คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : บทที่ 14 เลวิคอพัส
บทที่สิบสี่
เลวิอพัส
“ริหรือเปล่าที่เาว่าโนเอล ไพรส์่อให้นายเพราะว่านายอ่อยเาน่ะ
ฮามิลัน”
น้ำเสียแันอแพทริยัเป็นสิ่ที่ทำลายบรรยาาศระหว่ารับประทานอาหารเย็นไ้เสมอ
หลัาสลิธีรินว้าัยเหนือเรเวนลอไปเมื่อหลายอาทิย์่อน แพทริ็ยัทำหน้าที่เิมอัวเอ
นั่นือพยายามหาเรื่อมาแะนอื่นๆในทีมไ้เสมอ
ราวับว่าวันไหนไม่ไ้พูาร้ายๆใส่พวเาสัรอบหนึ่ัวเอะอแายอย่าไรอย่านั้น
ทว่าส่วนให่แล้ว็ไม่มีใรไปใส่ใำพูอแพทรินัหรอ
เพียแ่ไม่ถือสา็ส่วนหนึ่ ไอ้เรื่อะเลือเมินเยไปเลยหรือ่อปา่อำ้วย็เป็นอีส่วนหนึ่เ่นัน
“พูอะไรให้เียรินอื่นหน่อย พาร์ินสัน” วาเลอเรียสที่เพิ่ะเินเ้ามาในห้อโถให่พร้อมีแรน
ไ้ยินำพูนี้เ็มสอหู เา้าวเ้าไปวา่อนที่ามิละโ้อบอะไรร้ายแรลับไป
ามิลที่ำลัโรธนัวพอสบลทันทีที่วาเลอเรียสปราัว
ีแรนเอ็้าวามไปิๆ พลา้อมอแพทริอย่าพินิพิารา
“มออะไร” แพทริหันไประาเสียใส่เ็ายาริฟฟินอร์้วยวามไม่พอใ
“ันำลัิอยู่ว่าวันนี้นายใส่าเในสีอะไร”
ีแรนอบยิ้มๆ “บาทีถ้าหาาเนายาึ้นมาอนนี้ เราะไ้รู้ำอบันหรือเปล่านะ”
“เฮอะ ทำเป็นพูีไป เฮอนันเ นายเอ็เถอะ
ระวัริฟฟินอร์ทั้ทีมะแพ้เพราะนาย็แล้วัน”
“ันไม่เห็นหนทาที่ริฟฟินอร์ทั้ทีมะแพ้เพราะันเลย
พาร์ินสัน” ีแรนเลิิ้ว่อนะย้อนถามว่า “ทำไมนายถึิอย่านั้นล่ะ”
“เพราะนายเวลาเอหน้าวาเลอเรียส ฮามิลัน
็ไม่่าไปาโนเอล ไพรส์เอหน้าามิล ฮามิลันนัหรอ” แพทริเหยียรอยยิ้มน่าเลียออมา
“อ่อนระทวยไปหม ไร้ฝีมือสิ้นี”
“ถ้านายะพูแบบนั้น ทำไมันถึไม่เห็นนายบนไม้วาลแ่สัทีล่ะ”
น้ำเสียเย็นาัึ้นที่้านหลัอแพทริ ่อนที่ร่าอนัเรียนบ้านเรเวนลอะ้าวับๆเ้ามาใล้พร้อม้วยวาที่วาวโรน์
ที่้านหลัอเามีเ็หนุ่มาบ้านฮัฟเฟิลพัฟามมาิๆ ท่าทาล้ายพยายามะห้ามปรามอีฝ่ายเอาไว้แ่ไม่สำเร็
“เอ้า มาันรบอ์ประุมเียว”
แพทริล้วมือทั้สอ้าไว้ในระเป๋าเสื้อลุม มือำ้ามไม้ายสิทธิ์เอาไว้ราวับพร้อมะัึ้นมาทุเมื่อ
วาเลอเรียสับีแรน็เลื่อนมือไปหาไม้ายสิทธิ์เหมือนัน สถานาร์อยู่สภาพพร้อมปะทุึ้นมาทุเมื่อ
ในอนนั้นเอที่เสียเล็แหลมอศาสราารย์ฟลิวิัึ้น
