์อนุบาลอย่างนาย ฉันเสียสติไปแล้วจริงๆ”
แน่ใจนะว่านั้นปาก...
“นายทำผนังห้องเป็นรูใหญ่จนลอดเข้ามาได้อย่างนี้จะทำยังไงล่ะ!”
“ก็ไม่ต้องทำอะไร”
“ได้ยังไงกัน! ไอ่รูบ้านี่มีประโยชน์อะไรไม่ทราบ”
“ไม่รู้สิ... เอาไว้ดูนายแก้ผ้ามั้ง”
“*&^%$#@())&%$##$$%^”
อ๊ากกกกกกกกกก! ไอ้ทุเรศ แค่คิดก็เลวแล้ว ยังพูดออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยอีก! คนแบบนี้เนี่ยนะเป็นประธานนักเรียน -__-^
..........................................................................................
100 % แล้วนะคะ
นักเรียนหล่อของเราโผล่มาครบทุกคนแล้ว ^^
ความคิดเห็น