คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
INTRO
ผมมีทาเลือแ่ทาเียว
ือ .. หนีารับุมอเ้าหน้าที่ำรว
วิ่...
สิ่เียวที่ผมพร่ำบอัวเอในอนนี้ ทั้ๆที่แทบะล้มทั้ยืนอยู่แล้ว ผมเินโเไปมาามแนวฟุบาท เสียหอบหายใอผมัึ้นท่ามลาวามเียบยาม่ำืน ร่าายอผมเปียุ่มไป้วยเหื่อ นี่ผมวิ่มาไลแ่ไหนแล้วนะ ผมหันไปมออย่าระแวว่ายัมีใรามผมมาอยู่รึเปล่า
ไม่มี...
ผมหยุยืนนิ่แล้วใ้วามิ อ่า..ผมะทำยัไีนะ แถวนี้มีแ่บ้านน ึป่านนี้พวเาน่าะหลับนอนันหมแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ึ้นเพื่อหวัว่าะโทรอวาม่วยเหลือาเพื่อนอผมไ้ ผมฟัเสียสัา่อสายอยู่สัพั็ไม่มีวี่แววว่าเาะรับเลย ผม้อหาทาอื่น...
าลมอผมวามอไปทั่ว ผมมอลอผ่านเ้าไปในรอเล็ๆ ผมเห็นถนนอีเส้นหนึ่อยู่ไม่ไลนั ึ่เหมือนะเป็นทาเียวที่ทำให้ผมะหนีรอไปไ้ ผมวระเสี่ยมั้ย ไม่รู้ว่าทา้าหน้าะมีนมาัผมไว้หรือเปล่า..
“นั่นไ!!!”
ปั!
ผมเบี่ยัวหลบระสุนปืนที่ยิมาา้าหลั เสียฝีเท้านั้นใล้เ้ามา สัาิาอผมบ่บอว่ามันเ้าใล้เ้ามามาึ้นทุที ผมั่ใแล้วระับเป้สะพายใบให่แน่นราวับเป็นอสำั่อนะวิ่อย่าเร็วที่สุเ้าไปในอยนั้น เสียปืนยััไล่หลัอย่าไม่มีท่าทีว่าะหยุหย่อน ผมหันไปมอ็พบว่าผู้ายร่าสูในเรื่อแบบำรวประมาสามนำลัวิ่ไล่ามผมมาิๆ..
ใ่ ผมำลัหนีำรว…
วามริผม็ไม่รู้เหมือนันนะว่าหนีไปทำไม ผมปล่อยให้ัวเอายเลย็ยัไ้ แ่ถ้าผมลัวว่าถ้าผมโนับหรือถู่าายึ้นมา แม่ับน้อายผมะอยู่ยัไ...
ในระเป๋าเป้ใบนี้มีอสำัที่ผม้อรีบเอาไปส่..เพื่อแลับเิน มีหลายรั้ที่มัะมีพวำรวแอบสะรอบามมา แ่รั้นี้เหมือนพวเาะเรียมารมาอย่าีเหมือนะับผมให้ไ้อย่าไรอย่านั้น พวเาแอบุ่มสะรอยามผมมาั้แ่เมื่อไรไม่รู้
เมื่อสัรู่นี้ะที่ผมำลัยืนรอรถประำทาอยู่ พวเา็รีบวิ่มาล้อมผมไว้ ึทำให้ผม้อรีบเปลี่ยนเส้นทาเพื่อหลบหนีไป่อน รั้นี้มันทำให้ผมรู้สึหวั่นใแปลๆ ัวผมสั่นไปหม้วยวามลัว สถานที่นี้่าาที่อื่น ทั้มื ทั้เปลี่ยวและเหมือนะไม่มีใรให้ผมพึ่พาไ้...
แ่แน่นอนว่าอยแบๆที่เินไ้นเียวแบบนี้ ทำให้พวำรววิ่้าลแน่นอน ผมมอเห็นแสไฟสลัวๆาหลอไฟอถนนอีฟา ใล้แล้วอีนิเียวฮยอแ..
ปั!!