“มายืนอออะไรันรนี้รึ เ็ๆ”
มืออีแรนับวาเลอเรียสล้าลำัวทันที
ามิลรีบยับถอยห่าออาวล้อมแล้วนั่ลบนม้านั่แบบเนียนๆ ส่วนโนเอล็ระแอมระไอ่อนะอบอาารย์ประำบ้านอัวเอว่า
“ศาสราารย์ฟลิวิ พวเราำลัพูุยันเรื่อ เอ่อ ารแ่วิิอยู่รับ”
“นั่นสินะ นั่อไปริฟฟินอร์เอับฮัฟเฟิลพัฟใ่ไหม”
ศาสราารย์ร่าเล็ถามอย่าื่นเ้นพลามอไปที่สอีเอร์อทั้สอทีมที่ยืนอยู่
“พวเธอ้อั้ใฝึ้อมนะ แล้ว็อย่าริัับผลอารแ่ันมานั
ะแพ้หรือนะ มันอยู่ที่ใไม่ใ่ผละแนน ว่าแ่ว่าุพาร์ินสัน
เธอ็มาร่วมวับพวนัีฬาเา้วยอย่านั้นหรือ”
แพทริอึ้ไปเล็น้อย่อนะรีบเินาไปโยไม่แม้แ่ะล่าวลาอาารย์
“นแบบนี้ำเป็น้อมีใรสันำราบเาลให้ไ้นะ ว่าไหม”
ศาสราารย์ร่าเล็ล่าวๆยิ้มๆ ่อนะอัวเินผ่านพวเาไปยัโ๊ะออาารย์
ีแรนรีบสะิวาเลอเรียสยิๆ
“อะไร”
“นายไ้ยินที่อาารย์พูใ่ไหม
ำเป็น้อมีใรสันำราบเาลให้ไ้นะ” ีแรนหัวเราะเบาๆ “นายัารเลยสิ วาโล”
“...” วาเลอเรียสยิ้มาๆ ่อนะเยหน้าึ้นสบาับโนเอล
ไพรส์ที่ยัยืนหน้าบูอยู่รหน้า เ็ายถอนหายใ่อนะเอ่ยว่า “ูไม่ออเลยว่านายเป็นนเ้าิเ้าแ้นนานี้
โนเอล”
“ถ้าันเ้าิเ้าแ้นอย่าที่นายว่าริๆ
ลูพี่ลูน้ออนายนนั้นโนันสาปไปแล้ว” โนเอลล่าวอย่านหัวเสียพลาระทืบเท้าเินาไป
“อย่าถือสาเา่วนี้เลยนะ วาเลอเรียส”
เโรมเอ่ยเสียแผ่ว “่วนี้เาอารม์เสีย่ายมา ่อน้าสับสนในวามิอัวเอ
แล้ว็เอ่อ..นั่นแหละ เาิว่าาิอนายทำอะไรบาอย่าับเา”
“ันไม่ไ้ทำอะไรสัหน่อย”
ามิลที่เห็นอาารย์เินไปไลแล้วถลาลับเ้ามาร่วมว้วยทันที เามีสีหน้าื้อึไม่ยอมรับโยเ็า
“หมอนั่นแพ้แล้วพาล่าหาล่ะเโรม ันะไปทำอะไรับเาไ้ ันรู้นะว่าเาิว่าันใ้ลูไม้บาอย่าับเา
ำถามือถ้าันะโวิิริๆ้วยลูไม้อะไรนั่น
ทำไมนอื่นๆไม่เห็นออมาโวยวายแบบเาเลยล่ะ”
เโรมยิ้มแห้ เาเอ็ไม่รู้ะอบำถามนี้อย่าไรี
เพราะเาเอ็เป็นหนึ่ในนัีฬาที่เยแ่ับามิลมา่อนเหมือนัน
ในทีมฮัฟเฟิลพัฟเา็ไปไล่ถามูแล้ว ไม่เยมีใรสบาามิลแล้วใระุเหม่อลอยเหมือนโนเอลเลยสัน
บารั้เา็แอบสสัยเหมือนันว่าเพื่อนอเาอบามิลเ้าริๆแ่พยายามไม่ยอมรับัวเออยู่หรือเปล่าหนอ
“เอาเป็นว่าันเื่อนาย ว่านายไม่ไ้ทำอะไรเา”
เโรมล่าวับามิล้วยน้ำเสียริใ “เพียแ่ในส่วนอโนเอล เาเป็นนแบบนั้น ันั้นนว่าเาะหาทาพิสูน์หรือทำอะไรไ้บ้า
