{FIC .; SHINee} MY ROOM 77.ห้องห้องนี้ ห้อง'ของผม'

ลำดับตอนที่ #2 : MY ROOM 77. 1 }} ห้องนี้ห้องผม...นะ?

  

{ MY ROOM 77 } 

“เฮ้ย! แกเป็นใครวะ? เดินตามฉันอยู่ได้”  พูดออกไปแล้วไง... แต่ทำไมฉันถึงถามเหมือนพวกนักเลงเลยวะ

“....” ฝ่ายที่ถูกถามนั้นก็ไม่ตอบอะไรกับมา แถมยังทำหน้าสงสัยส่งกลับไปให้คนตั้งคำถามอีกต่างหาก

เฮ้ย...ไม่ตอบแถมยังส่งหน้ามึนมึนกลับมาให้ อะไรของมัน(วะ)ครับ -     -.

จงฮยอนเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับการกระทำของคนตรงหน้า ที่กำลังหยิบโทรศัพท์ออกมาเสียบหูฟังเหมือนกับกำลังจะเปิดเพลงฟังอย่างไงอย่างงั้น

“เฮ้ย! สรุปแกเป็นใครวะตอบมาดิวะ!” จงฮยอนเปล่งเสียงถามคำถามคาใจอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้เสียงของเขาก็เพิ่มความดังมากขึ้นกว่าเดิม

“...ไม่บอก” คนที่ถูกถามเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะอ้าปากพูดขึ้นมา

อ่าวเฮ้ย พูดเงี้ยหาเรื่องกันนี่หว่า?

“ว่าไงนะ?” จงฮยอนเอ่ยปากถามอีกครั้ง 

“...” ฝ่ายถูกถามไม่ตอบอะไรกลับมา แต่กลับเดินมุ่งตรงเข้ามาใกล้จงฮยอนมากขึ้น

“เลิกถามเซ้าซี้ได้มะ? กูไม่บอก!” บุคคลผู้นั้นพูดเสียงดังขึ้น

“...” จงฮยอนไม่ตอบอะไรกลับไป  แต่อารมณ์ของเขาในตอนนี้มันกำลังไหลวนเข้ามาปนเปกันไปหมด ทั้งสับสน และทั้งหงุดหงิด

ณ ขณะนี้ผู้ต้องสงสัยที่กำลังโดนเจ้าหน้าที่ซักไซ้คำถามคาใจก็ได้เดินดุ่มๆผ่านหน้าจงฮยอนไป

“เลิกถามคำถามเดิมเดิมได้แล้วนะ รำคาญว่ะ!” คนที่ตอนนี้ถูกสายของจงฮยอนจ้องมองอยู่ พูดขึ้นเสียงดังก่อนที่จะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น กดปุ่มตัดสายโทรศัพท์ทิ้งก่อนจะเดินผ่านจงฮยอนไปด้วยอารมณ์ที่ดูหงุดหงิดสุดสุด

จงฮยอนอ้าปากหวอพร้อมพร้อมกับมองตามคนที่พูดเสียงดังขึ้นมา.. เขากระพริบตาปริบปริบ

นี่กูถูกเมินสินะ? สรุปแล้วทุกอย่างที่กูถามและที่มันตอบนี่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันเลยใช่มั้ย?

ใช่แล้ว...คนที่เดินตามจงฮยอน และตอบคำถามของเขานั้นแค่กำลังเดินชิวชิว และคุยโทรศัพท์เท่านั้น ไม่ได้สะกดรอยตามจงฮยอน หรือตอบคำถามจงฮยอนเลยแม้แต่น้อย

จงฮยอนค่อยค่อยยกมือมาจับใบหน้าของตัวเอง   แสดงว่าสิ่งที่คิดอยู่นี่มันผิดไปหมดเลยใช่มั้ย? เข้าใจผิดคิดไปเอง

จงฮยอนเริ่มรู้สึกเหมือนเศษหน้าของตัวเองมันตกลงไปกระแทกกับพื้นจนแตกละเอียด นี่น่ะหรอความรู้สึกของคำว่า “หน้าแตก”จงฮยอนหัวเราะให้กับตัวเอง ก่อนที่จะหยิบหูฟังมาเสียบเข้ากับหูของตัวเอง แล้วเดินหาห้องพักต่อ

“새로운 시작은 언제나 두렵죠 แซโรอุน ชีจากึน ออนเจนาทูรยอบจโย~”

มันจะเหมาะเจาะอะไรปานนี้ครับ? ผมฟังเพลงในท่อนที่มันแปลว่า ‘การเริ่มต้นใหม่มักเป็นอะไรที่น่ากลัวเสมอ’ มันเหมือนกำลังตอบคำถามผม ผมชักไม่มั่นใจแล้วว่าชีวิตของผมต่อไปมันจะเป็นอย่างไง?

