คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8: ตัดสินใจ
Still008
การร้องไห้อย่างหนักไม่ต่างอะไรจากพายุน้ำตา เวลาหลายสิบนาทีที่แทฮยอนพร่ำบอกแต่คำเดิมๆกับกายที่ฝังตัวแน่นลงอกอุ่น ความสบายใจที่ได้รับมาตั้งแต่ยังเล็กมันคือความรู้สึกที่แทฮยอนชอบมากที่สุด แม้ในวันที่เขาร้องไห้ฟูมฟายการจมอยู่ในอ้อมกอดของซงมินโฮมันยังคงช่วยปลอบประโลมจิตใจของเขาได้เสมอ
“อยู่ท่านี้มานานแค่ไหนแล้วเนี่ย?”
ซึงยุนกระซิบถามมินโฮหลังจากที่เขารู้สึกว่าทั้งสองคนหายไปนานเกินไป เวลาบ่ายกว่าๆที่ตัดสินใจขึ้นมายังห้องนอนของเจ้าของบ้าน ภาพที่เขาเห็นทำให้ขายาวต้องหยุดชะงักไปหลายวินาที แต่หนสุดท้ายก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินมาหาทั้งสองคน
“จำไม่ได้แล้ว”
มินโฮเอ่ยตอบซึงยุน ร่างสูงใหญ่นั้นเอนกายพิงกับขอบเตียงในอกของเขามีเจ้าของร่างบางนอนซบอยู่ แพขนตาเปียกชื้นจมูกเล็กแดงก่ำ ร้องไห้จนผล็อยหลับไปทั้งแบบนั้น มือเรียวกำเสื้อของเขาไว้แน่น มินโฮไม่ขยับไปไหนเพราะกลัวอีกคนจะตื่น
“เขาร้องไห้ ?”
“อืม” มินโฮครางรับ กายบางสะดุ้งเล็กน้อยเหมือนผวาในความฝัน ฝ่ามืออุ่นจึงทำเพียงลูบศีรษเล็กแผ่วเบา กระชับวงแขนที่ส่งผ่านไออุ่นให้อีกคน
“ผมไม่กวนแล้ว ฝากเขาด้วยแล้วกันนะ”
“ได้”
เขาเอ่ยบอกพร้อมมองซึงยุนที่เดินออกไป สลับกับมองคนที่ยังหลับอยู่แบบนี้ ลำพังเวลาที่แทฮยอนอยู่เฉยๆเขายังรู้สึกทะนุถนอมดูแลจะแย่แล้วยิ่งในเวลาแบบนี้เวลาที่แทฮยอนกำลังนั่งร้องไห้จมน้ำตาความกลัวที่แสดงออกมาผ่านคำพูดนั้นชัดเจน เขายิ่งรู้สึกไม่อยากไปไหน อยากจะโอบกอดร่างนี้ไว้จนกว่าความรู้สึกไม่ดีเหล่านั้นจะหายไป
เกิดอะไรขึ้นกันนะ
อีซึงฮุนคนนั้นพูดอะไรกับคุณคนเล็กของเขากัน...
จมพิษน้ำตา
สิ่งเดียวที่แทฮยอนรู้สึกได้ ริมฝีปากยู่คิ้วเรียวถูกงัดขึ้น ใบหน้าหวานไม่สบอารมณ์นักแม้จะอาบน้ำจนเรียบร้อยและทานมื้อเย็นจนเสร็จแต่ก็ยังไม่รู้สึกสดชื่น คงเป็นเพราะการร้องไห้อย่างหนักเมื่อช่วงกลางวัน ผล็อยหลับไปบนอกอุ่นจนกระทั่งตื่นขึ้นมามันก็ยังไม่หายไปไหน
อยากจะแกล้งหลับต่อแต่ก็ถูกจับได้
“เด็กดื้อ ลุกได้แล้วครับพี่จะได้พาเราไปทานข้าวเย็น”
การแทนตัวเองว่า พี่ ของซงมินโฮทำให้แทฮยอนต้องยอมเปิดเปลือกตาช้ำๆขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ วงแขนแกร่งดูเหมือนไม่เมื่อยล้าเลยสักนิด มินโฮยังมีแรงอุ้มแทฮยอนขึ้นจากพื้นพาไปส่งที่ห้องน้ำกำชับด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มให้จัดการตนเองให้เสร็จ ก่อนจะถูกอุ้มลงไปชั้นล่างอีกครั้ง
ไม่ได้เดินเลยวันนี้ แถมยังอยู่ใกล้กันไม่ห่าง
อุ่นใจ อุ่นใจที่สุด
“แสบตา”