เา็ะยัเป็นแบบนั้นอยู่ี”
“ไม่เป็นไรหรอ ันเ้าใ” ามิลบไหล่อีฝ่ายเบาๆ
่อนะโบมือให้เโรมที่เินลับไปยัโ๊ะประำบ้านอัวเอ เมื่อเาหันลับมาหาวาเลอเรียสบนใบหน้า็เ็มไป้วยรอยยิ้ม
ีแรนโพล่ว่า “แ่นายทำริๆใ่ไหมล่ะ”
“พูอะไรอนาย” ามิลเถียทันที “ืนนายพูอะไรแบบนั้นออมาอี
ันะ่อนวาโลเอาไว้ไม่ให้นายหาเอ”
“ันะรูบิบปาให้เียบเลย”
ีแรนทำท่ารูิปปาประอบอย่าริั เาันเ็ฮามิลันทั้สอให้นั่ลแล้วัวเอ็นั่ล้าวาเลอเรียสอีทีหนึ่
วาอเาเป็นประายอนที่ะโหน้าเ้าไปถามทั้สอว่า “สรุปว่านายใ้เป็นริๆเหรอ
มนร์เสน่ห์อะไรนั่น”
“ใ้ไม่เป็น” ามิลปิเสธทันที “แ่วาโลปรุยาเสน่ห์เป็นนะ”
ีแรนหันไปมอวาเลอเรียส “นายไม่ไ้ทำยาเสน่ห์ใส่ันใ่ไหม”
“ไสหัวลับโ๊ะประำบ้านอนายไปเลย ีแรน”
วาเลอเรียสหันหน้าหนีเ็ริฟฟินอร์ัวแสบ เาหยิบอุปร์รับประทานอาหารึ้นมา
ะที่ำลััอาหารใส่าน เพื่อนร่วมรุ่นนอื่นๆ็ทยอยันเินเ้ามา
ทุนทัทายวาเลอเรียส่อนะนั่ลรอบๆพวเา
“พวนายทั้สิบสอนนี่ พอมารวมัวันแล้วูลุ่มให่ว่าพวพาร์ินสันอีนะ”
ีแรนเอ่ยทัะที่วาสายามอูเหล่าสมุนปีสออวาเลอเรียสำลัลมือัอาหาร “ลนายไม่ิะไปัารับเาริๆเหรอ
วาโล”
“พูถึพาร์ินสัน” ฟิลลิปเยหน้าึ้นมาาน่อไ่ทอพลาส่สายาั้ำถาม้ามโ๊ะมาถึวาเลอเรียส
“หมอนั่นาออนะ แ่ลับมีอิทธิพลเหลือเิน ทำไมถึไม่มีใรัารเาให้สบปาสบำเสียที
ันเห็นแล้วยัรำาเลย นายไม่สนใะออหน้าัารหน่อยเหรอ วาเลอเรียส”
ทุนหันมามอวาเลอเรียสอย่ารออยำอบ
เ็ายผมบลอน์เลิิ้วึ้นเล็น้อย
รอนระทั่เี้ยวอาหารในปาลืนลอไปแล้วึ่อยอบว่า “ิหาวิธีอยู่”
“วาโล” ีแรนสะิเา “นายำวันนั้นไ้ไหม
ปีที่แล้วที่นายบอันว่าอยาะับเาห้อยหัวอ่ะ”
“ำไ้” วาเลอเรียสพยัหน้า “ทำไมเหรอ”
รอยยิ้มว้าปราบนใบหน้าอีแรน ่อนที่เาะเอียัวเ้าไประิบ้าหูวาเลอเรียสว่า
“ันมีาถาอยู่หนึ่บท เป็นาถาไร้เสียที่เมส์แนะนำมา เาไ้มันมาาพ่ออเาอีที
เมส์บอว่าพอร่ายมันนายะทำให้เหยื่อลอยลับหัวเหมือนถูเือที่มอไม่เห็นแวนเอาไว้ลาอาาศ”
หลัระิบยาวเหยียบ ีแรน็ผละออมามอสีหน้าอวาเลอเรียสอย่ารออย
วาเลอเรียส่อยๆหันหน้ามาหาเาอย่า้าๆ
เอ่ย้วยน้ำเสียสสัยว่า “าถาอะไร?”