สิ่งที่ผมควรจากนี้ไปคือการหาห้องพักของผมก่อนเป็นอันดับแรก....

จงฮยอนหันมองประตูห้องที่อยู่เรียงกันตรงระเบียง เขาจ้องไปที่ประตูมันมีเลขติดไว้ว่า ‘70’

“อา...งั้นก็ถัดไปอีก 7...” จงฮยอนก้าวขาพร้อมกับพึมพำเบาเบา

“75..”

“76..”

“77..” จงฮยอนรีบก้มหน้า เอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อควักกุญแจออกมา เขาจับมันอย่างทะนุถนอมก่อนที่จะนำมันเขาไปเสียบกับลูกบิด แต่ก็ต้องตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

“...”  มือของใครบางคนที่ถือกุญแจดอกเหมือนกัน ก็กำลังจะชิงเข้าไปเสียบกับลูกบิดประตูนั้นพอดิบพอดี

จงฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆเงยหน้ามามองคนที่กำลังจะปลดล็อกประตู ‘ห้องของเขา’  ซึ่งก็ไม่ใช่ใครอื่น คนที่จงฮยอนคิดว่าเดินตามเขามานั่นเอง

ทั้งคู่ต่างมองกันอย่างมึนงงสักพัก ก่อนที่คนคนนั้นจะชิงถามจงฮยอนก่อน

“ห้องของคุณ...ห้องนี้หรอ?”

“ใช่ครับ ห้อง 77”

“แต่ห้องของผมก็ 77?”

เฮ้ย! ห้อง 77 หรอ? มั่วปล่าววะ?

“เอิ่ม แน่ใจแล้วหรอครับ ไม่แน่ห้องคุณอาจจะเป็นห้อง 78 ไม่ก็ 76 ก็ได้นะครับ”  จงฮยอนถามเพื่อความแน่ใจ  มันจะเป็นห้อง 77 ได้ยังไงในเมื่อ ห้อง 77 มันก็ห้องของเขา.

ฝ่ายถูกถามเบิกตากว้างพร้อมกับทำปากจู๋ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรสักอย่าง

“แต่...ที่กุญแจมันมีป้ายติดไว้ว่า ห้อง 77 ...นี่ไงครับ” เขายกกุญแจให้จงฮยอนดู

“ของผมก็เหมือนกัน... คุณมาผิดที่รึปล่าว?” 

“มันจะผิดได้ไง...ผมเคยมาดูห้องพักที่นี่ไปแล้วนะ ไม่มีทางผิดเด็ดชาด”  เขาขมวดคิ้วพร้อมกับทำปากจู๋ใส่จงฮยอน

“...แต่นี่มันห้องผม ห้อง 77 ห้องของคิม จงฮยอน” จงฮยอนกระทืบเท้าก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปที่ประตูห้อง

“นี่มันก็ห้องของผม ห้อง 77 ห้องของคิม คีบอม”  ตอนนี้ดูเหมือนทั้งคู่จะดูหงุดหงิดสุดสุด

ฮะ?  สรุปแล้วไอ้หมอนี่มันชื่อ คิม คีบอม ใช่มะ?

“คิม คีบอม? นายชื่อ คิม คีบอมหรอ?”  จงฮยอนทำตาโต

“เออเด่ะ เรียกผมว่า คีย์ เหอะ”

“โอเคครับ โอเค คุณคีย์ครับ ห้องนี้เป็นห้องของผมนะครับ”

“ครับ? อะไรกันครับคุณปากเป็ด? นี่มันห้องของผม”

บ้ะ! มันว่าผมครับ ไอ้กุญแจคีย์มันบอกว่า ผมเป็นคุณปากเป็ดครับ!

ทั้งคู่ยืนเถียงเรื่องห้องพักกันอยู่นานจนปากเปียกปากแฉะ  จงฮยอนเหงื่อตกก่อนจะลงไปนั่งกับพื้น

ส่วน ‘คิม คีบอม’ ยืนท้าวสะเอวมองหน้าจงฮยอน ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรเบอร์หนึ่ง

“สวัสดีครับ นี่ผมคิม คีบอมนะครับ..”

