คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter two (up 100%)
เขาสวมใส่เครื่องแบบชุดนักเรียนโรงเรียนไฮโซในย่านนี้
แฮร์รี่ สไตล์ ยืนมองโรงเรียนใหม่ของเขา
แฮร์รี่เลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นเด็กสาวกลุ่มหนึ่งยืนยิ้มหวานให้เขา ยืนบิดไปบิดมาเหมือนคนปวดฉี่
แฮร์รี่เดินผ่านกลุ่มสาวๆเข้าไปข้างใน จากการประมาณด้วยสายตาก็คาดเดาได้ง่ายๆว่า
โรงเรียนแห่งนี้ขนาดเล็กเท่ากับห้องน้ำบ้านเขาเลย
แฮร์รี่คิดอย่างอารมณ์เสีย ทำไมพ่อแม่เค้าต้องมางี่เง่าขนาดนี้ด้วยนะ เพียงเพราะว่าแฮร์รี่ใช้ชีวิตเหลวแหลกเกินไป
แถมยังใช้เงินเกินกำหนดวันล้านสองล้าน ทำให้พ่อแม่ของแฮร์รี่หมดความอดทน ตัดหางปล่อยวัด
ให้เงินมาเช่าหออยู่คนเดียว แล้วย้ายโรงเรียนซะเลย
แฮร์รี่โอเคมากกับการอยู่หอคนเดียว มีวัยรุ่นที่ไหนไม่ชอบบ้างล่ะจริงไหม
แต่ไอ้เรื่องโรงเรียนนี้สิ มันจะละเมิดสิทธิส่วนบุคคลไปรึเปล่า เขาอายุ 16 แล้วนะ เขามีสิทธจะฟ้องพ่อแม่ตัวเองมั่ยนะ
ชีวิตเค้านี้มันบัดซบจริงๆเลย ต้องมาติดแหง่กกับโรงเรียนกระจอกๆแบเนี่ย
แฮร์รี่คิดอย่าหงุดหงิด ก่อนจะหยิบตารางสอนใหม่ของเค้าออกมา คลาสแรกห้อง A1
แล้วแฮร์รี่จะรู้ได้ไงละว่าไอ้ห้อง A1 นี้มันห้องอะไรอยู่ที่ไหน
แฮร์รี่เดินหาอยู่ทั่วตึก พายามหาสิ่งที่จะบ่งบอกได้ว่า ห้องไหนคือ A1 แต่ก็ไม่พบไรสักอย่าง
แล้วนักเรียนก็หายไปหมดแล้วด้วย เพราะตอนนี้ก็สายมาก แฮร์รี่จงใจสายละ เพราะเขาก็ไม่ค่อยอยากมาโรงเรียนอยู่แล้ว
แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็ดังขึ้น เมื่อแฮร์รี่ได้ยินเสียงคนเดินมาจากข้างหลัง แฮร์รี่คิดว่าน่าจะเป็นอาจารย์
แต่เมื่อเขาหันกลับไป ไม่ใช่ เป็นเด็กหนุ่มผมสีฟางอ่อน ดวงตาสีฟ้าทะเล
กำลังมองมาที่แฮร์รี่งงๆ สงสัยคงคิดละสิว่าเขาคือใคร ไม่เคยเห็นมาก่อน
ดังนั้น แฮร์รี่จึงเข้าไปทำความรู้จักทันที
"สวัสดี ฉันแฮร์รี่ สไตล ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้น คุ้นๆล่ะสิ แหงล่ะ ก็ฉันเป็นทายาทห้างดังสไตลลิสแห่งถนนนี้น่ะสิ จะไม่ให้นายไม่คุ้นได้ไงล่ะเนอะ ฮ่าๆ แล้วนายล่ะ ทำไมมาสายจัง เมื่อคืนกกสาวล่ะสิท่า ว่าแต่ นายรู้ไหมว่าห้อง A1 อยู่ไหน"
