คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (3)
Maroon 5 – Maps
บางทีเขาอาจจะฝัน..
ตอนที่ยังเด็กมากเท่าที่พอจะนึกออกได้ ดอนน่าเคยเล่านิทานปรัมปราหลอกเด็กทั่วไปที่มันมักทำให้เขาผลอยหลับไปก่อนที่เรื่องจะจบแทบทุกครั้ง และเขาก็มักจะเอาเรื่องที่ดอนน่าเล่าก่อนนอนไปฝันบ่อยๆ
แต่ดอนน่าไม่ได้เล่านิทานแบบนั้นให้เขาฟังนานแล้ว แล้วทำไม..
เขาถึงได้เห็นนักรบมังกรชุดขาวเหมือนที่เขาเคยจินตนาการตอนเด็กๆ ล่ะ?
“นาย.. เป็นคนหรือเปล่า” ชานยอลดึงสติตัวเองกลับมาหลังจากที่เขาตกใจกับภาพตรงหน้ามานานหลายนาที เขาถามออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไร้ซึ่งความเกรงกลัว แม้ว่าเขาจะแอบคิดว่าคนตรงหน้าคืออ็อคเคิร์ทที่ผู้คนในเมืองต่างเกรงกลัวก็ตาม
“ไม่ใช่”
“...”
ปาร์คชานยอลลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากเมื่อสิ้นคำตอบสั้นๆ ของอีกคนที่เขาต้องเงยหน้าคุยด้วยเพราะมังกรตัวยักษ์นั่น
งั้นก็หมายความว่าคนตรงหน้าเป็นอ็อคเคิร์ทใช่ไหม?
..เขากำลังจะตายแล้วใช่หรือเปล่า
มันคงจะเป็นเรื่องน่าขำหากจะเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไปแบบนั้น ‘นายจะฆ่าฉันหรือเปล่า?’ สำหรับปาร์คชานยอลมันดูโง่เง่าสิ้นดีถ้าคำพูดสุดท้ายก่อนตายคือคำนั้นหากเจ้าตัวไม่ตอบคำถามแต่ลงมือปลิดชีวิตเขาทันทีอย่างที่เคยได้ยินมาตลอด
พวกอ็อคเคิร์ทไม่ไว้ชีวิตใครทั้งนั้น
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าความตายมันมาอยู่ตรงหน้า หัวใจของเด็กหนุ่มสั่นแปลกๆ อย่างควบคุมไม่อยู่ เขาไม่เคยกลัวอะไรทั้งนั้น หากแต่ว่าจะต้องตายตอนนี้จริงๆ เขาก็แอบเสียดายที่ยังไม่เคยกอดดอนน่าและบอกให้เธอรู้ว่าเขารักเธอแม้เธอจะไม่ใช่แม่แท้ๆ หรือขอบคุณแบคฮยอนที่ยอมเป็นเพื่อนกับคนแบบเขาเลย
ดวงตากลมโตจ้องมองมาอย่างสงบนิ่ง ชานยอลจ้องกลับไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เหมือนกับอีกคนกำลังจะอ่านบางอย่างจากดวงตาของเขา ซึ่งเขาไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดอะไรอยู่
เนิ่นนานหลายนาทีที่ไม่มีเสียงอะไรเกิดขึ้นรอบข้างเลย บรรยากาศตอนนี้มันชวนให้อึดอัดแปลกๆ ให้ตายเถอะ ผู้ชายชุดขาวนี่จะเอายังไงกับเขากันแน่
“รู้ชื่อฉันได้ยังไง?” เป็นเขาที่เปิดคำถามเพื่อทำลายความเงียบน่าอึดอัดนั่น ดวงตาโตหันไปมองทางอื่นก่อนที่ผู้ชายชุดขาวคนนั้นจะหันกลับมามองหน้าเขาอีกครั้งพร้อมกับยิ้มให้
“ก็ตามมาได้ซักพักแล้ว นายคงรู้ตัว”
“แล้วตามมาทำไม”
“...”
