คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY ROOM 77. 2 }} ห้องของนาย? ห้องของฉัน?
{ MY ROOM 77 }
“แอ๊ดด.ด” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกอย่างช้าช้า
“ฮ้า~ สบายจังโว้ย” จงฮยอนเดินออกมาจากห้อง พร้อมๆกับกางแขนออก ความรู้สึกประมาณว่า ‘ผมปราบศัตรูหมดแล้ว ในที่สุดผมก็ชนะ!’
“เสร็จธุระแล้วใช่มั้ย?” เสียงเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้น จงฮยอนชะงักก่อนจะกวาดสายตาและเหลือบไปเห็นคนที่กำลังนอนเต๊ะท่าอยู่กับพื้นกลางห้อง
“ช่ายยยยยย~” จงฮยอนเอามือเช็ดกับกางเกงของเขา “เฮ้ย...แล้วกระเป๋าฉันล่ะ?”
“กระเป๋านายอยู่หน้าประตูนอกห้องนู่นน” คีย์บู่ปากพร้อมๆกับพะเย้อหน้า เป็นเชิงบอกว่าอยู่นอกห้อง
จงฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเดินตรงไปเพื่อจะไปหยิบกระเป๋า เขาเปิดประตูช้าช้า ก่อนจะก้มตัวลงไปหยิบกระเป๋าใบโตขึ้นมา
‘ตุ้บ!’ ยังไม่ทันได้หยิบกระเป๋า ขณะที่จงฮยอนกำลังก้มจนก้นชี้ฟ้า หน้าสู้พื้น(?)อยู่นั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ไม่เบามากระแทกที่ก้นของเขา พูดง่ายง่ายก็คือ มีคนมาถีบเขานั่นเอง = =;
“เหวออ~” จงฮยอนถูกถีบเข้าอย่างแรง เขาร้องเสียงหลงก่อนที่จะล้มลงไปนอนกับพื้น จงฮยอนรีบกวาดสายตามองไปยังประตูที่เขาเดินออกมา
“โอ้ยยยยย! แกจะมาถีบฉันทำไมวะ? เจ็บเป็นบ้า!” จงฮยอนตะโกนถามคนที่ถีบเค้า นั่นก็คือ ‘คิม คีบอม’ นั่นเอง
“ห้องนี้ ห้องของฉัน!” คีย์ตะโกนขึ้นพร้อมกับแลบลิ้นใส่คนตรงหน้า คีย์รีบจับลูกบิดประตูก่อนจะปิดประตูห้องพร้อมกับล็อกประตู
“เฮ้ย! อะไรวะ? แกจะปิดประตูทำไม!” จงฮยอนรีบลุกขึ้นก่อนที่จะวิ่งไปที่ประตู ที่ตอนนี้ถูกปิดและล็อกซะแล้ว..
จงฮยอนจับลูกบิดประตูบิดมันไปมา แต่จะบิดเท่าไรมันก็เหมือนจะไม่เปิดออก จงฮยอนทุบประตู ปัง ปัง ปัง อยู่หลายรอบพร้อมพร้อมกับตะโกนเรียกคนในห้องให้เปิดประตู
“เฮ้ย! เปิดดิวะ นี่มันก็ห้องของฉันเหมือนกันนะเว้ย!”
คีย์ที่ยืนอยู่หลังประตู ก็ได้แต่ยืนกอดอก ครุ่นคิดไปมาว่าจะทำยังไงต่อไปดี? เพราะนี่มันก็ห้องของเขาเหมือนกัน ค่าเช่าห้องก็จ่ายไปแล้วเรียบร้อย ของก็ขนมาเกือบจะหมดแล้ว แล้วจะยอมมาเสียห้องพักไปฟรีฟรีแบบนี้ไปได้ยังไง
“เปิดดิวะ! ไม่เปิดกูถีบ - -*” คนที่ยืนอยู่หน้าห้องก็เริ่มจะอารมณ์เดือดแล้ว เขาก็ไม่ต้องการจะเสียห้องพักนี้ไปเช่นกัน ของก็ขนมาหมดแล้ว แถมยังอุตส่าห์เดินทางมาซะไกล ถ้าวันนี้ไม่มีที่อยู่ เขาจะไปอยู่ที่ไหนได้อีก?
คีย์เมื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสะดุ้ง เขามองไปรอบทิศทาง สับสนไปหมดแล้วว่าควรจะทำยังไงต่อไป
“เฮ้ย ห้ามถีบนะเว้ย! ไม่งั้นประตูห้องแกก็พังอ่ะ อยากให้ประตูพังรึไง?”
“ไม่อยากโว้ย! ถ้าแกบอกว่านี่คือห้องของฉันก็เปิดประตูดิวะ!”
