คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : MY ROOM 77. 3 }} มาต่อยกันเลยมะ?
{ MY ROOM 77 }
“เราต้องคุยกัน” จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
“คุยอะไร? ก็บอกไปแล้วว่านี่น่ะห้องฉัน”
“แต่ฉันมีกุญแจ นายบอกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าที่นายคุยกับเจ้าของห้องน่ะ เขาบอกนายว่าอะไร”
คีย์หยุดนิ่งไปซักพักหนึ่ง “เขาก็บอกว่า...นี่คือห้องของ...ฉันยังไงล่ะ” คีย์พูดอย่างตะกุกตะกัก
จงฮยอนจ้องคีย์เขม็งเขาขมวดคิ้วยืนกอดอก “แน่ใจ?”
“แน่สิ...” คีย์หลบสายตาของจงฮยอน เขารู้สึกกดดันแบบแปลกๆ
“นายคิดว่าโกหกฉันได้รึไง? นายโกหก” ใช่แล้ว... จงฮยอนพูดถูกคีย์พูดโหก
“อา...ก็ได้ก็ได้ ฉันจะเล่าให้นายฟังก็ได้” เมื่อถูกจับได้ก็ดูเหมือนจะรู้สึกหงุดหงิดนิดนิด คีย์ขมวดคิ้วก่อนจะยอมบอกจงฮยอน
.
.
.
.
.
“สวัสดีครับ นี่ผมคิม คีบอมนะครับ..”
“ครับ สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรอครับ?” เสียงที่ดูมีอายุราวราว 40 พูดตอบกลับมา
“พอดีจะมาถามเรื่องห้องพัก 77 ที่ผมตกลงเช่ากับคุณไว้น่ะครับ...”
“ครับ ไม่ทราบว่าห้องมันมีปัญหาอะไรหรอครับ?”
“ครับ...พอดีผมจะบอกว่า มีคนบอกว่า เขาก็ตกลงเช่าห้องนี้เหมือนกัน หมายความว่าไงกันครับ?”
“อ้ะ...จริงหรอครับเนี่ย? “
“...หมายความว่าไงกันครับ? ”
“เดี๋ยวขอผมเช็คสักครู่นะครับ.......อา..ต้องขอโทษจริงจริงนะครับ พอดีว่ามันเกิดเหตุผิดพลาด ผมลืมเช็คไปต้องขอโทษจริงจริงนะครับ ขอโทษครับ” เจ้าของห้องกล่าวขอโทษซ้ำซ้ำอยู่หลายครั้ง เขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าได้ตกลงรับจองไว้แล้ว
“โอเคครับ ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาอีกทีนึงก็แล้วกัน”
.
.
.
.
.
“แต่เขาก็ไม่ได้บอกนี่นาว่านี่คือห้องของนาย” จงฮยอนขมวดคิ้วจนแทบจะชนกัน เขารู้สึกซีเรียสมากสำหรับเรื่องนี้
“แต่ฉันจองห้องนี้ก่อนนายนะ”
“จองก่อนจองหลังมันก็มีค่าเท่ากันล่ะวะ เพราะยังไงยังไงฉันก็ถ่อมาถึงที่นี่แล้ว!” จงฮยอนเริ่มขึ้นเสียง
“ฉันก็ขนของมาหมดแล้วเหมือนกันน่ะแหละ ค่าเช่าก็จ่ายแล้วด้วย!” คีย์ที่เมื่อได้ยินจงฮยอนพูดก็ขึ้นเสียงกลับไปเช่นกัน
“ทำไมต้องขึ้นเสียงด้วยวะ!”
“ก็นายขึ้นเสียงใส่ฉันก่อนนี่!”
“ฉันขึ้นเสียงหรอ ขึ้นเสียงตรงไหนกัน ห้ะ!” จงฮยอนที่ดูจะเคร่งเครียดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เริ่มใส่อารมณ์มากขึ้น
“ก็ไอ้ที่นายทำอยู่นี่ล่ะ เขาเรียกว่าขึ้นเสียง!”
“โว้ย!...” จงฮยอนสบถออกมา
“หึ...เถียงไม่ออกแล้วล่ะสิ” คีย์ส่ายหัวพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก
“พูดเงี้ยหาเรื่องกันนี่หว่า?”
“เออดิ ทำไมทำไม?”
