คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : MY ROOM 77. 4 }} รูปทรงกระบอก(เตี้ยๆ?).
“สงสัยจะต้อง...”
“ต้อง?...” จงฮยอนเบิกตาโตกว้าง ‘รู้สึกหวิวหวิว ยังไงไม่รู้ว่ะ? มันจะทำอะไรของมัน?’
“...” คีย์ไม่พูดอะไร เขารีบเดินมุ่งตรงไปยังกระเป๋าของเขาแล้วรูดซิปมันลงเพื่อเปิดกระเป๋า
จงฮยอนรู้สึกสนใจกับการกระทำของคนตรงหน้ามาก เขาพยายามชะเง้อหน้าดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
คีย์ควานหาของในกระเป๋าของตัวเอง จนมือไปต้องกับสิ่งที่กำลังหาอยู่เข้าพอดิบพอดี เขาหยิบสิ่งของรูปทรงกระบอก(เตี้ยๆ)ออกมาจากกระเป๋า “อา...เจอแล้วเจอแล้ว”
“หยิบอะไรออกมาวะ?” จงฮยอนพยายามชะเง้อหน้าดูสิ่งที่คีย์ถืออยู่
“นี่ไง แหกตาดูดิวะ” คีย์ชูสิ่งที่ตัวเองถืออยู่ขึ้นให้จงฮยอนเห็นให้เต็มตา
“...แล็กซีน...” จงฮยอนเห็นสิ่งที่อยู่บนมือของคีย์ก็ถึงกับ ส่ายหัวไปมา ‘แล้วไอ้แล็กซีนสีชมพู.นี่มันจะช่วยอะไรได้วะ?’
“เออดิ” คีย์พูดจบก็เดินมุ่งตรงไปที่ประตู
“เฮ้ย ถามหน่อยเหอะ แล้วไอ้แล็กซีนสีชมพูหวานแหวว นี่มันจะช่วยอะไรได้วะ?”
“เอาน่าเอาน่า รอดูไปก็แล้วกัน” คีย์ดึงเทปกาวหนาสีชมพูสดใสออกมา ก่อนที่จะก้มตัวลงไปเอาเทปกาวนี่ ไปแปะกับพื้น
“ครืดด พรืดดดดดดดดดดดด”
“ -O- ” จงฮยอนมองการกระทำของคนตรงหน้า อย่างมึนงง มันทำอะไรของมัน? เอาไอ้แล็กซีนมาแปะตรงพื้นระหว่างกลางประตู แล้วก็ดึงยาวมาจนแทบจะหมดม้วน แต่ไอ้ที่หมดม้วนมันก็พอดิบพอดี ชิดขอบผนังอีกฟาก...
“...แค่นี้ก็โอเคแล้วนะ” คีย์ลุกขึ้นก่อนที่ท้าวสะเอวมองสิ่งที่ตัวเองทำไปก่อนหน้านี้
“ท...ทำอะไรของแกวะ?” จงฮยอนพยุงตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะหันหน้าไปถามคีย์
“อ้าว...ก็แบ่งโซนไง...”
“ซ...โซน? หมายความว่าไง”
“ก็แบ่งโซนไงวะ ยังจะมาสงสัยอะไรอีก จะต้องให้ฉันแปลอีกทีมั้ย?”
“แปลอีกทีดิ้” จงฮยอนเกาหัว ด้วยความสงสัย มันทำอะไรของมันกัน ไม่เข้าใจเลยซักนิด
“...” คีย์ก้มหน้าลงพร้อมส่ายหัว ไอ้ประโยคที่ผมพูดไปเมื่อกี้ ผมประชดนะ... มันจะซื่อเกินไปรึเปล่า(วะ)ครับ?
“เฮ้อ...นายเห็นเส้นที่ฉันเอาเทปกาวมาติดป่ะ?”
