คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : `[] Love is Reprital The Lose & The Finder.
`[] Love is Reprital \ The Lose & The Finder.
"..." จ้องมองอย่างสงสัย คนในรูปหน้าไม่คุ้นเคยเลยซักนิด 'เค้าคือใคร? มันคือใคร?' คำถามสุดคลาสสิกผุดขึ้นมาตามธรรมชาติ
"..."
"ใครวะ?"
จงฮยอนจ้องมองรูปคนคนนั้นอยู่นานแต่ก็นึกไม่ออกว่า เขาคือใคร? รู้สึกไม่เคยเห็นหน้า เพื่อนพี่อนยูอย่างนั้นหรอ? แต่แล้วทำไมจงฮยอนถึงไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะ?
เขาขมวดคิ้วจนแทบจะพันกันเป็นปม ความสงสัยมากมายไหลวนมารวมกัน 'หัวกูจะระเบิดแตกเป็นไอน์สไตน์กลับมาเกิดรอบที่ 2 =_____=' อารมณ์หงุดหงิดก็ตามมาติดติด จงฮยอนพลิกรูปไปด้านหลังจนไปสะดุดตาเข้ากับตัวอักษรที่เขียนด้วยปากกาตัวเล็กเล็ก
"อนยู & คีย์" อ่านอย่างตั้งใจ 'คีย์? มันคือใคร? กุญแจ?ก็ไม่น่าใช่ = =;; ไม่เคยได้ยินชื่อนี้หลุดมาจากปากพี่อนยูเลยซักครั้ง'
จงฮยอนจัดการจัดแจงรูปให้ไปอยู่ดังเดิม
"ครืด ครืดด" โทรศัพท์สั่นกระทบกับโต๊ะ มีคนโทร.มา จงฮยอนเดินไปหวังว่าจะได้เห็นมันขึ้นชื่อว่า 'พี่อนยู โทรเข้า' แต่มันกลับเป็น...
"=______=; ไอ้คุณคยูฮยอน" กดรับอย่างรวดเร็ว
"...มีไรมึง?"
"ไอ้จง! วันนี้ไมเสียง หงิง หงิง เหมือนหมาถูกทิ้งเลยวะ?" เสียงปลายสายเอ่ยหยอก
"ก็กูถูกทิ้งน่ะสิ...แล้วมึงโทรมามีไร?" จงฮยอนเสียงสลดลง ก่อนจะพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย
"หะ? ใครทิ้งมึง? บอกกูมา" รุ่นน้องที่สนิทกันฉันท์เพื่อนของจงฮยอน 'คยูฮยอน' เอ่ยถามอย่างสงสัย
"ปล่าว..." ปฎิเสธน้ำขุ่นขุ่น
"อย่ามาปฎิเสธ ฟังน้ำเสียงดูก็รู้รู้กันอยู่"
"มึงส.เสือ สระเอือก กูทุกเรื่องเลยนะ = =" บ่นปนด่าเล็กน้อย
"อ้าว ก็มึงเพื่อนกูไม่ให้กูสะเอือกได้ไงกันวะ?"
"...พี่กูหายตัวไป" จงฮยอนเงียบลงสักครู่ก่อนที่จะเอ่ยตอบ
"ห๊า! พี่มึง? พี่อนยูอ่ะนะ?" เสียงอุทานดังกระฮึ่ม
"โอ้ยยยย! เบาเบาสิวะ หูกูจะแตก =_____= พี่กูก็มีอยู่คนเดียว จะให้เป็นใครอีกล่ะ"
"แล้วพี่มึงหายไปไหนล่ะ? ติดสาวที่ไหนรึเปล่า?" คยูฮยอนพยายามช่วยจงฮยอนที่ตอนนี้แสนจะสับสน
"พี่กูไม่ใช่คนแบบนั้น...เขาบอกกูว่ามีธุระตั้งแต่เช้า แล้วก็หายตัวไปเลย... แล้วพอมาเมื่อกี๊ดันมีข่าวออกมาว่ารถยนต์พี่กูตกเขา แล้วตำรวจก็โทรมาหากูให้ไปที่เกิดเหตุ มึงคิดว่าไงล่ะ?" จงฮยอนร่ายยาว จบด้วยคำถามสั้นสั้น
"...พี่มึงตาย"
"=____= เดี๋ยวมึงจะได้ตายนับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ไอ้..."
