คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 20: พลาด
Still020
ภาพของคลื่นสีขาวซัดเข้าหาดกระทบชายฝั่ง
ไม่ได้สร้างความจรรโลงใจให้กับผู้มองเท่าที่ควร เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยหลังจากที่ได้ฟังรายงานล่าสุด
เกี่ยวกับคนที่อยากจะกำจัดไปให้พ้นๆเสีย
“มันอยู่ที่นี่
?”
“ครับ
มากับท่านนายพลแล้วก็น้องชาย”
“จัดการเก็บมัน”
“...”
“คืนนี้”
ชายชราเอ่ยสั่ง
ใบหน้าคร่ำเครียด แต่คนฟังไม่คิดเช่นนั้น เขาไม่เห็นด้วยกับการกระทำผลีผลามคราวนี้
ชายหนุ่มผู้ถูกวานจ้างเอ่ยค้าน
“จะดีหรือครับท่าน”
“ไม่อย่างนั้นก็ภายในสามวัน”
“ครับท่าน”
เขาไม่ได้อยากเร่งรีบจัดการมันนัก
แต่ดูเหมือนว่าอีซึงฮุนจะเริ่มขุดคุ้ยข้อมูลของเขาลึกลงไปเรื่อยทุกที
ก่อนที่อะไรมันจะพลาดมากไปกว่านี้เขาควรจะรีบจัดการเก็บมัน
อย่างน้อยๆก็เซฟเรื่องความลับไปได้เปราะหนึ่ง
หลังจากที่ทานข้าวเย็นจนเสร็จแล้วทุกคนแยกย้ายไปนอน
แต่ว่าดูเหมือนจะมีใครบางคนที่ยังไม่ยอมนอนเสียทีทั้งที่เป็นเวลาเกือบจะเที่ยงคืนแล้ว
ถึงจะไม่ชอบกลิ่นทะเลหรือกลิ่นบุหรี่แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เริ่มชอบมันขึ้นมาแล้ว
อาจจะเป็นเพราะรสจูบจากคนตัวโต...
ห้องนอนฝั่งตะวันออกของซงมินโฮที่รับลมทะเล
แทฮยอนพูดเสมอว่าไม่ชอบมัน เขาแทบจะไม่อยากเหยียบเข้ามาหากไม่จำเป็น
หนสุดท้ายก็เสียทีอีกฝ่ายจนได้ วงแขนแกร่งโอบอุ้มเอวบาง
เรียวขากอดเอวสอบแน่นในขณะที่แผ่นหลังแนบลงกับบานกระจก
ก็แค่ยังไม่ได้ดื่มนมก่อนนอนก็เลยเดินมาหามินโฮงอแงให้อีกฝ่ายพาลงไปหาอะไรทานที่ชั้นล่าง
ทั้งที่มันควรจะจบแค่จูบเบาๆราตรีสวัสดิ์แต่กายบางกลับถูกอุ้มเข้ามาในห้องของอีกคน
CUT SCENC
อีซึงฮุนยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนของมินโฮกับน้องชายเขา
มือหนากำเข้าหากันแน่นเมื่อรู้ว่าความสัมพันธ์เดินทางไปไกลเกินกว่าแทฮยอนจะถอยกลับแล้ว
ชายหนุ่มถอนหายใจ คิดว่าจะแวะมาคุยเรื่องงานกับคนตัวเล็กก็ดันได้ยินอะไรแบบนี้เฉย
เขาเอนกายพิงผนัง ก่อนที่เสียงเปิดประตูของอีกฝั่งระเบียงจะดังขึ้น
แกร๊ก...
“ยังไม่นอนเหรอ
?”
“ชู่”
ซึงฮุนทำเสียงชู่
ก่อนที่ซึงยุนจะเดินเข้ามาหาอีกฝ่าย เพียงแค่สองเท้าหยุดตรงหน้าซึงยุนก็เบิกตากว้างทันที
ดูเหมือนว่าคนที่อยู่บ้านเดียวกันทุกวันอย่างเขาเองก็ไม่รู้ว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเหมือนกัน
“อ้ะ
อ้ะ พี่ มิน โฮ อื้อ อย่า บีบ”
“อ่า
สวยจัง”
ฉ่า...
ร้อนทั้งใบหน้า
ซึงฮุนหัวเราะเบาๆในลำคอ ก่อนจะจูงแขนซึงยุนลงไปชั้นล่างแทน ดูเหมือนว่าเขาเองก็อยากได้คำตอบของเรื่องนี้เหมือนกัน
ชาอุ่นๆสองแก้ววางคู่กันในห้องอาหาร
ซึงยุนกัดขนมเข้าปากก่อนจะถอนหายใจออกมาพลางมองขึ้นไปชั้นบน
ถึงจะรู้แต่ก็ควรแกล้งทำเป็นไม่รู้ เพราะดูเหมือนยังไงแทฮยอนก็คงจะอายอยู่ดี
เรื่องแบบนี้ คนบังเอิญได้ยินยังอาย
“นายไม่รู้มาก่อนเลยเหรอ?”
