คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : `[] Love is Reprital Intro & Character
`[] Love is Reprital \ Intro & Character
คุณว่ามั้ย?...ความรักมันมีหลายแบบเหลือเกินเนอะ...
สำหรับหลายหลายคนอาจคิดว่า 'ความรัก' คือ ส่วนหนึ่งของชีวิต เป็นสิ่งที่สวยงาม และควรค่าแก่การรักษา
แต่สำหรับบางคน 'ความรัก' มันก็ไม่ใช่แบบข้างต้นที่กล่าวมาเลย
เพราะ...
สำหรับผม...
ไอ้คำว่า 'ความรัก' มันคือ 'สิ่งชั่วร้ายและอัปลักษณ์!' และมันทำให้ผมต้องมาพัวพันและลุ่มหลงไปกับคำว่า 'การแก้แค้น'
"ซู๊ดดดดด...ด" เสียงของบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่ถูกเคลื่อนย้ายเข้าไปในปากเพื่อเคลื่อนย้ายลงไปยังกระเพาะ ดังขึ้นอย่างเป็นระยะ
"กึก" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปหยิบรีโมทโทรทัศน์ที่วางอยู่ใกล้มือ กดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์
'ทำไมพี่อนยูยังไม่กลับมาอีกวะเนี่ย...' คำถามเดิมยังคงดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาทของเขา ลางสังหรณ์และความเป็นห่วงพี่ชายของตัวเองผุดขึ้นมาทันที
"โทรไปก็ไม่รับสาย...ออกจากบ้านไปเกือบทั้งวันแล้วนะ ทำไมยังไม่กลับมาซักที" ปากบ่นอุบอิบ แต่ใจจริงแล้ว 'เป็นห่วงพี่ชายจะตายชัก'
"รายงานข่าวด่วนค่ะ ตอนนี้เกิดอุบัติเหตุรถยนต์พุ่งชนเข้ากับที่กั้นถนนและพุ่งลงดิ่งตกเขา และระเบิด เจ้าหน้าที่ได้พยายามเข้าไปตรวจสอบไม่พบร่องรอยของผู้เสียชีวิตและคนขับรถแต่อย่างใด..."
"...ขับอีท่าไหนของมันวะ? สงสัยเมาแล้วขับชัวร์เลย = =;;" วางรีโมทลงพลางหยิบตะเกียบมาคีบบะหมี่ก่อนจะยัดเข้าปาก
"ป้ายทะเบียนรถ คือ 2305"
"อืม...เลขสวยเลขสวย แต่ทำไมมันถึงคุ้นจังวะ..."
"ตึง!" มืออีกข้างที่คีบตะเกียบและถือชามเซรามิก อ่อนปวกเปียกทันที มือที่ไร้เรี่ยวแรงเผลอทำตะเกียบตกลงไปกระแทกกับโต๊ะ
"ตาย! ป้ายทะเบียนรถพี่กูนี่หว่า!" เขาเบิ่งตาทั้งสองข้างมองรถยนต์ในโทรทัศน์ให้ชัดเต็มตา เขารีบกวาดสายตาหาโทรศัพท์มือถือคว้ามันมาก่อนที่จะกดหาพี่ชายของเขา 'ลี จินกิ' หรือก็คือ 'อนยู'
'ขณะนี้คุณได้เข้าสู่ระบบฝากข้อความเสียง กรุณาฝากข้อความหลังเสียงสัญญาณ...'
"พี่อนยู! ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนของพี่กันเนี่ย! ถ้าได้ยินข้อความนี้รีบโทรกลับมาหาผมด้วย! พี่อนยูผม จงฮยอน รอพี่อยู่นะ!" 'จงฮยอน'ที่ตอนนี้สติแทบแตกกระเจิง ตะโกนใส่โทรศัพท์ดังโหวกเหวก
"เฮ้อ!" หย่อนตัวลงนั่ง พลางยกมือขึ้นมากุมขมับอย่างร้อนใจ 'เขาหายไปไหนของเขา? ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้า นี่มันก็เย็นแล้วด้วย...โทรศัพท์ก็ไม่รับ...แล้วไอ้เรื่องรถที่ตกเขานั่นอีก? โอ้ย! หัวกูจะระเบิดแตกตายเป็นไอน์สไตน์กลับชาติมาเกิด = =!'
"..."
'เราควรจะทำยังไงดีเนี่ย...' จงฮยอนเดินวนไปวกมา ทั้งสับสนปนเป็นห่วงพี่ชายของตัวเองที่หายตัวไป เขาควรจะทำยังไงต่อ? เป็นคำถามที่หาคำตอบได้ยาก
"พ...พี่ยุนโฮ!" ชื่อเพื่อนสนิทของพี่ชายผุดขึ้นมาในหัวทันที 'พี่ยุนโฮ...ใช่! พี่เขาต้องรู้แน่ๆว่าพี่อนยูหายตัวไปไหน...' จงฮยอนคว้าโทรศัพท์แล้วรีบกดต่อสายไปหายุนโฮทันที
"สวัสดีครับ..." เสียงปลายสายตอบกลับมา
"พี่ยุนโฮ! นี่ผมจงฮยอนนะครับ"
"อ้า จงฮยอนเองหรอ ขอโทษนะ...ตอนนี้พี่กำลังติดสอนอยู่น่ะ..."
