คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : สวัสดี คุณเนื้อคู่ 7.
7
เสียงตะโกนด่าไล่หลัง จากปากคนรอบข้างมากมาย ไม่สามารถจะเข้าทะลุไปในโสตประสาทของผู้ชายร่างสูงใหญ่ ที่กำลังเดินหน้าตึงหายใจฟึดฟัดควันออกหู ที่เดินไม่ยอมมองทาง ชนคนนั้นทีคนนี้ที จนเค้าตะโกนด่าเอาให้ แต่ก็ไม่ยอมหันไปสนใจอยู่ดี
“เฮ้ย เครสสสสสสสสสสส”
เสียงแหลมๆจากเพื่อนรัก ตัวไม่ค่อยสูงเท่าไหร่ ตะโกนเสียงดังจนแสบแก้วหู ก่อนที่ขาสั้นๆจะวิ่งดุกดิกๆมาหา พร้อมกับลากแฟนหนุ่มผิวขาวมาด้วย
“หน้าเหี้ยมมาแต่ไกลเลยนะแก”
“เห็นชานยอลมั้ย” เสียงเข้มเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ลู่หานมองหน้าเพื่อนตัวสูง ที่ปกติกจะยิ้มเริงร่าอยู่ตลอดเวลา พลางกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก แล้วหันไปยิ้มแห้งๆให้
“มีอะไรหรือ...”
“ไม่เห็นก็คือไม่เห็น ไม่ต้องพูดมาก เสียเวลา”
“กรรม...”
ขมวดคิ้วจนรวมเป็นเส้นเดียวกัน ขายาวก้าวฉับๆไปตามทางเดิน พลันตาคมเหลือบไปเห็นร่างสูงโปร่งนั่งไขว่ห้าง เหม่อลอยอยู่กับเพื่อนรักที่นั่งหน้าสลอนสองคน
ไวเท่าความคิด ขายาวรีบวิ่งไปหาเจ้าเด็กตัวสูงที่นั่งเหม่ออยู่ มือหนาคว้าหมับที่ข้อมือเล็กแล้วออกแรงบีบเพราะอารมณ์โทสะ จนเจ้าของมือบางร้องโอย คริสตวัดหางตาไปหาเพื่อนตัวยุ่งสองคนที่กำลังจะเดินเข้ามาหา จนทั้งสองคนต้องเดินคอตกกลับไปที่เดิม
“เจ็บ”
“ทำไมไม่ยอมกลับบ้าน !”
คริสตะคอกออกมาเสียงลั่น จนชานยอลสะดุ้งเฮือก มือบางอีกข้างเกาะไหลหนาไว้แน่น ตากลมเสมองไปอีกทางหลบตาดุๆของร่างสูงที่มองมายังตน
“พี่ถามทำไมไม่ตอบ...” เสียงดุเริ่มอ่อนลงกว่าเดิม คริสถอนหายใจพลางนึกโมโหตัวเองในใจนิดหน่อย...
เป็นต้องใจอ่อนทุกทีสิน่า
“ไม่อยากจะกลับไปเป็นก้างขวางคอ ก็เห็นอยู่ด้วยกันดี เชื่อกันทุกอย่าง ไม่อยากไปอยู่ให้รกหูรกตา” เสียงทุ้มเอ่ยพูดขึ้นมา แต่ก็ยังไม่ยอมหันหน้ามามองคนตัวสูงอยู่ดี
คริสถอนหายใจออกมาเสียงดัง มือหนาปล่อยข้อมือเล็กให้เป็อิสระจากการถูกเกาะกุม ขายาวเดินไปหย่อนก้นที่ม้านั่งข้างๆ แล้วใช้มือทั้งสองข้างลูบหน้าไปมา ก่อนจะดึงเด็กตัวโย่งให้ลงมานั่งข้างๆ และใช้แขนยาวๆโอบรอบคอเอาไว้หลวมๆ
สองเพื่อนรักมองภาพไอโย่งสองคนอย่างงงๆ เมื่อกี้ไอพี่คริสสุดหล่อสวาทขาดใจ (ของแบคฮยอน) ยังทำหน้าเหมือนจะฆ่าคน ไอชานยอลเพือนซื่อบื้อก็เหมือนคนบ้า อดอาลัยตายอยาก ทำไมตอนนี้มันมานั่งโอบกันฟะ ?!