ระสุนนาศูนย์ุสามแปมม.อปืนพสั้นในมือผู้พิทัษ์สันิราษร์เาะเ้าที่้นวา้าวาอผม ยอมรับว่าผมถูยิรั้แร มันเ็บ...เ็บมานผมร้อไห้ออมา
ผมทรุัวลับพื้นปูน มือ้าหนึุ่มบาแผลที่าเอาไว้แน่นนเปื้อนเลือ แสไฟเบื้อหน้าเหมือนะเริ่มริบหรี่เ็มที...ไม่ ผมะนั่อยู่รนี้โยไม่ิ้นรนทำอะไรเลยไม่ไ้
พวำรวยัไล่หลัมาเรื่อยๆ ผมไ้ยินเสียพวเาะโนอะไรบาอย่า แ่ับใวามไม่ไ้เลย ิ้วอผมมวเป็นปม่อนะหยัายให้ลุึ้นแล้วพยายาม้าวยาวๆให้เร็วที่สุ น้ำาลอเบ้านภาพทุอย่าแทบะพร่ามัวไปหม ถึแม้ะเ็บมา็เถอะ ไม่ว่าะเิอะไรึ้น ผมะไม่ยอมโนับแน่..
.
และผม็มาถึุหมาย มันเป็นถนนสายเล็ๆที่ไหนสัแห่ บรรยาาศเียบเียบ ไม่่าอะไรับที่ที่ามาเมื่อรู่ มีเพียเสียลมและเสียหอบอผมเท่านั้น เลืออผมไหลเป็นทา ร่าโัโเเพราะเรี่ยวแรที่เหลืออยู่น้อยเ็มที
าอผมไล่มอไปรอบๆบริเวนั้นอย่าลนลาน ลมหนาวเย็นพัเ้าับใบหน้าทำเอาผมไหววูบไม่น้อย ผมะไปอวาม่วยเหลือาใรไ้..ในเมื่อผมำลัหนีำรวอยู่ นีๆที่ไหนเาะยอม่วยผมัน ใรมันะ่วยนเลวๆอย่าผม..
เสียะโนโหวเหวอพวำรวหนุ่มเริ่มัึ้นอีรั้ ผมใ้มือ้าหนึ่้ำเสาไฟรารไว้่อนะพยุัวเอให้หยัยืนรเพื่อะรีบหนี่อ ะเียะายเพื่อที่ะ้ามไปอีฝาให้ไ้ น้ำาอผมไหลออมาไม่หยุ ทั้ลัว ทั้เ็บ สับสนไปหม ว่าอนนี้วระทำยัไี ถึะหนีพ้นไปไ้
ผมไ้แ่สวอ้อนวอนพระเ้า ไ้โปร่วยนเลวๆอย่าผมที...
“..!!!”
ะที่ผมำลัเิน้ามถนน้วยาที่ไร้แร่วแร แสไฟสีเหลือนวล็ระทบเ้าับหน้าอผม รถเบน์สีำันหรูับรมา้วยวามเร็วสู ผมเผลอล้มลไปเพราะเสียารทรัว มืออผมทั้สอ้ายึ้นมาบัไว้ทั้ๆที่รู้ว่าถึเวลาริๆมัน็่วยอะไรไม่ไ้..
เอี๊ย!
อบุพระเ้า..
นับรถเบรไว้ไ้ทัน ผมระพริบาถี่ๆเพื่อปรับสายาแล้วพยายามมอหน้าอเา ใบหน้าอผมำลัเปื้อนไป้วยรอยยิ้ม ในที่สุ็มีนผ่านมา...
ร่าหนาที่เปิประู่อยๆ้าวออมาารถออมา้วยสีหน้าไม่พอใ มูโ่เป็นสันร ใบหน้าเลี้ยเลาที่ถูปิทับ้วยผ้าปิปาสีำเหมือนับผม ับทรผมอยระ้นอที่นิยมในสมัยนี้ถูเิมแ่้วยสีน้ำาลส้ม สายาุๆนั่นำลั้อมอมาที่ผมเหมือนำำหนิ เาูไม่่อยเป็นมิรเท่าไร...