“ไม่นี่”
“ไม่รู้หรือไม่ยุ่ง”
“แล้วมันเรื่องอะไรที่ฉันต้องยุ่งล่ะ”
ซึงยุนขมวดคิ้วถาม
ซึงฮุนนิ่งไปก่อนที่เขาจะพยักหน้าเห็นด้วย
มันก็จริงที่ไม่เกี่ยวกับซึงยุนแต่อาจจะเกี่ยวกับเขา เพราะนั่นน้องชายเขาทั้งคน
“รู้นะว่าคิดอะไรอยู่”
ซึงยุนเอ่ยท้วงคนจนที่ทำหน้ายุ่งต้องหันมามอง
“ก็น้องนี่”
“ถ้าไม่ได้ชอบมินโฮก็อยู่เฉยๆ”
“...”
“ของแบบนี้มันเป็นเรื่องของคนสองคน”
ซึงยุนเอ่ยบอก
อาจจะเป็นการเปรียบเทียบที่ตลกนิดหน่อยแต่ก็ค่อนข้างมองเห็นภาพได้ชัดอยู่
ผู้ชายตัวสูงยาวตรงหน้าของเขาหงิกงอไม่พอใจ ซึงยุนชอบทำเหมือนเข้าใจอะไรดีทุกอย่างเกี่ยวกับแทฮยอน
ซึ่ง...
ก็จริงๆนั่นล่ะ
เคร้ง!!
ซึงฮุนลุกขึ้นเต็มความสูงเมื่อเสียงของกระจกแตกดังขึ้นแทรกบทสนทนา
ซึงยุนเบิกตากว้างอย่างตกใจ
เขาเห็นซึงฮุนทำท่าจะวิ่งขึ้นชั้นสองไปแต่มือบางก็เอื้อมไปดึงข้อมืออีกคนไว้ก่อน
สติ
ตั้งสติ
“อย่าเพิ่งขึ้นไปตอนนี้”
“แต่เสียงนั่น”
พรึ่บ!
ซึงยุนเอื้อมมือไปปิดไฟห้องครัว
แต่แสงไฟสลัวจากบันไดที่รอดเข้ามายังคงพอให้ได้เห็นหน้าอีกคนบ้าง
ใบหน้าของซึงฮุนดูหงุดหงิด ซึงยุนยืนอยู่ตรงหน้าเขา ชายหนุ่มร้อนใจ
เสียงมันดังมาจากชั้นสอง เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ถ้าขึ้นไปตอนนี้
คิดว่าแทฮยอนอยากให้เรารู้เรื่องเขากับมินโฮเหรอ”
“แต่นั่นน้องฉัน!!” ซึงฮุนกัดฟันพูด พยายามข่มอารมณ์ห่วงและความใจร้อนของตนเองเอาไว้
ซึงยุนขยับเข้าไปใกล้ มือเล็กทั้งสองข้างจับแขนอีกคนไว้
“เขาอยู่กับมินโฮ
มันไม่เป็นอะไรหรอก”
“แต่ว่า...”
คำต่อไปที่จะพูดถูกกลืนลงคอ
ริมฝีปากของซึงยุนประทับมาแผ่วเบาแต่ก็ย้ำแน่นไม่ขยับไปไหน
ซึงฮุนยืนนิ่งชาวาบ เขาถูกคนตรงหน้าจู่โจมโดยที่ไม่ได้ตั้งสติ
จูบที่ควรจะเป็นแค่จูบธรรมดา
จูบที่ซึงฮุนมีสติและซึงยุนก็ทำไปเพียงเพราะต้องการให้อีกคนเย็นลง
หลายวินาทีผ่านไป
ซึงยุนผละริมฝีปากออก
ใบหน้าแดงก่ำในความมืด มือบางปล่อยข้อมือคนตัวสูงกว่าพลางยกมือเกาท้ายทอยเก้อ...
“รอก่อน
ให้เขาตั้งตัวได้ค่อยขึ้นไป”
“...”
“...”
“งั้นก็หาอะไรทำรอ”
ซึงฮุนพูดขึ้นมา
ก่อนจะคว้าต้นคอของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ เขาบดจูบลงไปที่ริมฝีปากอิ่ม
เคลิบเคลิ้มจนใจวาบหวิว คิดถึงจนพูดออกมาไม่ได้ ณ
วินาทีนี้ทุกอย่างเป็นโอกาสทั้งหมด
สองมือของคนที่ถูกรั้งต้นคอกำชายเสื้ออีกฝ่ายแน่น
ความรู้สึกของวันเก่าๆกลับคืนมาอีกครั้ง
คังซึงยุนพลาดอีกแล้ว...
UP 25.08.15
มาแล้วค่ะ
ทูซึงเขามาแล้วค่ะ ถถถถถถถถ
มาน้อยๆแต่มาแรงเหมือนกันตอนนี้
ชื่อตอนนี่ก็คิดไม่ออก เอาประโยคสุดท้ายมาตั้งเลยแล้วกัน
หลังจากนี้เรื่องจะเจ้มจ้นแล้วนะคะ
ถถถถถถถถถ
ฉากตัดหาได้ในบลอคเหมือนเดิมค่ะ
#ฟิคคุณคนเล็ก
ความคิดเห็น