“พอดีจะมาถามเรื่องห้องพัก 77 ที่ผมตกลงเช่ากับคุณไว้น่ะครับ...”     

“ครับ...พอดีผมจะบอกว่า มีคนบอกว่า เขาก็ตกลงเช่าห้องนี้เหมือนกัน หมายความว่าไงกันครับ?” จงฮยอนเงยหน้าก่อนที่จะตั้งสมาธิฟังในสิ่งที่เขาคุยกันอย่างตั้งใจ   ‘สรุปวันนี้ผมจะมีที่ซุกหัวนอนมั้ย?’

“...หมายความว่าไงกันครับ? ”

“โอเคครับ ไม่เป็นไร...เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาอีกทีนึงก็แล้วกัน” น้ำเสียงของคีย์ดูค่อนข้างหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย เขากดตัดสายก่อนจะถอนหายใจเบาเบา

“...แล้วสรุป? ” จงฮยอนลุกขึ้นปัดกางเกงที่เปื้อนฝุ่นเล็กน้อย  ตอนนี้จงฮยอนรู้สึกตื่นเต้นแปลกแปลก เขาเพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก ห้องพักนี้ญาติก็เป็นคนจัดหาให้ ถ้าไม่ได้อยู่ห้องนี้แล้ว เขาสงสัยคงต้องไปหาลังกระดาษมาเป็นบ้านอยู่ซะละมั้ง?

“เกิดความผิดพลาดน่ะ...”

“นายมาผิดห้องใช่มั้ย! ฉันว่าแล้วเชียว”  จงฮยอนพูดขึ้นเสียงดัง

“บ้าป่ะ -     -  ฉันน่ะถูกแล้ว”  คีย์ขมวดคิ้วพลางยกมือขึ้นมากอดอก

“อ้าว?” จงฮยอนอ้าปากหวอ หมายความว่าไงกัน?  

นี่กูจะไม่มีที่อยู่ใช่ม้ายยยย?  นี่กูจะต้องเอากุญแจดอกนี้ไปขาย ซื้อข้าวกินซักมื้อ(?)แล้วมั้งเนี่ยยยยยยยยยย~!  (แกลำบากยากเข็ญขนาดนั้นเลยหรอ?)

“ยังจะมาองมาอ้าวอีก  ห้อง 77 นี่คือห้องของฉัน ”

...อ๊ากกกกกกก! หมายความว่าไงกันนนนนนนน~ ผมอุตส่าห์นั่งรถถ่อมาถึงที่นี่ เพื่อห้องพักห้องนี้! แต่ไหงมันกลับกลายเป็นห้องของคนอื่นไปซะได้วะ~

“ม...หมายความว่าไงกัน” จงฮยอนพูดเสียงสั่น เขายกมือมากุมขมับของตัวเอง

“...ห้องเนี้ยห้องฉัน ชัดป่ะ?”

“...” จงฮยอนทรุดลงไปนั่งกับพื้น ตอนนี้เขากำลังสับสน เขาไม่รู้แล้วว่าถ้าไม่อยู่ที่นี่แล้วจะไปอยู่ที่ไหน  (เป็ดน้อยช่างอ่อนต่อโลกเสียจริงนะ  =___,=)

“เฮ้ย...” คีย์ลงไปนั่งยองๆกับพื้น ก่อนที่จะสะกิดจงฮยอนเบาเบา

“...” จงฮยอนก้มหน้าลงต่ำ เขาไม่ได้แสดงกิริยาอะไรออกมาเลย นอกจากก้มหน้า

“นายเครียดหรอ? นายไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนใช่มั้ย?” คีย์รู้สึกเศร้าขึ้นมา เขาพยายามอ่านความคิดของจงฮยอน ซึ่งมันก็..

“ไม่ใช่...” 

“แล้วนายเป็นอะไร?”

“...ฉัน..ป..” จงฮยอนแหงนหน้ามองคีย์ ตอนนี้หน้าของเค้าดูซืดมาก

‘ปุ้ด! ปุด ปุด ปุด...’