“เห็น”
“เออนั่นล่ะ เส้นแบ่งโซน ส่วนเรื่องของโซน เราคงต้องมาตกลงกันก่อนนะ ฉันจะกั้นโซนเอาไว้ ตรงที่ฉันยืนอยู่ก็โซนของฉัน ส่วนของนายก็ฟากนู้นที่นายยืนอยู่ก็เป็นโซนของนาย”
คีย์อธิบายสิ่งที่ตัวเองทำ ห้องห้องนี้เป็นห้องที่กว้างพอสมควร แถมยังยาวอีกด้วย มันเป็นห้องที่ว่างเปล่าไม่มีเฟอร์นิเจอร์อะไรเลยนอกจากโต๊ะกลมขนาดเล็กและเก้าอี้ ฟากที่จงฮยอนยืนอยู่คีย์ทิศตะวันออก ส่วนฟากที่คีย์ยืนคีย์ฟากตะวันตก
“หมายความว่า เราก็อยู่กันคนละฟากแบบเนี้ย?”
“เยส...เพราะฉะนั้นถ้านายเลยเส้นสีชมพูนี้มา ถือว่านายลุกล้ำเข้ามาในเขตของฉัน”
“เฮ้ย..เขตของนายงั้นหรอ?” จงฮยอนเดินเข้าไปหาคีย์ เขาไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คีย์พูดเลยซักนิด แต่เท้าของเขาก็เหยียบเส้นสีชมพูเข้าซะแล้ว
“สต๊อป! อย่าก้าวเข้ามาอีกนะเว้ย ถ้านายเข้ามาในโซนของฉัน ฉันจะเก็บตังค์ - ^ -“
จงฮยอนรีบชักเท้ากลับเข้าไปในเขตของตัวเองทันที ‘หมายความว่าไงกันครับ? แบ่งโซนงั้นหรอ? ทำไมต้องแบ่งด้วย’
“เหตุผลที่ฉันแบ่งน่ะ...ก็คือ เราจะได้มีที่เป็นส่วนตัวของตัวเองไง ฉันไม่ค่อยจะชอบการที่ต้องมาอยู่กับคนอื่นหรอกนะ ยิ่งเป็นคนที่จะต่อยกันอยู่เมื่อกี้แล้วด้วย มีหวังฆ่ากันตายพอดี”
“แต่นี่มันก็ห้องฉันนะเว้ย ทำอะไรถามฉันก่อนได้มั้ยวะ?”
“นี่ก็ห้องฉัน เพราะฉะนั้นเราก็อยู่กันแบบนี้ล่ะ ต่างคนต่างอยู่ โซนใครโซนมัน”
“เหอะ ก็ได้ต่างคนต่างอยู่” จงฮยอนพูดจบก็ลงไปนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่กับพื้น
“...” ส่วนคีย์ตอนนี้ก็กำลังหมกมุ่นอยู่กับการจัดข้าวของให้เข้าที่
“เออ...แล้วโต๊ะ กับเก้าอี้นี่อ่ะ? จะเอาไง?” จงฮยอนเดินมุ่งตรงไปยัง เก้าอี้กับโต๊ะที่ตั้งอยู่ข้างข้างผนังห้อง
“ก็แล้วแต่นายก็แล้วกันคุณเจ้าของห้อง”
“= = ทีเงี้ยมาเรียกฉันว่าเจ้าของห้องเลยนะ” เอ...ว่าแต่ผมจะเอาโต๊ะ หรือเก้าอี้ดีล่ะ?
“อย่าคิดนาน...” คีย์พูดเร่ง
“เออเออ งั้นนายเอาโต๊ะไปแล้วกัน” จงฮยอนพูดเสร็จก็จัดการยกโต๊ะไปวางไว้ที่อีกฟากของห้อง
“อืม...ขอบคุณ”
.
.
.
.
.
