คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวัสดี คุณเนื้อคู่ 2.
2
You're still my most beloved one now and forever
ในห้องทรงสี่เหลี่ยมขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่.. อากาศเย็นๆในวันหยุดที่พัดเข้ามาไม่หยุด และเงาของต้นไม้สูงใหญ่ที่พัดไปตามลม มีสิ่งมีชีวิตอยู่สองคนกำลังนั่นง่วนอยู่กับเรื่องของตัวเอง..
คนนึงก็อ่านหนังสือ ตามฉบับเด็กเรียนทั่วไปธรรมดา
อีกคนก็คอยนั่งจ้องหน้าหวานๆ และนั่งเฝ้าเมื่อเวลาร่างโปร่งข้างๆอยากได้อะไรก็ไปหามาให้..
“เมื่อยหลังว่ะ” เสียงทุ้มต่ำและถ้อยคำที่เลือกใช้ไม่ค่อยจะเข้ากับหน้าตาสักเท่าไหร่ บ่นขึ้นมากับตัวเองเบาๆพลางใช้มือบางๆบีบนวดไปที่ไหล่ข้างขวา แต่ถึงจะบ่นเสียงเบาขนาดไหน ก็ไม่สามารถหลุดรอดคนหูไวอย่างคริสได้แม้แต่นิดเดียว
“เมื่อยหรอ นวดให้เอาป้ะ”
“ไม่ต้อง” เสียงทุ้มตอบแบบห้วนๆไปตามฉบับ แล้วเหมือนคริสจะชินไปซะแล้วด้วย
ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่อยู่กับคริส ชานยอลแทบจะไม่ต้องทำอะไรเองเลยซักอย่าง.. แค่ปริปากพูดออกมานิดเดียว คริสก็แทบจะเสกขึ้นให้ได้ทันใจ มันก็มีที่บางทีจะแอบรำคาญไปบ้าง.. แต่พอเห็นรอยยิ้มและความตั้งใจ ก็เป็นต้องหุบปากแล้วนั่งเงียบไปทุกที
“หิวข้าวป้ะ”
“ไม่”
“วันนี้วันหยุดนะ.. พักหน่อยดิ่”
“ไม่เอา”
“นะ.. เล่นกับพี่หน่อย เดี๊ยวเล่นกีต้าร์ให้ฟังเอาป้ะ”
ยังไม่ทันจะตัดสินใจ มือของคนตัวสูงกว่าก็ยื่นมาฉกหนังสือเล่มหนาจากมือบางไปซ่อนไว้ด้านหลัง แล้วส่งยิ้มกวนประสาทมาให้ จนต้องจำยอมพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“ดีมาก เด็กดีแบบนี้แหละ.. เดี๊ยวคืนนี้พี่พาไปเลี้ยงพุลโกกิ”
คริสยิ้มอย่างพอใจแล้วหัวเราะคิกเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกีต้าร์โปร่งตัวโปรดที่วางพิงอยู่ตรงชั้นวางหนังสือในห้อง และเดินมานั่งแหมะอยู่ข้างๆคนที่นอนแผ่หงายอยู่บนเตียงนุ่ม
มือหนาทั้งสองข้างเริ่มทำหน้าที่อย่างชำนาญ เสียงกีต้าร์หวานๆค่อยๆบรรเลงไปเรื่อยๆจนคนที่นั่งฟังยังต้องเคลิ้มตาม.. ไหนจะเสียงนุ่มๆ (เพี้ยนๆ) นั่นอีก
“แม้ไม่ใช่คนโปรด อย่างคนอื่นเค้า.. แม้จะดูว่างเปล่า ในสายตาเธอ ไม่เคยทำให้คำว่าฉันรักเธอ.. ลดน้อยลงได้เลยซักวัน..”
“...”
“ขอเพียงเธอไม่ลืม.. ว่าใครอยู่ตรงนี้ ขอแค่เพียงสักคำ ว่าคิดถึงกัน.. แค่นั้นก็เกินพอ กับคนอย่างฉัน ฝันดียิ่งกว่าคืนไหน” ริมฝีปากที่แห้งผากขยับร้องเพลงโปรดที่ชอบเปิดฟังทุกวันออกมา ตาเรียวคมก็คอยมองไปที่ร่างบางที่นอนจ้องหน้าของเค้าอยู่บนเตียงด้วยแววตาที่ไม่สามารถอ่านออกได้..
โอ้ย..
ถ้าจะจ้องขนาดนี้..
ทำไมถึงทำหน้าโมเอะขนาดนั้น..
