คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สวัสดี คุณเนื้อคู่ 1.
1
my love won't accept to change .
“ชานยอล.. ลงมาสิลูก มองหน้าหม่ามี๊กับป่าป๊าทำไมคะ”
เสียงแหลมเล็กของสาววัยกลางคน คุณนายปาร์คเอ่ยขึ้นกับลูกชายที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ในรถโฟล์กคันเล็ก
เด็กหนุ่มถอนหายใจฮึดฮัดก่อนจะกระโดดลงจากรถแล้วหันมาค้อนใส่หน้าพ่อกับแม่ของตัวเองที่ยืนยิ้มอยู่ ก่อนจะยู่ปากอ้อนออกมาอย่างน่ารักน่าหยิก
“หม่ามี๊อ่า..”
“อะไรคะลูก มานี่.. มาให้หม่ามี๊หอมหน่อย..” มือบางเอื้อมไปดึงตัวสูงชะลูดของลูกชายที่มีใบหน้าหวานฉ่ำราวกับเด็กผู้หญิง ก่อนจะใช้จมูกสวยกดลงไปที่แก้มนุ่มนิ่มของลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว “รอแป๊ปเดียว.. เดี๊ยวพี่เค้าก็มารับแล้ว”
“แหม.. มันไม่จำเป็นก็ได้นี่ฮะ.. ให้ผมไปอยู่กับพวกแพคฮยอน เซฮุนก็ได้นี่.. นี่มาอยู่กับใครไม่รู้ ผมไม่เห็นว่าจะเคยรู้จักเลย” ร่างสูงโปร่งตีหน้ามุ่ย มือบางลูบแก้มตัวเองป้อยๆ
“ก็แม่เป็นห่วงน้องยอลนี่นา.. เพื่อนลูกแต่ละคนก็ดูไม่ค่อยจะเต็มกันซักเท่าไหร่เลยนะ แล้วไหนจะค่ากิน ค่าที่พักอีก เปลืองแย่ ไปอยู่กับพี่เค้าแหละดีแล้ว.. พี่ก็อยู่มหาลัยเดียวกันแหละ”
“ทำไมหม่ามี๊พูดอย่างนั้นล่ะฮะ.. ให้ผมมาอยู่กับคนที่ผมไม่คุ้นเคยนี่น่ากลัวกว่าอยู่กับพวกเพื่อนของผมซะอีก ผมยังไม่รู้จักนิสัยเค้า หน้าตาเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ เรื่องเงินก็เดี๊ยวผมหางานพิเศษทำก็ได้ โหย.. ป่าป๊าก็ไม่ช่วยยอลพูดกับมี๊เลย”
“อ่าว.. ป๊าไม่เกี่ยว” คนเป็นพ่อมองหน้าลูกชายตัวเองอย่างตกใจก่อนจะหันไปยิ้มแหยๆกับภรรยาสุดรัก
ปาร์คชานยอลกรอกตาไปมาแล้วพองลมที่แก้มอย่างงอนๆ แต่มันดูน่ารักกับคนที่มองเห็นเสมอ
ปีนี้เค้าก็อายุครบ 20 ปีแล้ว.. ต้องเข้ามหา’ลัยแล้ว แต่ก็ดันมาสอบติดที่โซล แต่บ้านตัวเองดันอยู่ต่างจังหวัด เลยมีปัญหาเรื่องที่พักแบบนี้แหละ
ตอนแรกก็ตัดสินใจไว้แล้ว ว่าจะไปอยู่กับเพื่อนที่หอ แต่คุณแม่คนสวยดันหวงเค้าไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆที่อายุของเค้าก็เข้าเลขสองไปแล้ว บอกเป็นห่วงอย่างนั้น เป็นห่วงอย่างนี้ ส่งเค้ามาอยู่กับคนที่ไม่รู้จักไม่น่ากลัวกว่าอีกหรือไง ?
คิดแล้วก็โมโห.. คนหล่อเซ็ง !
“ทำไมยอลจะไม่รู้จัก.. พี่คริสคนที่ยอลเคยเล่นด้วยตอนเด็กๆไง ที่ตัวดำๆตาตี่ๆสูงๆ ยอลจำไม่ได้หรอลูก.. แต่ตอนนี้พี่เค้าหล่อมากเลยนะลูก ใช่ไหมจองซู” คุณแม่คนสวยพูดแล้วหันไปสะกิดแขนของสามี จองซูพยักหน้าหงึกหงักๆแล้วโชว์ยิ้มให้ลูกชาย
“ผมไม่เห็นจะจำได้ =O=”
ตัวดำๆ สูงๆ ตาตี่ๆ คนแบบนี้มันมีเป็นร้อยๆคนนะ !