"พี่ยุนโฮ พี่ต้องช่วยผมนะครับ! พี่อนยูหายไปไหนก็ไม่รู้ แถมยังมีข่าวที่ดูเหมือนว่าพี่อนยูจะขับรถตกเขาอีกต่างหาก!"
"เฮ้ย! จริงหรอ? งั้นเดี๋ยวอีกซักแป๊ปนะ นายออกมาหาพี่ที่มหา'ลัยเลยก็แล้วกันนะ"
"ครับครับ เดี๋ยวผมจะไป..." สิ้นสุดการสนทนาจงฮยอนก็รีบเดินไปหยิบเสื้อคลุมกับกุญแจรถมอเตอร์ไซค์ก่อนที่จะรีบเดินออกไปจากห้องทันที
'หายไหนของเขากันนะพี่อนยู!'
จงฮยอนรีบใส่เกียร์สปีดสุดชีวิต เลี้ยวเข้าไปในรั้วมหาวิทยาลัยที่ยุนโฮทำงานเป็นอาจารย์อยู่ที่นั่น จงฮยอนลงจากรถอย่างรวดเร็วก่อนที่จะรีบจ้ำอ้าวไปที่ห้องของอาจารย์
"แอ๊ด..ดด" จับลูกบิดประตูแล้วผลักให้เปิดออกอย่างเร่งรีบ
"จงฮยอนทางนี้..." ยุนโฮที่นั่งอยู่ที่โต๊ะกวักมือเรียกจงฮยอน
"..." เขาพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่จะเดินไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับโต๊ะของยุนโฮ
"...อนยู...ไอ้เจ้าบ้านั่นหายตัวไปงั้นเหรอ?"
"ครับ...เขาบอกว่า 'จะไปทำธุระ' แล้วออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย...แล้วทีนี้ก็มีข่าวทางโทรทัศน์ออกมาว่า รถของพี่อนยูขับตกเขาแล้วก็ บึ้ม!" จงฮยอนเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ยุนโฮฟังอย่างร้อนรน
"โอ้ยย..ไอ้เพื่อนบ้า ทำเอาคนอื่นเป็นห่วงกันจะตายอยู่แล้วนะเนี่ย...แต่ข่าวก็ไม่ได้แจ้งว่ามีผู้เสียชีวิต?"
"ครับ..."
"พี่ว่าอาจจะไม่ใช่รถของไอ้เจ้าบ้านั่นก็ได้นะ...ตอนนี้เราควรคิดในแง่ดีไว้ก่อนว่าไอ้บ้านั่นมันติดธุระอยู่" ยุนโฮเอื้อมมือไปตบบ่าจงฮยอนเบาเบา
"แล้วพี่ยุนโฮรู้บ้างมั้ยครับ...ว่าไอ้ 'ธุระ' ของพี่อนยูน่ะมันคืออะไรกัน"
"...พี่ไม่แน่ใจ...แต่เห็นมันโทร.มาบอกพี่เมื่อวานว่า วันนี้มีนัดกับใครซักคน"
"..."
"จงฮยอนตอนนี้พี่อยากให้นายเชื่อมั่นในตัวหมอนั่นว่ามันไม่เป็นอะไร...แล้วเราค่อยค่อยลองดูกันไปก่อน ไม่แน่คืนนี้มันอาจจะกลับมาก็ได้" ยุนโฮพยายามพูดให้จงฮยอนใจเย็นลง
"ครับ.." จงฮยอนก้มหน้าลงต่ำ น้ำเสียงฟังดูแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
"พี่ว่านายกลับไปอยู่รอหมอนั่นกลับมาเถอะ..."
"ครับ ขอบคุณมากนะครับ" จงฮยอนลุกขึ้นกล่าวขอบคุณ ก่อนที่จะเดินคอตกออกไปจากห้องทำงาน
"..." ยุนโฮท้าวคาง
'...เกิดอะไรกับไอ้เจ้าบ้านั่น...เมื่อวานก็ยังคุยกันอยู่เลยนี่นา'
'มันจะรู้มั้ยวะว่าทำให้น้องของมันรวมถึงฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน?'
เวลาผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วที่ คิม จงฮยอน นั่งอยู่บนโซฟาเพื่อรอคอยพี่ชายของเขา
"ครืด ครืด" เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น จงฮยอนคว้ามือถือมาก่อนที่จะกดรับ
"จงฮยอนพูดครับ..."
"คุณคิม จงฮยอนครับ ตอนนี้จากการที่เราตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุที่เกิดอุบัติเหตุของรถยนต์ป้ายทะเบียน 2305...ซึ่งก็คือรถของพี่ชายคุณ..."