“หยุเี๋ยวนี้นะ!!!” ผมเบิาว้าเมื่อไ้ยินเสียแหบห้าวอเ้าหน้าที่ำรวัึ้น ปล่อยับหัวปืนที่ี้มาทาผมสลับับายหนุ่มนนั้น ผมหันลับมามอนเบื้อหน้าะะเอ่ยพูอ้อนวอนอให้เา่วยผม แ่ไม่ทันทีผมะพูอะไร..
“ึ้นรถ!”
เสียทุ้มเป็นเิสั่หลุออมาาอเา ผมยิ้ม้วยวามึ้ใ่อนะรีบเปิประูรถึ้นไปนั่อย่าเร็ว่อนะปิประูัปั ายนนั้น็ามเ้ามาในที่นั่อนับ เาเหยียบันเร่เบาๆอย่าใเย็นเพื่ออรถ ำรวพวนั้นสบถำหยาบออมาทันที่อนะสาระสุนเ้ามาที่รถอเา
น่าแปลที่ระสุนพวนั้นไม่สามารถทะลุเ้ามาไ้
ระสีใสเพียแ่มีรอยร้าวเท่านั้น...ระันระสุน?
พวำรวเบิาโพลทันทีที่เห็นว่าเป็นเ่นนั้น พวเาแปลใไม่่าาผม นนนี้เป็นใรันนะ ลูนัารเมือหรือนรวยาไหนั้นหรอ?
ผมไล่สายาสำรวเาั้แ่หัวรเท้า ารแ่ัวอเา็ธรรมาทั่วไปๆนี่แหละเสื้อเิ้สีำถูลุม้วยสูรสีำอีทีนึับาเยีนส์เฟสีำเ้ารูป เาถอผ้าปิปาออ เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่ทำเอาผมละสายาออไปไม่ไ้เลย..เาูีมา ัแ่ใบหน้าอเาที่ยัมวิ้วแน่นเ่นเิม
.
.
“โอ๊ย...”
ผมหลุาห้ววามิเพราะู่ๆเา็เบรรถะทันหันเพราะสัาไฟรารสั่ให้หยุ อย่าแรที่ผมทำือมอไปรอบๆอย่าหวาลัวว่าพวำรวะามมาไ้อี ผมเพิ่เห็นว่าอนนี้เราเ้ามาในเเมือแล้ว ถึะมีรถไม่มาแ่็ไม่ไ้เปลี่ยวแบบที่นั่น...
“ะเอาไ่อ” เาหันมามอใบหน้าาวีอผมสลับับาเที่เปื้อนเลือ สายาอเาูมีแววัวล
“…”
“…ะไปโรพยา”
“ไปส่ผมแถวอับูอ็พอรับ” เาพยัหน้ารับหันไปมอสัาไฟที่เปลี่ยนเป็นสีเียวพร้อมรีบพุ่รถไป้าหน้า ที่ผมับทไปแบบนั้นเพราะถ้าเิผมไปโรพยาบาลในสภาพแบบนี้ ทุน้อสสัยผมแน่ๆว่าไปทำอะไรมา แล้วถ้าเิถูับไ้ว่าพอผิหมายึ้นมาผมไม่รอแน่ๆ
ผมยัสัเท่าทาอเา ำถามมามายผุึ้นมาในหัวแ่็ไม่ล้าถามหรอ เาูน่าลัวะนานี้ แ่เหมือนผมะห้ามัวเอไม่ไ้ะแล้ว...
“ทำไมุถึ่วยผมหรอรับ”
“………”
“ุไม่ไ้หวัอะไราผมใ่มั้ย” แน่ล่ะนที่ไหนะ่วยนที่ำลัหลบหนีำรวอยู่ ใ่...ผมไม่ไว้ใเา บาทีเาอาะเป็นสายอำรวไม่็อาะเป็นมิาีพหวัะิทรัพย์ผม็ไ้
“หือ..” ายหัวส้มเลิิ้วหนาึ้นเล็น้อยเหมือนประหลาใับำถามอผม
“เพราะผมรู้ไว่าุ้อารวาม่วยเหลือ...” เาแ่นหัวเราะออมาอย่าอารม์ี สายาอเามอมาที่ผมสลับับย่ามสีำในมืออผมแล้ว็ละสายาลับไป...
