คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : GELSOMINO3
เราีันหลัาเหุาร์ในวันนั้น เราไปเที่ยว้วยัน ลับบ้าน้วยัน ร้อเพล้วยัน ใ้ีวิปิเหมือนับลอเวลาที่ผ่านมา แ่มันไม่ไ้่วยให้สภาพิใอแบฮยอนีึ้นสันิ
"ิอะไรอยู่"
"เปล่ารับ"
"พี่ไม่อบ"
"..."
"ไม่อบที่แบฮยอนทำัวห่าเหิน"
"อโทษรับ"
"เอาเถอะ ไม่วนแล้ว" ทำไมนะ ในใไม่อยาให้พี่านยอลไปแ่ร่าายลับยืนเยๆ เสียฝีเท้าห่าออไปพร้อมเสียประูที่ปิล ร่าทั้ร่าอแบฮยอนทรุลับพื้นเย็นเียบ สอแนโอบอัวเอเอาไว้ยามที่สายลมพัเ้ามา
อีสอวัน
พี่านยอละทิ้แบฮยอนไปแล้ว
ปาาเมิสีแถูแ้มลบนปิทินเป็นรูปาบาท สิ้นสุลแล้วทั้โลที่เยสใสและรอยยิ้มอแบฮยอน เสียเฮฮาอรอบรัวบยอนับรอบรัวปาร์ัึ้นอยู่ที่สนามห้าหน้าบ้าน วันนี้มีานเลี้ยส่พี่านยอลไปเรียน่อ แ่สำหรับแบฮยอน มันไม่ใ่านเลี้ยสันิ มันเหมือนับว่าทุนัานนี้มาเพื่อย้ำเือนว่าพี่านยอละไปแล้ว
๊อๆ
"ใรรับ"
"..."
นัวเล็ถอนหายใออมาเฮือให่เมื่อไม่ไ้ยินเสียอบรับแล้วพาสอาให้้าวเินไปปิประู แ่เาิว่ามันไม่วรเปิเลยสันิถ้าทำให้เอัลนรหน้า
"พี่านยอล"
"ทำไมไม่ลไป้าล่า"
"..."
"ร้อไห้หรอ"
"เปล่ารับ ผมอยาอยู่นเียว"
"ารอยู่นเียวมันีว่ามีพี่อยู่้วยั้แ่เมื่อไหร่แบฮยอน?"
"..."
"อวเ่"
"ฮึ..." น้ำาอแบฮยอนไหลลมาอัโนมัิอนถูนที่เาพยายามหลบหน้ามาลอึไปอยู่ในอ้อมอ ร่าทั้ร่าลอยึ้น่อนปลายเท้าะถูวาบนหลัเท้าอีน วามอบอุ่นทีุ่้นเยทำเอาแบฮยอนไม่อยาให้มันาไปไหน
"พี่้อไป"
"อึ"
"อโทษ" ผมฝัหน้าลับลาไหล่หนาแล้วทิ้ัวอย่านหมแร ถ้าไม่มีใรอีนอยประออไว้เาล้มลไปับพื้น
"ไปไม่นาน เี๋ยว็ลับมา"
"มะอึไม่นานอพี่..ฮึมันแ่ไหนหรอ"
"รอพี่นะแบฮยอน"
"ฮึฮือออออออออออออ"
"นเ่ ไม่ร้อนะรับ" อ้อมออนรหน้าแน่นึ้นามเสียร้อที่แทบะาใอแบฮยอน พี่านยอลเริ่มเิน้าๆไปทั่วห้อโยมีแบฮยอนยืนนิ่อยู่บนเท้าอีทีนึ เาโยัวไปมาราวับปลอบเ็แล้ว็ร้อเพลให้ฟั เล่าเรื่อีวิวัยเ็มามายให้ฟัรวมถึเรื่ออแบฮยอน้วย
"พี่านยอลอึ"
"รับ"
"ผม.."
"..."