“มาต่อยกันป่ะล่ะ? ถ้านายน็อคก็ต้องเสียห้องให้ฉัน ถ้าฉันน็อคฉันก็จะออกไปจากที่นี่ทันทีเลย!” จงฮยอนที่ดูอารมณ์เดือดสุดๆพูดพร้อมกับชี้หน้าคีย์
“เออ! มาดิ มาเลยมามา นายท้าฉันก่อนนะ!” คีย์สะบัดแขนก่อนจะใช้นิ้วเรียวชี้หน้าจงฮยอน
“โอเค!” เมื่อจงฮยอนพูดจบก็ถกแขนเสื้อขึ้น ก่อนที่จำกำหมัดแน่นแล้วพุ่งตรงไปหาคีย์
คีย์ที่ดูเหมือนจะอารมณ์ขึ้นเช่นกัน ก็กำหมัดก่อนที่จะพุ่งตรงไปหาจงฮยอนเช่นกัน
“ยู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!” เสียงเสียงหนึ่งตะโกนห้าม
‘กึก..’ ทั้งสองคนหยุดยืนิ่งอยู่กับที่ ก่อนจะหันไปมองที่มาของเสียง
“อะรายวะ? อย่ามาห้ามได้มะ?” จงฮยอนเอียงคอไปมา
“อยากมาเป็นกรรมการให้หรอครับ?” คีย์สะบัดมือก่อนที่จะหันไปเชิญชวน
“ไม่ช๊ายยยยยย ไม่ช่ายยยยย~” เสียงท่าทางดัดจริตพูดขึ้น
“แล้วจะมาขัดทำไม คนจะต่อยกัน - * - “ ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ก็เพราะว่าพวกเธอทั้งสองคนจะต่อยกันไง ฉันถึงได้มาห้าม! รู้มั้ยยะ? ว่าที่พวกเธอยืนเถียงกันหน้าห้องน่ะมันก็ดังจะแย่อยู่แล้ว แล้วยังจะมาต่ออีกรอบอีก เสียงพวกเธอสองคนน่ะมันดังมากเลยรู้มั้ยยะเนี่ย? ฉันละไม่มีสมาธิดูซีรีส์เลย! กำลังลุ้นๆอยู่เลย ได้ยินเสียงพวกเธอแทรกขึ้นมาแล้ว feel มันหล่นหายไปหมดเลยรู้มั้ยยะ!” คุณป้าสาวประเภทสอง(?)วัยทองร่ายยาว ฉอดฉอด ใส่ทั้งคู่เป็นชุด
“ –O-“ ทั้งคู่อ้าปากค้าง แน่ล่ะก็โดนวีนแตกซะขนาดนี้ เป็นใครก็ต้องค้างกันเป็นธรรมดา
“ไม่ต้องมาทำหน้าหวอ ใส่ฉันเลยนะยะ”
“ข...ขอโทษคร้าบ” ทั้งคู่กล่าวขอโทษพร้อมกัน ก่อนที่จะก้มโค้งเก้าสิบองศา
“เยี่ยมย่ะ หวังว่าพวกเธอจะไม่ทะเลาะกันอีกแล้วนะ ฉันจะได้ดูซีรีส์ได้อย่างสบายใจ” คุณป้าพูดด้วยท่าทางกระดี้กระด้า
“ข...ครับ”
“งั้นฉันไปล่ะ” เจ้ก็เดินสะบัดบ็อบให้ทั้งคู่ ก่อนจะปิดประตูห้องแล้วเดินก้นบิด(?)จากไป
“...” สถานการณ์ตกอยู่ในความเงียบ
“แล้วจะเอาไงต่อ?” จงฮยอนเป็นฝ่ายเปิดเรื่อง เขานั่งลงกับพื้นแล้วเอ่ยถามคนตรงหน้า
“ไม่รู้...” คีย์เบือนหน้าหนี
“โอ้ย...ทำไมฉันต้องมาเจอะเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วยวะ” จงฮยอนกุมหัวตัวเอง พร้อมพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนกับพื้น
แม่ครับ...ผมควรจะทำยังไงต่อไปดี? จงฮยอนคิดถึงแม่ขึ้นมาทันที
‘แล้วนายคิดว่าฉันอยากจะเจอรึไงกัน เหอะ’ คีย์คิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาเบา
“...” สถานการณ์ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง และเงียบนานกว่าปกติ
“อ้ะ...ฉันนึกออกแล้ว” คีย์ที่ยืนกอดอกครุ่นคิดหาวิถีทางอยู่นาน ก็พูดขึ้นมา
“ไอ้ที่ว่านึกออกของนายน่ะ ไม่ใช่ว่าถีบฉันออกนอกห้องเหมือนคราวที่แล้วหรอกนะ” จงฮยอนลุกขึ้นมานั่งก่อนจะมองหน้าคีย์
“อยากได้แบบนั้นอีกซักรอบป่ะล่ะ?”
“ไม่ครับ ไม่ครับ ว่าแต่นายจะทำยังไงล่ะ? จะย้ายออกไปรึไง?”
“พูดอะไรบ้าบ้าวะ ฉันไม่ออกหรอกน่า”
“แล้วจะทำยังไงล่ะ?”
“สงสัยคงต้อง...”
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อู้วววว~ xD และก็จบไปอีกตอนสำหรับเรื่องเน้ แอบรุนแรง(?)
เริ่มรู้สึกว่าตัวเองชอบยื้อ(?) ผ่านมาก็หลายตอนแล้วยังสรุปไม่ได้เลยว่าห้องนี้ห้องของใคร? แต่ตอนหน้าได้รู้กันแน่นอนจ้ะ.
ดึกแล้ว ระวังเป็นหมีแพนด้า เพิ่งจะจบจากกีฬาสีมาเหนื่อยๆ(บ่นบ่น) ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจใครใครหลายหลายคนด้วยเน้ <3
ขอบคุณขอบคุณ
nu eng
ความคิดเห็น