คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Nuna ' SARANGHAE ' : 0
"นายเป็นใคร?"
นั่นคือประโยคแรกหลังจากตื่นนอนที่หลุดออกมาจากปากของปาร์คชานยอล ขาเรียวยาวที่กำลังก้าวลงมาจากบันไดหยุดชะงัก ตากลมโตหรี่มองเด็กหนุ่มผิวเข้ม ซึ่งเค้ามั่นใจว่าไม่เคยเห็นหน้าหรือไปรู้จักมักจี่กำลังนั่งยิ้มแป้นแล้นทำหน้าระรื่นอยู่บนโซฟาสีครีมของเค้า จอทีวีใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านหน้าก็ถูกเปิดช่องการ์ตูนค้างไว้ ข้างตัวของเด็กหนุ่มตรงหน้ามีกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบและกระเป๋าเป้อีกหนึ่งใบวางซ้อนทับกันอยู่ ก่อนจะต้องมึนงงนั่งกว่าเดิมเมื่อซองจดหมายสีขาวสะอาดถูกยื่นส่งมาให้ มองดูแล้วคงจะเขียนถึงเค้าแน่นอน
มือขาวรับซองจดหมายนั้นมาอย่างงงๆเนื่องจากเมื่อคืนเค้าไปฉลองเรียนจบกับเพื่อนพึ่งกลับมาถึงบ้านนอนไปได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง จะตื่นมากินน้ำก็ต้องตกใจเมื่อเจอเด็กที่ไหนก็ไม่รู้มานั่งอยู่ในบ้าน ถามว่าเคยรู้จักไหม... ไม่อ่ะ แล้วเมื่อตอนกลับมาเค้าก็มั่นใจนะว่าปิดประตูล็อคเรียบร้อยแล้วน่ะ... แล้วได้เด็กนี้เข้ามายังไง หรือว่าเค้าจะเมาจนลืมปิดประตูบ้านนะ...
ตากลมเหลือบมองเด็กหนุ่มแปลกหน้าที่กำลังลุกขึ้นเดินสำรวจบ้านของเค้าอย่างไม่ละสายตาไปไหน ร่างโปร่งนั้นตัวสูงพอๆกับเค้า ดูจะเตี้ยกว่าแค่ไม่กี่เซน ผิวออกคล้ำๆ รูปร่างดี ใบหน้าดูหล่อคมตามแบบหนุ่มเอเชีย(ถ้าไม่ติดรอยยิ้มแป้นแล้นดูเด็กน้อยของหมอนั่นน่ะนะ) มองรวมๆแล้วก็อยากจะปฏิเสธเลยล่ะว่าไอเด็กแปลกหน้าคนนี้ดูดีแบบสุดๆ แหมจะอยู่ในชุดธรรมดาๆอย่างกางเกงยีนและเสื้อยืดคอกลม
แต่ตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่เค้าจะมานั่งวิจารย์หน้าตาเสื้อผ้าหรือส่วนประกอบของเด็กนี่ซะหน่อย ตอนนี้เค้าควรจะได้รับรู้ว่าหมอนี่มันคือใคร มาจากไหน เป็นลูกเต้าเหล่าใคร ชื่ออะไร เข้ามาในบ้านของเค้าได้อย่างไร แล้วมาทำไมต่างหาก?
ตากลมไล่อ่านข้อความในกระดาษ ตากลมโตเบิกกว้างนิดหน่อยก่อนจะพรูลมหายใจออกมาดังๆ ครางอื้ออึงในลำคอเบาๆแล้วตบหน้าผากขาวๆตัวเองดังป้าบจนมันขึ้นเป็นรอยแดง เมื่อไล่อ่านข้อความที่ถูกบรรจงเขียนด้วยปากกาสีดำสนิทบนกระดาษสีขาว และเค้าก็จำได้ดีว่ามันเป็นรายมือของใคร… ให้ตายเถอะ อยากจะฟาดกระบาลตัวเองจริงๆเลยให้ตาย!
