forever my love

  ความรัก สามารถเปลี่ยนคนๆหนึ่งให้ดีขึ้นได้ เปลี่ยนชีวิตคนหนึ่งให้ดีขึ้นได้ แค่ความรักที่เกิดขึ้นจากคนรอบข้าง ทำให้คนหนึ่งรู้สึกมีค่าขึ้นมา ทำให้อยากมีชีวิตอยู๋เพื่อใครคนหนึ่ง

  Love can change someone have bad life to good. Only love can make someone feel good and want to ues life on the world but they think don't have who they wil miss who love so it's will make them happy.

.. บทนำ ..

  ฉันชื่อ พีชชี่ เป็นเด็กที่กำัลังขึ้น ม.3 โอ้ว แก่ม้วก ชั่งมัน 555 ฉันเป็นเด็กที่พอเรียนได้ในระดับหนึ่ง แต่ถ้าด้านกิจกรรม หรือกีฬาสบายมากจ้า ฉันชอบเล่นกีฬามาก เล่นได้หมดแต่ไม่เก่งสักอย่าง ฉันเป็นคนชอบมีปัญหาทั้งที่บ้าน และโรงเรียน เป็นเหมือนเด็กเก็บกดคนหนึ่ง ที่อยากหาทางออกที่ดีที่สุดสำหรับชีวิต
  #my home 6:00 a.m.
 'กริ๊กกกกกกกก' เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นปลุกฉันให้ตื่นจากฝัน โอ้ว เป็นอะไรที่แย่มาก ฉันรู้สึกง่วงมากเวลาเช่นนี้ ท้องฟ้าสีครามใส ชวนนอนฝัน ให้หลับใหล
 "เช้าแล้วหรอเนี้ย ไม่อยากให้เช้าเลย" ฉันพูดพร่ำบ่นอยู่คนเดียวบนเตียง ในห้องนอนของฉันที่ตกแต่งไปด้วยโทนสีดำ ผสมสีหวาน ชวนน่านอนให้หลับฝันดี แอร์ในห้องของฉันมันเย็นจนทำให้ไม่อยากจะลุกขึ้นจากเตียงและอยากจะล้มตัวนอนบนเตียงแทน อยากหลับใหลอยู่ในความฝัน 
 "พีชชี่" เสียงดังเรียกชื่อฉันจากข้างล่าง นั้นคือเสียงแม่ของฉันนั้นเอง แม่มักเป็นคนปลุกฉันต่อจากนาฬิกาปลุก เพราะ ท่านรู้ว่าฉันคงไม่ตื่นแน่นอนถ้าแม่ไม่ปลุก ฉันลุกออกจากเตียงและเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ แต่ ...
 "เอ้ะ !! วันนี้มันวันจันทร์นิ 0_0 อ้ากกกก ลืมไปเลย" ฉันลืมว่าวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรกของปีการศึกษานี้ และคงได้เจอเพื่อนๆ และอาจมีเด็กใหม่เข้ามาโรงเรียนใหม่ในเทอมนี้ >3<
 "พีชชี่เร็วสิลูกแม่ เดี๋ยวไปสายก็บ่นอีกนะ -*- เร็วๆเลย"
 "โอเคค้ะ คุณแม่" ฉันรีบอาบน้ำอย่างสุดชีวิตอย่างกับวิ่งผ่านน้ำ ฉันหยิบชุดนักเรียนในตู้เส้อผ้ามาใส่ เทอมนี้ฉันพึ่งซื้อชุดนักเรียนมาใหม่ มันชั่งดูดีกว่าชุดนักเรียนตัวเก่าเยอะถึงเยอะมาก ชุดนักเรียนขาวสะอาด กระโปรงนักเรียนลายสก็อตสีแดง รองเท้านักเรียนผ้าใบสีขาว ถุงเท้าข้อสั้น โอ้ว เป็นชุดนักเรียนที่โอเคที่สุดที่ฉันเคยเรียนมาก -0- ฉันขยี้ๆหัว และรีบวิ่งลงบันไดไปข้างล่าง 
