[WINNER] still {Minho x Taehyun} - end

ลำดับตอนที่ #23 : ตอนที่ 22: อย่าหลับนะ

Still022

“จงใจทำพลาดหรือไง”

“เปล่าครับ”

“นายทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่”

“...ขอโทษครับนาย”

เสียงลูกน้องของเขาเอ่ยบอก ชายชรากำมือแน่นเมื่อข่าววันนี้ถึงหูของเขา ท่านนายพลตัวแทนผบ.ตร.สั่งกองกำลังคุ้มกันบ้านพักอย่างแน่นหนาหลังจากเมื่อคืนเกิดเหตุลอบทำร้าย เขาอยากปิดมันไว้เป็นความลับไม่ให้คนแตกตื่น แต่ถึงอย่างนั้นข่าวลือนี้ก็เริ่มทำให้คนที่มางานหวาดกลัว

“เก็บมันคืนนี้”

สิ้นเสียงนั้นลูกน้องของเขาก็เดินออกไป ทันทีที่ประตูปิดลงชายชรานั่งลงกับเก้าอี้ในห้องพักของเขา เหลือบมองการ์ดของตนเองก่อนจะพยักหน้าอย่างรู้กัน

“มันทำงานเสร็จแล้วก็เก็บมัน”

“ครับนาย”

สั่งฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น แผนซ้อนแผนที่ทุกคนมีเวลาชีวิตจำกัด ลมหายใจถูกกำหนดเข้าออกทุกย่างก้าวและการกระทำส่งผลต่อวันพรุ่งนี้ ทุกคนที่เกี่ยวข้องในชีวิตเขา ถ้ามันพลาดเขาไม่มีทางเอามันไว้อย่างแน่นอน...

 

พิธีเปิดงานกำลังดำเนินไป ซึงฮุนนั่งอยู่ด้านหน้าสุดพร้อมกับคนอื่นๆที่มีส่วนเกี่ยวข้องในการร่วมเปิดพิธี แทฮยอนนั่งอยู่ไม่ไกลมาก ด้านข้างมีมินโฮคอยดูแลอยู่และการ์ดของซึงฮุนก็คอยแฝงตัวในงานพร้อมกับลูกทีมที่มาร่วมงานด้วย ซึงยุนไม่ได้มาที่นี่รายนั้นไม่ชอบอะไรแบบนี้

กระตุก

มือน้อยๆกระตุกเสื้อมินโฮก่อนจะเบ้หน้าเมื่อประธานกล่าวนั่นนี่จนแทฮยอนรู้สึกรำคาญ แล้วกลิ่นทะเลก็ชวนเวียนหัวจนเริ่มจะโงนเงนแล้วด้วย

“ไม่ไหวแล้ว”

“เข้าไปนั่งในล็อบบี้รีสอร์ทก่อนไหมครับ”

พยักหน้า

มินโฮยังมีมารยาทพอจะเดินไปบอกการ์ดของซึงฮุนว่าเขาจะพาคนป่วยไปนั่งที่ๆไม่โดนลมทะเล หมอนั่นพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะทำการแจ้งทุกคนที่กระจายอยู่ในงาน ความเคลื่อนไหวของมินโฮน่าสนใจไม่น้อยสำหรับตอนนี้ ที่ประธานทุกคนอยู่บนเวที

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เห็นว่าผู้ชายคนนั้นพ่วงเด็กตัวขาวไปไหนมาไหนด้วย

ในขณะเดียวกัน ใครบางคน ที่ได้รับมอบหมายให้ ตามเก็บซงมินโฮ ก็ค่อยๆออกจากงานเงียบๆเช่นกัน ทุกอย่างต้องระมัดระวังมากขึ้นเมื่อมินโฮไม่ได้อยู่คนเดียว

กายบางถูกพานั่งลงที่ล็อบบี้ โชคดีที่มันเป็นแบบปิดจึงไม่มีลมพัดมีเพียงแต่แอร์เย็นๆเท่านั้น พนักงานยกน้ำมาให้กับเขาทั้งสองคน ร่างเล็กรับมันไปดื่ม ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ไม่ไหวเลย”

“เป็นภูมิแพ้ทะเลเหรอครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ?”