“เฮ้อ.. เอาเถอะ เดี๊ยวรอซักพักพี่คริสเค้าก็มาแล้ว อ่า.. แม่ไปก่อนนะลูก.. รอคนเดียวได้ใช่ไหม แม่มีธุระด่วนจริงๆ” ใบหน้าสวยเอ่ยถามลูกชายคนเดียว ใบหน้าหวานของลูกชายพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะโดนดึงมาหอมแก้มอีกรอบ แล้วก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้ เพราะคุณแม่คนสวยแกล้งจี้ไปที่เอว
“คิกๆ.. ผมรักมี๊กับป๊านะฮะ” ร่างสูงโปร่งยิ้มยิงฟันจนเห็นครบทั้งสามสิบสองซี่ รอยยิ้มที่น่ารักที่ไม่ค่อยมีคนได้เห็นบ่อยนักหรอก.. เพราะวันทั้งวันเอาแต่ทำหน้าบูด จะเห็นได้ก็ตอนอยู่กับพ่อแม่นี่แหละ
“แม่ก็รักลูกจ่ะ.. ไปแล้วนะ”
มือบางโบกมือให้ลูกชายหยอยๆ ก่อนจะก้าวขึ้นรถโฟล์กสีครีมที่จอดอยู่ แล้วหลังจากนั้น.. รถโฟล์กคันเก่าก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ เหลือแต่เพียงร่างสูงโปร่งกับกระเป๋าเดินทางใบโต และเสียงรถที่ผ่านไปมาตรงหน้าปากซอยเเคบๆก็เท่านั้นเอง
“เมื่อไหร่จะมาวะเนี่ย.. แล้วหน้าตาเป็นยังไง จะเจอกันได้ป้ะวะ” บ่นกับตัวเองเบาๆ มือบางหยิบโทรศัพท์มือถือกดหารายชื่อของคนที่ตัวเองกำลังรออยู่ เพราะจำได้ว่าก่อนจะมาถึงคุณแม่เคยบอกเบอร์ไว้อยู่
มือบางหยิบโทรศัพท์มาแนบหู รอเพียงไม่นานคนปลายสายก็รับอย่างรวดเร็ว เสียงเข้มปนหอบจากคนปลายสายทำให้ร่างโปร่งขมวดคิ้วเข้าหากัน
“นาย.. เอิ่ม พี่ใช่พี่คริสป้ะเนี่ย”
(เอ่อ.. ชานยอลใช่ไหม ใช่ไหม.. กรี๊ดดดดดดดดดดดด รอพี่แป๊ปปปปป นึง.. อย่าไปไหนนะ รอแป๊ปนึง !)
“ดะ.. เดี๊ยว เดี๊ยวก่อน.. -0-;“
ร่างสูงโปร่งยืนงงกับคนปลายสายที่วางหูโทรศัพท์ไปแล้ว มือเรียวยกขึ้นมาเกาหัวแกรกๆเพราะตกใจเสียงกรี๊ดทุ้มๆที่ดูน่าสยดสยองแปลกๆยังไงก็ไม่รู้
“แปลกคน..”
พึมพำกับตัวเองเสียงเบา ตากลมมองซ้ายขวาหาม้านั่ง เพราะตอนนี้เริ่มเมื่อยขาขึ้นมาตงิด แต่ก็ต้องทนยืนไปอย่างเดิม เพราะไม่มีวี่แววว่าจะเห็นซักตัว
หมับ ~
“เฮ้ย !”
“จ๊ะเอ๋ !”
“ใครอ่ะ -0-“ ร่างสูงโปร่งเขยิบออกห่างผู้ชายร่างสูงใหญ่ที่เดินมาจับแขนเขาไว้ซะแน่น มือบางอีกข้างพยายามแกะมือหนาของอีกคนออกแต่ก็ทำไม่ได้
“พี่เอง จำไม่ได้หรอ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นมาหงอยๆ ชานยอลมองหน้าคนที่สูงกว่าแล้วขมวดคิ้ว นี่เค้าสูงมากแล้วนะ ไอนี่มันสูงกว่าอีก คนเอเชียหรือเปล่าเนี่ย ไหนจะตาคมๆ จมูกโด่งๆผิวขาวเนียนนั่นอีก เหมือนพวกแถวยุโนปยังไงอย่างนั้น ดูแล้วน่าจะไม่ใช่คนเอเชียเลยซักนิด
หล่อจนผู้ชายกันเองต้องหลบหน้า..
“พี่ไหนอ่ะ ไม่เคยมีพี่ ลูกคนเดียว -_-“
“ง่ะ -0-“
“จะบอกมั้ยว่าเป็นใคร”
“พี่คริสไง.. จำได้หรือยัง”
ร่างสูงกว่าพูดใส่หูแล้วทำหน้าหงอยๆ ชานยอลเบ้หน้าหมั่นไส้ มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะยื่นกระเป๋าใบโตให้ร่างสูงชะลูดตรงหน้า
.