"ด่ากูทำไมอ้าา~"
"พี่กูยังไม่ตาย! ตอนนี้เขาหายสาบสูญว้อยยย! ตำรวจบอกกูว่า ไม่พบผู้เสียชีวิต เจอก็แต่กระเป๋าตังค์พี่กูนี่แหละ"
"...อืม ก็ดีแล้ว มึงอย่าเพิ่งคิดมากนะเว้ย กูว่าเดี๋ยวพี่มึงก็กลับมา..." คยูพยายามพูดให้กำลังใจเพื่อนสนิทของตัวเอง
"เออ ตอนนี้กูปวดหัวมากเลย...กูขอตัวไปนอนละ..."
"เออเออ ฝันดีผีหลอก อย่าคิดมากนะเว้ย!"
"เออ ขอบใจว่ะ..." พูดจบก็ตัดสายทิ้ง
ร่างอันปวกเปียกขอจงฮยอนเดินโซเซ ก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนราบไปกับโซฟานุ่ม เจ้าตัวพลิกตัวไปมาให้เข้าที่ พร้อมกับปิดเปลือกตาลงอย่างช้าช้า...
'ขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อวินาทีที่แล้ว เมื่อชั่วโมงที่แล้ว ที่เกิดขึ้นทั้งหมดวันนี้...เป็นเพียงแค่ความฝันที่เลวร้ายที่สุดด้วยเถอะ...'
.
.
.
.
"จงฮยอน..." เสียงที่แสนจะอบอุ่น ทำให้จงฮยอนที่หลับอยู่ สะดุ้งตื่นขึ้น
"...จงฮยอน" เสียงนั้นเอ่ยซ้ำอีกรอบ เสียงนี้ช่างเป็นอะไรที่คุ้นเคนเหลือเกิน และจงฮยอนก็ได้ยินมันเป็นครั้งสุดท้ายก็เมื่อตอนเช้าเท่านั้นเอง...
"พ...พี่อนยู! พี่อนยู!" จงฮยอนลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเอ่ยเรียกพี่ชายอย่างร้อนรน
"..." สิ่งที่เขาเห็นเป็นร่างของพี่ชายที่กำลังเดินห่างจากเข้าออกไปเรื่อยเรื่อยจนลับสายตา
"พ...พี่อนยู อย่าทิ้งผมไปแบบนี้...สิ..." สิ้นสุดเสียงอันแหบพร่า น้ำใสใสเริ่มมาคลออยู่ที่เบ้าตา มันมากเกินกว่าที่เขาจะรับไหว
จงฮยอนปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย น้ำตาเริ่มไหลมากขึ้นจนอาบเต็มแก้ม...
"ครืดด ครืดด"
"พี่อนยู!" จงฮยอนตะโกนเรียกชื่อพี่ชายตัวเอง ก่อนที่จะลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว... 'ฝันงั้นหรอ? เมื่อกี๊เป็นความฝัน?'
"ครืดด ครืดด" ดูเหมือนจะมีสายโทรเข้ามา จงฮยอนขยี้ตาก่อนที่จะเอื้อมไปรับโทรศัพท์
"สวัสดีครับ..."
"จงฮยอน...พี่โทรมาปลุกนายรึเปล่า?" 'ยุนโฮ' เพื่อนสนิทของอนยูโทรมา
"ไม่หรอกครับ...นี่มันก็เช้าแล้ว ควรจะตื่นได้ตั้งนานแล้วล่ะครับ..."
"แล้ว...อนยู ตอนนี้มันกลับมารึยัง?"
