คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : GELSOMINO1
ไม่น็หลับ
นี่แหละอมื้ออเา
านยอลส่ายหัวน้อยๆับเหุาร์ที่เิึ้น ทุรั้ที่เาเล่นี้าร์แบฮยอนะหลับอพับเหมือนระาษแบบนี้ประำ
แบฮยอนเ้ามามีอิทธิพลับานยอลั้แ่อนานยอลเ็วบ ผมเป็นพี่้วย้ำแ่เ้าัวเล็ันเอาแ่เรียผมานยอลและผมยอมให้แบฮยอนเรียมาลอนอนนี้อายุสิบแปส่วนแบฮยอนอายุสิบห้า นิสัยอแบฮยอนไม่เยเปลี่ยน น ื้อ แสบสุๆ แล้ว็น่ารัไปในเวลาเียวัน รู้ไหมผม้อห้ามใแ่ไหนไม่ให้มาประธานนัเรียนอผมหลุมือไปเพราะอมื้อน่ะ
แบฮยอนร้ายา
มีอย่าที่ไหนแอบปีนเ้าบ้านผมทุวันทั้ๆที่ปีนเ้ามาทาประู่ายว่าอี แถมไม่สู้วย เหุผลเิมๆืออยาเอาอมะลิมาให้ แ่มัน็วาไว้ที่หน้าบ้านไ้ไม่ใ่หรือไ? แ่แบฮยอน็ือแบฮยอน น้อให้เหุผลับผมว่าลัวมีนเินผ่านแล้วมาโมย ผมไม่เ้าใหรอทำไม้อเป็นอมะลิแล้วทำไม้อเอามาให้ผม้วย แ่ผมรู้มาาุน้าบียอนแม่อแบฮยอนว่าเ้าัวเล็ไปถูใ้นนี่เ้าอนไปเที่ยวประเทศไทย เห็นว่าั้ใทำเอทุั้นอนารปลู และะื่นเ้ามาเ็บอมะลิทุวัน
็น่ารัี
ร่าอแบฮยอน่อยๆถูวาลบนเียให่อผมเอ อมื้อหลับาพริ้มผ่อนลมหายใเ้าออบ่บอว่าำลัหลับฝันี ผมยิ้มใ่ผมยิ้มแล้วสอัวเ้าไปนอนในผ้าห่มผืนเียวับแบฮยอน
แบฮยอนมาวนเวลานอนผม เอาริๆผมสะุ้ื่นเพราะเสียหล่นุ้บลมาาำแพ พอเินไปูที่ระเบีย็ว่าะัารแบฮยอนะหน่อย แ่ันใอ่อนไปับหาาๆ
ปาร์านยอลน็อเอาท์
"๊ะเอ๋"
ให้าย
"วันนี้แบฮยอนเอาัรยานมา ลับบ้าน้วยันนะ"
"ลับไป่อนมีาน้อเลียร์"
"หูย เี๋ยวนั่รอ็ไ้" นัวเล็ห่อปาเป็นรูปัวโอทำท่าทาใับเสียทุ้มนั่นที่อย้อแ่ะุเา มวิ้วอีแล้ว้วย ไม่อบเลย!
"ไม่้อ ลับบ้านไป"
"เห้ยานยอละไปไล่น้อมันทำไม
มานี่มาแบฮยอนพี่มีอะไรให้่วย"
านยอลหันวับไปามเสียไอ้เพื่อนัวีื่อิมอิน
มันวัมือเรียแบฮยอนหยอยๆแล้วเ็นั่น็ยิ้มหวานเินไปหามันอย่าร่าเริ
หมั่นไส้
"อันนี้"
"อันนี้หรอ"
"รับ อันนั้นแหละ"
บอรๆว่าไม่ไ้หวแ่รำาเสียุ้ิ้อแบฮยอนมาว่า
ผมเยหน้าาอเอสารอวาม่วยเหลือ่วย่อมประูห้อน้ำหิไปมอนสอนในห้อที่แทบะรวมหัวเป็นหัวเียวันแล้ว
แบฮยอนนั่โทรศัพท์ยิๆส่วนอินนั่้อนแบฮยอนไว้อีที แล้วมือที่้อนันอยู่นั่นมันอะไร
เพื่อนเวร
โป๊!