“เราไปกันเถอะแบคฮยอน” เสียงหวานๆเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเพื่อนรัก มือบางสะกิดยิกๆที่แขนบาง “ให้เค้าคุยกันไปเถอะ”
“ฉันอยากดูเหตุการณ์นี่นา” คนตัวเล็กบ่นงุ้งงิ้งเหมือนลูกหมา เพื่อนตัวขาวส่ายหน้าเอือมๆ ก่อนจะออกแรงลากเพื่อนรักให้ออกมาอีกทาง
“ค่อยไปแอบดูก็ได้น่าแบคฮยอน ฉันก็อยากดูเหมือนกันแหละ”
“เยด...”
หลังจากเสียงเพื่อนรักตัวป่วนของคนหน้าหวานหายไป คริสค่อยผละแขนออกจากร่างบาง มือหนาจับไหล่บางๆให้หันมาทางตนพลางถอนหายใจออกมาเบาๆเพื่อทำสมาธิที่จะคุยกับเจ้าเด็กหน้าบึ้งตรงหน้า
“ไม่ยอมกลับบ้าน... รู้ไหมพี่เป็นห่วงจนแทบบ้า”
“ก็บอกว่าไม่อยากเป็นก้างไง”
“พี่แทบใจจะขาด... แค่ไม่ได้เห็นหน้านาย ไม่ได้กินข้าวกับนาย ไม่ได้กวนประสาทนายตั้งสองวัน... พี่เหมือนจะตายเลย... ให้ตายสิ”
“....”
“เอาแต่ห่วงว่านายจะไปอยู่ไหน อยู่ยังไง... ได้โปรดล่ะชานยอล... พี่ พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้... ไม่เคยทุรนทุรายแบบนี้ พี่ไม่เคยอารมณ์เสียใส่ใคร... พี่ไม่เคยหวงใคร.... พี่ไม่เคยรักใครนอกจากครอบครัว เพื่อน...”
“....”
“และก็นาย...”
“วันนั้นพี่ขอโทษที่พูดไปอย่างนั้น... พี่มันคงโง่เอง นายไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย ตอนนั้นพี่ดันเผลอคิดอะไรไปก็ไม่รู้ พี่แม่งโคตรโง่ โง่จนไม่รู้จะโง่ยังไงแล้วให้ตายเหอะ”
เสียงเข้มพูดออกมาพลางตบหน้าผากตัวเองแรงๆสองสามที เพื่อระบายอารมณ์ ชานยอลมองใบหน้าครึ่งเสี้ยวของร่างสูง ตากลมกรอกไปมาพลางถอนหายใจออกมาเสียงดัง
อาการแปลกๆแบบนี้มันมาอีกแล้ว... มือไม้มันสั่นไปหมด อยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะร้องไปเพราะอะไร ก้อนเนื้อที่หน้าอกด้านซ้ายก็เต้นโครมครามซะแทบจะทะลุออกมาโชว์คาบาเร่ด้านนอกได้อยู่แล้วถ้ามันทำได้...
คิดว่าเป็นคนเดียวหรือไงกันพี่คริส...
ไม่เห็นหน้าแค่สองวันก็อยากจะบ้าตาย...
ไม่ได้กินข้าวด้วยกันมันก็ไม่อร่อย...
ไม่ได้ฟังคำพูดเลี่ยนๆแค่สองวันก็อยากจะตรอมใจ...
คิดว่าไม่เป็นหรือไง ?