"ยังเลยครับ...ตอนนี้ทางตำรวจบอกว่าพี่อนยูจัดเป็นบุคคลสูญหายน่ะครับ..." เสียงจงฮยอนเศร้าลงอย่างรวดเร็ว
"...ก็ยังถือว่าหมอนั่นยังมีชีวิตนะ เดี๋ยวพี่จะช่วยนายตามหาพี่ชายนายอีกแรงนะจงฮยอน" ยุนโฮตอบ
"ขอบคุณนะครับพี่ยุนโฮ..."
"มีอะไรให้พี่ช่วย บอกได้เสมอนะ..."
"วันนี้พี่ติดสอนรึเปล่าครับ?"
"วันนี้ก็ติดแค่ช่วงบ่ายนะ"
"งั้นผมขอนัดเจอพี่ได้มั้ยครับ? ผมมีอะไรที่อยากจะถาม..."
"อื้ม...ได้สิ!" ยุนโฮตอบรับ
".เอาเป็นว่าเจอกันที่ร้านกาแฟหน้ามหา'ลัยก็แล้วกันนะครับ เดี๋ยวผมจะไป..." จงฮยอนนัดแนะสถานที่ให้กับยุนโฮ 'หวังว่าพี่ยุนโฮจะช่วยคลายข้อสงสัยของผมได้นะ...'
"โอเค...แล้วเจอกันนะจงฮยอน"
"กริ๊ง" เสียงกระดิ่งกระทบกับประตูร้าน อิ่นไอของกาแฟฟุ้งกระจายเต็มร้านกาแฟสีน้ำตาลอ่อน จงฮยอนที่เพิ่งลงมาจากรถมอเตอร์ไซด์สูดกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นเข้าเต็มปอด สายตาพลางสอดส่องไปทั่วร้าน จนไปพบเข้ากับยุนโฮที่นั่งอยู่ ที่ตรงนั้นมักจะเป็นที่ประจำที่จงฮยอนจะมานั่งดื่มกาแฟกับอนยู...
"อ้ะ! ทางนี้ทางนี้" ยุนโฮที่นั่งท้าวคาง เมื่อเห็นจงฮยอนก็รีบกวักมือเรียกทันที
"..." จงฮยอนเมื่อเห็นยุนโฮก็รีบจ้ำอ้าวไปหาทันที
"นั่งก่อนสิ จงฮยอน" ยุนโฮกล่าวชวนให้จงฮยอนนั่งลงตรงข้ามกับเขา
"ครับ" จงฮยอนพยักหน้าหงึกหงึก แล้วเดินไปนั่งตรงข้ามยุนโฮ
"มีอะไรจะถามพี่งั้นหรอ?" ยุนโฮไม่รอช้า รีบเปิดประเด็นคำถามทันที
"คือผมอยากจะถามพี่ว่า พี่พอจะรู้จักคนคนนี้มั้ยครับ?" จงฮยอนล้วงกระเป๋าก่อนจะยื่นรูปของอนยูที่ถ่ายกับใครซักคนให้ยุนโฮดู
"..." ยุนโฮรับรูปมามองดูอยู่นาน จนคิ้วเริ่มพันกันจะเป็นปม
"รู้จักมั้ยครับ?"
"คลับคล้ายคลับคลานะ...เหมือนพี่จะเคยเห็นคนคนนี้ไปทานข้าวกับไอ้อนยู..." ยุนโฮพยายามเพ่งรูปจนแทบจะทะลุ ก่อนที่จะตอบจงฮยอนอย่างไม่ค่อยมั่นใจ
"...งั้นเหรอครับ?"
"เหมือนจะคบกับอนยูอยู่นะ คนคนนี้น่ะ..." ยุนโฮท้าวคางพลางครุ่นคิด
"คบกันหรอครับ?" จงฮยอนสีหน้าเปลี่ยนไป เขารู้สึกตกใจกับคำพูดของยุนโฮมาก 'พี่อนยูมีแฟนงั้นหรอ? ทำไมผมถึงไม่รู้อะไรเลยล่ะ?'