เอ่ยถามคนตัวเล็ก เพราะดูเหมือนจะเป็นอีกเรื่องที่มินโฮไม่รู้ แทฮยอนส่ายหน้าก่อนจะขยับกายเอนหัวพิงไหล่กว้างนั้นอย่างอ่อนล้า ใบหน้าหวานซีดเผือด เขาเพิ่งตระหนักได้ว่าอีกคนคงจะไม่ชอบมันมากจริงๆนั่นล่ะ

“มีอะไรที่ผมยังไม่รู้เกี่ยวกับคุณคนเล็กเยอะเลย”

“ฮื้อ ไม่จริงหรอก” แทฮยอนว่าทั้งที่เปลือกตายังหลับพริ้มแขนเรียวตวัดกอดเอวสอบ เริ่มรู้สึกสบายตัวขึ้นมาหน่อยก็ตอนที่มือหนาลูบเบาๆอยู่บนผมนุ่มของตนเองนั่นล่ะ

“ถ้าซึงฮุนมาตามล่ะครับ”

“จะบอกว่ามินโฮแกล้ง”

“งั้นก็แกล้งจริงๆดีไหมนะ”

เอ่ยบอกอีกคนก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ อีกครั้งที่ริมฝีปากจูบซับเบาๆจนเจ้าของต้องเปิดเปลือกตาขึ้นมามองอีกคนดุๆ พอเห็นว่ามินโฮทำท่าจะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็หลับตาแน่นเอียงหน้าหนี

“เวียนหัวมินโฮ”

เอ่ยงอแงจนคนทำต้องยอมแต่โดยดีมินโฮตวัดตัวบางเข้ามาใกล้ก่อนจะกระชับกอดร่างเล็กเบาๆ มันเป็นความอบอุ่น อบอุ่นมากเสียจนบรรยายไม่ถูก เขาหลับตาลงช้าๆเช่นเดียวกับคนที่กำลังซุกกอดตนเองอยู่

อืม...

อย่างกับลอบมาได้เสียกันอย่างนั้นล่ะ

“แฮ่ม”

“...”

มินโฮขมวดคิ้วหันไปมองต้นเสียง

“ขอโทษนะครับ แต่ท่านนายพลให้ผมมาตามคุณ”

เสียงชายแปลกหน้าเอ่ยบอก มินโฮมองคนในอ้อมกอดสลับกับชายหนุ่มตรงหน้า แทฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย แขนเรียวผละออกจากเอวอีกคนเป็นเชิงอนุญาตให้มินโฮไปได้

“แต่ว่า...”

“ผมอยู่คนเดียวได้ มินโฮรับกลับมานะ”

“ครับ”

มินโฮรับคำ ก่อนจะเดินออกไป แทฮยอนมองตามแผ่นหลังของคนแปลกหน้า ถึงจะแปลกใจนิดหน่อยที่ซึงฮุนส่งคนมาตามมินโฮแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร

ชายหนุ่มเดินตามชายแปลกหน้าไปด้านหลัง น่าแปลกที่อีกฝ่ายพาเขาเดินไปอีกทางแทนที่จะเป็นทางเข้างาน มินโฮยังมีไหวพริบและสติมากพอจะรู้ว่าสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มไม่น่าไว้ใจ เขาหยุดเท้าลง มองคนที่หยุดเดินเช่นเดียวกัน

“อีซึงฮุนมาทำอะไรข้างหลังตรงนี้ล่ะ”

“เขาจะมาทำไมล่ะ”

ชายคนนั้นเอ่ยบอก วินาทีนั้นที่มินโฮรู้ตัวว่าเขาควรจะถอยตัวออกช้าๆเพื่อไม่ให้คนตรงหน้ารู้ตัวแต่ยังไม่ทันที่จะได้ถอยออกไปเท่าไหร่ อีกฝ่ายก็ชักปืนเก็บเสียงออกมายิงตรงไปทันที มินโฮก้มลงหลบลงพื้นอย่างรวดเร็ว

มือหนาคว้ามีดพกออกมาจากเสื้อสูท ก่อนจะเขวี้ยงเข้าที่ขาของมันแล้วกลิ้งไปหลบที่กระถางต้นไม้ใกล้ๆ

ฉึก!