ีแรนยื่นหน้าเ้าไประิบใส่หูอวาเลอเรียสอีรั้ว่า
“เล-วิ-อ-พัส”
“แล้วทำไม้อระิบ้วยล่ะ”
ามิลยือมอีแรน้วยสายาับผิระนล้อเลียน “ฮั่นแน่ อยาลอระิบ้าหูวาโลหรือไ
ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่นะ เฮอนันเ”
“นที่ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่มันนาย่าหา”
ีแรนย้อนอย่าเ็บแสบ “ระวัเินอยู่ีๆผีเรเวนลอโผล่มาหลอเอานะ”
“ันนึภาพไม่ออเลยริๆว่าสุภาพสรีสีเทาะมาทำเรื่อไร้สาระอย่านั้นับันทำไม”
ามิลเบะปาใส่ีแรน่อนะหันลับไปินอาหารอัวเอ่อ
วาเลอเรียสลับหันไปสบาีแรน ่อนะเอ่ยว่า “ันะลอ้อมู่อน
ถ้ามันใ้ไ้ริ นาย็รอูเรื่อสนุไ้เลย”
ีแรนยิ้มนาหยี “ันะรอู”
วาเลอเรียสเอนายอยู่บนเียในหอนอน เามอูวามึัในห้อนอนที่อัแน่นไป้วยเ็ายอายุสิบสอปีถึสิบสอน้วยสายาที่เ็มไป้วยร่อรอยอารรุ่นิ
นเพียสอนที่สัมผัสไ้ถึอันรายบาอย่าึ่แผ่ออมาาัวอวาเลอเรียสือามิลับเอเรียน
เ็ายทั้สอหันหน้าเ้าหาหัวเียอัวเอ ท่ออ่านหนัสืออย่าั้ใเินวร
ในอนนั้นเอที่วาเลอเรียสเอ่ยึ้นมาว่า “ันมีาถาใหม่อยาลอ
ใรล้าเสนอัวบ้า”
วาม้อแ้อแในห้อเียบริบทันที
ทั้ไอแที่ำลััสมาธิเล่นหมารุพ่อมอยู่บนพื้นับเลริ
ทั้เทอเนอร์ที่ำลัวิพาย์วิาร์ารใ้าถาป้อันัวาศาสร์มืับอีสันและเ็นอื่นๆ
ทุนสะบัหน้าพรึบไปมอวาเลอเรียส่อนะหันมอหน้าันเออย่าอวามิเห็น
อีสันถามว่า “าถาประเภทไหน”
“าถาที่เอาไว้แล้น” วาเลอเรียสอบามริเสียเรียบ
“ั้นันอาสาเอ
แลับารที่นายสอนาถานั้นให้ัน้วยถ้าใ้มันสำเร็” อีสัน้าวมายืนหน้าเียอวาเลอเรียสอย่าล้าหา
เ็นอื่นๆรีบเลียร์้าวอหลบไปยืนที่มุมห้อันหม เอเรียนยื่นมือมาแะม่านที่้าเสาอย่าเียบริบแล้วปล่อยม่านลมาบััวเอเอาไว้
วาเลอเรียสี้ไม้ายสิทธิ์ไปที่อีสัน
่อนะล่าวในใว่า เลวิอพัส!
“โว้ว!”
อีสันร้อโว้ว้วยเสียหลบสูเมื่อาอเาถูมือที่มอไม่เห็นระาอย่าแรนร่าลอยึ้นในสภาพลับหัว
วาเลอเรียสยับไม้ายสิทธิ์เบาๆ
ร่าอเา็ลอยเไปทา้ายเไปทาวาามที่ไม้อวาเลอเรียสบัับทุอย่า
ลิเบอราอพัส วาเลอเรียสว่าาถาแ้ในใ อีสัน็หล่นโรมลมาที่พื้น
แทนที่เ็ายะหัวฟัหัวเหวี่ยับผลอาถา เาลับาเป็นประายพลาเอ่ยว่า “ยอเยี่ยมที่สุ!