ไนออลอ้าปากค้างด้วยความสับสน หมอนี้เป็นใครกันเนี่ย อยู่ดีๆก็มาพ่นคำประหลาดๆใส่เค้าแต่เช้า
สรุปก็คือเป็นนักเรียนใหม่สินะ แถมอยู่คลาสเดียวกับเขาซะด้วย
ไนออลพยักหน้าเนิบๆ เพราะยังงงไม่หาย แล้วเดินนำหน้าแฮร์รี่ออกไป ตลอดระหว่างทาง แฮร์รี่พูดไม่หยุดแนะนำตั้งแต่ตัวเองยันโครตพ่อโครตแม่ แต่ไนออลยอมรับเลยว่า แฮร์รี่เป็นคนคุยสนุกและเฟรนลี่มากๆ เหมือนกับคนที่เข้าสังคมบ่อย และรู้สวิธีเมคเฟรน
ไนออลอดอิจฉาไม่ได้ ที่แฮร์รี่มีความสามารถพิเศษในเรื่องนี้
และเค้าก็พนันได้เลยว่า แฮร์รี่ต้องเป็นหนุ่มฮอตคนต่อไป เพราะหน้าตาทีจัดว่าดีทีเดียว บางมุมก็หน้าหวานใสสมส่วมกับร่างเล็กแต่ก็ดูหยิ่งๆเชิดๆตามฉบับพวกคุณชาย
และก็เป็นอย่างที่ไนออลเดาไว้จริงๆ หลังจากที่แฮร์รี่แนะนำตัวเสร็จ เหล่าสาวๆก็หัวเราะคิดคักส่งสายตาหวานเยิ้มให้แฮร์รี่กันเกือบทุกคน เห็นมีแต่จะกลุ่มเดวิทละมั่ง ที่ดูแข็งๆนิ่งๆ คงรู้สึกแปลกๆที่มีคนหล่อเพอเฟกมาใหม่ ไนออลรู้ว่าเดวิทต้องให้แฮร์รี่เข้ากลุ่มด้วยแน่ แต่ถ้าแฮร์รี่ไม่เอาด้วยละก้อ เดวิทก็พร้อมจะเป็นศรัตรูเสมอ และการรับน้องใหม่ของเดวิทก็ไม่ใช่เรื่องสนุกซะด้วยสิ
"ขอบคุณจ่ะ แฮร์รี่ ทีนี้ก็เลือกที่นั่งได้ตามสบายเลยนะ"
สายตาแทบทุกคู่โดยเฉพาะเหล่าสาวๆราวกับอ้อนวอนให้แฮร์รี่ไปนั่งด้วย
แฮร์รี่มองไปที่กลุ่มเดวิท ใจจริงเขาอยากจะอยู่กลุ่มนั้นนะ เก้าอี้ว่างตัวหนึ่ง เขารู้ว่ากลุ่มนั้นจะยอมรับถ้าเขาเข้าไปนั่ง
แฮร์รี่ดูออกว่าเดวิทนั้นรวยสุด ดูดีสุด ป้อปสุด และนั้นก็จะทำให้เสริมสร้างบารมีเค้ามากๆแหละ บางที อาจจะทำให้เขาหายเซ็งได้ในโรงเรียนเล็กๆนี้ก็ได้ แต่ขณะที่แฮร์รี่กำลังสแกนกลุ่มของเดวิท
เขาก็สดุดกับผู้ชายคนหนึ่ง ริวฝีปากบาง ผมถูกเซ็ทตั้งสูง นั่งเอาขาพาดโต๊ะ ในมือถือแครอทโยนเล่นไปมา ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรแฮร์รี่เลย แฮร์รี่หรี่ตาลง เขาเกลียดการไม่ได้รับความสนใจที่สุด ไม่ว่าเขาจทำอะไรอยู่ก็ตาม ทุกคนต้องสนใจเขา ต้องฟังเขา ถ้ามีใครสักคนละเลยจากเขาแม้เพียงเสี้ยวนาที แฮร์รี่ก็สามารถตัดสนใจได้ง่ายๆว่าจะเหวี่ยงใส่ทันที แฮร์รี่ไม่ถูกชะตากับเจ้าแครอทนั้นเลย ดังนั้น แฮร์รี่จึงหันไปหาคนอื่น เหลือบตาไปมองไนอลล
