คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : step019
Step019
เสื้อผ้าไม่ใ่ปััยำเป็นสำหรับทริปพัผ่อนเาเราในทริปนี้อย่าที่มินโฮบอริๆ เียนอนสีอ่อนบนห้อใ้หลัาิับระใสมอเห็นสวน้านนอถูรอบรอโยสอร่าเปลือยเปล่า แทฮยอนนอนัวอยู่ในอ้อมออมินโฮ
หาแ่ริมฝีปาอพวเายัเื่อมเ้าหาัน มินโฮยัื่ม่ำริมฝีปาแสนหวานราวับมันเป็นเรื่อื่มั้นี เรียวลิ้นนุ่มละมุนทำหน้าที่อย่ารู้าน ฝ่ามือบาลูบไล้อยู่บนอแร่ที่ึ้นสีา ปลายนิ้วยาวเอื้อมไปทันผมสีเปลือไม้ที่ไหวร่วลมา
หลัาอาบน้ำเสร็มินโฮ็หิ้วร่าเล็ออมา หยุที่ห้อแ่ัว เินมานถึู้เสื้อผ้าเราหยุที่รนั้นอีรอบ ่อนะเลื่อนมาบนเีย
นับว่าโีที่มันมีเพียแู่บ
ในอนนี้
นัมแทฮยอนผละริมฝีปาออ เรี่ยวแรเหือหาย เาสู้มินโฮ่อไปไม่ไหว ายเล็แนบลับเียนุ่มโยที่มีท่อนแนแร่ประอเอาไว้ มูเล็หอบหายใ มือบา้าหนึ่ประอใบหน้าหล่อนั้นเอาไว้
ภาพอนในอ้อมอเว้าวอนให้เาสอใส่แล้วเลื่อนไหวไปมาริๆ
แ่มินโฮ็้อหยุวามินั้นเอาไว้ วานิลลาอเาอ่อนนุ่มนะละลายไปหมแล้ว เราระเริเ็ส์ันทุที่ที่สอา้าวผ่าน และถ้ามาว่านี้บาทีนัมแทฮยอนอาะรับไม่ไหว สิ่ที่เาทำไ้ในอนนี้ือนอนแ็ใมอน่ายั่วอยู่้านล่า
ริมฝีปาลี่ยิ้มอบใออมาเมื่อเห็นว่าแทฮยอนหลับาพริ้มุใบหน้าลับอเา
“ไม่ทำหรอรับ” เสียหวานเอ่ยถามนที่ำลันอนลูบผมนิ่มอยู่ มินโฮส่เสียหัวเราะหึเบาๆในลำอ ูบับปาแ่าเรานั้นอีสัที่อนะระับอแน่น ูเหมือนว่านในอาัิอเาะไม่ไ้สนใสภาพร่าายที่ไป่อไม่ไหวอนเอเสียเท่าไหร่
วามอยาในิใมีมาว่า และเ่นันมันเทียบเทียมเท่าับวามรู้สึห่วในใอมินโฮ เาไม่ำเป็น้อเ็บมันไว้ในวามิอี่อไป ริมฝีปาหยัแบเอ่ยออมาเสียเบา
“ันเป็นห่วเธอ พัสัื่นแล้ว่อยว่าันใหม่”
“ถ้าอย่านั้นนอน้วยันแบบนี้นะรับ นอนอผมแบบนี้นะรับ”
“ไ้สิ”
มินโฮอบโยไม่ลัเล ไม่มีวามลัวอะไรอี่อไป ทำอย่าที่ใ้อารทั้ำพูารระทำ มินโฮเลิผ้าห่มสีอ่อนึ้นมาลุมายเาและแทฮยอนเอาไว้้วยัน ่อนะโอบระับอ้อมอายบาแน่น เารู้สึอบ่วเวลาเหล่านี้ าเิมที่มันเยมีวามสุแ่ในที่ลับาน มันลับมีมาว่าเมื่อเราสร้าโลอเราึ้นมาริๆ
