คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MY ROOM 77. 0 }} ห้องหมายเลข 77.
{ MY ROOM 77 }
‘Oh-oh-oh-oh Oh-oh-oh-oh Oh-oh yeah~
yeah-eh-eh-eh eh-eh-eh-eh-eh (you got me twisted)
Oh-oh-oh-oh Oh-oh-oh-oh Oh-oh Ohoh~
yeah-eh-eh-eh eh-eh-eh-eh-eh Umm~’
เสียงเพลงที่บรรเลงเบาเบาจากโทรศัพท์มือถือ ค่อยค่อยบรรเลงขึ้นหลังจากที่ ’คิม จงฮยอน’ หยิบกระเป๋าใบโตที่ดูเหมือนจะยัดอะไรอะไรไว้มากมายอัดแน่นเต็มกระเป๋าจนซิปแทบจะปริ้นออกมาเลยทีเดียว เขาใช้มือทั้งสองข้างยกมันก่อนที่จะก้าวขาลงมาจากรถโดยสารประจำทางคันใหญ่
“เฮ้อออออออออออ” จงฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมกับยกมือข้างหนึ่งมาปาดเหงื่อบนใบหน้าของตัวเอง
“เหนื่อยว่ะ... ใช่ที่นี่รึเปล่าวะ” จงฮยอนบ่นเบาเบา ก่อนที่จะวางกระเป๋าลง
จงฮยอนหันมองซ้ายมองขวาอยู่นาน เขาชักเริ่มจะไม่มั่นใจกับสิ่งที่ทำอยู่ ณ ตอนนี้ … เขากำลังสับสนว่านี่เขามาถูกที่รึเปล่า? ที่นี่เป็นที่ที่เขาเพิ่งเคยจะมาเยือนครั้งแรก และมาโดยลำพังไม่แปลกที่เขาจะเริ่มไม่มั่นใจ
คิม จงฮยอนตัดสินใจยกกระเป๋าที่ดูหนักอึ้งขึ้น แล้วมุ่งตรงไปยังตึกสูง
น่าจะใช่นะ คิม จงฮยอน... จงฮยอนเอามือล้วงลงไปในกระเป๋าก่อนที่จะหยิบกุญแจดอกหนึ่งออกมา
.
.
.
.
“ผมไปก่อนนะครับ” จงฮยอนก้มโค้งบอกลา
“ถึงที่พักแล้วก็โทรมาหาพ่อกับแม่ด้วยนะลูก”
“คร้าบบบบ~ ผมโตแล้วเพราะฉะนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ”
“แล้วกุญแจห้องล่ะ? เอามาด้วยรึเปล่า? เดี๋ยวไม่ใช่ไปถึงที่แต่กลับไม่ได้เอากุญแจห้องไปก็เสร็จกันพอดี” ผู้เป็นแม่ไซร้ถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“เอามาแล้วคร้าบ” จงฮยอนหยิบกุญแจที่เก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงออกมายื่นให้ผู้เป็นแม่ดู
“อื้ม...โอเค ส่วนห้องที่ลูกต้องไปพักน่ะมันก็ห้อยโตงเตงอยู่ที่กุญแจน่ะแหละนะ” แม่ของจงฮยอนชี้แจงลูกก่อนที่จะลูบหัวลูกชายของตัวเองเบาเบา
“งั้นผมไปก่อนนะครับ ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะครับ เดี๋ยวถ้ามีหยุดยาวเมื่อไหร่เดี๋ยวผมจะกลับมาเยี่ยม”
.
.
.
.
จงฮยอนเดินขึ้นบันไดมาและเดินเลาะมาตามทางเดินได้สักพัก “ห้อง 77 ชั้น 3” นี่คือห้องพักที่เขาเช่าไว้ก่อนที่จะเดินทางมา กุญแจก็มีพร้อมเรียบร้อยแล้วด้วย เหลือก็เพียงแต่...หาห้องเท่านั้น
จงฮยอนเดิน ไปเดินมาได้สักพัก
รู้สึกเหมือนใครกำลังเดินตามเลยว่ะ จงฮยอนรู้สึกแบบนั้นขาที่ก้าวอยู่ก็หยุดโดยฉับพลัน
ควับ.. จงฮยอนหันไปตามด้านหลังของตน รู้สึกได้ว่ามีคนเดินตามเขามาได้สักพักแล้ว
‘กึก….’ ซึ่งก็เป็นอย่างที่จงฮยอนคิดไว้จริงๆ มีคนกำลังเดินตามเขามาจริงๆ เมื่อเห็นว่าจงฮยอนหยุดชะงักอยู่กับที่ เจ้าตัวก็ถึงกับหยุดชะงักตามไปด้วย
จงฮยอนจ้องเขม็งก่อนที่จะหันกลับแล้วเดินหน้าต่อ ...แต่ดูเหมือนเมื่อจงฮยอนเดินต่อ คนเบื้องหลังก็ก้าวขาตามจงฮยอนมาด้วยเช่นกัน
‘กึก...’ จงฮยอนชักขาที่ก้าวออกไปข้างหน้ากลับอีกครั้ง เขาหยุดเดินก่อนที่จะหันกลับไปมองคนที่เดินตามเขา ซึ่งก็เป็นเหมือนเช่นเคยเขาคนนั้นก็หยุดเดินด้วยเช่นกัน
เฮ้ย...อะไรวะ? พอกูหยุดเดินมันก็หยุด พอเดินต่อมันก็เดินตาม
จงฮยอนสูดหายใจเข้าปอดอย่างเต็มเปี่ยม ความสงสัยและคำถามมากมายค่อยๆไหลเข้าไปอัดอยู่ในสมองของจงฮยอน
ไอ้ผู้ชายที่เดินตามมันคือใครกัน(วะ)
แล้วตามมาเพื่ออะไร(วะ)?
จงฮยอนเกาหัวแกร่กๆ ค่อยๆถอดหูฟังออกจากหู เขากำมือแน่นก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยปากถามคนตรงหน้า
“เฮ้ย! แกเป็นใครวะ? เดินตามฉันอยู่ได้” พูดออกไปแล้วไง... แต่ทำไมฉันถึงถามเหมือนพวกนักเลงเลยวะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปแล้ว สำหรับบทเปิดฉาก(ความเน่า) หนูก็ไม่รู้ว่าสนุกรึเปล่า(?) แต่ก็ยังอยากลง ฮ่าฮ่า
ติชมอย่างไร บอกกันด้วยนะแจ้ะ <3.
thanks.
nu eng
ความคิดเห็น