กำลังเห็นไนออลใช้ไม้บรรทัดขูดรอยกรีดไรสักอย่างที่เหมือนจะเป็นคำด่า แฮร์รี่รู้ทันทีว่าอะไรเป็นอะไร เขานึกอะไรขึ้นได้ บางที...สิ่งที่สนุกกว่ากันการได้แกล้งคน คือลองมาเป็นฝ่ายถูกแกล้งบ้าง
นี้เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ไนออลมีเพื่อนนั่งข้างโต๊ะ
และไนออลก็พบว่ามันวิเศษสุดเลย
เพราะเขาหัวเราะไม่หยุด นั่งขำกับมุขตลกของแฮร์รี่ตลอดทั้งคาบ
ไนออลปิดปากแล้ว แต่ก็ไม่พ้นโดนสายตาโหดดุของมิสเจมี่ตลอดทุกสิบนาที
"นายรู้ไหมฉันเอาตัวรอดยังไง"
"ยังไงอ่ะ"
"ฉันบอกว่าท้องเสียน่ะสิ บางทียัยป้านั้นอาจจะสำนึกได้ว่าควรใส่ถุงมือขณะบดถั่ว"
"ฮ่ะๆๆๆๆๆๆๆคิกก แฮร์รี่นายต้องหยุดได้แล้วนะ เดียวจารย์ก็ด่าอีกหรอก"
ไนออลพยายามห้ามแฮร์รี่ เขายอมรับเลยว่าตอนแรกเขารู้สึกกังวลมาก เขาไม่รู้จะอธิบายแฮร์รี่ยังไง ว่าเขาไม่ควรนั่งกับไนออล
เพราะไนออลรู้ดีกว่าเขาจะพาเพื่อนซวย ถ้าจะเจ็บตัว เขาก็ขอเจ็บคนเดียว ไม่อยากลากใครเข้ามาเกี่ยว
แต่แฮร์รี่ก็เอาแต่หัวเราะแล้วพูดอะไรแปลกๆที่ไนออลไม่เข้าใจ เหมือนกับ ไม่มีใครทำอะไรเค้าได้ แล้วที่ช็อกที่สุดคือ แฮร์รี่บอกว่าอยากจะเป็นเพื่อนกับไนออล เขารู้สึกตัวเองภูมิใจนิดๆ บางทีเขาควรจะขอลายเซ็นไว้ก่อนดีไหมนะ ว่าที่หนุ่มฮอตของโรงเรียนเอ่ยปากอยากเป็นเพื่อนเขาขนาดนี้
ฟึ่บบบ
ขณะที่แฮร์รี่กำลังเม้าส์อย่างเมามันส์ ก็มีก้อนกระดาษที่ถูกขยำโยนมาจากด้านหลังโดนหัวของแฮร์รี่เต็มๆ ทำเอาแฮร์รี่กัดฟันกรอดเพราะถูกขัดการโฟ่ นี้ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งเหมือนกันที่แฮร์รี่เกลียดพอๆกับการไม่ได้รับการสนใจ ใครบางคนที่คิดจะขัดเค้าอยู่ละก็แปลว่ามันคงไม่อยากตายดี แฮร์รี่หรี่ตามองแล้วหยิบกระดาษคลี่ออกแรงๆ เหลือบสายตาไปเห็นลายแครอทอยู่มุมประดาษ แฮร์รี่รู้ทันทีว่าใครเป็นคนส่งมา
แค่เริ่มนั่งกับไนออลได้ไม่ถึงครึ่งชัวโมง เจ้าเดวิทก็ส่งสาสน์มาท้ารบกับเค้าแล้วงั้นเหรอ