 "ทำไมช้าจังล่ะลูกแม่"
 "พีชตื่นสายอ่ะ -0- ขอโทษค่ะคุณแม่"
 "ตื่นก็สาย แล้วก็ชอบบ่นว่าไปโรงเรียนสาย แถมชอบโทษแม่อีก -*-"
 "โอ่เอ๋ๆ อย่างอลน้าคุณแม่สุดสวย มัวคุยกันเดี๋ยวหนูก็ไปโรงเรียนสายพอดี 5555"
 "นั้นสิ แม่ลืมไปเลย งั้นรีบไปกัน"
 "โอเคค้ะ คุณแม่"
  ฉันหยิบกระเป๋านักเรียนและเดินไปขึ้นรถแม่ ระหว่างทางรถก็โคตรติด ฉันก็อยากไปโรงเรียนเช้าๆสักครั้งในชีวิตหลังจากที่ไปโรงเรียนสายมาตลอดทั้งชีวิต อยากจะลงไปโบกรถเองจริงๆเลย ติดไฟแดง นั่งรถไปสักพักก็ใกล้ถึงโรงเรียนแล้ว 'อ้าก !! รถติดที่ปากทางเข้าโรงเรียน อีกนิสเดียวเอง TT^TT อยากจะร้องไ้ล่ะจริง โอ้ว !! พระเจ้า' ฉันบ่นในใจคนเดียว เพราะ รถมันติดที่หน้าโรงเรียนนานมาก อีกนิดเดียวก็จะถึงโรงเรียนแล้ว 
 "แม่ค้ะ รถติดอะไรอ่ะค่ะ ?? พีชอยากรีบถึงแล้ว TT^TT อยากไปโรงเรียนเช้าสักวันในชีวิต"
 "แม่ก็ไม่รู้ ถ้าอยากให้เร็วพีชชี่ก็เดินไปเข้าโรงเรียนเลย จะได้เร็วๆ"
 "แม่อย่าท้ายหนูนะ 555" ฉันพูดก็เดินลงจากรถและเดินมุ่งตรงเข้าไปในโรงเรียน อากาศข้างนอกร้อนมากจริง ฉันอยากไปเรียนที่อเมริกา หรือแถวทวีปยูโรปก็ดี จะได้เย็นๆ เพราะ อากาศมันโคตรร้อนเลย ฉันจะไหม้แล้วอ่ะจริง แสงแดดส่งมาที่ตัวฉัน ฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในเตาอบที่องศา 100 เลย โอ้ว !! แม่เจ้า
   #โรงเรียนสยามนิมิต #8:00 a.m.
 'อ้าก !! ถึงโรงเรียนแล้ว โอ้ยแถบตาย' ฉันยืนหยุดดีใจอยู่ที่หน้าโรงเรียน ยืนกระโดดโล้ดเต้นไปมา เหมือนคนบ้าที่ถูกหวยสัก 100ล้าน ฉันยืนยิ้มดีใจที่ถึงโรงเรียนทัน ฉันเดินขึ้นชั้นเรียนของฉัน เด็กเยอะเว่อร์ ฉันเดินขึ้นชั้น 6 ฉันค่อยๆเดินอย่างไม่รีบร้อน เพราะ ฉันรู้ว่ายังไงฉันก็ไม่สายแล้ว ค่อยๆเดินขึ้นบันไดอย่างจเย็น
 'อร้าย >< หล่ออ้ะ เห้ย หล่อ' เสียงเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตะโกนอยู่หน้าห้องเรียนของฉัน ฉันเลยเดินไปและทำมือแยกๆให้พวกเธอหลบออกไป ฉันมองเข้าไปในห้องเรียน ฉันเจอเพื่อนเก่าของฉันที่พึ่งกลับมาจากอิตาลี 
 "เห้ย !! ไม่ได้เจอกันตั้งนานเป็นไงบ้าง ??"
 "ก็สบายดีอ่ะ แล้วพีชชี่อ้ะ ?? ไม่ได้เจอกันนานอยู่ ผอมลงไปเยอะเลย มั้ง .. 55555"
 "กวนตีนล่ะเธอ -*-" ฉันยืนคุยกับชังมินเพื่อนเก่าของฉัน เค้าเป็นลูกครึ่ง ไทย-เกาหลี เป็นเพื่อนสนิทกันมากตั้งแต่เด็ก ฉันสนิทจนคนอื่นนึกว่าเรา 2 คนเป็นแฟนกันสะแล้ว