คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : GELSOMINO2
อีแล้ว ที่เ่าเวลาเิม
่าาที่วันนี้แบฮยอนเินมาทาประูบ้าน่าหา
"รอแร!" เ้าหมาน้อยัวสีน้ำาลวิุ่๊ิ๊มาหาแบฮยอน้วยวามเร็ว ริๆมัน็ไม่ใ่หมาน้อยหรอนะ สูว่าแบฮยอนอี้วยมั้ สุนัพันธ์โลเ้นรีทรีฟเวอร์ที่านยอลับแบฮยอนไปบัเอิเอมันนอนหนาวอยู่ที่ถัยะ แบฮยอนอยาเลี้ยมาๆเลยแ่แบฮยอนแพ้นสัว์น่ะ านยอลนสุภาพบุรุษเลยอาสาว่าะเลี้ยให้แทน
"เ้านายแอยู่ไหม"
"โฮ่!"
"อย่าเสียันะเี๋ยวแบฮยอนโนุอี"
"แฮ่ๆ" รอยยิ้มเล็ๆผุึ้นมาอนรอแรอ้าปาหอบแฮ่ๆแล้วไม่เห่าอี ลาริๆเลย!
วันนี้เป็นวันี หรอ ใ่มัน็ีล่ะ็วันนี้แบฮยอนะมาเป็นเบ๊านยอลหนึ่วันแลับารบ้านิวันนั้นไ
"หนูแบฮยอน"
"อ่า ุนายสวัสีรับ" แบฮยอนสะุ้ละมือาหัวอรอแรรีบหันไปโ้ให้แม่อานยอลที่มายืนรนี้เมื่อไหร่็ไม่รู้
"ุนายอะไรันลู บอให้เรียแม่ไ"
"แหะ ผมไม่ินน่ะรับ" ผมยิ้มาปิส่ไปหาแม่อานยอลที่ยิ้มเอ็นูมาให้แล้วยมือึ้นมาเาท้ายทอยแ้เิน
"มาหาานยอลใ่ไหมะ อยู่้าบนน่ะหนูไปปลุสิ"
ะ? ผมว่าผมเป็นผู้ายนะ..
"ผมไม่รบวนีว่ารับ"
"เอาน่า ึ้นไปเถอะ" นอาไม่ฟัเสียปิเสธอผมแล้วยัเปิประูบ้าน้อนรับแล้วูมือผมให้เ้าบ้านไป้วยันอี ุนายมาส่ผมรห้อทีุ่้นเยเป็นอย่าี่อนะอัวไปทำอาหารเที่ยให้ลูายัวแสบที่นอนินบ้านินเมือ
"ี้เา"
"..."
"านยอล"
"..." ปลายนิ้วเล็ิ้มลไปบนมูโ่อนที่นอนหลับอยู่แผ่วเบา านยอลเป็นนหล่อ แ่แบฮยอนน่ะ ไม่ไ้หลุมรัานยอลที่วามหล่อหรอนะ
"านยอลื่นไ้แล้ว"
"..."
"เ้าหิวแล้วเนี่ย"
"..."
"ไม่ื่นหรอ ไ้"
ุ้บ!
"ี้ แบฮยอน!" ร่าผอมเพรียวอแบฮยอน(หรอ)พุ่ลไปบนัวอนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเีย ใ่แบฮยอนระโ ระโทับานยอล!
"ัวเ้าเบาเนอะ"
"เบา? ไ้เล่นแบบนี้ใ่มั้ย"
"อ้ะ านยอล!" านยอลเล่นทีเผลอ! นัวสูว่าเอาแนยาวๆอัวเอโอบรอบเอวอแบฮยอนไว้่อนะออแรยแบฮยอนแล้วทุ่มลไปบนเียอย่าไม่ใยี
"เสร็แน่"
"านยอล!" าม้วยร่าสูให่ร่อมทับมาอีที แบฮยอนเอียหน้าหลบปลายมูโ่พัลวัน
านยอลี้โมย!