นัมแทฮยอนนอน้อนแผ่นหลัอนอยู่ันออุ่น ฝ่ามือเรียวอบุมมือหนาออีฝ่ายไว้แน่น ยหลัมืออุ่นอนัวเล็ึ้นูบ่อนะเริ่มหลับไป มินโฮยยิ้มับารระทำน่ารัน่าเอ็นูนั้น เาูบลบนลุ่มผมนุ่มแผ่วเบาเ่นัน
มันเป็นวามอ่อนโยนที่เราไม่้อพู เพียแ่สื่อผ่านมันออมา ไม่ใ่แ่เรื่อบนเียที่สานวามรู้สึอเราไว้ใล้ัน แ่มันลับเป็นวามใล้ิที่ฝัราอยู่ในิใั้แ่วันแรเอ ่อนะถูทับถมและัเ็บไว้เป็นวามลับ
นระทั่วันที่มันำลัะเริเิบโถึีสุ ราหยั่ลึเหล่านั้นำลัะันวามผิอบั่วีและศีลธรรมทั้หมออ มันำลัะพัทลายลเพียเพราะพวเาำลัแบรับวาม้อารในิใไม่ไหว
แ่มินโฮอยาให้เราอทน
อทนอีนิ เราะเหยียบเ้าใล้เส้นแห่วามริมาึ้น
แทฮยอนลืมาื่นึ้นมาในอน่ำ เาพบนที่เปี่ยมไป้วยพลัานเหลือเฟือื่น่อนอยู่แล้ว สิ่แรเมื่อเปลือาเปิึ้น รอยยิ้มบา็ลี่ออมอบให้ับน้าายทันที มินโฮำใปิหนัสือเล่มหนาล หันมาใ้มือเี่ยแ้มาวนวลอแทฮยอนแทน
วาเรียวหลับพริ้ม รับสัมผัสอ่อนโยนทั้ที่ยัยิ้ม
ยิ้มอแทฮยอน มี่ายิ่ว่าสิ่ใบนโลใบนี้
มี่านทำให้หัวใอเาเ้นแรนวบุมใัวเอไว้ไม่ไ้
“น่ารั”
มินโฮเอ่ยม ่อนที่แทฮยอนะลืมาึ้นปลายนิ้วเี่ยเบาๆลบนมูรั้นพร้อมับยับายเ้าไปใล้นที่นอนเ็มื่นแล้ว แทฮยอนเหมือนับลูแมวสีาวนปุปุย เาอยาะอุ้มมาอเพียแ่ไ้เห็น และมันลับไวเท่าวามิ วแนแร่รั้เอวบามาแนบาย
“น่ารัมา” มินโฮเอ่ยมไม่าปา เาหลเสน่ห์วามสใสอนัวเล็เ้าอย่าถอนัวไม่ึ้น มูโ่ลอเลียุไร้อยู่ับปลายมูอแทฮยอน วาู่สวยนั้นหลับปี๋หลีหนีวามั๊ี้ สอมือน้อยีเบาๆบนอน่าแล้
“ฮื้อ หิวแล้ว” แทฮยอนราท้ว ทำให้มินโฮยอมละใบหน้าออมา เาสำรวมอนในอ้อมอ่อนะเลิิ้วึ้นสสัย ริมฝีปาหยัแบพึมพำแผ่วเบานนัวเล็หน้าึ้นสี
“ยัไม่อิ่มอีหรอ ินันนเพลียนานั้น”
“ไม่ใ่สัหน่อย หมายถึหิว้าวแล้ว”
“ฮึ”
มินโฮำในลำอ ่อนที่เาะำใยอมนัวเล็ลุึ้นมาพาอีฝ่ายไปใส่เสื้อผ้า แนแร่โอบระับเอวบาเ้าแนบาย พาเินไปนถึห้อแ่ัว เสื้อผ้าถูัแวนไว้อย่าเป็นระเบียบ นัมแทฮยอนที่เินอายนล้ายับัวไหม้แไปหมมันทำให้มินโฮอำไม่ไ้
“อายอะไรหืม” เา้มใบหน้าระิบถามเสีย่ำ ูบลบนราวอาว ่อนะว้าาเาสั้นสีอ่อนมาไว้ในมืออนแทน มินโฮัารแ่ัวให้ร่าบาอย่าทะนุถนอม นัมแทฮยอนเป็นเหมือนุ๊าที่เาไม่ปิเสธว่าอบแ้ผ้า...