"น่าจะนะ..."
"นานแค่ไหนหรอครับ?" จงฮยอนถามด้วยความสงสัย
"ก็นานอยู่นะ จากที่พี่สังเกต"
"งั้นเหรอครับ" 'มิน่าล่ะ...พักหลังมานี้พี่อนยูออกจากบ้านบ่อยซะจนผิดปกติ ทำไมพี่อนยูถึงไม่บอกกับผมเลยล่ะ? อย่างน้อยๆก็น่าจะบอกกันบ้างสิ...' อาการน้อยใจ และสับสนแล่นเข้ามาในหัวจงฮยอนอีกครั้ง
"อืม พี่ว่านะ..."
"นอน นา รึล วอน แฮ นอน เน เก ปา จวอม~" เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของยุนโฮดังขึ้น
"โทษทีนะจงฮยอน..." ยุนโฮพูดพร้อมกับล้วงกระเป๋าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสาย
"สวัสดีครับ ผอ."
"อา...ได้ครับได้ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะไปรอที่หน้ามหาลัยก็แล้วกันนะครับ..."
"ครับครับ...สวัสดีครับ" จบบทสนทนาก็ตัดสายทิ้งทันที
"มีเรื่องเร่งด่วนอะไรรึเปล่าครับ?" จงฮยอนถาม
"ก็นิดนึงน่ะ...พอดีว่าพี่ต้องพาอาจารย์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่ไปทัวร์รอบมหาลัยซักหน่อย..."
"นายก็ไปด้วยกันสิจงฮยอน...ไหนไหนก็มาแล้วนี่เนอะ" ยุนโฮเอ่ยชวน
"ผมอย่...."
"ไม่ต้องปฎิเสธหรอกนะ...เอาเป็นว่าไปกันเลย!" ยุนโฮรีบดักคอก่อนที่จงฮยอนจะเอ่ยปฎิเสธ พร้อมกับลุกขึ้นแล้วลากจงฮยอนให้เดินตามไปด้วย
ยุนโฮและจงฮยอนเดินมาหยุดที่หน้ามหาวิทยาลัย ก็พบกับอาจารย์คนใหม่หน้าตาของเขาบรรยายออกมาได้เลยว่า สวย มากกว่าที่จะหล่อ ซะอีก
หลังจากนั้นจงฮยอนก็เดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยที่เขาเพิ่งจะจบไปหมาดหมาดเมื่อปีที่แล้วนี่เอง
จงฮยอนมองไปรอบรอบมหาวิทยาลัย ก็พบกับนักศึกษามากมายเต็มไปหมด แต่จะไปสะดุดเข้ากับ คนคนหนึ่งที่คุ้นหน้าเอาซะมากมาก
"..." จงฮยอนหยุดเดินก่อนที่จะเพ่งมองไปตาไม่กะพริบ พร้อมกับหยิบรูปของพี่ชายที่ถ่ายกับใครไม่รู้มาดู
"..." มองแล้วมองอีก 'เฮ้ย! ต้องใช่แน่เลย คนคนนั้นที่ถ่ายรูปกับพี่อนยู'
ขาทั้งสองข้างเตรียมพร้อมที่จะวิ่งไปหาคนคนนั้น 'ถ้าเขาคบกับพี่อนยูจริงจริงล่ะก็...ต้องรู้แน่แน่ว่าพี่อนยูหายตัวไปไหน...' ความหวังเดียวของจงฮยอนอยู่ตรงหน้าแล้ว
"..." แต่แล้วขาทั้งสองข้างของเขาก็หยุดนิ่ง ภาพตรงหน้าทำให้จงฮยอนทำอะไรไม่ถูก มันเป็นภาพที่ คนที่เป็นแฟนของอนยูกำลังควงแขนกระหนุงกระหนิงกับผู้ชายอีกคน
'...มันหมายความว่าไงกัน? ถ้าเขาคนนั้นเป็นแฟนกับพี่อนยูจริงละก็ ทำไมถึงไปเดินควงแขนอะไรแบบนั้นกับคนอื่น...'
