ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สวัสดี คุณเนื้อคู่ 4.
4
I was worried about you.
20.00 PM .
ในสถานเริงอารมณ์ของวัยรุ่นที่เปิดเพลงเสียงดังกระหึ่มไปทั่ว มีแอลกอฮอลล์ตั้งขายเป็นสิบๆขวด พร้อมกับคนมากมายหลากหลายเพศ ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิง ผู้ชาย กระเทย ตุ๊ด ทอมพากันเต้นเย้ายวนสายตาคนมองให้ชวนหลงไหลไปกับรูปลักษณ์...
แต่สำหรับในความคิดของชานยอล ที่นี่มันน่าสนุกตรงไหนกันวะ ?
ตากลมๆทั้งสองข้างกรอกตาไปอย่างรำคาญ สายตานับสิบคู่ที่มองมาทางจนเหมือนจะกลืนกิน มือบางกำเครื่องมือถือเครื่องเล็กในมือไว้แน่น พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาเป็นระยะ
ปกติที่ต้องกลับบ้านกับพี่คริสทุกวัน วันนี้ไอแบคฮยอนตัวดีบอกให้ออกไปเที่ยวด้วย ไอเราก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนกับเพื่อน เห็นเพื่อนขวนเลยตามมา แต่ทำไมมันพามาที่อับโคจรที่ทั้งชีวิตของชานยอลสาบานไว้ตอนเรียนลูกเสือว่าจะไม่มาเป็นอันเด็ดขาดเยี่ยงนี้ !!!!!!!!!!!!!!!!!!
แล้วนี่ก็ยังไม่ได้บอกคริสเลย โทรศัพท์ก็แบตหมด ไม่รู้ว่าพี่คริสจะตามหาเค้าอยู่หรือเปล่า โอ้ยสมองปั่นป่วน จิตใจกระวนกระวาย อยากจะลงไปชักดิ้นชักงอบนพื้น กรี๊ดๆๆๆ !! พี่คริสอยู่ไหน TwwwwT
“ชานยอลล่าาาาาาาาาาาา ไม่ไปหนูกกกกกกาน หน่อยหราาาาาาาาา” เสียงแหลมๆของแบคฮยอนที่ตะโกนขึ้นมาเสียงดังลั่นแข่งกับเสียงเพลงในผับ ทำเอาชานยอลอยากจะเอาหัวโขกกับเก้าอี้ซักสามสี่ครั้ง ถ้าไม่ติดว่ามันเจ็บก็จะทำไปนานแล้ว เค้าอยากจะฆ่าเพื่อนคนนี้ให้แหลกคามือเหลือเกินพระเจ้าช่วยกล้วยทอด
“แกเมามากแล้วนะแบคฮยอน...”
“วรั๊ยยยยยยยย ไม่มาว ไม่มาว ซัดไปสองเองนะ”
“สองแก้ว ?”
“สองขวดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ถุยยยยยยยยยยยย” ชานยอลแทบจะลมจับ นี่มันอดอยากมาจากไหนวะเนี่ย ?
“มึงมันแบบ... โปเตโต้ว่ะ เซฮุนอยู่ไหนเนี่ย ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ” มือบางดึงตัวเพื่อนรักมาเขย่าหวังเรียกสติ แบคฮยอนหัวเราะรัวออกมาเหมือคนบ้า ชานยอลออกแรงผลักเพื่อนรักจนหงายหลังล้มตึง แต่ก็ลุกขึ้นยืนแบบอัตโนมัติ
“ฮ่าๆ... เซฮุนอยู่นู่นนนนน เซฮุนอยู่กับจงอินนี่~ เซฮุนไปเก็บสบู่ จงอินนี่บอกว่าจะพาฮุนนี่ไปเก็บสบู่ ~”
ปาร์ค ชานยอลฟังประโยคที่แบคฮยอนพูดแล้วแทบจะลมจับอีกครั้ง อีเก็บสบู่นี่มันอะไรวะเนี่ย ! ไม่ใช่ว่ามัน... กรี๊ดดดดดดดดดดดด ชานยอลอยากจะกรี๊ด !!
