คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [How to] วิธีที่ 0
รูปไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเนื้อหาเลย เห็นใน Pinterest น่ารักดีเฉยๆ
“อ่า..ไมค์เทสๆ อา ไมค์เทส ไมค์เทส เทส อา ไมค์..”
“โว้ยยยย เอากลับไปเทสที่บ้านมึงไป!” ผมหัวเราะร่าพร้อมหลบร้องเท้าไนกี้สีกรมท่าไซส์สี่สิบจากเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งที่บังเอิญ(?)อยู่แถวๆนั้น แต่ขอโทษแค่นี้ไม่ได้แดกหรอกครับ คนหล่อซะอย่างหลบทัน เป็นไง กูกระโดดหลบแล้วลื่นล้มเองได้ด้วย เห็นไหม
เสียงทุ้มกรีดหัวเราะลั่นพลางชี้นิ้วมาทางผมที่นอนกองหมดสภาพอยู่กับพื้น ขอบคุณที่รักกูมากขนาดนี้ครับฮยอง ขอสาปส่งให้แม่งหน้ายับพับเป็นแหนมป้าย่นตลอดกาล
“สมน้ำหน้า เล่นมาก รีบๆลุกเลย ให้ไว ให้ว่อง หิวข้าว ง่วงนอน เมนส์จะมา(?) เร็ว ลุก” ก่อนจะแนะนำคุณพี่หน้ายับตรงนี้ ต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับเพื่อไม่ให้ใครเด่นกว่าพระเอก ผมชื่อพยอนแบคฮยอน อายุยี่สิบสามปี สูง 180 เซนติเมตร(?) น้ำหนัก? ช่างหัวอีน้ำครับ มีพี่ชายหนึ่งคน มีพ่อ มีแม่ มีปู่มีย่า มีตามียาย มีอาโก ยี่โก อากง อาม่า ฯลฯ เอาเป็นว่าเป็นคนมีครอบครัวและหมาอีกหนึ่งตัว
ถามว่าวันนี้มาห้องอัดกันทำอะไรครับ? ฟังแล้วอย่าตกใจ หึๆๆ คนหล่อกำลังจะได้เดบิวต์แล้วว่ะครับ(ป้องปากหัวร่า) หลังจากเป็นเด็กฝึกของค่ายเหี้ยนรกถีบมาเกิดได้หนึ่งปีในที่สุดผมก็ได้รับเลือกเข้ามาเป็นหนึ่งในนักร้องบอยแบนด์ของค่ายเพลงชั้นนำ และตอนนี้คือขั้นตอนการอัดเสียงครับ แต่ยังไม่อัดจริงหรอก แค่เดโมไปงั้นก็เลยไม่ได้จริงจัง ไม่งั้นเขาคงไม่ปล่อยให้ใครมาเดินเล่นในห้องอัดระหว่างผมอัดเสียงอยู่หรอก จะว่าไปจะเข้ามาทำเหี้ยอะไรวะครับเนี่ยรำ ขุดทองฝังเพรชหรืออะไร
“มองหน้าทำไมล่ะ ร้องไปดิ” เอ่า กูผิดอีก และทางนี้นะครับก่อนจะลืม คุณพี่หน้าหวานซังนัมจาตรงนี้คือลู่หานครับ ตอนแรกเห็นคนเรียกเสี่ยวลู่หานก็นักว่าแซ่เสี่ยว ชื่อลู่หาน เออ แต่เปล่าว่ะ แซ่ลู่ ชื่อหาน ดูซังนัมจากว่าชื่อเก่าขึ้นมานิดนึง ปีนี้พี่แกยี่สิบห้าแล้วครับ แต่หนังหน้าไม่เห็นด้วย เดินไปไหนไม่เคยจะมีใครเรียกพี่ ยกเว้นเวลายิ้มนะครับ เขาจะสามัคคีชุมนุมกันมาก น่าสงสารเขานะครับ
ลู่หานฮยองเองวันนี้ก็มาอัดเสียงเหมือนกันครับ อันที่จริงมากันห้าคน แต่ที่เหลือไปไหนแล้วไม่รู้ อ้อ ผมกันคุณพี่แกอยู่วงเดียวกันครับ
“ฮยองเห็นพ่อฮยองเดินหลงเข้ามาในนี้เหรอครับ” นั่นไง โดนถีบไปอีกหนึ่งดอก หลบไม่ทันด้วยคราวนี้ ผมละชอบแหย่ให้พี่แกของขึ้นๆจริง คนอะไรก็ไม่รู้แกล้งแล้วรู้สึกสนุกและเซ็กซี่
“ก็ตื่นมาก็ไม่เจอพวกจงแดแล้วนี่หว่า..” พี่แกหน้าจ๋อยลงครับ คือลู่หานฮยองนี่เขากลัวผี กลัวความมืดเอามากๆ แล้วนี่พวกผมก็อยู่จนดึก ปิดไฟทั้งตึกเหลืออยู่ห้องเดียว ถ้าให้เดาคงหว่าเว้และกลัวผีเลยหนีมาอยู่ในห้องอัดกับผม
แต่สาระมันคงไม่อยู่กับว่าลู่ฮยองจะกลัวผีหรือไม่กลัวหรอกครับ ขอให้ทุกคนกลับมาโฟกัสนายเอกของเรื่อง ที่ตอนนี้หายไปไหนกับจงแดกับจุนมยอนฮยองแล้วก็ไม่รู้ เด็กเตี้ย ตาโต มือหนักแต่โคตรน่ารัก ที่ทำผมเผลอหลงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
โดคยองซู จะทำยังไงให้พยอนแบคฮยอนได้คู่กับโดคยองซูดีครับ
Talking Time
ขอฝากฟิคกากๆจากอารมณ์ชั่ววูบของไรต์กากๆด้วยนะคะ
ความคิดเห็น