“ฮะ..เฮ้ย! อะไรของนายเนี่ยยยยย!” คีย์รีบลุกขึ้นเดินหนี ทิ้งระยะห่างจากจงฮยอนประมาณ 1 เมตร  เขารีบเอามือมาอุดจมูกทันที ‘กลิ่นอะไรเน่าชะมัด’

“เมื่อกี้ นายตดใช่มั้ย? เหม็นเน่าที่สุดเลยว่ะ” คีย์ขมวดคิ้วมองจงฮยอน

“ฉัน..ปวด(อึ)จะแย่อยู่แล้วเนี่ย...เฮ้ย! รีบเปิดประตูดิ จะออกแล้วเนี่ย!” จงฮยอนลุกขึ้นแล้วรีบเดินไปยืนอยู่หน้าประตู

“อ่ะเฮ้ย ยะ...อย่าเพิ่งออกนะเว้ย ฉันไม่มาช่วยแกเก็บนะเว้ย” คีย์ก็รีบวิ่งไปหน้าประตูห้อง แล้วล้วงกุญแจออกมาเพื่อไขประตูห้อง

“เร็วเร็วเด้! ข้าศึกมันทะลายประตูด่านที่หนึ่งมาแล้วนะโว้ย!!” จงฮยอนเอามือกุมท้อง พร้อมกับกระโดดไปมา

“อย่าพูดที่มันชวนอ้วกได้มั้ยวะ?”  คีย์เอากุญแจไขประตูห้องอย่างทุลักทุเล ทั้งรู้สึกตื่นเต้น แถมยังเหม็นอีกต่างหาก ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ในวันแรกที่ย้ายเข้าห้องพักด้วย”

‘แกร่ก’ กุญแจไขเข้าลงล็อกของมันอย่างพอดิบพอดี

“ปัง” จงฮยอนเมื่อได้ยินเสียงกุญแจไขเข้าปลดล็อก ก็รีบถีบประตูให้เปิดออกอย่างรวดเร็ว

จงฮยอนรีบวิ่งเข้ามาในห้อง เขาไม่รอช้าที่จะหาสนามรบอันทรงเกียรติ... “ห้องน้ำครับ ห้องน้ำ!”  (เอ้ย .ขอโทษค่ะ)บรรยายผิดๆ  

เขาไม่รอช้าที่จะหาห้องบำบัดทุกข์ บำรุงสุข ห้องที่บ้านทุกหลังต้องมี. สรุปก็คือห้องน้ำนี่ล่ะ!

“ห้องน้ำอยู่ไหนวะ! โอ้ย ไม่ไหวแล้วววววว~”

“เฮ้ย! แกจะตะโกนทำไมวะ? ก็เข้าใจนะว่าศัตรูมันบุกเข้าประชิด 10 ทิศแล้ว แต่ทำไมต้องตะโกนด้วย!” คีย์ร่ายยาว

“แล้วห้องน้ำมันอยู่ไหนละวะ” จงฮยอนกระโดดไปมา รอบรอบ และแล้วเขาก็เหลือบไปเห็นประตูประตูหนึ่งซึงมีแสงออร่าเปล่งประกายวิ้งวิ้ง*(โอ้วววว~)  ซึ่งตั้งอยู่ ณ มุมห้อง

“โว้ววววววววววววววววว!! “ จงฮยอนร้องตะโดกนออกมาเสียงดังด้วยความดีใจ(?) เขารีบวิ่งมุ่งหน้าไปที่ห้อง(น้ำ)ทันที

“ปัง!” เขาปิดประตูเสียงดัง “กึก..” และไม่ลืมที่จะล็อคประตู.... =      =;;

“...” สถานการณ์ ณ ตอนนี้ เงียบสงัด... คิม จงฮยอน อยู่ในสนามรบ. ส่วนคิม คีบอม...

‘ตุบบ’ คีย์วางกระเป๋าสะพายใบใหญ่ กับกระเป๋าถือไซส์บิ๊กลงข้างข้างประตูทางเข้า

“นี่มันห้องฉัน...แต่ไอ้คุณปากเป็ดนั่นมันกลับมาชิง ใช้ห้องน้ำก่อนเจ้าของห้องงั้นหรอ” เขาบ่นพึมพำออกมาเบาเบา

‘คงต้องรอให้ไอ้คุณปากเป็ดมันจัดการฆ่าศัตรูให้หมดก่อน (พูดแล้วอยากอ้วกจังว่ะครับ) แล้วค่อยมาคุยกันว่าจะเอายังไง? กับห้องห้องนี้.’

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ฮ้า~ แลแล้ว ก็เอามาลง ฮี่ฮี่ ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสนุกหรือน่าเบื่อ แต่ก็อยากให้ทุกทุกคนชอบกันมากมาก จากใจ <3
เม้นบอกกันด้วยนะเบบี๋ :$     


nu eng