“อ๊ายกรี๊ดดดด นั่นมันแทยอนนูน่านี่หว่า ไปก่อนนะยอลล่า เดี๊ยวมา อ๊างงงงอ๊างงงง ~ แทยอนนูน่าขอลายเซนต์หน่อคร้าบบบบบบบบบบบ”
ชานยอลมองตามเพื่อนรักที่วิ่งไปเกาะแข้งเกาะขานักร้องสาวคนดังเหมือนคนบ้า ก่อนจะส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ แล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจนเต็มตัว ขายาวก็พาตัวเองไปในห้องน้ำ ไปล้างหน้าล้างตาซักหน่อยคงจะดีขึ้นล่ะมั้ง
ซ่า !
มือเพรียวบางลองน้ำจากก็อกแล้วสาดเข้าหน้าตัวเองไปทีนึง เพิ่งหายไข้ได้ไม่นานต้องมาเจอเรื่องน่าหงุดหงิดแบบนี้ เค้าล่ะไม่น่าโง่ตามเจ้าแบคฮยอนมาเลยให้ตายเถอะซาร่า
แต่นึกถึงตอนเป็นไข้แล้วก็...
แหม...
\ (/////∇/////) /
ร่างสูงโปร่งยืนบิดไปบิดมาอยู่หน้ากระจก หน้าขาวชมพูแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด...
อาการแบบนี้ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยจริงๆนะเนี่ย...
อยู่ๆก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวชรัย...
ร่างโปร่งหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าขึ้นมาถูหน้าตัวเองซักสองสามที ก่อนจะเดินจ้ำอ้าวออกมานอกห้องน้ำ พลางส่ายหน้าไปมาไล่ความคิดบ้าๆบอๆที่เข้ามาในหัวแบบไม่หยุดหย่อน ก่อนจะสะดุ้ง เพราะมีมือของแปลกหน้าที่ไหนไม่รู้มาจับแขนของเค้าไว้ซะแน่น
“เฮ้ย ! อะไรวะ"
“อ้ะๆ... แหม พูดไม่เพราะเลยนะครับ”
เสียงทุ้มของคนแปลกหน้าเอ่ยขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มไม่น่าไว้ใจผุดขึ้นมาที่ใบหน้า แขนบางพยายามสะบัดให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ไอคนบ้านี่ก็ก็กำแขนของชานยอลแน่นจนเป็นรอยแดง ไม่ยอมปล่อยซักที
“อะไรวะ... ฉันกับนายไม่รู้จักกัน ฉันจะพูดแบบไหนก็เรื่องของฉัน ปล่อยดิ่วะ !” โวยวายเสียงดังจนคนหันมามอง นิ้วเรียวยาวของอีกคนเลื่อนมาปิดปากบางเบาๆ แต่ก็ถูกปัดออกแบบพร้อมกับสายตารังเกียจ
“อยากให้ปล่อยก็พูดดีๆก็ได้นี่ครับ”
“อย่ามาเล่นลิ้น ปล่อยเดี๊ยวนี้ ! ไอ้…”
“ฮวงจื้อเทา... ฉันชื่อจื้อเทา” ร่างสูงเอ่ยแนะนำตัวเอง ก่อนจะส่งยิ้มหวานชวนละลายให้ แต่กลับได้สายตาสมเพชส่งกลับมาให้ซะงั้นแหละ
“จะชื่ออะไรก็เรื่องของนายสิวะ ฉัน ไม่ เกี่ยว !”
สะบัดมือจนหลุดออกจากการเกาะกุมได้ซักที ขายาวเตรียมจะเดินหนีคนแปลกหน้า แต่ก็โดนมือหนากันทางไว้ไม่ให้หนี แถมยังยิ้มกวนบาทาให้อีกแหน่ะ น่ากระทืบชิบหาย !