“...” ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาทั้งสิ้น จงฮยอนขยี้หัวตัวเอง ก่อนจะสบถออกมาเบาเบา เขาหยิบมือถือออกมาดูเวลา ’18.07’ เฮ้ย...หกโมงแล้วหรอวะ? จงฮยอนแหงนหน้ามองท้องฟ้า ตอนนี้ก็ดูเหมือนว่าพระอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้าเข้าไปทุกที แล้วคืนนี้เขาจะไปมุดหัวนอนอยู่ที่ไหนดีละ(วะ)เนี่ย?
“เฮ้ออออ...ให้ตายเถอะ.” จงฮยอนค่อยค่อยทิ้งตัวลงนั่งพิงกับผนังข้างข้างประตู ห้อง หมายเลข ’77 ’
‘รับซิจ้ะ รับซิจ้ะ~ รับซิจ้ะ รับซีโว้ย!~ ’ อย่าเพิ่งตกใจกันไป เสียงเรียกเขาเทเลโฟนของกระผมเอง แล้วก็ไม่ต้องสงสัยด้วยนะว่าทำไมผมถึงใช่เสียงนี้? เพราะผมก็สงสัยตัวเองเหมือนกัน = =;
“คร้าบบบ~ แม่” จงฮยอนเบิกตาดู ชื่อ ที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ ‘แม่’ ก่อนที่จะกดปุ่มรับ
“ถึงที่พักรึยัง?” เสียงของผู้หญิงที่พอมีอายุเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ถึงแล้วแม่...ไม่ต้องเป็นห่วง”
“อื้ม แล้วนี่คงจะเห็นห้องแล้วสินะ? ห้องมันใหญ่พอสมควรเลยนะ แม่หวังว่าลูกคงจะชอบนะ”
“เห็นแล้วแม่ ใหญ่โคตรโคตรเลยอ่ะ ใหญ่ม๊ากมาก” จงฮยอนพูดพร้อมกับดัดเสียงแหลม
ผมเห็นแล้วจริงจริงนะ ห้องน่ะ แล้วมันก็ใหญ่จริงจริง ใหญ่สุดสุด ภายในห้องมันขาวสะอาดตา มีอ่างเล็กๆไว้สำหรับล้างมือด้วยนะ (โอ้ววววว~) เจ๋งสุดสุดอ่ะ แล้วก็ยังมีพัดลมระบายอากาศด้วย และสุดท้ายที่ขาดไม่ได้ มันมี...ชักโครกด้วย...พูดง่ายง่ายห้องที่ผมได้เห็นและได้สัมผัสมันมาอย่างลึกซึ้งก็คือห้อง (น้ำ) นี่ล่ะ... ผมไม่ได้พูดโกหกนะ แต่ผมเห็นแล้วจริงจริง เห็นห้องน้ำน่ะนะ = =;
“โอเค...ไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่มั้ยละ? ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาหาแม่ได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกครับ” ผมโกหก...อันที่จริงปัญหาตอนนี้คือ ผมจะไปอยู่ที่ไหน! ไอ้คุณกุญแจมันยึดห้องผมไปแล้วด้วย แต่นั่นมันก็ห้องของเขา.. สรุปแล้วมันห้องใครกันแน่ช่วยบอกผมที่ได้มั้ย?
“แน่ใจนะลูก?” หญิงสาวถามอีกรอบเพื่อความแน่ใจ
“ครับ...” จงฮยอนตอบกลับไป เขารู้ว่าการโกหกมันไม่ดี (แม่สอนไว้) แต่เขาก็ยอมโกหกถ้าทำให้คนที่เขารักสบายใจ
“โอเค งั้นก็ดูแลตัวเองดีดีนะลูก”
“ครับ..แม่ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ” จงฮยอนพูดทิ้งท้ายก่อนจะกดโทรศัพท์ตัดสาย
“อา... เอาไงต่อดีวะเนี่ย” จงฮยอนเอาหัวพิงกับผนังห้อง เขาหลับตาลงก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่า...
“เฮ้ย!” จงฮยอนลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาลุกขึ้นปัดฝุ่นที่เกาะกับกางเกงออก
‘ถ้ามันล็อกห้อง ก็ต้องใช้กุญแจเปิด...ส่วนกุญแจมีอยู่ที่ไอ้คุณคีย์แล้วดอกนึง ส่วนอีกดอกก็อยู่ที่ฉัน เพราะฉะนั้น...’ จงฮยอนยิ้มแก้มปริ เขารีบเอามือล้วงกระเป๋าหยิบกุญแจดอกที่ได้มาจากแม่ของเขาออกมา
จงฮยอนถือกุญแจ เขาค่อยค่อยเอาลูกุญแจไปไขเพื่อสะเดาะกลอนที่ คิม คีบอม เจ้าของห้อง ล็อกเอาไว้
‘ถ้า...ห้องนี้เป็นห้องของฉันมันก็ต้องเปิดได้!’
‘แกร่ก...’ และก็เป็นอย่างที่คาด กุญแจดอกที่จงฮยอนครอบครองอยู่สามารถปลดล็อกประตูห้องนี้ได้ ซึ่งก็หมายความว่าห้องห้องนี้ก็เป็นของเขาเช่นกัน
คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง ก็ได้ยินเสียงไขกุญแจ..