แทฮยอนเอ่ยสั้นๆเปลือกตาบางกระพริบถี่ๆ เวลาหัวค่ำที่คนตัวเล็กยังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นส่วนซึงยุนก็ทำธุระของเขาไปเรื่อย มินโฮที่กำลังนั่งกดโน้ตบุ๊คอยู่เงยหน้าขึ้นมามองคุณคนเล็กของเขา มือเรียวทำท่าจะยกขึ้นขยี้ตาของตัวเอง
“แหน่ะ”
เสียงทุ้มดุ
“อย่าขยี้”
“ทำไมล่ะ”
เอ่ยถามกลับแต่อีกคนไม่ตอบอะไร เขาวางโน้ตบุ๊คลงกับโต๊ะก่อนจะหายไปหลายนาที ไม่นานนักซงมินโฮก็กลับมาพร้อมผ้าขนหนูและกะละมังใบขนาดพอเหมาะ ในนั้นบรรจุน้ำกับน้ำแข็งเอาไว้ มันวางลงบนโต๊ะเตี้ย ชายหนุ่มเดินวนไปวนมาครู่ใหญ่
หมอนอิงถูกวางไว้ด้านหนึ่งของโซฟาสีอ่อนตัวยาว
“นอนลงสิครับ”
แทฮยอนทำตามอย่างว่าง่าย มินโฮเดินมาช่วยยกขาเรียวที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นกับโซฟาแผ่นหลังบางแนบไปกับเบาะนุ่มศีรษะเล็กวางอยู่บนหมอนอิง โดยมีเจ้าของร่างสูงดูแลไม่ห่าง
“หลับตานะ”
“ฮื่อ” ถอนหายใจเหนื่อยกับคำสั่งแต่ก็ยอมทำแต่โดยดี ผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นถูกวางลงอย่างเบามือบนเปลือกตาบาง ความใส่ใจและวิธีที่มินโฮเลือกจะดูแลเขามันทำให้ริมฝีปากแย้มรอยยิ้มจางออกมาก่อนจะพึมพำแผ่วเบา
“ขอบคุณนะครับ”
มือบางคว้าเอามือหนาของอีกฝ่ายที่วางอยู่ใกล้ๆกับแขนตนเองขึ้นมาจับไว้บีบเบาๆแทนความรู้สึก รอยยิ้มจางยังคงไม่หายไปจากใบหน้าเช่นเดียวกับเจ้าของฝ่ามืออุ่นที่มีรอยยิ้มอ่อนโยนประดับอยู่บนหน้าเขา
ความรู้สึกที่ท่วมท้นทำให้มินโฮตัดสินใจที่จะเข้าพบกับนายใหญ่ในวันพรุ่งนี้ เขาต้องรีบจัดการเรื่องทุกอย่างให้จบเร็วที่สุด
การมาของซงมินโฮในวันนี้ค่อนข้างยืนยันคำตอบที่นักการเมืองใหญ่กลัวเป็นที่สุด หลังจากที่อีซึงฮุนกลับมารับตำแหน่งงานอย่างสมเกียรติแล้วลูกน้องคนสำคัญของเขาก็ผลีผลามเข้าพบโดยที่ยังไม่ได้เอ่ยปากสั่ง
จิตใจสั่นไหว
ซงมินโฮยังคงเป็นซงมินโฮในเวลางาน ความดูดีทุกระเบียบนิ้วสร้างความประทับใจแก่ผู้พบเห็นเสมอ ชายร่างสูงถอนหายใจปลายนิ้วของเขายังคงควงแท่งซิการ์ขนาดใหญ่ในมือเล่นอยู่ ไม่มีความผ่อนคลายในการพบกันครั้งนี้
“ผมยังหาตัวคนเจาะข้อมูลของนายใหญ่ไม่ได้”
มินโฮเป็นฝ่ายเปิดประเด็นก่อน คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้เขาโล่งใจแต่ก็เผลอถอนหายใจยาวออกมาให้กับสิ่งที่ได้ยิน
“แต่ผมคิดว่านายเล็ก...”
“...”
“อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้”
ชายมีอายุกำแท่งซิการ์ในมือแน่น เขาหลับตาลงช้าๆพร้อมครางเสียงต่ำ มินโฮไม่ได้ให้เหตุผลกับเรื่องนั้นเพราะยังไม่ถูกถาม ชายชรามีอายุเดินตรงไปหาซงมินโฮช้าๆ ใบหน้าของเขาคร่ำเครียดขึ้นมาจนเห็นได้ชัดและมันมากกว่าทุกครั้ง
“ถ้าแบบนั้นก็ยากหน่อย จริงไหม”
“...”
“แต่มันคงไม่ยากเท่าไหร่ เพราะฉันมีแทฮยอนเป็นเดิมพัน”
“...”
“มีคำถามไหมซงมินโฮ”
มันเป็นการบังคับ...