เมื่อสองสามเดือนก่อนคุณแม่ของเค้าโทรมาบอกว่าลูกชายของคุณน้าคิมมินยอง เพื่อนสนิทตั้งแต่เล็กๆของคุณแม่จะเรียนจบมัธยมปลาย และต้องการหาที่เรียนมหาลัยดีๆในโซลซักที่ และเด็กนี่ก็สอบติดได้เพราะความที่ฉลาดอยู่แล้ว(ตามที่แม่ของเค้าบรรยายมาน่ะนะ) แต่ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหน ต้องการให้มีคนดูแลอีกต่างหาก คุณแม่คนสวยผู้ใจดีเลยอาสาโทรมาออดอ้อนเค้าขอให้เค้าเอาเด็กคนนี้มาอยู่ด้วย แล้วเค้าเองก็ยังตกปากรับคำไปอย่างง่ายดายว่าจะดูแลเด็กคนนี้ให้…
ให้ตายสิ!!
ตอนนั้นเค้าต้องคอยแก้งานทั้งวันทั้งคืนเพื่อส่งอาจารย์จนไม่ได้หลับไม่ได้นอน ง่วงก็ง่วง งานก็ยังไม่เสร็จ คุณแม่สุดที่รักก็โทรมาตื้ออยู่นั้น เค้าจะทำไงได้นอกจากตกปากรับคำไปแบบลวกๆเพื่อตัดรำคาญ... แต่พอหลังจากวันนั้นมาก็ลืมเรื่องนี้ไปเลยซะสนิท
จนกระทั้งวันนี้!!
ถึงเค้าจะเรียนจบแล้ว มีงานทำแล้วก็ตาม แต่เค้าไม่เคยจะต้องมานั่งดูแลใคร ยิ่งกับเด็กแล้ว (ถึงเด็กนี่จะเข้ามหาลัยแล้วก็ตามเถอะ) เค้าอยู่คนเดียวมาตั้งแต่มัธยมปลาย ไม่เคยต้องดูแลใครและให้ใครมาดูแล! ไอเด็กนี่ก็ออกจะสูง รูปร่างก็ดูออกจะล่ำๆถึกๆด้วยซ้ำ จะดูแลตัวเองไม่ได้หรือยังไงกัน!? ห่วงลูกกันมากไปหรือเปล่า ถ้าไม่ยอมปล่อยให้ลูกออกมาเผชิญหน้าโลกกว้างด้วยตัวคนเดียวบ้างแล้วเมื่อไหร่จะดูแลตัวเองได้ บลาๆๆๆๆๆๆ ฯลฯ
ปาร์คชานยอลล้มตัวลงนั่งบนโซฟาก่อนจะกุมขมับ… เหลือบตาหันไปมองไอเด็กตัวดำนั่งยิ้มซื่อๆให้เค้าก็ได้แตาถอนหายใจออกมาอย่างปลงตก
ยังไงๆก็มาอยู่ด้วยกันแล้ว เค้าจะ(พยายาม)ทำใจในเรื่องนี้(ให้ได้) เพราะยังไงเค้าก็ตกปากรับคำสัญญากับคุณแม่ไปแล้วว่าจะดูแลให้(ถึงจะตกลงแบบมึนๆก็เถอะ แต่ถึงเค้าจะปฏิเสธยังไงแม่ก็บังคับจนได้อยู่ดี ผลคือเท่ากันปฏิเสธไปยังไงผลก็คือเหมือนเดิม = =)
แต่ขออย่างเดียวแค่เด็กนั่นไม่ยุ่งวุ่นวายกับเค้ามากจนเกินไปแค่นั้นก็พอ!
