คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : os - พี่นุ่มนิ่ม
Title :: พี่นุ่มนิ่ม
couple :: krisyeol
Note :: แต่งแบบรีบสุดๆ สั้นสุดไรสุด กรี๊ดดด
แฮปปี้เบิร์ทเดย์ย้อนหลังปาร์ค ชานยอล1วัน และแฮปปี้เบิร์เดย์พี่คริสย้อนหลังหลายวันมากๆ จากสตรีวิปริตผู้รักชานยอลหมดใจ<3
.................................
"ผมคิดถึงพี่นุ่มนิ่มอ่ะครับ"
"..."
"ไม่ได้เจอตั้ง2ชั่วโมง คิดถึงพี่นุ่มนิ่มจังครับ"
"..."
"คิดถึ๊งงงงงงง คิดถึงครับ ไม่ได้เจอหน้าพี่นุ่มนิ่มก่อนไปโรงเรียนแล้วเหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปก็ไม่รู้ มันกินข้าวไม่ลง เรียนไม่รู้เรื่อง"
..........
"นายก็เลยมาปลุกฉันตั้งแต่หกโมงเช้าเนี่ยนะ!!"
ปาร์ค ชานยอลอยากจะกรีดร้องให้เสลดกระจาย
อย่าพึ่งอ้วก อยากทำจริงๆ
ร่าง บางเหลือบมองเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนทำหน้าง่วงอยู่ตรงหน้า ตากลมเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะหันมาส่งค้อนใส่เด็กหนุ่มที่สวมชุดมัธยมปลายปีสามของโรงเรียนมัธยมชื่อดัง บ่งบอกว่ากูกำลังหงุดหงิดมากๆ
"แล้วมันใช่เรื่องไหมเนี่ย นี่มันกี่โมงรู้ไหมหา!"
พูดพร้อมกับกรอกตาไปมามาด้วยความเหนื่อยหน่ายจิต เค้าจะไม่อะไรเลยถ้าเค้าไม่ได้นอนแค่ชั่วโมงกว่าๆ เนื่องจากต้องทนนั่งหลังขดหลังแข็งต่อโมเดลส่งอาจารย์ลีจนถึงตีสาม ถึงแม้ว่าไอบ้านี่เองจะมาคอยช่วย(และกวนประสาท)อยู่จนเสร็จก็เถอะนะ แต่มันใช่เรื่องไหมครับพี่น้อง! เค้ามีเรียนและส่งโมเดลตอนบ่ายสอง กะจะตื่นซักบ่าย นอนเก็บแรงเยอะๆ ค่อยอาบน้ำกินข้าวแล้วออกไปเรียน
แต่ฝันเค้าก็ต้องสลายเพราะไอ...
“ก็ผมคิดถึงพี่นุ่มนิ่มนี่ครับ” ไอเด็กยักษ์มันพูดพร้อมทำหน้าหมา(ยักษ์)หงอย ดูยังไงมันก็น่าขำมากกว่าสงสารอ่ะนะ ก็ลองนึกภาพดู เด็กผู้ชายร่างยักษ์ สูงเฉียดสองเมตร ยืนทำหน้าตาน่าสงสารนี่คิดว่าว่าน่ารักมากสิ “จริงๆแล้ววันนี้ผมมีสอบเก็บคะแนนอ่ะครับ รู้สึกเพลียๆมากเพราะนอนน้อย แล้วก็ไม่ค่อยมั่นใจตัวเองเท่าไหร่เลยอ่ะ... เลยอยากจะมาขอกำลังใจจากพี่นุ่มนิ่มอ่ะครับ”
“เอ่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า แม่นายก็มีนะ ไปขอกำลังใจจากท่านไม่ดีกว่าหรือไง”
ถอนหายใจดังฟึดฟัดใส่ให้รู้ว่ากำลังเซ็งจิตแบบสุดๆ เค้ารู้จักเด็กบ้านี่ครั้งแรกเมื่อสามปีก่อน เค้าย้ายมาอยู่ที่โซลเพราะสอบติดมหาลัยได้ที่นี่ โชคดีที่มีเพื่อนบ้านฝั่งตรงข้ามเป็นคุณป้าหลี่หยางผู้ใจดีชอบช่วยเหลือเค้าทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องจะเล็กหรือใหญ่ ถ้าหากไม่เกินความสามารถก็จะช่วยเหลือเค้าอยู่เสมอ