"..." ขาทั้งสองข้างของจงฮยอนกลับมาก้าวอีกครั้ง ตอนนี้อารมณ์ของจงฮยอนพุ่งขึ้นสูงอย่างรวดเร็ว 'ถึงผมจะไม่รู้จักเขา แต่ถ้าเขาเป็นแฟนของพี่ผมจริงจริงละก็...ก็ไม่ควรที่จะมาเดินควงแขนกับคนอื่นแบบนี้!'
"คุณ...." จงฮยอนเดินไปสะกิดคนที่กำลังยืนคุยอยู่อย่างสนุกสนาน
"...?" เขาค่อยค่อยหันหน้ามามองจงฮยอน
"คุณคือ คีย์ ใช่มั้ย?" จงฮยอนถามชื่อคนคนนั้น
"ใช่...ฉันคิม คีบอม หรือจะเรียกว่าคีย์ก็ได้ มีอะไร?" เขาพยักหน้าตอบรับ ใช่เขาจริงจริงด้วย คนในรูปถ่ายนั่น
"ถ้าคุณคือคีย์ละก็ ผมขอถามอะไรหน่อย...ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?"
"ทำไม? ทำอะไร? ฉันทำอะไรให้นายกันฮะ? หน้านายฉันยังไม่เคยเห็นเลยด้วยซ้ำ อะไรของนาย?" คีย์ร่ายยาวเป็นชุด ก่อนที่จะปรายตามองจงฮยอนอย่างเอือมๆ
"...ก็ที่คุณไปเดินควงแขนกระหนุงกระหนิงกับคนอื่นแบบนั้นไงครับ!" จงฮยอนเริ่มขึ้นเสียง
"หือ?! ทำไมฉันถึงจะทำไม่ได้ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของฉัน! คนเป็นแฟนกันจะเดินควงแขนกันไม่ได้รึไงกันฮะ? แล้วจะทำไม...นายไม่ใช่แฟนของฉันซักหน่อยจะมาทำเป็นหึงหวงหรอ? อะไรของนายกัน ไร้สาระ!" คีย์กอดอกพร้อมกับพูดตอกกลับ
"ถึงผมจะไม่ใช่แฟนคุณ แต่แฟนของคุณน่ะมันพี่ชายของผมไม่ใช่หรอ!" จงฮยอนตอบกลับไปอย่างฉุนเฉียว 'คนคนนี้อะไรกัน? เป็นแฟนกับพี่อนยูแล้วไปเดินควงแขนกับคนอื่นแบบนี้ แล้วยังจะมีหน้ามาบอกอีกว่าเป็นแฟนกัน แล้วพี่อนยูของผมล่ะเป็นอะไร?'
"..." คีย์ได้แต่ยืนเงียบ
"ทำไมครับ? เถียงไม่ออกหรอ? ทำไมคุณถึงได้เป็นคนแบบนี้ล่ะ? คุณนี่มีคนเดียวยังไม่พอหรอครับ? ถึงต้องมีเก็บไว้หลายหลายคนน่ะ? รู้มั้ยว่าการกระทำแบบนี้มันน่าเกลีย..."
"เพี้ยะ!" ฝ่ามือเรียวของคนที่ถูกด่าทอไม่ยั้ง ฟาดลงไปที่ใบหน้าคนตรงหน้าอย่างแรง
〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓
thanks theme : ing ingg
แล้วก็คลอดออกมากับตอนแรก xD
ฮะฮิฮุ้ ไม่รู้ว่ามันจะสนุกถูกใจกันรึเปล่า แต่ตั้งใจนะ ;_;
มาอัพตอนดึกดึกก่อนนอน
รักเรื่องนี้กันให้เยอะเยอะนะ เพราะมันแค่เริ่มต้นเอง QQ
ฝันดีนะจ้ะรีดเดอร์ที่รัก <3
ความคิดเห็น