“อั้ก!!”

เสียงมันร้องดังขึ้นพร้อมกับทรุดตัวลง มินโฮหายใจแรงหัวใจเต้นเร็วเสียจนเหมือนจะทะลุออกมานอกอก ถ้าเขาหลบไม่ทันคงถูกกระสุนนั่นยิงจ่อกลางกะบาลแล้วไม่มีแรงมาหายใจเหมือนตอนนี้แน่ โชคดีที่เขาได้เปรียบ

แกร๊ก!

เสียงเหนี่ยวไกปืนดังขึ้นอยู่ด้านหลัง ตัวชาวาบเมื่อรู้ว่ามันเข้ามาประชิดตัว เขายกมือขึ้นเหนือหัวทันที คำพูดของชเวซึงฮยอนดังขึ้น

‘ระวังไว้ คราวนี้พวกมันไม่ปล่อยให้นายรอดง่ายๆแน่’

น่าแปลกที่คนของคิมมยองมุนกลับมาเตือนเขาทั้งๆที่ควรจะเป็นอีจุนซา หรือถ้าไม่อย่างนั้น... ก็คงจะเป็นพวกมยองมุนที่ปั่นหัวเขาเล่นให้ประสาทกิน

“ใครส่งมึงมา”

“จะตายแล้วยังมีคำถามอีกเหรอวะ”

คนที่กดปากกระบอกปืนลงกับหัวมินโฮเอ่ยถาม มันขาเจ็บแต่ยังมีแรงเดินมาถึงตรงนี้เพื่อฆ่าเขา มินโฮสูดลมหายใจลึกมองอีกฝ่าย

ผลัวะ!

อีกฝ่ายใช้กระบอกปืนตบหน้ามินโฮ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก

“มึงทำงานอะไรพลาดล่ะ”

“...”

“นายกูเขาก็ให้กูมาเก็บมึงไง”

พลั่ก! ตุบ!

มินโฮฉวยโอกาสจังหวะที่มันกำลังพูดโถมตัวเข้าใส่ ชายหนุ่มต่อยลงที่ใบหน้าของมันก่อนจะแย่งปืนมาไว้ในมือ มีดพกที่มินโฮเขวี้ยงไปถูกมันหยิบออกมาจากด้านหลัง หมายจะเจาะลึกลงไปกลางใจ และ...

“อั้ก!!”

“ได้ข่าวว่ามึงเก่ง”

ปลายมีดกรีดลงที่อกซ้ายแต่มินโฮยั้งมือมันไว้ทัน ความเจ็บปวดที่กรีดทับผ่านเสื้อสูททะลุชั้นผิวหนังทำให้มืออ่อนปืนร่วงลงกับพื้น พอเห็นอย่างนั้นมันก็ได้ทีผลักมินโฮออกไปอีกทาง ก่อนจะคว้าปืนมาและยิง...

ปัง!

เสียงปืนดัง เก็บเสียงแต่ยังคงดังให้คนที่นั่งอยู่ข้างนอกไม่ไกลได้ยินนัก มินโฮทรุดกายเมื่อกระสุนฝังลงที่หัวไหล่เขา เจ็บเหมือนร่างจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่เขาไม่ยอมแพ้จะตายตอนนี้ไม่ได้ นั่นคือสิ่งที่มินโฮคิด

ในเมื่อเขารู้แล้วว่าใครเป็นคนทำ

อีจุนซา ส่งคนมาเก็บเขาเพราะเขาไม่สามารถรักษาความปลอดภัยของข้อมูลได้

ชายหนุ่มปักมีดลงไปที่กลางหน้าท้องแล้วดึงออกทำสองสามแผลจนกระทั่งมันกระอักไม่สามารถขยับได้ไปครู่หนึ่งเขาจึงเลือกจะแย่งปืนมาจากมัน แต่โชคร้ายที่มันยังมีแรง เอื้อมมือไปบีบแผลที่หัวไหล่ของมินโฮ

“อ๊าก!!” เขาหวีดร้องด้วยเจ็บปวด ปืนถูกแย่งกลับไป

“ตายซะเถอะมึง”

ปัง!!