หึหึ ไปเป็นดั่งฝันแฮร์รี่เลย วันแรกในโรงเรียนใหม่ของเค้า มันต้องมีเรื่องน่าตื่นเต้นไรแบบนี้ถึงจะสนุกหน่อยสิ (เจ้าแฮร์รี่ผู้ชอบก่อวีรกรรม-.-)
-ไอ้หยอย มาใหม่ อย่าเปรี้ยวได้ปะ คาบแรกก็เม้าส์แตกแล้วหรอ รำคาณว่ะ ระวังจะโดนต่อยจนเม้าส์แตกจริงๆ-
ลูอิส คนที่จะอัดแกในวันนี้
แฮร์รี่ขยำกระดาษทิ้งลงบนพื้น แล้วกระทืบซ้ำไปอีกสักสองสามที
กล้าดียังไงมาเรียกทรงผมสุดเซเลปบริตี้ของเค้าว่าหยอยน่ะ
หมอนี้มันชักจะกวนบาทาเขาเกินไปแล้ว แฮร์รี่เก็บความแค้นไว้วันนี้เขาต้องทำไรสักอย่างกับหน้าแครอทนั้นซะแล้ว
ไนออลกลืนน้ำลาย ไม่ใช่ความคิดทีดีเลย เมื่อเขาเห็นแฮร์รี่ท้าทายอำนาจมืดแบบนี้ หลังจากนั้น ไนออลก็ไม่ได้ขำกับมุขตลกของแฮร์รี่อีกแล้ว แม้ว่าแฮร์รี่จะดูอารมณ์ดีแค่ไหนก็ตาม
ช่วงบ่าย
เป็นไปอย่างที่ไนออลคาดการณ์ไว้ทุกอย่าง เขาโดนซ้อมอย่างหนัก
ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ไนออลก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าทำไม
ไนออลโดนหิ้วปีกโดยไอ้บ้าสองคน พวกมันทั้งต่อยทั้งทุบท้องไนออลจนรู้สึกจุกไปหมด
และไนออลก็ทำเหมือนเดิม พูดให้ถูกคือ เขายังคงทำอะไรไม่ได้ตังหาก
ยังไงก็ต้องปล่อยไปให้พอใจพวกมัน จะได้จบไปเร็วๆ
ไนออลร้องให้ออกมา เก็บกลั้นเสียงสะอื้นปล่อยให้น้ำตาไหลอาบหน้า ตอนนี้หน้าเขาแยกไม่ออกว่าไหนน้ำตาไหนเลือด เพราะมันคงปนกันเป็นน้ำตาสีแดงแล้ว
"วันนี้นายจะดูมีความสุขไปสักหน่อยนะไอ้หน้าโง่"
ตุ้บ
"อั้กกก"
ไนออลร้องออกมาเพราะถูกเหวี่ยงไปโดนล้อกเกอร์เต็มๆ ร่างเขาไถลลงมา แต่อีกคนก็หิ้วไว้ กระแทกซ้ำสอง ส่งผลให้เลือดเริ่มไหวจากหน้าผาก ไนออลรู้สึกเหมือนอยากจะอ้วกเต็มทน
สมองเจ็บปวดจนเหมือนจะระเบิดออกมา เขาทรงตัวต่อไม่ได้แล้ว โลกข้างหน้าหมุนเวียน
พวกมันยังคงทำร้ายเขาต่อไปไม่หยุดพร้อมกับพ่นคำสบถด่า
ข้างไนออล เป็นแฮร์รี่ที่ถูกล้อมไว้กับกลุ่มเดวิท แฮร์รี่อยากช่วยไนออล แต่ตอนนี้เขาต้องจัดการกับไอ้คนตรงหน้าก่อน
"ไง ไอ้พ่อรวย ปกติครอบครัวตัดสินใจแทนให้ตลอดน่ะสิ ถึงคิดเองไม่ได้ว่าอยู่กับใครชีวิตจะรุ่งกว่ากัน"
เดวิทพูดถากถาง เหยียดยิ้มเยาะใส่แฮร์รี่ รอดูอาการว่าหมอนี้จะทำยังไง