“แหม... ไม่อยากรู้จักกันหน่อยหรอ ผมน่ะอยากรู้จักคุณมากๆเลยนะ”
มือหนาผลักร่างโปร่งจนติดผนัง ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้หน้าหวานหยดอย่างฉวยโอกาส มือหนาทั้งสองข้างดันมือของชานยอลไว้แน่นจนขยับไม่ได้
“มาเที่ยวในที่แบบนี้ มันก็ต้องมีบ้างอะไรบ้าง... เข้าใจไหมครับ” จื้อเทายิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา พลางเลื่อนจมูกโด่งจะไปคลอเคลียร์ที่แก้มนุ่มนิ่มสีชมพูอ่อนอย่างถือวิสาสะ หมายจะครอบครองกลีบปากสีสวยที่เค้าจ้องมองมันตั้งแต่เข้ามาที่นี่เมื่อตอนเย็น
ชานยอลพยายามสะบัดหน้าหนีการจู่โจมแบบไร้มารยาทของร่างหนา ถึงเค้าจะตัวสูงแต่ก็ใช่ว่าจะมีแรงมากมายมหาศาลไปสู้ใครเขาได้
“มาเที่ยวที่นี่... ไม่ได้อะไรกลับไปซักอย่างน่ะ เสียโอกาสนะ” มือหนาลูบกลีปปากแดงอย่าหลงไหล
ปากของกู... กูให้ได้คนเดียวนะเว้ย...
พี่คริส... มึงไปยืนบื้ออยู่ไหนเนี่ย...
“เฮ้ย ! มึงเป็นใครวะ มาแตะต้องชานยอลของกูทำไม !!!"
“พี่คริส !"
คริสกระชากร่างหนาของจื้อเทาออกมาจากตัวของชานยอล ร่างโปร่งวิ่งไปแอบด้านหลังของคริส ก่อนที่ร่างสูงจะปล่อยหมัดหนักๆลงไปบนหน้าของคนฉวยโอกาสแตะต้องชานยอลของเค้าอย่างจังแบบไม่ยั้งมือ
โมโห...
มันโมโห...
จื้อเทาใช้ขาของตัวเองถีบไปที่หน้าท้องของคริสจนกระเด็นออกไปจากตัว ก่อนจะไปนั่งคร่อมตัวคริสและปล่อยหมัดของตัวเองลงไปที่แก้มขาวจนเลือดซิบ
มือหนากระชากคอเสื้อของคนใต้ร่างขึ้นมามองหน้าให้ชัด ก่อนที่ทั้งคู่จะเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อได้เห็นหน้าของคนที่เพิ่งต่อยกันไปเมื่อกี้
“เฮ้ยเดี๊ยวนะ” พอตั้งสติได้ คริสพยายามเพ่งมองไปที่หน้าของคนตรงหน้า ก่อนจะอ้าปากค้างสตั๊นสามวิเหมือนเจอผีอะไรอย่างนั้น
“ไอเหี้ยเทาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
พลั่ก ! พลั่ก !
ร่างสูงโปร่งก้มหน้างุด ตากลมเหลือบมองคนตัวสูงที่ปันหน้านิ่งเป็นระยะๆ เมื่อตาคมที่วันนี้ดูดุและก็น่ากลัวกว่าวันก่อนๆ มองกลับมาก็หลบตาซะงั้น...
“ใครบอกให้ไปเที่ยวเล่นในที่แบบนั้นกันฮะชานยอล !”
“ก็... ก็แบคฮยอนมันชวน...”
“แบคฮยอนชวน ? ชวนแล้วเราก็ตาม ? แล้วไม่คิดจะโทรมาบอกพี่เลยหรอ ? ทำไมทำอะไรสิ้นคิดแบบนี้ฮะชานยอล !” คริสตะคอกเสียงดังจนร่างโปร่งสะดุ้งเฮือก ชานยอลมุ่ยหน้าน้อยๆ ก่อนจะตอบคำถามไปเสียงแผ่ว
“ทำไมต้องตะคอก โทรศัพท์มันแบตหมด แล้วนี่ผมก็โตแล้วนะ... เกิน 18 แล้วนะเว้ย”
“โตแล้ว... ทำไมยังช่วยตัวเองไม่ได้ล่ะฮะ ตอบซิ... นี่ถ้าพี่ไม่โทรไปหาแบคฮยอน แล้วไปไม่ทันนายคงเสร็จไปแล้วล่ะ... มันน่ะ ไอ้จื้อเทาน่ะ นายรู้ไหม มันอยากได้ใคร มันไม่หยุดแค่ที่การจูบอยู่หน้าห้องน้ำหรอกนะ !”