ไม่ใ่เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า
แ่เพื่อแ้ผ้าทำอย่าว่านั่นล่ะ
“ผมอายุ” เอ่ยอบทั้ที่ใบหน้าึ้นสีั แ่็ยอมแ่ัวให้อีฝ่าย้วย ปลายนิ้วละเมียละไมสวมเสื้อมินโฮ ถึะเินอาบแ่็ยอมทำอย่าว่า่าย สิ่ที่เาอบในัวนัมแทฮยอนเสมอมา ภาพในวันนั้นยัิอยู่ในหัวอแทฮยอน วันที่เราห่าันแล้วเาัสินใึ้นไปามร่าสู วแนแร่โอบระับเอวเาไว้ในะที่ริมฝีปา็เอ่ยบอำอโทษที่ไม่ยอมร่วมโ๊ะอาหาร้วยัน
เพียแ่ำอโทษสั้นๆ ็ทำให้เาหายโรธแถมยัหัวใเ้นแร
“แ้มแไปหมแล้ว” ปลายนิ้วลูบไล้พวแ้มนิ่มเบาๆ ่อนแทฮยอนะเม้มริมฝีปาแน่นมอนที่ยืนยิ้มอยู่รหน้า รอยยิ้มอมินโฮเร่ัหวะารเ้นอหัวใไม่่าัน
มือหนาอบุมมือบาเินลมายัั้นล่าอบ้าน อาหารี่ปุ่นเ็ทปลาย่าและ้าวปั้นถูเสิร์ฟอยู่รหน้า นี่เป็นรั้แรริๆที่มินโฮปล่อยให้แทฮยอนสูเสียพลัานนรู้สึหิวมาแบบนี้
พวเาใ้เวลาหยอล้อัน่วมื้อ่ำามปิ ่อนที่มินโฮะพาแทฮยอนออมาเินเล่นบริเวระเบียยาวั้นสอ น่าแปลใทีุ่แม่บ้านนเียวลับัสถานที่ทุอย่าให้น่าอยู่อย่าลัว แ้วไวน์และอว่าถูรินรอไว้แล้ว่อนที่ทั้สอนะึ้นมาพัผ่อน
มินโฮเอนายอยู่บนโฟาัวยาว เามอแทฮยอนที่เท้าระเบียมอท้อฟ้าอย่าสนใ เสื้อแนยาวสีอ่อนับาเาสั้นสีา เรียวาาวผ่อที่ทำให้เาเผลอแลบเลียริมฝีปานเออย่ารุ่นิ ่อนที่แทฮยอนะหลุหัวเราะออมาเมื่อเ้าัวเห็นาว มินโฮผุรอยยิ้มอ่อนโยนบนริมฝีปา
“อยาไ้อะไรหรือเปล่า”
เายัเอ่ยถามย้ำ ราวับลัวว่าในทริปนี้ะยัมีุาบพร่ออยู่ แทฮยอนมวิ้วหันหน้าลับมามอนที่นอนิบไวน์สบายใไม่ห่าาเามานั นัวเล็ส่ายหน้าสาวปลายเท้าเ้าไปใล้ายหนุ่ม ่อนะหย่อนายนั่ลบนัอีฝ่าย
มินโฮยิ้มว้าว่าเ่า
“ทำไมอบถามบ่อยันะรับ”
แทฮยอนเอ่ยถาม เาไม่เ้าใมินโฮ ทุอย่าในเวลานี้มันีมาแล้ว เรามีันและัน เราูบันไ้เท่าที่เรา้อาร เราอันไ้ทุที่ เราสามารถทำทุอย่าไ้ามใอเรา แทฮยอนิว่ามันเพียพอับเาแล้ว
“แ่มีุอยู่้วย ผม็ไม่้อารอะไรเพิ่มอีแล้วนะ”
มินโฮวาแ้วไวน์ล เาหันมาั้ใฟันที่นั่อยู่บนันเอ ฝ่ามือหนาโอบประอเอวบาอเ็น้อยไว้ในอ้อมอ แทฮยอนเอื้อมสอแนเรียวอนวาไว้บนบ่าว้า วาู่สวย้อไปยัโรหน้าอนเบื้อหน้าน มินโฮพยัหน้าเ้าใ
“ันลัวว่ามันยัไม่ีพอ”
“สำหรับผม มันีมาแล้ว” แทฮยอนยัยืนยันในวามิอนเอเพื่อให้มินโฮสบายใ ายหนุ่มพยัหน้า พร้อมับยื่นใบหน้าไปูบลบนปาเรียวบา่อนะผละออไป แทฮยอนเอื้อมมือมาุมแ้มออีฝ่ายไว้
หัวใอแทฮยอนเ้นแร เารู้ีว่ามันมาาอะไร ทุอย่ามันแน่ัั้แ่เรื่ออุินวูเ้ามา วามรู้สึอแทฮยอนที่ถูัั เหมือนไ้ปลปล่อยออไปทั้หมอนอยู่ที่นี่ และารระทำที่แสนอ่อนโยน ำพูห่วใย ทุอย่า
แทฮยอนอ่อนใ เหมือนับวามลัววามเป็นริีื้นึ้นมา เาลัวสถานภาพอนเอเมื่ออยู่ที่บ้านอเรา อยู่ที่เาหลี ปาแเม้มเ้าหาันแน่นวาหลุบ่ำ ร่าเล็บนัำลัลัเลใ เาไม่รู้ว่าวระพูมันออไปหรือเปล่า
แ่ว่า...
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะหืม มีอะไร?” มินโฮยัเอ่ยถามเาอย่าเป็นห่ว อีฝ่ายเลื่อนใบหน้าเ้ามาใล้เอ่ยถามนที่เล็ที่สั่นหัวเบา วาเรียวยอมสบรมอเา ่อนะเอ่ยออมา วามเป็นห่วและน้ำเสียอมินโฮนะทุสิ่ที่เป็นนัมแทฮยอน
“ผม...ไม่รู้ว่าารที่เรามาอยู่แบบนี้ผม...”