จู่ๆวันนึงโทรทัศน์ที่บ้านดันเสีย บ่นๆกับคุณป้าแกไปไม่กี่คำ วันต่อมาก็มีเด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่ใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลายเดินเข้ามาพร้อมกับกระเป๋าใส่อุปกรณ์ที่พาดอยู่บนบ่า นี่น่าจะชื่ออี้ฟานลูกคุณป้าหลี่หยางที่ท่านเคยเล่าให้เค้าฟังบ่อยๆ เด็กหนุ่มมองหน้าเค้าแว้บนึงก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องนอนเพื่อไปซ่อมโทรทัศน์ตัวปัญหาของเค้าทันที
ผ่านไปซักพัก เด็กหนุ่มคนเดิมก็เดินออกมาด้วยใบหน้าแบบเดิน ท่าเดินแบบเดิม ท่าถิอกระเป๋าแบบเดิมเหมือนตอนที่เข้ามาตอนแรก เราจ้องหน้ากันอยู่พักใหญ่ๆ ก่อนเด็กนั่นจะเดินเข้ามาใกล้ ก้มหน้าลงจนปลายจมูกโด่งชิดแก้ม เสียงสูดหายใจดังขึ้นเบาๆก่อนคนตัวใหญ่จะผละออกไปและจ้องหน้าเค้านิ่งๆเหมือนเดิม
‘หอมนี้คือค่ามัดจำนะครับ เดี๊ยววันอื่นจะมาเก็บอีก... ขอจีบหน่อยนะครับพี่นุ่มนิ่ม’
เป็นการขอจีบที่เด็ดมาก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอแบบนี้... LOL
หลังจากวันนั้นมาไอเด็กนั่นก็ตามติดเค้ายิ่งกว่าเหา ชนิดว่าว่างเมื่อไหร่เค้าก็จะเห็นหน้ามันทุกครั้ง(ถึงแม้ว่าว่าวันไหนจะไม่ว่าง มันก็จะพยายามทำตัวเองให้ว่างและมาหาเค้าทุกที) เด็กนี่เป็นผู้ชายที่ค่อนข้างจะฮอตอยู่พอสมควร หน้าตาดี ที่จัดว่าดีมากๆจนนน่าอิจฉา เรียนก็ดี กีฬาก็เด่น เป็นกัปตันทีมบาสของโรงเรียนเลยล่ะ เป็นผู้ชายที่ชนิดเกือบจะเพอร์เฟคท์สุดๆ ถ้าไม่ติดที่ว่ามันออกจะซื่อบื้อ ความรู้สึกช้า กวนส้นเท้า(แบบไม่ได้ตั้งใจ)ไปหน่อยก็เถอะนะ
มันชอบเรียกผมว่า ‘พี่นุ่มนิ่ม’ พอถามว่าทำไม มันดันตอบว่าไม่รู้ มันเหมาะกับพี่ดี แล้วก็จบประโยคด้วยการระดมฟัดแก้มฟัดปากของเค้าจนแดงไปหมด มันเลยเป็นคำถามที่เค้าไม่กล้าถามอีกเลย
แต่จริงๆเล่นตัวไปงั้นแหละ แถมวันนี้น้องมันอุตส่าห์มาอ้อนขอ ทำตาแป๋วเหมือนน้องหมาตัวน้อย(?)ขนาดนี้ ถือซะว่าเป็นค่าตอบแทนที่เมื่อคืนมาอยู่ช่วยต่อโมเดลจนแทบไม่ได้หลับไม่ได้นอน ทั้งๆที่วันนี้ตัวเองก็มีสอบแท้ๆ เค้าเองก็ไม่ใช่คนใจร้ายใจดำซะด้วยสิ
มือบางวางแหมะบนหัวของเด็กหนุ่มร่างใหญ่น่าหล่อ ตบเบาๆสองสามที พร้อมกับลูบหัวเด็กหนุ่มเบาๆ ก่อนที่ปากอิ่มจะเริ่มขยับ “อืม... ฉันขอให้นะ...”