สอนันมั่สิ”
ทันในั้นเ็ายทุน็แทบะมาออันอยู่รอบเียอวาเลอเรียส
พอันพูเี่ยวับารอให้วาเลอเรียสสอนาถานี้บ้าไม่หยุ นวาเลอเรียส้อยมือึ้นมาห้าม
ทุนถึไ้เียบเสียล
ามิลหัวเราะมาาบนเียพลาเอ่ยว่า “ทีนี้เอใรโนแล้แบบลอยลับหัว
รู้ไ้เลยว่าฝีมือเ็สลิธีรินปีสอ”
“ันะสอนาถานี้ให้พวนายทุน” วาเลอเรียสล่าว “แล้วนแรที่เราะไปประเิมาถานี้ใส่
มีื่อว่าแพทริ พาร์ินสัน แ่เพราะเาเอ็มีลูสมุนอยู่หลายน
ใระเอา้วยับันบ้าล่ะ”
มอูมืออแ่ละนูสูราวับลูศิษย์ที่แย่ันอบำถามออาารย์
ามิลส่ายหน้าวืพลาล่าวับวาเลอเรียสว่า “นายะทำอะไร็ไ้ อแ่ไม่ถูถอสิทธิ์าารเป็นนัีฬาวิิ็พอ”
“อืม ไม่โนอะไรร้ายแรหรอ” วาเลอเรียสล่าวพลายับรอยยิ้มึ้นบนใบหน้า
“อย่ามา็ับริเว แลับารไ้ัารแพทริสัย ุ้มเสียยิ่ว่าุ้ม”
“แผนอนายืออะไร วาเลอเรียส” เลริถาม้วยน้ำเสียระือรือร้นอย่าอรนทนไม่ไหวอี่อไป
“มันเป็น...” รอยยิ้มอวาเลอเรียสว้าึ้นยิ่ว่าเิม
“แผนสร้าวามอับอายายี้หน้า นิที่หลัผ่านวันพรุ่นี้ไปแล้ว
หมอนั่นะไม่ล้าเินร่าในโรเรียนอีเลย”
ไอแฟับแล้ว็ไ้แ่ยิ้มแหย “วาเลอเรียส
ไม่รู้มีใรเยบอนายหรือยันะ แ่นายโรเหมาะับำว่าทายาทอสลิธีรินเลย”
วาเลอเรียสพยัหน้าอย่าเห็น้วยับำพูนั้น ่อนะล่าวว่า
“แน่นอน ็ันือทายาทอสลิธีรินนี่นา”
เ้าวันรุ่ึ้น เหุาร์พิสารแสนหรรษา็ไ้เิึ้นลาระเบียทาเินั้นหนึ่อฮอวอส์
เมื่ออยู่ีๆลุ่มนัเรียนปีห้าบ้านสลิธีรินำนวนแปนึ่เป็นนัเรียนายล้วน อยู่ีๆ็ถูมือที่มอไม่เห็นับถอาเ
านั้น็ถูใรบานใ้ะอที่มอไม่เห็น เี่ยวเท้าอพวเาลอยึ้นฟ้า
ันั้นภาพที่ทุนไ้เห็นอนำลัะเินไปเ้าห้อเรียนวันนี้
ือแพทริ พาร์ินสันับาเในสีฟ้าส ำลัรีร้อห้อยหัวอยู่ลาอาาศ พร้อมับลูน้อทั้เ็นอเา
ไม่ไลันนั ลุ่มนัเรียนปีสออบ้านสลิธีรินถือไม้วาำับารลอยอนทั้ลุ่มอยู่ในอีมุมอปราสาท
“ันไม่อยาเื่อเลยว่าะมีพ่อมใส่าเในลายสปอน์บ็อบ้วย”
ไอแเอ่ย้วยวามบันเทิใะมอูเ็ปีห้านหนึ่ลอยไปมาอวาเบ็อเอร์สีเหลือลายาร์ูนอพวมัเิ้ล
“ปล่อยันล!!”
แพทริร้อโหยหวนพลาปัป่ายมือไปรอบ้าน เาร้อเสียแหลม “อย่าให้ันรู้นะว่าฝีมือใร!!!”
“นายะทำอะไรไ้ล่ะ พาร์ินสัน” สอร์เปียสหนีบหนัสือเรียนสอเล่มไว้ใ้วแน
เยหน้าเอ่ยับแพทริหน้าื่นาบาน “ฟ้อแม่นายเหรอ?”