“ตอบคำถามฉัน แล้วช่วยลงมาจากหลังไอ้ตัวนั้นก่อนได้ไหม เมื่อยคอ”
ปาร์คชานยอลสั่งอีกคนโดยไม่เกรงกลัวเลยด้วยซ้ำ เขาเห็นอีกคนที่อยู่สูงกว่าหัวเราะในลำคอก่อนที่จะยอมกระโดดลงมาจากหลังมังกรที่สูงประมาณห้าเมตรได้อย่างสบายๆ ถ้าเป็นคนธรรมดาคงข้อเท้าร้าวไปแล้ว
เมื่อเท้าของอีกคนแตะเพิ่งปาร์คชานยอลถึงได้รู้ว่าผู้ชายชุดขาวตรงหน้าตัวเล็กกว่าเขาแค่ไหน ความน่าเกรงขามดูจะลดลงไปเกือบครึ่งถ้าเทียบกับที่นั่งบนหลังมังกรเมื่อกี้
ร่างเล็กเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเขา เผยให้เห็นใบหน้าขาวชัดๆ ซึ่งชานยอลคิดว่าถ้าเป็นมนุษย์ล่ะก็.. หน้าตาแบบนี้อายุก็คงจะประมาณเขาแน่ๆ
“อยากรู้จริงๆ ว่าถ้าฉันเป็นอ็อคเคิร์ทแล้วกำลังจะฆ่านาย นายยังจะใจกล้าออกคำสั่งแบบนี้หรือเปล่า”
“พูดอย่างกับไม่ได้เป็น”
“แล้วบอกตอนไหนว่าเป็น”
“...” ร่างสูงเงียบไปหลังจากที่คนตัวเล็กกว่าย้อนถามกลับ มันจริงของคนตรงหน้าที่เขาตีโพยตีพายไปเอง แต่มนุษย์ที่ไหนจะขี่หลังมังกร แล้วโดดลงมาจากที่สูงห้าเมตรสบายๆ อย่างกับลอยตัวได้อย่างนั้นกันล่ะ?
“แล้วนายเป็นอะไร”
“เป็นสิ่งมีชีวิต”
“...”
“ฉันสาระ”
“..จริงจัง?”
“อือ”
“ไม่ใช่อ็อคเคิร์ท?”
“ไม่ใช่ แต่สปีชี่ส์เดียวกัน”
“งั้นก็พวกเดียวกัน?”
“ไม่”
มือหนาเผลอเอามือลูบหน้าตัวเองแรงๆ ด้วยความสับสน หลังจากที่สถานการณ์มันเริ่มแปลกประหลาดเข้าไปทุกที คนตรงหน้าที่ดูน่าเกรงขามในตอนแรกกลับกลายเป็นตีหน้ามึนใส่เขาไปซะได้ พวกเขากำลังคุยแบบถาม-ตอบกันกลางป่าโดยมีมังกรแดงตาเหลืองตัวเบ่อเร่อจ้องมองอยู่
“งั้นอธิบายแบบขยายความได้ไหมว่านาย กับพวกอ็อคเคิร์ทคืออะไร แล้วต่างกันยังไง”
“คำตอบแลกกับการที่ขอให้นายช่วยฉันอย่างหนึ่งได้ไหมล่ะ”
“หืม?” ชานยอลเผลอครางในลำคอออกมาหลังจากที่ถามคำถามออกไปแล้วอีกคนมีข้อแม้แทบจะทันที “ช่วยอะไร?”
“บางอย่าง ถ้าฉันตอบ นายต้องช่วย”
“ก็บอกมาก่อนสิว่าช่วยอะไร”
“...”
คนตัวเล็กเงียบไปอีกครั้ง ใบหน้านั่นเลิกลั่กเหมือนกำลังลังเลอยู่ และปาร์คชานยอลเป็นคนฉลาดพอสมควร ในสมองปะติดปะต่อเรื่องราว เหตุผลอะไรที่ทำให้คนตรงหน้าตามเขามาตลอดไม่กี่วันที่ผ่านมานี้ และพอได้พูดคุยไม่นานก็พูดเรื่องช่วยเหลือขึ้นมาก่อน
“ที่ตามมาเพราะต้องการให้ฉันช่วยอะไรใช่ไหม?” ร่างสูงยักคิ้ว ถามคำถามที่เขาเดาในใจออกมา อีกคนเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาพร้อมกับใบหน้านั่นจะพยักหน้ายอมรับช้าๆ
“มันเป็นเรื่องใหญ่.. และฉันต้องการให้นายช่วยจริงๆ” คนตัวเล็กตอบเขา สายตาที่ผ่านดวงตากลมโตนั่นมีประกายอะไรบางอย่างที่ชานยอลรู้สึกคุ้นเคยมันดีอย่างกับว่าเขาเห็นมันบ่อยๆ
ความหวัง..
“...ไปกับฉัน ไปช่วยคนๆ นึงเพื่ออีกหลายๆ คนได้ไหม?”
30%
ฮัลโหลว นี่คึกมาก มานั่งอัพต่อ มีใครอ่านมั้ย ไม่มี55555555555555555555555
ตอนแรกกะจะเขียนให้จบเลยไง ก็กลัวว่าจะโหดไป โอเคพอแค่นี้แหละ เขียนเองอ่านเอง ไปละฟิ้ว
ความคิดเห็น