“...”
“ผมใเ้นแรไ้หรือเปล่า”
แทฮยอนเอ่ยถาม้วยท่าทาไม่มั่น น้ำเสียที่เปล่ออมาทำให้มินโฮมีอาารไม่่าอะไราำออนัวเล็ เาสูลมหายใลึ ่อนะเลื่อนมือออาเอวบา วินาทีนั้นเ้าอใบหน้าหวานเยหน้าึ้นมอเาเ็มสอา หัวใวูบไหวราวลับว่าน้านหน้าะไม่พอใ
แ่ผิถนั
มินโฮวามือนเอทับลับฝ่ามือเรียวอแทฮยอนที่อบุมใบหน้าเาอยู่ ายหนุ่มแะมือบาออาใบหน้าอน่อนะวามันลที่หน้าอ้าน้ายอเาเ่นัน
“เธอิว่าไ้หรือเปล่า”
อัราารเ้นอ้อนเนื้อมีีวิ้าน้ายอมินโฮนั้นเร่ให้ัหวะหัวใอแทฮยอนเ้นเร็วึ้น ใบหน้าหวานับสีเลือึ้นมาโยที่ไม่้อเอ่ยอะไรไปมาว่านั้น หัวใอแทฮยอนพอโนแทบะระเบิออมา
“ูบผมไ้ไหม?” เอ่ยอ้อนให้นที่ยอมให้นเอนั่ั้อลายยิ้มออมา มินโฮพยัหน้าเบา่อนที่เาะ่อยๆเลื่อนใบหน้าเ้าหาแทฮยอน
มันเป็นูบที่ใเย็น
ลมหายใร้อนผ่าวรรินอยู่้าแ้มใส มินโฮเอียใบหน้าปรับอศาริมฝีปาเาให้รับับปาแ น่าแปลทีู่บรั้นี้อเราใเ้นแรว่าเ่า มินโฮแะริมฝีปาลับลีบปาแอย่าใเย็น วามหอมอวลลอยมาแะมูเาเ่นทุรั้ วามละมุ่นมันทำให้เา้อหลับายับริมฝีปาทันที
เหมือนับเป็นิ้นนมหวาน... แทฮยอนเลื่อนมือโอบรอบลำอประอ้นออีฝ่าย ใเย็นไมู่บอนนที่ำลัูึริมฝีปาเบาแผ่วเบา หยอล้อบเม้มทั้บนและล่าอย่านุ่มนวลนแทฮยอนแทบะละลายอลไปับอว้า
ถูมอมเมา้วยสัมผัสเนิบนาบ่อนที่ปลายลิ้นอุ่นะเริ่มทำาน ปาเรียวเล็เผยออให้รสสัมผัสนั้นัเนยิ่ึ้น หัวใเราทัู้่เ้นแรว่าเ่า แทฮยอนมีเสียึััวานอยู่ในหู มินโฮเอ็รู้สึเ่นเียวัน เรียวลิ้นอเาแะสัมผัสับลิ้นหวานอย่าประหม่า
ทำราวับว่านี่ือูบแรอันและัน สัมผัสวาบหวามทำให้แทฮยอนราเบาออมา ปลายลิ้นอมินโฮำลัไล้แะเรียวลิ้นเา ่อนที่ริมฝีปานั้นะูึลิ้นหวาน รสาิแผ่่านทั่วโพรปาอเรา หัวใทำานหนัึ้นว่าเ่า
แทฮยอนูบอบอีฝ่าย ไล่วัเรียวลิ้นหยอล้อนัวโพร้อมับเบียายแนบิออุ่นมาึ้น มินโฮเอ็เลื่อนมือมาโอบเอวบาไว้เ่นัน รสูบที่แ่าออไปาทุรั้มันทำให้เารู้สึมาว่าที่เย ายหนุ่มผละริมฝีปาออมา
มอใบหน้าหวานับสีเลือั หอบหายใอยู่เบื้อหน้า
“ะนอนบนเียหรือว่านั่รนี้” ำถามนั้นไม่ไ้แฝวามหมายอะไร หาแ่เราลับรู้ัน วามรู้สึอิ่มเอมหัวใส่ผลให้เาอยาอร่าเล็นี้เ่นทุรั้ มินโฮเอ่ยถามนัวเล็อย่าใเย็นแม้ว่าเลือร้อนในายเาเริ่มเินึ้นมาแล้ว็ามที
“ละ แล้วแ่เลยรับ”
“ั้นบนเีย”
C U T S C E N E
#ฟิุพ่อมินโฮ
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น