“ินี้ะเถอะ มัลฟอย!”
“หยาบายเินไปแล้ว” เเรนเอ่ยอย่าไม่อบใ
าอเธอมอรไปามระเบียทาเิน ราวับพยายามอย่ายิ่ที่ะไม่้อเห็นาเในอนเหล่านั้นให้เสียสายา
“เอาเป็นว่าันอยาให้นายสบปาสบำหน่อย”
ว่าแล้วเ็สาว็โบไม้ายสิทธิ์ แล้วเนไทอแพทริ็ถูมือที่มอไม่เห็นับยัเ้าไปในปาอเา
ทำให้เาส่เสียอู้อี้ไม่ไ้ศัพท์ออมาแทนารโวยวาย
“ันสสัยมาว่าว่าพวนั้นไปรู้าถานี้มาาไหน..”
อัลบัสเยหน้ามอเ็ปีห้าที่ลอยอยู่ลาอาาศ
่อนะหันไปมอเรเียสราวับะถามไถ่ เรเียสลับส่ายหน้าเอ่ยว่า “ัน็ไม่รู้เหมือนัน
เมื่อวานไม่ไ้เอพวเาเลย”
“ุพระ่วย นี่มันเิอะไรึ้น” ศาสราารย์มัอนนาัล้าวับๆแหวนัเรียนเ้ามา
เธอนิ่วหน้ามอภาพอุาา่อนะเอ่ยเสียัว่า “ใรที่ใ้าถานี้อยู่
ันอสั่ให้พวเธอยเลิาถาเี๋ยวนี้!”
ร่าอพวเ็ปีห้าร่วราวลมาบนพื้น
แ่ละนร้อโอโอยยเว้นแพทริที่มีเนไทยัอยู่ในปาและเาไม่สามารถเอามันออมาไ้
ศาสราารย์มัอนนาัล้อหยิบไม้ายสิทธิ์อเธอออมาี้ไปที่เา เนไทึยอมหลุออมา
“ับริเว!”
อาารย์ให่ล่าวเสียั พล่ามเม้นสายามอไปทาพววาเลอเรียสที่พาันเินเ้ามายอมรับวามผิันอย่าผ่าเผยราวับเื่อว่าที่นเอทำไปนั้นสมวรแล้ว
“ให้ายสิ พวเธอ เล่นพิเรนทร์อะไรันั้แ่เ้า! รีบไปเ้าเรียนันให้หม!
แล้วเย็นนี้มาพบันที่ห้อเรียนวิาแปลร่า่อนะิน้าว้วย!”
เอ่ยบ็สับเท้าเินาไปอย่าอารม์เสีย
ไม่สนใพววาเลอเรียสที่ยัมีสีหน้าระรื่นอยู่เ่นเย ราวับไม่เห็นว่าารถูับริเวเป็นเรื่อให่อะไรมา
เมื่อแลับารไ้ัารแพทริแบบเล่นให่ไปหนึ่ย
“แ! ฮามิลัน!”
แพทริะเียะายลุึ้นมา วาเลอเรียสี้ไม้ายสิทธิ์ไปที่เาทันที แพทริถึับสะุ้นาเที่ออยู่ที่้อเท้าทำให้เาเสียหลัล้มล
เ็หนุ่มรีบับาเึ้นมาใส่้วยวามอับอายายี้หน้าอย่าถึที่สุ
“่อไปนี้นายทำัวร่าหนึ่หน ัน็ะับนายถอาเแล้วแวนหนึ่หน”
วาเลอเรียสล่าวเสียเรียบะที่สาวเท้าเ้าไปใล้อีฝ่ายพร้อมับไม้ายสิทธิ์ในมือ
วาสีเียวทอประายเย็นยะเยียบอย่านพูริทำริ “่อไปนี้ถ้านายพูาหาเรื่อเพื่อนอันอีหน
ัน็ะับนายถอาเแล้วแวนอีหนเหมือนัน เ้าใแล้วใ่ไหม?”
“พวอาารย์ไม่ปล่อยให้แทำหรอ!”