"ทำไมครับ!? พี่ของผมเขาเป็นอะไรอย่างงั้นเหรอครับ? พี่ผมเป็นคนที่ขับรถ..."
"ตอนนี้ทางเราได้ตรวจสอบแล้วพบกระเป๋าสตางค์ของพี่ชายคุณหล่นอยู่ ใกล้ที่กั้นถนน คุณช่วยกรุณามาที่เกิดเหตุหน่อยนะครับ"
"ครับครับ ผมจะรีบไป" จงฮยอนตอบตกลงก่อนที่จะเดินออกไปอย่างรีบร้อน
"คุณตำรวจ!" จงฮยอนวิ่งกระหืดกระหอบไปหาตำรวจที่ยืนอยู่ตรงที่กั้นถนน
"มาแล้วสินะครับคุณจงฮยอน นี่ครับ...กระเป๋าสตางค์ของพี่ชายคุณ มันหล่นอยู่ตรงนั้น" คุณตำรวจพิทักษ์สันติราษฎร์ยื่นกระเป๋าสตางค์หนังสีดำให้จงฮยอน พร้อมกับชี้ไปตรงที่กั้นถนนที่ขาดออกจากกัน
"ล...แล้วพี่...ของผม..." รับกระเป๋าสตางค์มาด้วยมือที่สั่นเทา
"...ตอนนี้ยังไม่พบร่องรอยอะไรเลยครับ แต่จากที่พวกเราได้ตรวจสอบ คาดว่าพี่ชายของคุณน่าจะกระโดดลงจากรถก่อนที่มันจะพุ่งตกลงไปนะครับ"
"...ก็แสดงว่าพี่ของผมยังไม่ตายสินะครับ..." จงฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูมีความหวัง 'พี่อนยู...ตอนนี้พี่ปลอดภัยดีสินะครับ'
"ตอนนี้ทางเรายังสรุปไม่ได้นะครับ แต่เอาเป็นว่าตอนนี้คุณกลับไปก่อน แล้วเดี๋ยวมีอะไรเพิ่มเติมทางเราจะแจ้งมาหาคุณอีกทีนะครับ"
"ครับ ขอบคุณมากนะครับ" จงฮยอนโค้งขอบคุณ ก่อนที่จะเอากระเป๋าสตางค์เก็บใส่กระเป๋ากางเกง แล้วขี่มอเตอร์ไซค์ออกไป
'อย่างน้อยน้อย โอกาสที่พี่อนยูจะยังมีชีวิตอยู่ก็สูงมาก...ผมหวังว่าพี่จะไม่เป็นอะไรนะ...'
เมื่อถึงที่ห้องพักจงฮยอนเปิดประตูห้อง ก้าวเท้าเข้าไปในห้องที่เขาอาศัยอยู่กับพี่ชายของเขาเพียงแค่สองคน ตอนนี้เวลาก็มืดมากแล้ว จงฮยอนหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟาพร้อมกับหยิบกระเป๋าสตางค์ของพี่ชายออกมาดู
ภายในพบรูปของเขาที่ถ่ายกับพี่ชายยืนกอดคอกัน จงฮยอนดึงรูปนั้นออกมาดู น้ำใสใสเริ่มมาคลอที่เบ้าตา 'ให้ตายเถอะ...พี่หายไปไหน? ทำไมต้องทิ้งผมให้อยู่คนเดียวแบบนี้ด้วยล่ะ?'
กำลังที่จะเก็บรูปให้เข้าที่ก็ต้องสะดุดเข้ากับ...
"..." รูปถ่ายของอนยูกับใครบางคนที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันมาก
"..." จ้องมองอย่างสงสัย คนในรูปหน้าไม่คุ้นเคยเลยซักนิด 'เค้าคือใคร? มันคือใคร?' คำถามสุดคลาสสิกผุดขึ้นมาตามธรรมชาติ
"..."
"ใครวะ?"
`[]Character
"ผมสามารถให้ทุกสิ่งได้สำหรับคนที่ผมรัก..."
"ความรัก...มันคือสิ่งชั่วร้าย ที่พรากสิ่งสำคัญไปจากผม"
"ความรักหรอ..."
"บางครั้งความรักก็ไม่ใช่สิ่งแน่นอนเสมอไป"
"ความรักทำให้ผม...ได้มาเจอกับเขาคนนั้น"
"ความรักกับเวลาอย่างไหนสำคัญกว่ากันล่ะ?"
มุมมองความรักของแต่ละคนนั้นต่างกัน แต่มันไม่ใช่สิ่งที่'ดี' สำหรับ 'จงฮยอน' แน่นอน.
Charecter []\ Love is_.
〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓 〓
thanks theme : ing ingg
จบไปแล้วกับบทอินโทรที่ไม่รู้ว่าดีแค่ไหน?
แต่ก็อยากให้ติดตามกันต่อไปนะจ้ะ เพราะนี้มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นเอง
ฝากตัวด้วยนะคะ :)
ความคิดเห็น