เขินจ้า \ (/////∇/////) /
“เสียงไม่ผ่าน.. แต่กีต้าร์ผ่าน ก็โอนะ” ชานยอลเอ่ยออกมา คริสหัวเราะออกมาเสียงดังแล้วยกกีต้าร์ตัวโปรดวางไว้ข้างๆ มือหนาเอื้อมมือมาหยิกแก้มนิ่มของคนที่นอนหงายอยู่บนเตียงจนคนโดนแกล้งร้องโอ้ยออกมา
“เจ็บ”
ชานยอลปัดมือของคนที่กำลังประทุษร้ายแก้มป่องๆของเค้า ให้ออกจากแก้มตัวเอง ปากคู่สวยยู่ออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนคนที่มองอยู่อย่างคริสถึงกับมือไม้สั่น หัวใจพองโตและเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ...
งือ..
(/////∇/////) ❤
“ก็.. ก็มาว่าพี่เสียงไม่ดีก่อนนี่นา ฮะ..”
“ยังไม่ได้พูดเลยนะ แค่บอกว่าเสียงไม่ผ่าน.. เสียงไม่ผ่านกับเสียงไม่ดีมันคนละความหมายเถอะ” ชานยอลบ่นแก้ตัวเสียงเบาก่อนจะยกหัวตัวเองไปพิงอยู่บนขายาวๆของคริส
ร่างสูงใหญ่จ้องหน้าคนหน้าบูดที่เดาอารมณ์ไม่เคยถูกเลยว่าเป็นแบบไหน เพราะไม่ว่าจะตื่นนอน จะนั่ง จะทำอะไร ใบหน้าก็ยังคงเป็นแบบนี้เสมอไม่เปลี่ยน.. แต่มันก็ดูน่ารักสำหรับเค้าเสมอแหละ
“มองอะไร” ตากลมโตตวัดหางตามายังคนที่นั่งจ้องเค้าเหมือนจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว คริสสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เขินเหมือนที่ทำบ่อยๆเวลาเขินอายอะไร
“เปล่าหรอก..”
“เอาเหอะ.. พี่ทำให้ผมไม่มีอะไรทำ ผมจะอ่านหนังสือพี่ก็เอาหนังสือไปซ่อน.. จะกลับมาอ่านต่อก็ไม่มีอารมณ์แล้ว” เสียงทุ้มจากปากสวย บ่นออกมาเสียงงุ้งงิ้งจนคนโดนบ่นยิ้มเบาๆ
“ไปกินพุลโกกิร้านข้างมหาลัยกันไหม เดี๊ยวพี่เลี้ยง”
คริสพูดเสนออกมา คนตัวเล็กกว่า (นิดเดียว) ทำท่าครุ่นคิดนิดๆก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักเชิงบอกว่าตกลง “ไปแต่งตัวใหม่ก่อน รอแป๊ปนึง”
“อืม.. อย่านานละ เดี๊ยวมันจะดึก”
“อืม”
“จุ๊บๆ”
“พี่คริส.. อยากตายป้ะวะ”
.................
ติ๊ด ติ๊ด
“อ้ะๆ.. พี่คริสสุดที่รักของนายส่งข้อความมาหรอ ไหนดูหน่อย”
บยอนแบคฮยอน เพื่อนตัวเล็กของชานยอล ชะโงกหัวเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงข้อความเข้า ก่อนจะฉกโทรศัพท์เครื่องเล็กในมือไปกดอ่านเมื่อรู้ว่าเป็นใครที่ส่งมาให้เพื่อน
“อ้ายยย.. ตั้งใจเรียนนะชานยอล โหย.. แกไม่คิดจะเขินบ้างหรอวะ ที่มีผู้ชายหล่อๆปานเทพบุตรอย่างพี่คริสมาคอยดูแลแกตลอดเวลาขนาดนี้อ่ะ”
เสียงแหลมๆพูดออกมาแล้วเบะปากใส่เพื่อนรักตัวสูง ก่อนจะยื่นโทรศัพท์คืนเมื่อเห็นว่าปาร์คชานยอลกำลังตั้งท่าจะประทุษร้ายเค้าโดยการเตรียมหยิบหนังเล่มหนาหลายเล่มยกขึ้นเหนือหัวเตรียมจะปล่อยลงบนหัวของเขา
“หุบปากไว้บ้างก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้หรอกแบคฮยอน พูดมากๆไม่เมื่อยปากหรือไง” ร่างสูงโปร่งกัดเพื่อนสนิทตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆแล้วหันไปสนใจอาจารย์ที่นั่งบ่นนู่นบ่นนี่อยู่หน้าห้อง
“ชิ.. ใครจะไปเหมือนแกล่ะ เอาแต่เงียบบบ.. คนดีๆ หล่อๆแบบนี้.. สมัยนี้มันหายากนะรู้เปล่า โดนงาบไปก่อนจะรู้ใจตัวเองเดี๊ยวจะเสียใจเนาะเซฮุนเนาะ.. โอ้ย เเกตบหัวฉันทำไมไอปาร์คชานยอล ไอบ้า !!!”