“แอ๊ดดด..” จงฮยอนค่อยค่อยเปิดประตูห้องช้าช้า ในที่สุด! ห้องของฉันนนน~
“ปัง!” ยังไม่ทันที่จะได้เห็นห้องพักที่ตัวเองนั้นจองเอาไว้ คิม คีบอม ผู้มีไหวพริบไวกว่าจงฮยอนก็รีบวิ่งมาดันประตูให้ปิดลงอีกครั้ง
“เฮ้ย! อะไรวะ!” ในตอนแรกจงฮอยนรู้สึกดีใจมาก ที่จะได้ย่างเข้าไปในห้องของเขา แต่ก็ถูกคนในห้องปิดประตูใส่หน้าซะแล้ว
“นี่มันห้องของฉัน” คีย์ดันประตูให้ปิด เขาดันสุดกำลัง เขาไม่ยอมที่จะเสียห้องนี้ไปหรอกนะ
“แต่กุญแจดอกที่ฉันมีมันก็ไขเข้าเหมือนกันละวะ แปลว่าห้องห้องนี้มันก็ห้องของฉัน” จงฮยอนก็ใช้แรงสุดกำลัง ดันประตูให้เปิดออกเช่นกัน
ทั้งคู่ดันกันไปดันกันมา อยู่ครู่หนึ่ง เรี่ยวแรงเริ่มค่อยค่อยถดถอยลงเรื่อยเรื่อย
“เฮ้ย! ถ้าแกยังดันอยู่ละก็ ฉันจะปล้ำแก!!!” จงฮยอนพูดเสียงเฉียบขาด
คนที่กำลังดันประตูอยู่อีกด้านได้ยินดังนั้นก็ถึงกับตกใจ เขารีบชักขากลับมาทันที ส่วนจงฮยอนที่กำลังดันประตูอยู่นั้นก็ไม่ได้รู้เลยว่า อีกฝ่ายผ่อนแรงผลักไปแล้ว จงฮยอนจึงใส่แรงทั้งหมดที่มีดันประตูเข้าอย่างแรง
“ปัง” ประตูถูกกระแทกเข้าอย่างแรง จนมันเปิดออกไปกระแทกเข้ากับผนังในห้อง
“เหวออออ~” ด้วยความที่จงฮยอนดันประตูเข้ามาอย่างเต็มแรงทำให้เขาพุ่งเข้ามาในห้องอย่างแรง ขาของเขาเข้าไปสะดุดกับรองเท้าในห้อง ก่อนที่จะไปเหยียบบนพรมในห้อง เขาลื่นล้มก้นกระแทกพื้นด้วยสภาพที่น่าหัวเราะสุดสุด ‘ทำไมถึงทำตัวซุ่มซ่ามแบบนี้ล่ะ?’
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” คีย์ที่ได้เห็นภาพที่น่าหัวเราะนั่น ก็ถึงกับปล่อย ก๊าก ออกมาเสียงดัง
“โอ้ย เจ็บเจ็บเจ็บ” จงฮยอนเอามือลูบก้นตัวเอง เจ็บเป็นบ้า! เขาหันไปมองคนที่ปล่อยก๊ากออกมาอย่างหนัก จนถึงกับไปนั่งชักดิ้นชักงออยู่กับพื้น
“ขำอะไรนักหนาวะ? มันน่าตลกตรงไหน”
“ฮ่าฮ่า... ฮะ. ก..ก็เมื่อกี้อ่ะ.. ฮ่าฮ่า.. โอ้ย เจ็บท้องว่ะ” คีย์พูดอย่างตะกุกตะกัก กึ่งพูดกึ่งหัวเราะ “เมื่อกี้ มันน่าขำจริงจริง หน้านายเหวอได้อีกอ่ะ...” คีย์พยายามพูดพร้อมพร้อมกับเอามือมาจับที่ท้องของตัวเอง มารู้ตัวอีกทีเขาก็หัวเราะหนักซะจนน้ำตาไหลออกมาเลย
“พอเลย เลิกหัวเราะได้แล้ว” จงฮยอนพยายามพยุงตัวยืนขึ้น
“กุญแจห้องฉันมันไขได้ แปลว่าห้องนี้ก็ห้องของฉันเหมือนกัน” จงฮยอนหยิบกุญแจขึ้นมาชูให้คนตรงหน้าดู
“ของฉันก็ไขได้” สถานการณ์เริ่มกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง สรุปว่าห้องนี้มันเป็นของใครกันแน่?
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้วกับอีกตอน~ xD หนุกม้อยยยยยย?
รู้สึกว่าตอนนี้มันจะยื้อไปยื้อมา เดี๋ยวคนอื่นๆจะค่อยค่อยมาอย่างช้าช้า(?) แน่นอนนน >O<;
มาอัพซะดึกเลยวันนี้ หลับฝันดีราตรีสวัสดิ์จ้ะ >33<;
ขอบคุณขอบคุณค่ะ.
nu eng
ความคิดเห็น