นั่นไม่ใช่เสียงกระสุนของมัน แต่เป็นเสียงกระสุนของซึงฮุนยิงเข้าที่ข้อแขน การ์ดทุกคนกรูเข้าไปจับทั้งสองคนแยกออกจากกัน แทฮยอนไม่ลังเลจะเข้าไปหาซงมินโฮทันที ดวงตาเรียวไหลพรากไปด้วยน้ำตา สองแขนเล็กประคองอีกฝ่ายไว้มั่น

“พี่มินโฮๆ...” เรียกชื่อคนเจ็บซ้ำๆ ก่อนดูแผลของอีกฝ่าย แทฮยอนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกเขาไม่คิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตาตนเอง

ซึงฮุนวิ่งเข้ามา

“เราต้องไปโรงพยาบาล”

“ผม...ผมไปด้วย”

แทฮยอนบอกทั้งน้ำตา เสียงสั่นเครือซึ่งซึงฮุนก็อนุญาตแต่โดยดี มินโฮหายใจรวยรินมองคนที่ประคองตนเองอยู่สลับกับซึงฮุน ก่อนที่มือหนาจะคว้าชายเสื้อของอีกคนเอาไว้

“อี...อีจุนซา ส่งมันมา”

คำสุดท้ายที่ซึงฮุนได้ยินก่อนที่แทฮยอนจะหันมาสบตากับผู้เป็นพี่ชายทั้งน้ำตา ร่างของมินโฮถูกแบกขึ้นรถพยาบาลในเวลาต่อมา

ตำรวจวิ่งวุ่นทั่วงานเมื่อเกิดเหตุจลาจลยิงกันขึ้นภายในรีสอร์ท ซึงฮุนโทร.เรียกให้ซึงยุนตามแทฮยอนไปโรงพยาบาลของเชจู ก่อนที่เขาและทีมจะจัดการเรื่องที่นี่ ทุกอย่างมีเงื่อนงำและชัดเจนอยู่แล้ว เสียงแจ้งเตือนอีเมล์ดังขึ้นไม่กี่นาทีก่อนเกิดเหตุ

อีซึงฮุนได้ข้อมูลของคิมมยองมุนแล้ว...

 

กลับมาทางด้านคนเจ็บพยาบาลนั่งอยู่ข้างหลังหนึ่งคนกับแทฮยอน ร่างเล็กยังคงจับมือหนาไว้แน่น รถพยาบาลสองคัน อีกคันเป็นของผู้ร้าย ซึงฮุนไม่ต้องการจับตายเขาต้องการจะสอบสวนมันก่อน แทฮยอนนั่งอยู่กับมินโฮ ยังคงร้องไห้ไม่หยุด

แผลมีดถากกับกระสุนยิงเข้าที่หัวไหล่ ในวินาทีนั้นไม่ได้สาหัส แต่ตอนนี้บาดแผลที่ลึกลงไปและเริ่มทำงาน ความเจ็บปวดก็รุมเร้า มินโฮหน้าซีดเผือดเหงื่อโทรมกาย

“อย่าให้เขาหลับนะคะ”

พยาบาลเอ่ยบอกอย่างร้อนรนก่อนที่แทฮยอนจะเอ่ยเรียกชื่ออีกคนไว้

“พี่มินโฮ อึก...อดทนนะ อดทน”

เอ่ยบอกคนที่ส่งยิ้มจางมาให้อย่างอ่อนแรง

แทฮยอนกำลังจะเคลิ้มหลับ ถึงจะเห็นว่ามินโฮเดินออกไปอีกทางแต่ก็ไม่ได้ท้วง เวลานั้นการ์ดอีกคนเข้ามาหลังจากมินโฮออกไปได้ไม่นาน ร่างเล็กเอ่ยบอกกับผู้ดูแลให้ได้สบายใจ แต่ทว่าเสียงหวีดเล็กๆก็ดังขึ้น

การ์ดคนนั้นตะโกนว่ามันคือปืนเก็บเสียง

แทฮยอนตัวสั่น...