"ฮื่อออออออ" สำเร็ปาร์านยอลนใร้ายทำมันสำเร็ ปลายมูโ่ไล้อยู่ที่้าแ้มพร้อมมูลมา้ำๆ สูวามหอมาัวแบฮยอนที่อนนี้อ่อนปวเปียไปแล้วนพอใ่อนะผละออ
"ฮื้อ เหนื่อย"
"ยอมมั้ย?"
"ไม่!"
"อะไรนะ"
"ยอมแล้ว!!!!"
แล้วานยอลยอมที่ไหนันเล่า! เิสรามบนเียึ้นอีรั้ านยอลเอาแ่ไล่ฟัแบฮยอนลูเียว บอว่ายอมแล้วแ่านยอล็เอาแ่ฟัอยู่นั่น
ไม่ไ้เป็นอะไรันแ่ทำแบบนี้แบฮยอนะเรีย่าเสียหาย!
โป๊!
"ุป้ารับ พี่านยอลเอาเท้ามาเะาผม"
"านยอลทำไมนิสัยเสียแบบนี้"
แม่รัลูนอื่นมาว่าผมั้แ่เมื่อไหร่?
สรามสายาระหว่าผมับแบฮยอนเิึ้นที่โ๊ะอาหารอบ้าน หลัาผมฟัเ็ี้แล้เสร็เรา็ลมาิน้าวัน ุนายยูมรัมเอาใอมื้ออเาั้แ่ลาเ้าอี้ให้นั่รวมถึัับ้าวให้้วย
เห็นนน่ารัหน่อยไม่ไ้เลยนะุนาย
"เออนี่านยอล แล้วลว่ายัไที่แม่ะให้ไปเรียน่อที่เนมาร์"
แร๊
ผมับุแม่หันไปทา้นเสียแทบะพร้อมันทันที แบฮยอนทำ้อนส่อมหลุมือ่อนะยิ้มแล้วโ้หัวอโทษ
"ยัไ็ไ้รับ ผมแล้วแ่แม่"
"ีแล้ว ไปอยู่นู่นเราะไ้่วยฟาร์มุปู่ไ้้วย บมอหเมื่อไหร่แม่ะทำเรื่อไปเลยนะ" ผมเยหน้ามอบุพารีผู้มีพระุแล้วยิ้มออมา แม่มัะสรรหาสิ่ีๆให้ับผมเสมอ ท่านไม่เยบัับ และถึท่านบัับผม ผม็ะทำาม
รอบรัวเป็นสิ่ที่วิเศษที่สุแล้วไม่รู้หรอ
"ผมอิ่มแล้ว อัวลับ่อนนะรับ" เสียสั่นๆอแบฮยอนัึ้นับทสนทนาพร้อมเ้าัวที่รีบลุึ้นาเ้าอี้ ทำัวรุลี้รุลนนผนมวิ้วแปลใ
"รีบลับไปไหน เล่น้วย่อน"
"ผมมีารบ้าน ไป่อนนะรับ"
หนึ่อาทิย์
หนึ่อาทิย์ที่ไม่มีนมาอยวนใ ไม่มีใรมาร้อเพลให้ฟัอนลับบ้าน ไม่มีใรมาอ้อนให้สอนารบ้านิ แล้ว็ไม่มีใรแอบปีนเอาอมะลิมาให้ในบ้าน้วย
แบฮยอนหายไป ไม่สิแบฮยอนำลัหลบหน้าผม
"แบฮยอน" นัวเล็สะุ้โหยส่ผลให้แ้วน้ำในมือร่วุ้บลไปนอนับพื้น อนนี้เป็นเวลาพัลาวันที่ผมไม่เห็นแบฮยอนมาิน้าวที่โรอาหารอีแล้ว ิไม่ผิริๆที่มาัรอที่หน้ห้อ
หมับ! ลำแนหนาว้าหมับเ้าที่้อมืออแบฮยอน่อนที่เ้าัวหนีไ้สำเร็อย่าที่ั้ใไว้
"ไปุยันให้รู้เรื่อ"