เวลาตอนนี้ก็เกือบจะเหยียบสี่ทุ่มเข้าไปแล้ว คีย์จัดการจัดแจงข้าวของของตัวเองให้เรียบร้อย ถึงตอนนี้เฟอร์นิเจอร์จะยังมีไม่มาก จะมีก็แต่โต๊ะที่พับเก็บทรงวงกลม เบาะรองนั่ง หมอน ผ้าห่ม แล้วก็เสื้อผ้าเท่านั้น แต่คีย์ก็จัดออกกมาได้ดูมีระเบียบทีเดียว ‘เฟอร์นิเจอร์อื่นๆ ก็คงจะมาพรุ่งนี้ละมั้ง? ตอนนี้ก็จัดแบบพอนอนได้ไปก่อน = =;’
ส่วนทางด้านคิม จงฮยอนที่กำลังนอนแผ่หลาเป็นเป้านิ่ง(?) ก็มีข้าวของเครื่องใช้เพียงแค่ถุงนอน กับอะไรบางอย่างที่ยัดอยู่ในกระเป๋าผ้าเท่านั้น
“เห...ทำไมของนายมันเยอะจังวะ?” จงฮยอนพลิกตัวแล้วเอามือยันหัวของตัวเองเอาไว้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีมาอีก...” คีย์ยกโต๊ะพับเก็บมาตั้งขาทั้ง 4 ขาขึ้น พร้อมกับวางเบาะรองนั่งข้างข้าง
“ยังจะมีมาอีกหรอวะ? แล้วแกว่ามันจะมีที่วางพอรึไง?”
“ถึงอย่างนั้นฉันก็จัดให้มันพอได้ล่ะ...” เขาหยิบโน้ตบุ๊กออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่จะเปิดมัน
“...” จงฮยอนไม่ตอบอะไรกลับไป เขาค่อยค่อยพลิกตัวนอนลงอีกครั้ง เขามองออกไปนอกหน้าต่าง นี่ก็ดึกมากแล้ว ดวงดาวมากมายเรียงรายอยู่ทั่วท้องฟ้า จงฮยอนมองมันก่อนจะค่อยปิดเปลือกตาลงอย่างช้าช้า...
.
.
.
.
.
.
“อืออ....ขออีกซักห้านาทีนะแม่...” จงฮยอนรู้สึกได้ถึงแสงอาทิตย์ที่ส่องแสงมากระทบกับเปลือกตาของเขา เป็นเหมือนเช่นทุกวันแม่ของเขามักจะมาปลุกเขาให้ตื่นจากความฝันในทุกทุกเช้า
“...” จงฮยอนลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ‘อา...ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่หอพักคนเดียวแล้วนี่หว่า’ เขาขยี้หัว ก่อนจะอ้าปากหาว เหมือนเด็กเด็ก
“อืม...กี่โมงแล้ววะ?” เขามองไปรอบรอบห้องไม่มีนาฬิกาติดอยู่เลยที่ผนังห้อง เขาค่อยค่อยคลานไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเก้าอี้
“...เฮ้อ! อะไรวะเพิ่งจะเจ็ดโมงครึ่งเองนี่หว่า” จงฮยอนถอนหายใจ เขาคิดว่าเขาตื่นสายจนจะไปเข้าเรียนไม่ทันซะแล้ว
“เฮ้ย...” จงฮยอนหันหน้าไปมองที่อีกฟากของห้อง
“...ไอ้คุณคีย์...” จงฮยอนเรียกชื่อของคนที่เมื่อวานแย่งห้องห้องนี้กับเขาแทบตายกันไปคนละข้าง
“..หายไปไหนของมันวะ?” จงฮยอนลุกขึ้นชะเง้อหน้ามองหา อย่าบอกนะว่าไม่ตะกี้ฉันฝัน? จงฮยอนยิ้มอย่างมีความหวัง มันไม่ใช่ความจริงสินะ? เรื่องที่แย่งห้องกัน ฉันฝันไปสินะ? แต่เมื่อมองไปรอบรอบแล้วข้าวของทุกอย่าง เทปกาวสีชมพูที่แปะลงบนพื้นยังเหมือนเดิมทุกอย่าง...
มันคือความจริง? มันคือความจริง? จงฮยอนยืนครุ่นคิดสิ่งที่ผ่านมา จนเขาเริ่มจะสับสนไปหมด
“ถ้านี่เป็นความจริง...แล้วมันหายหัวไปไหนของมันวะ?”
และแล้วก็มาถึงตอนที่ 4 (โอ้ววววว~) เป็นไงบ้าง? หนุกม้อยยย >O<;
เราคิดว่าอ่านกันแล้วน่าจะงงสำหรับตอนนี้ (เพราะเราก็อ่านเอง งง เอง) แต่ก็ยังขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอก อ้อมใจกันต่อไปนะเค้อะ อย่าเพิ่งทิ้งเรื่องนี้ไปเน้.
ขอบคุณขอบคุณ
nu eng
ความคิดเห็น