แบคฮยอนเอามือกุมหัวของตัวเอง ก่อนจะสบถด่าเพื่อนเสียงดังอย่างลืมตัว ทำให้อาจารย์ที่พูดอยู่หน้าห้องถึงกับตวัดค้อนมาให้อย่างจัง
“เอ่อ.. ขอโทษครับอาจารย์.. ฝากไว้ก่อนนะชานยอล” หันไปขอโทษขอโพยอาจารย์ยกใหญ่ แต่ประโยคสุดท้ายหันมาค้อนให้เพื่อนตัวสูงที่นั่งทำหน้าเฉยอย่างไม่รู้สึกอะไร
“ที่ฉันตบหัวแก ก็เพื่อไล่ความคิดปัญญาอ่อนๆให้ออกไปให้หมด.. คนอุตส่าห์หวังดีนะแบคฮยอน”
“หุบปากไปเลยปาร์คชานยอล !”
“นี่พวกนายน่ะ.. แบคฮยอน เกรงใจบ้างสิ ทั้งห้องมีแค่เสียงนายคนเดียวเลยนะ”
โอเซฮุนเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งเงียบอยู่นาน พูดปรามขึ้นเพราะกลัวจะมีศึกมวยไทยเกิดขึ้นกลางห้องซึ่งนำด้วยบยอน แบคฮยอนตัวเตี้ยคนนี้นี่แหละ
“ฮึ่ย.. เซฮุน นายควรจะอยู่ข้างฉันนะ.. โอ้ยขัดใจ !”
.................
ร่างสูงโปร่งของชานยอลเดินหลีกเพื่อนรักสองคนมาด้านหลังมหาลัยเมื่อได้เวลาเลิกเพราะต้องมารอพี่ชายเจ้าของบ้านตัวป่วนที่ขอร้องให้รอทุกวันถ้าไม่ได้ไปไหนกับใคร
ใบหน้าสวยหวานหันซ้ายหันขวา เพื่อมองหาคนที่ตัวเองรอแต่ก็ไม่เจอซักที พลันสายตาเหลือบไปเห็นร่างสูงชะลูดที่คุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างดีในชุดนักศึกษา ที่กำลังยืนคุยกับหญิงสาวตัวสูงหน้าตาดีอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ด้วยอาการอยากรู้อยากเห็นที่มีอยู่ในตัวของทุกคน ชานยอลค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ๆอย่างค่อยๆ เพราะกลัวทั้งสองคนจะรู้ตัวว่ามีใครมาแอบฟังอยู่
“คริส.. ขอร้องละ”
“ฉัน.. ฉันขอโทษ”
“ฉันรักนาย.. ฉันรักนายมาตั้งห้าปี นายไม่เคยเห็นค่าความรักของฉันที่มีต่อนายเลยหรอ”
“เจสสิก้า.. ฉันขอโทษ”
“ไม่ต้องมาขอโทษ ! มีคนมารักฉัน ชอบฉันตั้งร้อยตั้งพันคน.. แต่นายรู้อะไรไหม ? ฉันรอแต่นาย ฉันรักแต่นาย ฉันเคยหวังว่านายก็ชอบฉัน.. แต่ไม่ ไม่เลย.. คริส นายเคยรักใครบ้างไหม !”
“มันก็มี..”
“เหอะ.. คนๆนั้นคงโชคดีมากสินะ”
“นี่เจสสิก้า.. ฉันว่า.. เราเป็นเพื่อนกันน่ะ มันจะดีกว่านะ.. เราเป็นเพื่อนกันมานาน ไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใจอะไรกันเลย.. ถ้าเราคบกัน มันถึงเวลานั้น ถ้าเรามองหน้ากันไม่ติด.. แล้วความเป็นเพื่อนที่ผ่านมาล่ะ”
“ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแหละคริส”
“...”
“นายจำอะไรไว้เลยนะ ฉันจะต้องทำให้นายมองฉัน ฉันจะทำให้นายรักฉันให้ได้ ไม่ว่าด้วยวิธีอะไรก็ตาม !!!!!”