“กลับเถอะนะ... ไปอยู่กับพี่เถอะนะ” คริสพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน แก้มป่องๆของร่างบางพองขึ้นพลางหลบหน้า ซ่อนใบหน้าแดงๆไว้
“เต้นเพลงเป็ดให้ดูหน่อยสิ”
ร่างสูงหันขวับไปทางร่างโปร่งที่นั่งกอดอก เอาหลังพิงขอบโต๊ะด้วยใบหน้าตกใจ ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเสียงดัง จนคนที่นั่งออกคำสั่งปั้นหน้าบูดหนักกว่าเดิม
มือหนาลูบหัวกลมไปมาจนผมยุ่งไม่เป็นทรง ชานยอลยกขายาวๆมาไว้บนเก้าอี้ พลางโอบรัดขาของตัวเองไว้ ตากลมมองคนตัวสูงที่ยังนั่งอยู่ที่เดิมอย่างใจจดใจจ่อ
“เอาจริงหรอ”
ถ้ามออกมาพลางยิ้มแหยๆ แล้วใช้มือเกาท้ายทอยแก้เขิน ชานยอลพยักหน้าแล้วกรอกตาดำขึ้นไปด้านบน แก้มป่องพองลมอย่างน่ารักจนคริสต้องยอมทำตามคำสั่ง
แขนยาวที่แนบอยู่ข้างลำตัว ยกขึ้นมาน้อยๆก่อนจะงอแล้วใช้ข้อมือตรึงกับเอวไว้ ขายาวย่อลงแล้วคดเข้าหากัน ริมฝีปากสวยยู่ออกมาพลางร้องก๊าบๆเหมือนเป็ด
ร่างโปร่งนั่งมองภาพข้างหน้า แล้วกลั้นหัวเราะ แต่เพราะคนทำแม่งหน้าตาหล่อโคตรแบบบรม บวกกับท่าเต้นประหลาดๆที่ถ้าไม่บ้าจริงคงทำไม่ได้แน่นอน ร่างบางจึงหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว มือบางตบไปที่ขาตัวเองดังป๊าปๆ คริสมองเด็กตัวโย่งแล้วยิ้มออกมานิดๆ ก่อนจะแหกปากร้องเพลง จนคนที่เดินผ่านไปมาอยู่ด้านหลังและก็ร่างโปร่งที่นั่งดูอยู่ต้องหลุดหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า...
“ก๊าบ ก๊าบ ก๊าบ เป็ดมันมีสี่ขา สี่ตีนเดินมา มันทำหัวผลุบๆโผล่ๆ”
อีเชี่ย...
เป็ดสี่ขา...
“เป็ดพ่องมีสี่ขา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เสียงทุ้มหัวเราะดังลั่นพลางใช้มือกุมท้องน้อย จนคนตัวสูงหน้าขึ้นสีแล้วยืนเกาหัวแกรกๆแก้เขิน ปาร์คชานยอลระเบิดเสียงหัวเราะจนเสียงดัง บวกกับกลุ่มคนกลุ่มเล็กๆ ที่นำขบวนกันแห่มาดู ชายหนุ่มที่หล่อที่สุดในคณะเต้นเพลงเป็ด
ซ้ำร้ายยังร้องผิดอีกต่างหาก
“เรียนอนุบาลมาจากไหนวะพี่คริส อนุบาลเต่าน้อยป้ะเนี่ย ร้องผิดแบบชิบหาย อย่าเอาเป็ดกับเต่ามาฟีทเจอริ่งกันดี้ จี้ว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ชานยอลกลิ้งลงไปหัวเราะที่พื้นอย่างบ้าคลั่ง คริสมองตามเด็กโย่งด้วยท่าทีที่ว่า... มันขำขนาดนั้นเลยหรอวะ ?