"เี่ยานยอล"
"านยอลทำพี่อินทำไมเนี่ย"
ปาร์านยอลิ้วระุทันทีเมื่อสรรพนามที่ใ้เรียอินหลุออมาาริมฝีปาเล็
เาับมัน็เพื่อนันไม่ใ่รึไ?
"ลับบ้าน"
"ะ เี๋ยวสิ ออีานึนะ" ำอบอแบฮยอนทำเอาเาหุหิมาว่าเิม นัวเล็ส่สายาอร้อมาให้่อนะรีบ้มหน้า้มาิ้มเมที่้าไว้อยู่อย่าเอาเป็นเอาายเหมือนพรุ่นี้ะไม่ไ้เล่นมันอีแล้ว
"ไม่ลับ็นอนับผีแล้วัน"
"พี่อินเ้าไปแล้วนะ!"
าแ็แรออแรถีบัรยานไป้าหน้าทั้ๆที่เ้าัวิว่านี่มันเป็นเรื่อที่ปัาอ่อนะมั แ่ไ้ยินเสียฮัมเพลอนที่นั่้อนอยู่้าหลัานยอลเลยเลือที่เียบแล้วปั่นให้้าลมาว่า ปิเาะนั่รถแท็ี่หรือไม่็รถเมล์ลับบ้าน และแน่นอนว่า้อหิ้วแบฮยอนลับ้วยทุวัน วันนีนึยัไแบฮยอนถึไ้ปั่นัรยานมาอนเ้า็ไม่รู้เหมือนัน
저 별을 가져다 너의 두 손에 선물하고 싶어
Sometimes I cry 널 잃을까
I promise you 첫눈이 오는 날에
두 손을 마주잡고 그날을 거닐며 외쳐
I love you 잡은 두 손은 흐르는 세월 모르길~
ผมมเ้าไปอยู่ในห้ววามิอัวเอ ผมหลุมรัเ็สี่วบไม่สิมันอาะเป็นแ่วามถูใ็ไ้ นอนนี้อายุสิบห้าแ่วามสูไม่ไ้เยอะึ้นเท่าไหร่
อมะลิที่แบฮยอนให้มาทุวันแน่นอนว่าผมรัษามันอย่าีถึมันะเหี่ยวไปามาลเวลา
มันถูหยิบออมาาห่อระาษแล้วย้ายลไปอยู่ในวแ้วทรสูทุๆวันนอนนี้มีวแ้วไม่่ำว่ายี่สิบอันในู้เสื้อผ้า
ถ้าแบฮยอนมีวามสุที่ไ้ให้อมะลิับผม
ผม็มีวามสุที่ไ้อมะลิาแบฮยอน
เสียหวานอแบฮยอนหยุลพร้อมๆับัรยานที่อหน้าบ้านพอิบพอี แบฮยอนเป็นนร้อเพลเ่มาั้แ่ไหนแ่ไร อบสรรหาเพลที่เ้าับน้ำเสียอัวเอมาร้ออยู่เสมอ แถมบาวัน็ปริ้นอร์ี้าร์มาให้ผมเล่นลอไป้วยันับเสียไพเราะนั่นอี
"านยอล"
ผมหลุออาวามิเมื่อเสียเรียื่อัเ้ามาโสประสาท แล้วเลิิ้วให้แบฮยอนยืนาแป๋วมอผมอยู่
"เ้าบ้านไปสิ"
"็านยอลไม่ยอมืนัรยานอ่ะ"
ผมพ่นลมหายใออมายาวๆ่อนะูัรยานไปหานที่วิุ่๊ิ๊ไปเปิประูบ้านรออย่ารู้าน
"ะไปเลยหรอ"
"อืม"
"วันนี้มีารบ้านิอ่ะ"
"แล้ว?"
"อย่ามาทำไม่รู้เรื่อน่า ่วยหน่อยนะ"
"แลับอะไร?"