โลที่สใสอแบฮยอน โลที่เ็มไป้วยานยอลับเ็้าบ้าน โลที่เยสใสถูพายุลูให่ัเ้ามานทรัวไม่อยู่ มัน่อยๆพราวามสใสไปลายเป็นท้อฟ้าที่เ็มไป้วย้อนเมสีำทะมึน
ไม่ไ้โรธ แ่เสียใ
บทสนทนาวันนั้นยัอยามหลอหลอนเาอยู่ทุวัน านยอละไปเรียนที่อื่น านยอละทิ้แบฮยอน นั่นือสิ่ที่แย่ที่สุ แบฮยอนอยาี่เ่าแบฮยอนอยาอแ แบฮยนอยาอานยอลไว้แล้วอ้อนให้านยอลไม่ไปไม่ไ้หรอ
แ่แบฮยอนไม่ไ้อยู่ที่สถานะที่ะทำแบบนั้นไ้
เพียพอแล้วแ่ารแอบอบแ่ไ้มออยู่รนี้ อย่านั้นหรอ? มัน็เป็นแ่ำปลอบใอนที่ไม่มีสิทธิ์แม้แ่ะพูออไปว่าอบ
ไม่รู้ว่าถูลามาที่ไหนไม่รู้ว่าแรำ้อมือนั้นมีมาเท่าไหร่ แ่็มาพอที่ะทำให้แบฮยอนเ็บ นรหน้าเาเอาแ่ในไม่รับรู้วามรู้สึอนอื่นสันิ ถ้าานยอลโรธไ้แบฮยอน็เสียใไ้เหมือนัน
"พูมาแบฮยอน"
"..."
"พูมาว่าเป็นอะไร"
"..." ผมปิปาเียบ ไม่แม้แ่ะเยหน้าสบาับานยอลทีู่อารม์ร้อนอนนี้ แบฮยอนไม่เยเห็นและไม่้อารที่ะเห็นานยอลเป็นแบบนี้
"แบฮยอน"
"ผมไม่ไ้เป็นอะไร"
"ผม?" สรรพนามอแบฮยอนับานยอลอนนี้น่ะถู้อแล้ว สถานะอเ็้าบ้านะไปปีนเลียวเรียเาว่าานยอลไ้ยัไ ลสิ้นี
"รับ ผมไม่ไ้เป็นอะไร"
"อย่าทำให้โมโห"
"อโทษรับถ้าผมทำแบบนั้น แ่ผมไม่ไ้เป็นอะไรริๆรับพี่านยอล" แบฮยอนเว้นระยะห่า ห่ามาพอที่ะเอาไว้โอบล้อมแบฮยอนนอ่อนแอไว้ในวันที่านยอลไป
"โถ่เว้ย!"
เพล้! ผมหลับาปี๋นั่ัวสั่นอย่าหวาลัว พี่านยอลว้าแ้วแถวนั้นทุ่มลพื้นนละเอีย วามรู้สึอแบฮยอน็เป็นแบบนั้น และเอียไม่เหลือิ้นี
"อึ.."ริมฝีปาบาเม้มเ้าันแน่น ฟันเล็ๆบัริมฝีปาัวเอนแ้ำเพื่อลั้นเสียสะอื้น
"ทำไมแบฮยอน"
"..."
"ทำไม"
"ฮึ"
"ั้แ่เมื่อไหร่ที่มีอะไรไม่ยอมพูัน"
"..."
"ั้แ่เมื่อไหร่ที่อมื้ออพี่หายไป"
ผมไม่เยหายไป เพียแ่ผมไม่เยอยู่ในวามำอพี่่าหาพี่านยอล
"เหลือเวลาอีไม่มา"
ผมรู้ี
"ใ้เวลาที่เหลือ้วยันไม่ไ้หรอแบฮยอน"
และผมเป็นนแพ้ อันที่ริผมไม่เยนะ
ฟ้าหลัฝน ย่อมสใสเสมอ
:)
ความคิดเห็น