“เจสสิก้า.. ดะเดี๊ยว เฮ้”
คริสพยายามจะฉุดแขนของหญิงสาวไว้ แต่ก็ถูกสะบัดจนเซ เลยได้แต่ยืนทำหน้าหงอยอยู่กับที่ อยากจะเดินเตะเสาร์แบบในพระเอกละครก็กลัวจะเจ็บ เลยได้แต่เดินคอตกกลับไป
“อะ.. อ่าว ชาน.. ชานยอล มาทำอะไรตรงนี้ ;w;” เมื่อเดินมาหลังเสาร์ไฟฟ้าใหญ่เบอเร่อที่อยู่ไม่ห่างจากจุดเกิดเหตุ (?) ร่างสูงก็พบคนนิสัยไม่ดีที่แอบฟังชาวบ้านคุยกันกำลังยืนทำหน้าบื้อหลบหน้าหลบตาเค้าอยู่คนเดียว
โอ้ยย.. อยากจะร้องห้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ;wwww;
“ไม่รู้สิ.. ผมก็เดินมารอพีอย่างที่รอทุกวัน แล้วก็เห็นยืนคุยกัน.. เลยมา... แอบฟัง” ร่างโปร่งตอบหน้าตาย แต่คนตัวสูงกว่าทำหน้าเหมือนแมวที่บ้านเป็นลูคิเมียอะไรเยี่ยงนั้น
“เอ่อ..”
“ความรักนี่ก็แปลก.. ทำให้คนๆนึงยอมดูร้ายในสายตาคนอื่น เพื่อที่อยากจะครอบครองคนที่เค้าไม่เห็นค่า... แค่คนเดียว”
ชานยอลพูดออกมาแล้วมองไปที่ใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า คริสกรอกตาไปมาก่อนจะพยักหน้าหงึกหงักอย่างหนักใจ เค้ากับเจสสิก้า จองก็เป็นเพื่อนกันมานาน... นานพอที่จะทำให้ความรู้สึกแปรเปลี่ยนไปเป็นแบบอื่นไม่ได้อีกแล้ว มันก็มีที่พอจะรู้ว่าเจ้าหล่อนคิดกับตัวเองยังไง.. เเต่เค้ายังเชื่อในมิตรภาพของคำว่าเพื่อนมากกว่า
แล้วที่สำคัญ..
.... คนที่เขารักไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้ซักหน่อย
“แต่มันก็ดีกว่าพี่ใจอ่อนปวกเปียกจนให้ความหวังเค้าละนะ.. คนอย่างพี่ยิ่งชอบใจดีกับชาวบ้านเค้าอยู่ หึ..”
ชานยอลพูดออกมาแล้วยิ้มเล็กๆ.. ยิ้มเล็กๆยิ้มเดียวที่ทำให้คนอย่างคริสหัวใจพองโตจนแทบจะลอยขึ้นไปตีกับนกที่กำลังบินอยู่บนฟ้าแล้ว O<-<
ยิ้มให้พี่เห็นบ่อยๆสิจ๊ะยอลลี่ของพี่....
“เอาเถอะ.. ช่างมันเถอะ แต่ว่า..”
“แต่ว่าอะไร ?”
“ยิ้ม... ยิ้มบ่อยๆได้ไหม” ประโยคที่เหมือนจะดูเป็นคำขอร้องจากปากร่างสูง ชานยอลมองหน้าพี่ชายติ๊งต๊องตรงหน้าอย่างงงงวย ก่อนจะเดินผ่านคนที่ยืนทำหน้ามึนอยู่
“กลับบ้านกัน.. หิวข้าว” ร่างโปร่งหันหน้ามาเร่งคนที่ยืนบื้ออยู่ ก่อนจะเผยรอยยิ้มน่ารักออกมานิดนึง... ย้ำว่านิดนึงจริงๆนะ
คริสหัวเราะออกมาแก้เขิน.. รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นไข้ ปวดหัว หน้ามืด ตาลาย วิงเวียนศรีษะ คล้ายจะเป็นลมเหลือเกิน อยากจะกินพาราซักเม็ดสองเม็ด แค่รอยยิ้มนิดเดียว.. เน้นอีกทีว่านิดเดียว ทำไมถึงเป็นเอามากขนาดนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน...
คนหล่ออยากระเบิดตัวเอง..
“อะ.. อืม วัน.. วันนี้อยากกินอะไร หืม ?”
ปาร์คชานยอล... นายรู้ไหม นายมีอิทธิพลกับหัวใจพี่ไปหมดซะทุกอย่าง รู้ตัวบ้างหรือเปล่า...
-----------------------
มีแต่คนบอกว่าชอบพี่คริสแนวนี้ ~
ขอบคุณมากๆจากใจจริง ที่ชอบกันนะครับ ;w; <3
หวังว่าจะชอบกันนะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ :D
ป.ล. วันนี้พี่คริสหล่อลาโลกมากค่ะ
ความคิดเห็น