เสียงเข้มเผลอตะคอกเสียงดังอย่างลืมตัว ตาตมดูดุดันทำให้ดูน่ากลัวมากขึ้น ชานยอลเชิดหน้าไปอีกด้านอย่างอนๆ คริสพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ มือหนายกขึ้นไปลูบหัวมนเบาๆก่อนจะถูกมือบางปัดออก
กูแพ้อีกแล้ว...
“พี่ขอโทษ...”
“...”
“พี่ก็แค่เป็นห่วง... แล้วก็โกรธนายที่ไปไหนแล้วไม่ยอมบอก”
“...”
“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะขอร้อง...”
“ตอนพี่หานายไม่เจอ... พี่แทบคลั่ง กระโดดหาในบ่อตัวเอี้ยได้พี่ทำไปแล้วอ่ะ”
“ไม่รักก็คงไม่ห่วง... อย่างนี้...”
“...”
“ที่ต้องหวง ก็เพราะเธอน่ะมีแค่คนเดียว...”
“...”
“หากเธอเป็นอะไรความผิดฉันคนเดียว...”
“...”
“ที่ดูแลเธอไม่ดี... จะไม่มีวันให้อภัย... ตัวเอง”
สำเนียงร้องเพลงไทยเพี้ยนๆชวนใจสั่นดุ้กดิ้กมันกลับมาอีกแล้ว... ถึงเสียงแม่.งจะเพี้ยนจนแสบรูหู หรือจนแก้วจะแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ หรืออะไรยังไงก็ตามแต่ คือตอนนี้... อีคนฟังแม่.งเขินจะขดตัวแข่งกับกิ้งกือที่ม้วนตัวอยู่ตรงเท้าได้แล้ว...
อา...
เขิน....
“หะ... หิว หิวข้าวแล้ว” ชานยอลค่อยๆกลืนน้ำลายลงคอ ตากลมคอยหลบสายตาเจ้าเล่ห์ของคริสที่จ้องมองมายังตัวเอง
“พี่ก็หิว... พี่อยากกินชานยอล”
จะผิดไหมถ้าชานยอลอยากจะข่วนหน้าผู้ชายหน้าตาดีโคตรๆที่นิสัยปัญญาอ่อนและเสี่ยวคนนี้... อยากจะข่วนให้มันหมดหล่อจะได้หายเสี่ยวซักที... เสี่ยวมากๆคนโดยหยอดก็เขินไง...
เขินแบบพายอาร์ยกกำลังสองบวกสามหารสี่คูณเก้าลบยี่สิบบวกสิบสองส่วนยี่สิบเก้าเท่ากับเท่าไหร่ก็ไม่รู้หรอก... แต่รู้อย่างเดียวว่าเขินมากๆละกัน...
ไอคริส อู๋คนบ้า..
มาบุกรุกหัวใจชาวบ้านเค้าแล้ว...
ก็ช่วยรับผิดชอบด้วยละกัน
------------------------
*โบกสะบัดผ้าเช็ดหน้ากับสายลมที่หนาวเหน็บ*
มาอัพถี่ๆแบบนี้เบื่อไหม ;w;
ต้องแต่งต้องอัพค่ะ... เพราะตอนนี้พล็อตฟิคเรื่องใหม่กำลังป่วนสมองอย่างมาก55555555555555
แต่งแบบมึนๆ อัพแบบมึนๆ เพราะงงกับการปรับเปลี่ยนรูปแบบใหม่ของเว็บ -_- )
คือตอนนี้พยายามอย่างมากที่จะแต่งให้เขินนะ
แต่เราเสี่ยวไม่เป็น เราพูดน้อยแต่รักมาก อ๊าก #ไม่เกี่ยว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น