--------------------

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ

กรุงโตเกียว

ใจกลางโตเกียวในยามค่ำคืนท่ามกลางแสงสีนั้นสวยทุกครั้งที่ได้มอง เด็กน้อยมักมีความคิดที่อยากจะเผชิญโลกกว้างเสมอถ้าได้ออกจากบ้าน สถานที่ที่พวกเขาอยากไปอาจจะอยากเล่นเกมเซ็นเตอร์ไทโตะ ไม่ก็นั่งชิงช้าสวรรค์คอสโมเวิร์ล หรือเดินห้างอะไรประมาณนั้น แต่กับผม .. ทำไม่ได้แม้แต่คิด มันเหมือนเป็นสิ่งต้องห้ามอย่างหนึ่ง

กวาดสายตามองกองหนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะโง่ๆเป็นสิบกว่าเล่ม นี่ยังไม่นับในชั้นวางหนังสือ เพื่อนในหมู่บ้านของผมมีแต่การ์ตูนเป็นเซตใหญ่ เรื่องที่ฉายตามช่องโทรทัศน์ แต่ผมไม่ .. มีแต่หนังสือเรียนคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์ พวกหนังสือที่ทำให้สมองแทบจะระเบิดทุกครั้งที่ได้เปิดอ่านมัน แน่นอน ผมเกลียดมัน

‘ เบกิคุง ทำดีมากเลยลูกรัก ’

ทุกครั้งที่หลับตามักจะมีเสียงผู้ที่ถือตนเองว่าเป็น ‘แม่’ ตามหลอกหลอนอยู่เสมอ ทุกครั้งที่ผมสอบได้เกรดสี่ทุกวิชาตามที่เขาต้องการ ไม่ก็แข่งเปียโนได้ที่หนึ่งระดับประเทศ หรือทุกๆอย่างที่เขาต้องการ ผมจะต้องทำให้ได้ตามนั้นเสมอโดยไม่มีข้อแม้ บทลงโทษจากการออกนอกลู่นอกทางคำสั่งโดยการกักขังไว้ห้องใต้หลังคาที่ไร้หน้าต่างและหลอดไฟบนเพดาน แน่นอน ผมเกลียดความมืดนี้ เกลียดมันพอๆกับคำสั่งและแม่

“ คืนนี้เป็นคืนที่มีความสุขมากเลย .. ”

มือเรียวเล็กลูบตามเส้นผมยาวของผู้ที่นอนหัวเกยอยู่บนตักพลางยิ้มทั้งน้ำตา หญิงสาวที่นอนแน่นิ่งไร้ซึ่งลมหายใจท่ามกลางกองเลือด ตามลำตัวมีแต่รอยแทงของมีดคม แขนขาโดนหั่นแยกเป็นชิ้นจนสภาพน่าสะอิดสะเอียนเหมือนในหนังฆาตกรรม แต่ก็ดูสวยงามประหนึ่งศิลปะชิ้นเอกที่มีแบคกราวด์เลือดกระเซ็นตามกำแพงห้อง ใบหน้าของเธอสวยราวกับนางฟ้า แน่นอนเธอคือนางฟ้าของผม และเธอคือปีศาจด้วย และแน่นอน ว่าไม่มีใครชอบปีศาจ ผมก็เช่นกัน ผมจึงกำจัดมันทิ้งซะ

“ จริงไหมครับแม่  ”

TBC

สั้นเนอะ แง้

© themy butter