“พี่ผมขอกำลังใจจากพี่นุ่มนิ่ม ก็เพราะผมรักพี่นี่ครับ” ทั้งๆที่ผมยังพูดไม่ทันจบ เด็กนี่ก็โพร่งตัดขึ้นมา ก่อนที่ใบหน้าคมจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ มือหนากอบกุมใบหน้ากลมน่ารักเข้ามาใกล้ ก่อนจะประทับริมฝีปากบางลงบนกลีบปากแดงฉ่ำน้ำอย่างนุ่มนวล แขนแกร่งที่ว่างอยู่ดึงรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด พลางบดเบียดกลีบปากหวานอย่างอ่อนโยนอ่อนนุ่มเหมือนมีช็อกโกแลตรสดีที่กำลังละลายในปาก ถึงแม้ใบหน้าหล่อเหลาจะค่อยๆผละออกมาแต่ก็ยังไม่วายคลอเคลรยจมูกโด่งวนไปมาแถวๆแก้มนิ่มที่ขึ้นสีชมพูอ่อนๆ ดูน่ารักน่าหยิกจนคนอายุน้อยกว่าต้องกดจมูดลงบนแก้มนิ่มเหมือนเนื้อตุ๊กตาอีกด้วยความหมั่นไส้สุดๆ พี่นุ่มนิ่มของเขาน่ารักสุดๆ... แอร๊ยยยยยยยยยย
“จริงๆผมก็รักแม่ของผมนะครับ แต่ถ้าเป็นพี่ชานยอลแม่ของผมยอมแน่ๆ”
“อะ... ไอเด็กบ้า”
“แล้วเมื่อไหร่พี่จะยอมมาเป็นสะใภ้ให้แม่ผมซักทีล่ะครับแม่ผมรอนานแล้วนะ”
“ไปเรียนเลยไป!”
จริงๆก็อยากจะตอบอ่ะนะว่าเป็นมาตั้งนานแล้ว
ก็นะ จีบมาตั้งสามปี ให้จูบให้กอดมาตั้งสามปีแล้วอ่ะ
ก็บอกแล้ว ไอหมอนี่มันซื่อบื้อ
“ผมรักพี่นะครับ”
“ฉันก็รักนายเหมือนกันแหละ”
พูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะช้อนตามองหน้าไอเด็กหน้ามึนที่กำลังทำหน้าเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง ถ้าหมอนี่นี่หางมีหู หูข้างนึงของหมอนี่คงตั้ง หางของมันก็คงสั่นดิกๆแน่นอน
“อะไรนะครับ!?”
“ไม่บอก ไปสอบก่อนก่อนเถอะแล้วฉันถึงจะบอก ไอซื่อบื้อ!”
“พี่สัญญานะ เมื่อกี้ผมได้ยินนะแต่แค่ไม่ชัด ผมกลับมาพี่ต้องบอกผมนะ รักพี่จัง” พูดเสร็จ เตรียมท่าจะวิ่งออกไปแต่ก็มิวายหันมาหอมแก้มเค้าไปอีกหนึ่งฟอด
จริงๆเลยไอเด็กบ้านี่!!
#ฟิคเรื่องนี้ต้องการอะไร
ความคิดเห็น