เาำลัสสัยผม
“…”
ผม้มหน้าลแล้วเม้มปาแน่น้อมอเลือที่ไหลุ่มนเป็นรอยามาเและามมืออัวเอ สภาพอผมอนนี้เป็นโรที่ำลัเผิับุบอัวเอ็เป็นไ้ ผู้่วยเหลือนนี้..ผมะไว้ใเาไ้แ่ไหน ไม่ใ่ว่าอนนี้เาำลัับรถพาผมไปส่ำรวนะ ฮะๆ บ้าสิ้นี
ผมำ้อหยุวามิไว้แ่นั้น เมื่อลิ่นอะไรบาอย่าลอยเ้ามาเะมู ลิ่นเหม็นาววนอาเียนออะไรบาอย่า เหมือนาวเลือ...ผมไล่สายาไปทั่วบริเวรถอย่าอสสัยไม่ไ้
สายาหันไปับ้อบริเว้าหลั ็พบว่ารพรหมหนัสีำสำหรับวาเท้ามีมีนาเหมาะมือวาอยู่ ปลายมีเปรอะเปื้อนไป้วยราบเลือสีส ผมลืนน้ำลาย่อนะเลื่อนสายาึ้นไปมอสิ่ที่อยู่ถัานั้นบนเบาะนั่
“..!!!!”
ภาพนั้นทำเอาผม้อะั ร่าไร้วิาอายหนุ่มนหนึ่นอนราบอยู่บนเบาะหลั ใบหน้าอเาาวี บริเวลำอมีรอยรีเป็นทายาว เลือสีและเลไปทั่วลำอและเสื้ออวีสีาวที่เาสวมใส่อยู่ ผมาเบิโพล ลมหายใอผมเริ่มิั ้อนน้ำารื้นอยู่ในวาำลัไหลออมาอาบแ้ม
“..ุไม่ไ้หนีวามผิมาเหมือนันใ่มั้ย....”
แร๊!
ปืนระบอเล็ถูยึ้น่อลาหน้าผาอผม ผมหลุเสียร้อออมาเพียเบาๆ ผมลืนน้ำลายอย่ายาลำบา ลำอีบันเพราะวามลัว วามัุรานั้น้อมาที่ผมราวับะาโทษ รอยยิ้มผุึ้นที่มุมปายาที่าเา
“เี๋ยวันว่าะเอาอิานี่ไปทิ้น่ะ” เาหยุรถที่้าทาแล้วเสมอไปที่ร่าแน่นิ่ที่นอนอยู่้าหลั่อนะวัลับมามอที่ผม
“…”
“นายอยาะลไปนอนในหลุมเป็นเพื่อนมันมั้ยล่ะ” เาแสยะยิ้มออมาเมื่อไ้เห็นสีหน้าหวาลัวและน้ำายัไหลไม่หยุอผม
ผมัริมฝีปาัวเอแน่นนรู้สึถึรสาวเลือ ผมลัวไปหม ลัวะยิ่ว่าอนวิ่หนีพวำรวพวนั้นอี เพราะนที่ผมอยู่้วยอนนี้มันือารรใโหนนึนั่นแหละ
“ุ..ุมันารร!!” ริมผีปาอผมสั่นระริ อไม่ไ้ที่ะเอ่ยประามออมา สีหน้าอเาูไม่พอใเอามาๆที่ไ้ยินำนั้น เาเียบไปสัพั่อนะระุยิ้มให้ผมเ่นเิม
“พูแบบนี้ ันะิะว่าอยาายแล้วัน”
“…" ผมไ้แ่ส่ายหน้า้วยวามหวาหวั่น เห็นสภาพศพอายนนั้นแล้ว ผมไม่อยาเป็นแบบนั้น ไม่เอา ผมไม่อยาายอนนี้..
“ย...อย่า”
“เี๋ยวผมสเราะห์ให้แล้วันนะรับ” รอยยิ้มเหี้ยมถูส่มาอีรั้ แรอปืนที่่อลาหน้าผาอผมนั้นมาึ้น ทำอะไรไม่ถูเลย ร่าายมันาไปหม เม็เหื่อึ้นเ็มใบหน้าอผมไหลลเ้าไปในเสื้อ นาทีแห่วามายมันใล้เ้ามาแล้วริหรอ..
ปั!
.
-เม้ามอย-
ความคิดเห็น