"โหย ี้ั"
แบฮยอนว่ำปาลเหมือนเ็ๆแล้วมวิ้วมุ่นเหมือนิอะไรบาอย่าอยู่ หลายรั้ที่แบฮยอนเยอให้เา่วยสอนทำารบ้านวิาิที่เ้าัวไม่อบนัหนา แ่ทุรั้็้อมีอแลเปลี่ยนเหมือนัน
"เี๋ยวเ้าเลี้ยไอิม"
"อโทษที แ่พี่ไม่ใ่แบฮยอนน่ะ"
ิยัไถึเลี้ยไอิม ผมไม่ไ้เห็นแ่ินเหมือนแบฮยอนะหน่อย
"ฮื่อ อะไร็ไ้นะนะนะแ่่วยทำารบ้าน" ผมเบนสายาไปมอมือเล็ๆที่ำายเสื้อผมไว้แล้วส่สายาอ้อนๆมาให้ ไม่อยาโม้หรอแ่นอาะเป็นประธานนัเรียนแล้วผลารเรียน็สี่มาลอ เท่ีนะว่าไหม?
"ล"
เท่านั้นแหละ
อมื้อ็ร้อเย้ออมา
านยอลอัวลับไปอาบน้ำที่บ้านแล้วบอว่าะมาสอน อนนี้แบฮยอนอาบน้ำเสร็แล้วและำลัยืนมอู้เสื้อผ้าอยู่นเียว
"ใส่อันไหนีนะ" มือเรียววานหาุที่ะใส่นอนในืนนี้
แบฮยอนอยาใส่ัวที่น่ารัในสายาานยอล
เลือไปเลือมาสุท้าย็ไุ้นอนโเรม่อนัวโปรที่อบใส่เป็นประำนั่นแหละ เสียเปิประูพรวเ้ามาโยไม่ไ้เาะพร้อมร่าสูเหมือนยัษ์อานยอล้าวเท้าเ้ามาในห้อทำเอาแบฮยอนสะุ้โหย แ่ที่น่าใมาว่านั้น็ะเป็นเสื้อล้ามสีำบนัวอานยอลที่มันเหว้าลึนเห็นไปถึไหน่อไหน!
"มออะไร เอาารบ้านมาสิ" แบฮยอนยืนอ้าปา้ามอมัล้ามอนัเรียนมอหรหน้า เาไม่เยิเลยว่าแนอานยอละล่ำนานี้ทั้ๆที่็โนอออะบ่อย ะเป็นอะไรมั้ยนะถ้าแบฮยอนะอัูัหน่อย
ฟุ่บ สมุารบ้านสีเหลือาวถูวาลบนโ๊ะี่ปุ่นัวเล็ านยอลหยิบมันไปูอยู่สัพัแล้วระุยิ้มออมา
"เ็ประถมยัทำไ้เลย"
"โหย เ้าไม่ใ่เ็ประถมไ"
"อ่อน"
"ะไม่เอาอมะลิไปให้แล้ว!"
"เอาินสอมา"
านยอลไม่แม้แ่ะสนใท่าทีหุหิหน้าออแบฮยอนแล้วแบมืออินสอหน้าหนาๆเลย
แบฮยอนเบะปาแล้วระแทินสอใส่มือานยอลแรๆแ่เัาัว็ไม่สนใ เวลาผ่านไปาที่านยอลอยสอนและแสวิธีทำใหู้แบฮยอน็เ้าใบา้อแู่เหมือนว่าอนนี้สมอเาะไม่รับรู้อะไรอี่อไปแล้วเพราะวาม่วที่เริ่มทำให้เาาปรือ หัวหนัน้อบลไปที่ไหล่หนา
"่ว็ไปนอน"
"ฮึ"
"อะไร"
"อยู่เฝ้าานยอล่อน"
"อยู่นี่แหละไม่หายไปไหน"
แบฮยอนหลับาพริ้มรับสัมผัสบาเบาที่หัวอย่าว่า่าย านยอลใ้มือ้า้ายที่ไม่ไ้ับินสอทำารบ้านให้นัวเล็อยู่ลูบผมอีนเพื่อล่อมให้หลับ
นในที่สุแบฮยอน็หลับามืออบอุ่นอานยอล
อย่าเพิ่เบื่อันเลย ;_;
ใล้แล้วล่ะใล้แล้วอย่าเพิ่ทิ้ั๊น5555555555555
มีนเม้นแล้วเราื่นใมา
เี๋ยวพรุ่นี้มาอัพอี
อย่าทิ้ันนะ้ออ่านนะ
ความคิดเห็น