"ชื่ออะไร" ถามด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ทำให้เด็กหนุ่มละสายตาจากการ์ตูนตรงหน้าพร้อมหันมายิ้มหวานอย่างที่ชอบทำเป็นประจำให้คนหน้าหวานที่ทำหน้าหงิกงอบอกบุญไม่รับ…
ถึงจะทำหน้าทำตาแบบนั้น แต่ก็น่ารักจัง…
เหมือนผู้หญิงเลย…
"จงอินครับ"
"โอเค จงอิน นายจะต้องอยู่ที่นี่… ถึงแม้ฉันไม่อยากจะให้อยู่เท่าไหร่" ปาร์คชานยอลกรอกตาไปมาพร้อมกับเบ้ปาก คิมจงอินยิ้มขำกับประโยคสุดท้ายที่คนโตกว่าเอ่ยเสียงแผ่วเบาราวกับพูดกับตัวเอง "ฉันชื่อปาร์คชานยอล จริงๆนายก็คงจะรู้อยู่แล้วล่ะ"
“ครับ”
"ฉันไม่ชอบความสกปรก จะทำอะไรก็ระวัง ถ้าทำอะไรหกเลอะเทอะหรือบ้านฉันเปื้อนก็ทำความสะอาดให้เรียบร้อย ถ้าฉันเห็นนายนิ่งเฉยไม่สนใจ ฉันจะลงโทษ…" น่าจะลงโทษได้นะ เพราะตอนนี้เค้าก็น่าจะถือสิทธิเป็นผู้ปกครองของจงอิน ใช่ไหม…
คิมจงออนพยักหน้ารับ เห็นดังนั้นชานยอลจึงพูดต่อ "ห้ามทำฉันให้ปวดหัวเด็ดขาด ทุกอย่าง มีเรื่องชกต่อยกับคนนั้นคนนี้ หรือเรื่องนั้นเรื่องนี้ก็ห้าม มันจะทำให้ฉันปวดหัวมากๆแน่ๆถ้าหากนายทำแบบนั้น และฉันก็จะไล่นายออกไปอยู่ที่อื่น"
"ครับ"
"ทุกๆวันฉันจะเลิกงานประมาณหกโมงเย็น ถึงบ้านก็น่าจะเกือบๆทุ่ม หรือบางทีก็อาจจะมากกว่านั้น ต้องรอกินข้าวพร้อมกัน เดี๊ยวจะมาทำให้กิน… ห้ามเถลไถล โอเคไหม ไปไหนก็ต้องโทรบอก ถ้าฉันกลับมาแล้วไม่เจอนาย บวกกับนายไม่ยอมโทรมาบอกฉันก่อน ฉันจะลงโทษ"
"ครับ"
"แล้วนี่… มีโทรศัพท์หรือเปล่า?"
"มีครับ"
"โอเค เดี๊ยวเอาเบอร์นายมาให้ฉันด้วย"
เงียบกันไปซักพัก ก่อนจะที่ร่างโปร่งจะพูดต่อ "ฉันอายุ 24 น่าจะโตกว่านายหลายปีอยู่นะ เพราะฉะนั้นนายต้องเรียกฉันอย่างที่ควรจะเรียก ห้ามเรียกชื่อฉันห้วนๆ ฉันไม่ชอบเด็กที่ปีนเกลียว ไม่มีมารยาท ไม่รู้จักกาละเทศะ โอเคไหม?"
"ครับ"
"พูดอย่างอื่นนอกจากครับไม่เป็นหรือไง"
“...............”
“...............”
"ครับ ชานยอล… นูนา"
"อืม…"
คนหน้าหวานพยักหน้าหงึกหงัก ไอเด็กคนนี้ก็ดูจะเลี้ยงง่ายอยู่หรอก… มั้ง ก็แค่ดูจะง่ายน่ะ เค้ายังไม่ได้สัมผัสของจริงว่าเป็นยังไงนี่นะ คงต้องรอกันอีกซักพักนั่นแหละ แต่ขออย่าให้ไอเด็กนี่ทำให้เค้าปวดหัวเป็นอันพอ...