"ฮึ ผมอบพะ..พี่" านยอลนิ่ไปับำสารภาพที่ออมาาปานที่เาเฝ้าแอบรัมาั้แ่เ็ๆ ทั้ีใทั้เสียใไปในเวลาเียวัน ถ้าแบฮยอนบอเร็วว่านี้เาอาะไม่้อไป
"าลรั้หนึ่เ้าหิหลุมรัเ้าาย และาลรั้หนึ่เ้าายเอ็หลุมรัเ้าหิเหมือนัน"
แ่น่าเสียายที่แบฮยอนหลับาอ้อมออุ่นอนที่แบฮยอนรัสุหัวใไป่อนที่ะไ้ยิน
"แบฮยอน"
"..."
"ะไม่ไปส่หรอ"
"..."
"น้อยในะ"
"ให้" นรหน้าไม่เปิปาพูอะไรสันิแ่มือเรียวสวยลับยื่นอมะลิมารหน้าผม ่าันรที่วันนี้มันอยู่ในวแ้วสีาวใสพร้อมผูโบว์สีแไว้อย่าน่ารั
เหมือนนให้
"พี่านยอล"
"หือ?"
"อไ้มั้ย" ริมฝีปาหนาระบายยิ้มอออย่าโล่ใ วาารัอหวอนัวเล็ไว้ปลายเียแล้วอ้าแนรับแรระแทาแบฮยอนที่ระโอเ้ามาแบบไม่ทันั้ัว
"พี่อย่าลืมผมนะ"
"ไหนแทนัวเอเ้าับานยอล"
"านยอลอย่าลืมเ้านะ"
แบฮยอนทำให้านยอลยิ้มไ้เสมอแหละน่า
"ะมาหาเ้าบ่อยๆใ่มั้ย"
"แน่นอน"
"านยอล"
"หืม" ผมออแรโอบรับนในอ้อมอมาึ้นเมื่อแบฮยอนเบียัวเ้ามา ใบหน้าเล็ฝัอยู่ที่ออผมพอิบพอี แบฮยอนเป็นนัวเล็ หลายรั้ที่เ้าัวบ่นว่าอยาสูเหมือนเาบ้าอยาินนมให้สูเท่ายีราฟบ้า
"านยอล"
"ว่าไ"
"านยอล"
"เี๋ยวโน"
"านยอล..ะไม่มีแฟนใ่มั้ย"
ผมลายอ้อมอออแล้ว้อนปลายาอแบฮยอนให้เยหน้ามาสบาัน วารีเรียวที่ผมอบมออนนี้บวมและ้ำนน่าลัว ไม่บอ็รู้ว่าเ้าัวนอนร้อไห้ทั้ืน
"เ็ี้แย"
"อบำถามผม"
"อยาไ้ำอบแบบไหนล่ะ"
"..."
"หือ?"
"พี่ะไม่มีแฟน พี่ะลับมาอแบฮยอนแ่าน"
"เพ้อเ้อ"
"ฮื่อ"
"แบฮยอน"
"..."
"พี่ไม่สัา"
"านย.." สัมผัสแผ่วเบาบนหน้าผาทำให้แบฮยอนลืมำที่ะพูไปสนิท ใบหน้าเห่อร้อนเหมือนนไม่สบาย ไหนะัวสั่นเป็นลูนนานยอล้อผละออมา
"รอนะรับ"
บาทีาราลา็ไม่ำเป็น้อมีน้ำาเสมอไป ั้นหรอแล้วที่มันไหลเป็นน้ำนี่เรียน้ำเ็มรึไเล่า!
"เลิร้อิ้รำา"
"ไม่เลิ!!!" แบฮยอนหันไปแยเี้ยวไอ้เพื่อนัวเี้ยาาวๆเยอะๆที่เอาแ่นั่ว่าเามาลอเวลา ไม่มีารปลอบสัะำ!
"ร้อไปเา็ไม่ลับหรอไอเี้ย!"
"เี้ยเหมือนันนั่นและ!"