เขาวิ่งหายไปสองสามนาที โผล่กลับมาพร้อมกองกำลังอีกครั้ง ร่างเล็กกลัว เขารู้สึกเหมือนเรื่องในอดีตกำลังไหลทะลัก พลันภาพของมินโฮที่กำลังฟัดกับชายแปลกหน้าก็ทำให้ใจอ่อนยวบ เลือดไหลอาบเสื้อเชิ้ตด้านในสูท

กลัวจนเก็บน้ำตาไว้ไม่ไหว

“อย่าหลับนะ อย่าทิ้งผมไปนะ”

เอ่ยบอกอีกคนก่อนจะเอื้อมมือไปแตะใบหน้าของมินโฮเบาๆ แทฮยอนไม่รู้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะเขาหรือเพราะอะไร อะไรทำไมมินโฮต้องมาเสี่ยงชีวิตหวิดตายหลายครั้งแบบนี้ ใบหน้าหวานแนบลงกับใบหน้าอีกฝ่าย

เสียงสะอื้นดังกระซิบอยู่ข้างหูมินโฮ

“ไม่ร้อง...ครับ”

“พี่มินโฮเจ็บ...ผมกลัว”

แทฮยอนเอ่ยบอก ชายหนุ่มเพียงยิ้มให้ก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแก้มเนียนเบาๆ ปลอบประโลมอีกฝ่ายทั้งที่รู้ว่ามันคงไม่ช่วยอะไร

“ง่วงจังครับ”

แทฮยอนจับมือหนานั้นไว้แน่น ใบหน้าหวานส่ายไปมาเป็นการปฏิเสธ

“อย่าหลับนะมินโฮ ไม่เอาอย่าหลับ”

เอ่ยบอกแต่อีกฝ่ายก็หลับตาลงช้าๆ แทฮยอนใจสั่นไม่รู้ว่าต้องทำอะไรต่อไป แต่สิ่งที่คิดได้ตอนนั้นคือการก้มลงไปประทับจูบเบาๆบนริมฝีปากของอีกคน แล้วพร่ำบอกคนตรงหน้า

“อย่าหลับนะ”

มือบางละออกจากมือหนาที่จับแก้มตนเองอยู่ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นประคองใบหน้าของอีกคนไว้แทน ริมฝีปากนุ่มดูดดุนปากหยักเข้มของมินโฮ ก่อนจะค่อยๆสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากอีกฝ่าย มินโฮสะลึมสลือแต่เขาก็รับรู้ถึงรสชาตินุ่มละมุนนั้นดี

แทฮยอนผละริมฝีปากออก อีกฝ่ายเปิดเปลือกตาขึ้นมา

“หวานจังครับ”

“อย่าหลับนะ” เอ่ยพร้อมด้วยใบหน้าชื้นน้ำตา

มินโฮยิ้มจาง ดูเหมือนว่านั่นจะเป็นวิธีที่แทฮยอนเลือกมาใช้กับเขาเพราะไม่อยากให้เขาหลับไปจริงๆ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปแตะปลายคางเล็กนั้นเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา

“ทำอีกสิ”

แทฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น แต่ก็ยอมก้มใบหน้าลงไปจูบอีกฝ่ายซ้ำๆแบบนั้น เรียวลิ้นนุ่มและความหวานละมุนคอยดึงสติของมินโฮกลับมาเสมอ แทฮยอนไม่สนใจคุณพยาบาลที่นั่งอยู่เขาขอแค่คนตรงหน้ายังมีสติ อะไรก็จะทำ มือบางละออกมาสอดประสานกับมือหนาของมินโฮแล้วบีบเบาๆ เพื่อให้รู้ว่ายังอยู่ตรงนี้

ช่วยหายใจต่อเพราะคนตรงหน้าคนนี้...

แทฮยอนได้แต่ภาวนา พระเจ้าคงไม่พรากคนรักของเขาไปอีก...

UP 09.09.15

มาแล้วค่ะ เมื่อวานเถลไถลเลยไม่ได้มาอัพ ขอโทษด้วยนะคะ

ตอนนี้เจ้มจ้นฉุดๆๆ ถถถถถถ

B E R L I N ❀