“อะไรหรอ ในกระเป๋ามีอะไร”
คริสพูดแล้วเกาหัวแกรกๆ ชานยอลถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะดึงมือหนาเข้ามาหาตัว แล้วยัดด้ามจับไปไว้ในมือ ก่อนจะยักคิ้วให้
“อ๋อ.. จะให้พี่ถือกระเป๋าให้ โอ.. โอเค.. ไปกันเถอะ =_=”
“อือ.. นี่หม่ามี๊บอกว่าเราเคยรู้จักกัน ทำไมผมจำไม่ได้”
“ชานยอลจำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ รู้ไหมพี่จำนายได้แม่นเลย เรายังเคยอาบน้ำด้วยกันเลยนะ” คริสพูดแล้วยิ้มน่ารัก ชานยอลส่ายหน้าเอือมๆตากลมมองไปรอบๆแล้วก็แอบหันมามองหน้าหล่อๆของคนที่เดินแบกกระเป๋าอยู่ข้างๆอยู่เป็นระยะๆ
“เออนี่.. ต้องไปมอบตัววันมะรืนนี้ใช่มั้ย เอกสารอะไรครบหรือเปล่า” เสียงเข้มของร่างสูงเอ่ยขึ้น ชานยอลพยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบ ก่อนจะหันไปสำรวจสิ่งรอบๆตัวก่อน
คริสเดินนำไปที่หอพักเล็กๆที่ไม่เก่ามาก พร้อมกับแบกกระเป๋าใบโต ชานยอลมองไปรอบๆ ที่นี่ก็ไม่ได้ดูเลวร้ายนัก มีต้นไม้รอบๆ ดูร่มรื่น สงบดี
“โน่น มหาลัยอยู่นู่นน.. เห็นมั้ย มองออกไปนอกหน้าต่างดิ่ จะไปมองห้องน้ำทำไม.. เดินไปไม่เท่าไหร่ก็ถึง เดี๊ยวไปพร้อมกันก็ได้ตอนเช้า ไม่ต้องนั่งรถเสียเงิน ข้างล่างหอพักมีร้านอาหารอยู่สองร้าน พี่จะซื้อประจำเพราะหอพักนี้ทำอาหารเองไม่ได้ ร้านขายของชำก็อยู่เยื้องไปอีกหน่อย แต่อยากได้อะไรก็บอกพี่ก็ได้”
พอพากันเดินขึ้นมาถึงที่ห้อง คริสก็แบกกระเป๋าใบโตวางแหมะบนเตียงนอน ก่อนจะแนะอะไรนิดๆหน่อยๆให้ร่างโปร่งที่นั่งมองรอบห้องที่เต็มไปด้วยขยะ กองเสื้อผ้า และหนังสืออะไรอีกมากมายก่ายกองยากที่จะแยกออกได้
“จัดของเลย จัดเลย.. ขาดเหลืออะไรจะได้ไปหาซื้อ ห้องพี่อาจจะรกไปหน่อย แหะๆ.. ไม่ค่อยมีเวลาว่างจัดเลย อยู่ได้หรือเปล่า ( ._.)” คริสพูดแล้วยิ้มแห้ง
“อือ” มือบางเปิดกระเป๋าใบโตก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่ถูกพับมาอย่างเรียบร้อย ออกมาวางไว้ข้างนอก ก่อนจะควานหาไม้แขวนเสื้อ
คริสเดินมาหยิบของที่วางเกะกะอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าออก ตาคมเหลือบมองใบหน้าหวานที่ยิ่งโตก็ยิ่งดูน่ารักน่าถะนุถนอมขึ้นทุกวัน ตอนเด็กๆว่าน่ารักแล้ว ตอนโตก็น่ารักยิ่งกว่า.. น่ารักขึ้นทุกวันๆ.. จะมองกี่ครั้ง กี่ครั้งก็ใจสั้น..
“มองอะไร.. เก็บของไปดิ่ จะได้เอาเสื้อผ้าไปใส่”
“อ่อ.. เอ่อ อืมๆ”
มือหนาหยิบหนังสือที่วางไว้อยู่บนพื้น ก่อนจะยกขึ้นมากอดไว้ที่หน้าอกอย่างรวดเร็ว เพราะหน้าปกมันไม่ค่อยพึงประสงค์ซักเท่าไหร่ให้ใครเห็นซักเท่าไหร่
“ปลุกใจเสือป่า -_-“ เสียงนุ่มทุ้มของร่างบางเอ่ยขึ้น คริสยิ้มแหยๆไปให้ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนอยากจะมุดดินหนี เค้าน่าจะเก็บให้ดีกว่านี้ก่อนปาร์คชานยอลจะมานะนี่
ชานยอลกรอกตาไปมาอย่างเอือมระอา มือบางเปิดตู้เสื้อผ้าที่ว่างเปล่า เหลือแค่กางเกงชั้นในไม่กี่ตัวที่วางไว้อยู่ นี่คงไม่เคยซักผ้าเลยใช่มั้ยเนี่ย ?