"โว้ย! หยุทะเลาะันไ้มั้ยเนี่ย"
็ไ้ แบฮยอนเม้มปาแน่นพลายหลัมือึ้นมาเ็น้ำาลวๆ ใ่พี่านยอลไปแล้วแบฮยอนถึ้อมานั่ร้อไห้อยู่แบบนี้ไ วันนั้นแบฮยอนไม่ไ้ไปส่พี่านยอลที่สนามบินเพราะหลับไปะ่อน็พี่านยอลน่ะเล่นูบแบฮยอนแบบนั้นไ้ไ! ให้ายแ่ิแ้ม็แึ้นมาแล้ว
"เป็นอะไร เี๋ยว็ร้อไห้เี๋ยว็หน้าแบ้าหรอ"
"าลาเปาไส้หมูสับ!"
"อะไร!"
"เสื_อ!"
"55555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555" หลัามุหลอ่าอแบฮยอนหลุออไปทั้ห้อที่นั่ทำารบ้านเียบริบ็ระเบิหัวเราะออมา แหสิแบฮยอนน่ะเ้ามุลเลยแ่แบฮยอนพูำหยาบ้วย ถ้าพี่านยอลรู้ล่ะโนีแน่เลย
"แบฮยอน!"
"ยอู!"
"ไอ้แบ!"
"ไอ้ยอ!"
"เียบ!!!" เออ ะยอมสบศึ้วย็ไ้นะ ไม่ใ่เพราะลัวเฮุนะหน่อยเปล่าลัวเลย
"ฮุน! ยอทำเ้า่อน!"
"แบฮยอนนั่นแหละเียบ"
"โหยไม่เ้า้าเลยอ่ะ"
"ไม่มีใรเ้า้าเ็ื้อหรอ"
"อนสิบปีไม่้อมาีสิบาิ! อื้ออ่อยย" แย่แล้วล่ะมีแ่นรุมแล้แบฮยอนรวมถึเฮุน็้วย ริมฝีปาเล็ยู่เ้าหาันเพราะเฮุนประทุษร้าย้วยารบีบแ้ม
"ิถึเาทำไมไม่โทรไปหาล่ะ"
"ะ..็ไม่ล้านี่"
"ั้น็ิถึ่อไปแล้วัน เลิี้แย้วย"
"รู้แล้วน่า!"
หลัาเหุาร์เมื่ออนเ้า็ทำแบฮยอนเรียหนัมานถึมื้อเย็น แบฮยอนอยาโทรหาพี่านยอลเหมือนันแ่ลัวพี่านยอลไม่รับนี่ ผ่านมาหลายอาทิย์แล้วหลัาพี่านยอลไปไม่รู้อนนี้ะเป็นยัไบ้า สุท้ายแบฮยอน็ัสินใไ้หลัาไ้ลอปรึษาับุพ่อุแม่อนมือเย็น
"ะโทรริๆหรอ"
"ไม่ล้าอ่ะ"
"ฮื่อโทรีว่า"
"เอ๊ะหรือไม่โทรี" ผมว่าผมบ้าแล้วที่มานั่พูนเียวับโทรศัพท์แบบนี้ แ่สุท้าย็ัสินใเบอร์พี่านยอลนไ้
ู๊..
ู๊..
เียบ ไม่มีอะไรเิึ้นทั้นั้นนอาเสียู๊ๆในโทรศัพท์ ออาผิหวันิหน่อยไม่สิมามา แบฮยอน็แ่ิว่าพี่านยอละรีบรับเพราะิถึเหมือนันะอี
"นใร้าย"
"ใร้ายที่สุในโล"
"ผมะไม่ิถึพี่..!"
Rrrrrr
แบฮยอนสะุ้เบิาว้าที่สุที่ะสุไ้ เมื่อเห็นปลายสายที่โทรลับเ้ามา และแบฮยอนไม่รอ้าที่ะรับ
(ไ อมื้ออพี่)
"!!!!
"
ความคิดเห็น