“แ่อาารย์็ไม่ไ้มาอยอยูู่แลนายยี่สิบสี่ั่วโมนี่
พาร์ินสัน” วาเลอเรียสล่าว้วยน้ำเสียเยาะเย้ย “นายใ้เวลาห้าปีอยรัแนอื่นๆทั้ในบ้านและนอบ้าน
อนนั้นันะทำับนายเหมือนที่นายเยทำับนอื่นนั่นแหละ
ันะรัแนายไปนว่านายะุเ่าสาบานว่าะไม่รัแใรอีแล้ว ะไม่พูาหยาบายใส่ใรอีแล้ว
และเมื่อนายอโทษทุนที่นายเยทำไม่ีับเาเอาไว้แล้ว ันถึะยโทษให้นาย
ีไหมล่ะ”
“แมันบ้าไปแล้ว” แพทริะโนอย่านหมทาสู้ ่อนะรีบเินหนีไปอย่ารวเร็วพร้อมับลุ่มอเา
ีแรนที่ยืนูอยู่นอวมาลอรีบวิ่เ้ามาหาวาเลอเรียสทันที
่อนะยื่นมือออมา วาเลอเรียสเลิิ้วเล็น้อย ่อนะแปะมือทำไฮไฟว์ับอีฝ่ายแล้วเอ่ยว่า
“้ออบุนายสำหรับาถานั่น”
“โหย ไม่้ออบุหรอ” ีแรนหัวเราะ “นายอยาไ้อะไรัน้อไปหามาให้ไ้อยู่แล้ว”
“แๆๆๆๆ” ามิลส่เสียไอรัวๆ
่อนะเินเ้ามาแทรรลาระหว่าทั้สอพลาเอ่ยว่า “อโทษที
สำลัวามหวานลาอาาศน่ะ”
“โอ๊ะ ามิล มีนใส่เนไทสีน้ำเินำลัแอบมอนายอยู่นะ”
ีแรนเอ่ยับามิล้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แ่แววาท้าทายถึีสุ ราวับะบอว่านายเล่นานันัน็ะเล่นานนายเหมือนัน
วาเลอเรียสมอามิลับีแรนแสยะรอยยิ้มใส่ันแล้วส่ายหน้าเบาๆ
“ืนพวนายวามวยันรนี้ ัน็ะถอาเแล้วแวนพวนายลับหัว้วยเหมือนัน”
“วาโล ใร้ายอ่ะ”
“ใ่ๆ วาโลใร้ายที่สุ!”
เรเียสมอน้อายทั้สอับเพื่อน่าบ้าน้วยสายาเอือมระอาอย่าที่สุ
เาไ้ยินเสียยสอร์เปียสะโนเรีย ึละสายาาน้อายแล้วหันลับไป
ในัหวะนั้นเอที่เาเผลอนไหล่ใรบานนเ
“โอ๊ะ อโทษที เป็นอะไรไหม” ใรนนั้นว้าแนอเาเอาไว้แล้ว่วยึให้ลับมายืนรไ้
เมื่อมอไป็พบับเส้นผมสีแ รอยยิ้มเป็นมิร และเนไทสีเหลือบ่บอสัับ้าน
รอยยิ้มอเ็หนุ่มนนั้นแ็้าเล็น้อยเมื่อเห็นว่าใรที่เาเินน
“ะ...เรเียส ฮามิลัน” เโรมเอ่ยื่ออีฝ่าย้วยน้ำเสียะุะั
เรเียสึแนัวเอออาารประอออีฝ่าย่อนะเอ่ยเสียเรียบว่า “ันไม่ไ้เป็นอะไร
อบใ”
“อะ เอ้อ โอเ” เโรมมอูเ็หนุ่มผมำเินไปนระทั่ถูฝูนลืนหาย
เาหันลับมา็เอเพื่อนสนิทอัวเอยัเพ่สายามอเ็ายบ้านสลิธีรินอยู่อย่านั้น
“โนเอล ไปันเหอะ เี๋ยว็สายหรอ”
“อืม” โนเอลส่เสียรับำ ่อนะยอมละสายาาามิลในที่สุ
เาส่ายศีรษะพลาสบถ่น่าัวเอในใไปลอทา เโรมมอท่าทาเหมือนนมีปัหาทาิอเพื่อนแล้วไ้แ่เาหัว
เ็หนุ่มอิไม่ไ้ว่า่วนี้...รู้สึะมีเรื่อ่าๆนานาเิอยู่รอบๆัวอพวฮามิลันบ่อยเหลือเิน
ความคิดเห็น