หัวทุยส่ายหน้าไปมา ก่อนจะยัดเสื้อผ้าเข้าไปในตู้อย่างเรียบร้อย มือบางปัดกางเกงลิงของร่างสูงจนกระเด็นออกมาด้านนอก คริสเดินมาหยิบแล้วส่ายหัวเบาๆ
“พี่นี่ดูซกมกนะ.. เคยซักผ้าซักผ่อนบ้างป้ะเนี่ย” ชานยอลเอ่ยถามขึ้นมา จนคริสต้องยิ้มเขินออกมาอีกรอบ
“ก็แหม.. อาทิตย์ละครั้ง ก็พี่ไม่ค่อยมีเวลา ก็วันนี้จะเอาไปซักอยู่.. แต่นายมาก่อน พี่เลยไม่ได้ซักไง” คริสตอบอยางเขินๆ ถึงแม้ว่าคำตอบมันจะไม่ค่อยจริงซักเท่าไหร่เถอะ
“เดี๊ยวผมช่วยเก็บละกันวันนี้ ถ้าให้ทนอยู่สภาพแบบนี้ผมขอยอมตายดีกว่าเถอะ” ชานยอลพูดเนือยๆ ก่อนจะเดินหาไม้กวาดที่วางแหมะอยู่บนจอโทรทัศน์เครื่องเล็ก
ร่างสูงใหญ่มองตามร่างเล็กกว่าที่กำลังปัดกวาดเช็ดถูห้องของเค้าด้วยท่าทางอารมณ์ดี ก่อนจะถูกไล่ให้ไปนั่งรอที่โซฟาในห้องโถ เพราะเดินไปเดินมาแล้วมันดูรกทำอะไรก็ไม่สะดวกเอาซะเลย
รู้สึกเหมือนได้ภรรยายังไงยังงั้น >O<
“เป็นอะไร นั่งยิ้มอยู่คนเดียวอ่ะ” ร่างโปร่งเอ่ยถามคนตัวโย่งที่นั่งหัวเราะคิกคักคนเดียวอยู่บนโซฟา มือบางเลื่อนขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ไหลมาจากหน้าผาก ก่อนจะหันไปสนใจกับห้องรกๆที่ตอนนี้เริ่มจะดูสะอาดขึ้นมาบ้างแล้ว
“นอน.. ได้หรือเปล่า ให้พี่ไปนอนที่โซฟาไหม..” คริสถามคนตัวเล็กกว่าตัวเองที่นอนคุดคู้อยู่บนเตียงเล็กเสียงเบา
ความจริงแล้วเตียงของเค้ามันก็ไม่ได้เล็กอะไรมากมายหรอก ก็แค่คนสองคนที่ตัวสูงเกิน 180 ด้วยกันทั้งคู่ ที่อาจจะดูแล้วนอนลำบากไปหน่อย คริสลุกแล้วหยิบหมอนใบเล็กเตรียมจะเดินไปนอนโซฟาในห้องโถง แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะเสียงทุ้มของใครบางคน
“ไม่ต้อง นอนไปเหอะ ไม่เบียด”
พอชานยอลพูดจบ มือบางเลื่อนไปกดปิดไฟจากโครมไฟด้านข้าง คริสอมยิ้มขึ้นมาหน่อยๆ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวเบาๆอยู่ข้างๆร่างสูงโปร่งที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
“ฝันดีนะ..”
“อือ..”
เมื่อรู้ว่าอีกคนหลับนั้นผล็อยไปแล้ว ร่างสูงค่อยๆหันตัวไปหาร่างโปร่งที่นอนหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ใบหน้าหวานหยดที่ไม่ว่าจะตื่นหรือหลับ จะไปผ่านไปกี่ปีๆก็ยังน่ารักน่ารักหลงอยู่เหมือนเดิม คริสอมยิ้มกับตัวเองเมื่อได้เห็นใบหน้านี้อีกครั้ง หลายปีมาแล้วที่เค้าไม่ได้เห็นปาร์คชานยอล.. เด็กผู้ชายผู้ชายที่เป็นรักแรกของเค้า ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้า..
“พี่คิดถึงนายมากรู้ไหม.. ปาร์คชานยอล”
-----------------------
ไม่น่าจะเกินซัก 20 ตอน TAT
กลัวแป้กจุง #กราบเท้ารีดเดอร์
ใสๆ ไม่ดราม่า (มั้ง) เอ็นซีมีไหม ไม่รู้5555555555
ติชมได้ตามสบายเลยนะค้าบ ~ (≧∪≦)ﾉ
ความคิดเห็น