มินโฮรู้ดีว่านายใหญ่ไม่ชอบอะไรที่มันเชื่องช้า การเอาลูกชายคนเล็กมาอ้างกับมินโฮมันเป็นแรงกระตุ้นได้อย่างดี แล้วเขาก็พอจะรู้ด้วยว่าการสูญเสียภรรยาที่รักที่สุดไปมันคือการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่เพราะอย่างนั้นหากชายชราตรงหน้าจะต้องเสียอะไรอีกมันก็คงไม่สำคัญแล้ว
แต่ติดตรงแค่ เขาเสียได้ทุกอย่างยกเว้นศักดิ์ศรีและแก้วแหวนเงินทอง
“ทำไมต้องเป็นนายเล็ก ทำไมเขาถึงเลือกนายใหญ่”
มินโฮยังคงสงสัย ความสัมพันธ์ของพ่อลูกกับหน้าที่ทางราชการ อะไรทำให้อีซึงฮุนคนนั้นเลือกจะเข้ามายุ่มย่ามกับเรื่องนี้ทั้งที่ผู้ชายตรงหน้าก็เป็นพ่อเขาทั้งคน ชายชรายกยิ้มบางเขาใช้สองแขนท้วมไพล่หลังเดินตรงไปยังโต๊ะทำงาน มินโฮได้ยินเสียงเค่นหัวเราะเบาๆให้กับคำถามของเขา
“ทำหน้าที่ของนายให้มันดี”
สิ้นเสียงนั้นมินโฮก็ต้องเดินออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาออกไปจากห้องทำงานเหลือเพียงการ์ดของนายใหญ่ที่ยังยืนอยู่ในห้อง ชายชราทิ้งตัวลงกับเบาะนุ่ม เก้าอี้ทรงตำแหน่งของเขา
“ส่งคนตามมันไป ถ้ามันตุกติกอะไรก็เตือนมัน”
ซงมินโฮไม่รู้ว่าเขากำลังเผชิญศึกหนักจากทุกฝ่าย...
โน้ตบุ๊คสีเข้มวางอยู่บนหน้าตักของแทฮยอน ซึงยุนไม่อยู่เจ้าตัวออกไปซื้อของตั้งแต่มื้อเช้าจบลง แทฮยอนไม่เจอมินโฮเพราะเขาออกไปพบกับนายใหญ่ ตอนนี้ร่างเล็กอยู่บ้านคนเดียวมันไม่ใช่ครั้งแรกแต่มันเป็นครั้งแรกที่แทฮยอนกำลังจะทำความผิด
มือบางสัมผัสอยู่บนเครื่องมือตรงหน้าแผ่วเบา โน้ตบุ๊คของซงมินโฮมันอยู่บนตักของเจ้าของเสมอยามที่อีกฝ่ายกำลังนั่งเฝ้าเขาทั้งวัน แทฮยอนสงสัยมาตลอดว่ามินโฮกำลังจะทำอะไร อีกฝ่ายทำงานอะไรให้กับพ่อของเขา...
มือบางเปิดมันขึ้น ทุกอย่างรันเข้าหน้าวินโดว์อย่างรวดเร็ว เขาสามารถเดาออกแม้กระทั่งพาสเวิร์ดของร่างสูง ปลายนิ้วเรียวกดเข้าไปตั้งค่าซอร์สโค้ดอย่างชำนาญ เจาะระบบเข้าไปดูฐานข้อมูลและการใช้งานในเวลาเพียงไม่กี่นาทีต่อมา แทฮยอนไล่ดูภาษาซีจากจอดำมืดสนิท
เขากำลังอ่านมัน...
มีบางอย่างที่มินโฮกำลังแก้ไข...
บางอย่างที่ทำให้หัวใจของแทฮยอนกระตุกวูบ การเจาะข้อมูลอย่างแยบยลของแทฮยอนครั้งก่อน กำลังถูกมินโฮแก้ช้าๆเขาทำมันทุกวัน ทำมันมากพอที่จะเสร็จอย่างรวดเร็ว แทฮยอนรู้ในเวลานี้เขาเหมือนคุณครูตรวจการบ้านโจทย์ปัญหาของนักเรียนตนเอง
มือบางสั่นไหว หัวใจถูกบีบ
สิ่งที่แทฮยอนคิดเป็นความจริง
“พี่มินโฮ...”
เผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นมา ระหว่างที่ตรวจรายละเอียดไปเรื่อยทั้งหมด มินโฮแก้ไขระบบได้ดีเหมือนกับเขา แก้ไขวิธีการจนรู้ทุกอย่างแต่ติดแค่อย่างเดียวคือตัวเครื่องที่แทฮยอนใช้ลงมือทำ เขายอมรับว่าจุดนั้นให้ตายก็ไม่มีใครแก้ได้
มือบางยกขึ้นป้องปากตัวเอง...
เขาจะร้องไห้อีกไม่ได้ แทฮยอนบอกกับตัวเองแบบนั้น นี่คือสิ่งที่มินโฮทำอยู่ทุกวันเพื่อแลกกับการอยู่กับเขาไปตลอด หาตัวคนที่ทำลายพ่อของเขาเพื่อเขา แทฮยอนหลับตาลงช้าๆ เขากำลังตัดสินใจจะทำบางสิ่งบางอย่าง...
โทรศัพท์บ้านที่ไม่เคยได้โทร.ออกถูกกดออกไปหาเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคนอย่างชำนาญ
คำพูดของอีกฝ่ายลอยเข้ามาในหัวของคนตัวเล็ก
มินโฮจะเป็นอิสระ
“ฮัลโหล พี่ซึงฮุน”
UP 04.06.15
ความคิดเห็น