“ชะ... ชานยอล ลุกขึ้นมา ขำอะไร”
“ขำดิ่ ขำชิบหาย เป็ดเหี้ยอะไรมีสี่ขา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ยังคงหัวเราะออกมาไม่หยุด คนก็เริ่มมามุงดูเยอะกว่าเดิมแล้วสิ เวร... มันจะมามุงอะไรกันนักกันหนาวะครับ ไอเราก็เพิ่งรู้ ที่นี่แม่งมีเกาหลีมุงด้วยแฮะ
คริสลากเจ้าตัวสูงให้เดินห่างออกมาจากตรงนั้น แล้วพาไปนั่งปุอยู่หลังตึกคณะของตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นไปเช็ดเหงื่อที่ผุดไหลพรวดออกมาเพราะทั้งเขินทั้งอาย แต่เจ้าตัวสูงก็ยังคงขำไม่หยุดอยู่นั่น เพราะยิ่งนึกถึงท่าเต้นง่อยๆ และก็เนื้อเพลงป่วงๆนั้น ก็อยากจะขำให้โลกระเบิดออกมาเป็นจุน
“จะเลิกขำหรือยังปาร์คชานยอลลลลลลล” เสียงเข้มเอ่ยเง้าๆ พลางทำหน้าบูด ชานยอลหันมาหัวเราะใส่หน้า ก่อนจะยกมือขึ้นทั้งสองข้าง
“แป๊ปนึง ขอขำอีกยี่สิบนาที ครบแล้วจะเลิกขำนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอเด็กบ้า” คริสเลื่อนมือไปกุมหัวตัวเอง ก่อนจะหันหน้าไปงอแงกับเด็กตัวสูงด้านข้าง
“ไม่หยุดใช่มั้ย”
“ก็บอกแป๊ปนึง มันขำค้าง ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โอเค...”
คริสครางตอบออกมาเบาๆ พลางยิ้มกรุ้มกริ่มกับตัวเอง มือหนาดึงเด็กตัวสูงที่นั่งขำจนเหงื่อออกเต็มไปหมดมาชิดกับอกแกร่ง ร่างโปร่งสะดุ้งตกใจนิดหน่อยพลางทำตาโต แล้วดิ้นขลุกขลักอยู่ในอกแกร่ง
นิ้วเรียวจิ้มไปที่เอวบางเบาๆ เสียงหัวเราะคิกคัก ดังออกมาจากปากคนบ้าจี้ คริสก็ยิ่งทำไม่หยุด ไม่ว่าคนในอ้อมกอดพยายามพูดให้หยุดซักเท่าไหร่ ก็ยังคงจะทำต่อไป... อยากจะขำนัก
“ง้า... พะ พอแล้ว ฮ่าๆ... พอ พอแล้ว... ฮะ ฮ่า โอ้ยยยยย” ร้องขอความช่วยเหลือเสียงสั่นอย่างน่าสงสาร แต่ยิ่งทำให้คริสอยากจะแกล้งหนักกว่าเดิมซะอีก
ยิ่งใบหน้าหวานๆนั่น ที่มีเหงื่อผุดออกมาตามไรผม หน้าแดงๆเหมือนผลมะเขือเทศสุกน่าลิ้มลอง ปากสีชมพูน่าสัมผัส... ยิ่งทำให้ร่างสูงยิ่งอยากจะแกล้งมากขึ้นไปอีก
คริสหยุดประทุษร้ายชานยอล มือหนาเลื่อนไปโอบหน้าเรียวให้เข้ามาใกล้ตัวเอง ชานยอลหอบหนัก ตากลมมองหน้าคนหล่อที่เข้ามาใกล้ตัวเองจนเกิดไป พลางกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
ปลายจมูกโด่งเลื่อนไปที่แก้มนุ่มอย่างแผ่วเบา ก่อนจะสูดดมความหอมจากแก้มนุ่มไปจนเต็มปอด ร่างกายรู้สึกกระปรี้กระเป่าขึ้นมาอย่างทันตาเห็น ลมหายใจอุ่นๆที่คลอเคลียอยู่แถวๆพวงแก้ม ทำให้ชานยอลเกิดหน้าร้อนๆขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่ต้องเดาก็รู้... ว่าตอนนี้ตัวเค้าหน้าแดงขนาดไหน