แต่เดี๊ยว!!
เมื่อกี้ไอเด็กจงอินเรียกเค้าว่าอะไรนะ!?
"นายเรียกฉันว่าอะไรนะ…?"
"ชานยอลนูนา"
"ห้ะ อะไรนะ?"
"ชาน-ยอล-นู-นา" เอ่ยเน้นๆย้ำๆพร้อมกับยิ้มลอยหน้าลอยตา
หืม…
ไอเด็กนี่มันมีปัญหากับภาษาเกาหลีหรือเปล่า ได้ข่าวว่ามันก็คนเกาหลีนี่ = =!
นูนามันคือพี่สาวหนิ่… แต่เค้าเป็นผู้ชาย ไอหมอนี่มันก็สมควรที่จะเรียกเค้าว่าฮยองสิ ไม่ใช่นูนา! สับสนอะไรอยู่หรือเปล่า!
"นายสับสนอะไรกับภาษาเกาหลีหรือเปล่าจงอิน นายต้องเรียกฉันว่าฮยองสิ นูนาอะไร!"
"นูนา! นูนา! ชานยอลนูนา~"
"ฉันเป็นผู้ชายนะจงอิน!"
ทำหน้าฟึดฟัดใส่ไอเด็กตัวดำที่ทำลอยหน้าลอยตาพึมพำว่า ' ชานยอลนูนา ชานยอลนูนา ' ไม่ยอมหยุด พร้อมกับรอยยิ้มที่รู้สึกว่ามันกวนส้นเท้าแบบแปลกๆอย่างไรก็ไม่รู้… ไอเด็กนี่มันกำลังกวนประสาทเค้าอยู่ชัดๆ! ให้ตายสิ!
เค้าเกลียดที่สุดเวลาถูกคนอื่นมองว่าเค้าเป็นผู้หญิงหรือเรียกเค้าเป็นผู้หญิงน่ะ! ทั้งๆที่เค้าก็ออกจะสูงเกินมาตรฐานหนุ่มเอเชียขนาดนี้! เค้าเหมือนผู้หญิงตรงไหน!
"ชานยอลนูนา~"
"ค คิมจงอิน!
"อ่า นูนาครับ ผมหิวจังเลย~"
"อย่ามาตลกนะคิมจงอิน! ฉัน ไม่ เล่น! "
ปาร์คชานยอลแทบอยากจะกรีดร้อง ไม่เคยเจอใครที่กวนอวัยวะเบื้องล่างได้น่ามึนขนาดนี้มาก่อน แล้วมันยิ่งทำให้เลเวลความกวน__มากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัว… ไล่ไอเด็กนี่ออกไปตอนนี้มันจะทันไหม?
"ผมหิวข้าวอ่ะ ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เช้าเลย นูนาครับ… นูนา~"
“นายอย่ามากวนประสาทฉันนะคิมจงอิน!”
“ผมไม่ได้กวนนะครับชานยอลนูนา... ตอนนี้ผมหิวข้าวมากๆเลย ยังไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่ช้าวน่ะ หาข้าวให้ผมกินหน่อยนะ... นะ นะครับ... จะปล่อยให้ผมหิวอยู่แบบนี้น่ะหรอ... นูนา” พูดเสียงออดอ้อนก่อนจะจุดรอยยิ้มที่มองดูยังไงงง๊ยังไงมันก็ไม่ได้น่าเอ็นดูเลยแม้แต่นิดเดียว
ห ให้ตายสิ!
นี่เจอกันยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ!
ถ้าอยู่ด้วยกันมากกว่านี้เค้าาไม่ปวดประสาทตายเลยรึยังไงกัน!!
“นูนา ผมหิวข้าวอ่า~~~”
“หยุดเรียกฉันแบบนี้นะจงอิน!!!!!!!!!!!”
- TBC -
ความคิดเห็น