ริมฝีปากอุ่นๆเลื่อนไปประทับลงที่ฝีปากสีสวยอย่างแผ่วเบา ร่างบางสะดุ้งโหยงเพราะตกใจ มือบางเผลอกำแขนเสื้อของร่างสูงไว้แน่น หัวใจดวงน้อยที่อยู่ในอกข้างซ้ายเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเหมือนมีบอดี้แสลมมาเล่นดนตรีให้ฟังอยู่ข้างในหัวใจ
ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่คริสและชานยอลนั้นได้... จูบกัน แต่สัมผัสนุ่มนิ่มและอ่อนโยน จากกลีบปากสวยของคริส ทำให้ชานยอลตื่นเต้นและเขินได้อยู่ตลอดเวลา ถึงคริสจะไม่ได้เป็นคนที่จูบเก่งและดีเริดมาจากไหน... แต่เค้ายอมรับได้เลยว่า... ยามได้สัมผัสกับริมฝีปากของคริสทีไร... หัวใจมันเต้นเหมือนคนบ้าทุกทีเลยสิน่า
มือบางๆที่พยายามจะดันอกแกร่งให้ถอยห่างจากตนเอง ตอนนี้เริ่มหมดเรี่ยวหมดแรงเพราะพิษจูบของคนตัวสูง แข้งขาเริ่มอ่อนปวกเปียกอีกแล้ว หูอื้อตาลายเหมือนใกล้จะตายคาอ้อมอก... จูบกับคริสทีไร เหมือนคนจะหมดแรงทุกที
คริสผละออกมาจากริมฝีปากออกมาจากปากเล็ก เพราะเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ก่อนจะเลียริมฝีปากตัวเองแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์ จนเด็กโย่งตีเข้าที่แขนไปหนึ่งป้าบ ก่อนจะหันไปนั่งกัดเล็บตัวเองอีกด้าน
คริสกดรับสายก่อนจะกรอกเสียงลงไปสองสามประโยค พลางพยักหน้ารับรู้ และก็กดวางสาย นิ้วเรียวสะกิดไหล่เด็กตัวสูงยิกๆ ก่อนจะส่งยิ้มกวนเท้าไปให้
“อะ... อะไรล่ะ”
“จุ๊บๆ”
ป้าบ !
มือบางฟาดเข้าไปที่หน้าหล่อจนเป็นรอยแดง คริสร้องโอยเพราะความแสบ แต่ผลที่ได้กลับมา คือเจ้าตัวยุ่งดันแลบลิ้นใส่เค้าซะนี่
“งื้อ... ไปเรียนได้แล้วตัวยุ่ง”
“ยุ่งบ้าอะไรล่ะ”
“บ้ารักไง”
“ไอฟาย...”
ชานยอลใช้มือผลักไหล่หนาๆของคริสแก้เขิน พลางยันตัวเองให้ลุกขึ้นจนเต็มความสุข ตามด้วยคริสที่ลุกตาม
“ไปส่งที่ตึกมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก แค่นี้เอง”
“ก็พี่กลัวนายทำหัวใจพี่หล่นหายนี่นา...”
“เยด...”
ไอพี่คริสเอ้ย... แม่ม...
(//////////∀//////////)
“รักษามันไว้ดีๆนะชานยอล...”
“อืม...”
“ตอนเย็น... รอพี่ด้วยนะ”
“ไปกินพุลโกกิกันน้า ❤~”
---------------------
กรรม...อะไรวะเนี่ย5555555555555
ง่วงนอนมาก แต่งไปทำการบ้านไปอยากระเบิด
เจอกันตอนหน้าฮะ
ความคิดเห็น