ไม่แน่อาจจะเปลี่ยนใจแล้วมาอยู่กับเขาก็ได้
แต่แฮร์รี่กลับยืนนิ่ง กอดอก ไม่สะทกสะท้านต่อคนตรงหน้า แฮร์รี่มองไปรอบๆก็พบกับเจ้าแครอทกำลังจ้องเขม็งมาที่แฮร์รี่เหมือนจะกินหัวเขาไปทั้งหัวแล้ว
แฮร์รี่หลุดขำออกมา
"จะบอกไรให้นะ การที่พวกนายมายืนล้อมฉันไว้แบบนี้ ไม่ได้ทำให้นายดูน่าเกรงขามหรือทำให้ฉันกลัวหรอก มันเหมือนพวกปาปารัซซี่ที่พยายามจะเข้าใกล้ฉันมากกว่า"
แฮร์รี่พูดสบายๆแล้วมองเดวิทตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ลืมที่จะจิกตาใส่ลูอิสแล้วเบ้ปากใส่
สกิลการดูถูกคนของเขาเนี่ย อย่าให้บอกว่าถ้ามีการประกวดล่ะก็ แฮร์รี่คงได้ที่หนึ่งสามปีซ้อน
กวนประสาทระดับขั้นเทพอย่างแฮร์รี่ต่อให้เทวดาจากฟ้าที่ไหนก็คงอดทนไม่ไหว
แล้วจะนับอะไรกับลูอิส หนุ่มนักเลงอารมณ์ร้อนละครับ
ลูอิสตาโตใส่ แล้วดึงเดวิทออกมา หันไปยืนประจันหน้ากับแฮร์รี่แทน หมอนั้นใช้สายตาที่สามารถจะฆ่าคนได้จ้องไปที่คนตัวเล็กกว่า
ทำปากดี ตัวก็แค่นี้ น่าหมั่นใส้จริงๆ
แฮร์รี่มองกลับอย่างกวนๆ ลูอิสรู้ทันทีว่าคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ เขาก้มหน้าไปหาได้กลิ่นถึงน้ำหอมราคาแพง ยิ่งเพิ่มความหมั่นไส้ให้ลูอิสไปอีก เขากระซิบเสียงเบาให้ได้ยินแค่สองคน
"จะบอกไรให้นะ การที่นายมายืนหยิ่งต่อหน้าคนเป็นสิบ ไม่ได้ทำให้นายดูน่าเกรงขามหรือทำให้ฉันกลัวหรอกนะ มันดูเหมือนนายเป็นลูกแกะน้อยๆที่กำลังโดนหมาป่ากินมากกว่า"
ลูอิสเหยียมยิ้ม ในขณะที่แฮร์รี่ตอนนี้อารมณ์เดือดปุดๆถึงองศาที่พร้อมจะระเบิดแล้ว ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยมีใครมาดูถูกเขาได้มากขนาดนี้เลย
แฮร์รี่กำมือแน่น มองไปที่ลูอิส เอาล่ะ ถึงเวลาก่อวีรกรรมล่ะ
แฮร์รี่พุ่งหมัดใส่หน้าลูอิสอย่างแรง จนเขาเซไปด้างหลัง
มันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วหลังจากนั้นทุกอย่างก็ดูชุลมุนไปหมด
สองคนที่ซ้อมไนออลอยู่ทิ้งไนออลลงพื้นแล้วเข้าไปตะลุมบอลด้วย
ไนออลที่ร่างกายเหมือนถูกฉีกขาดไปหมดทุกส่วน
คลานออกไปจากความวุ่นวาย พยายามอย่างที่สุดหาแรงเฮือกสุดท้ายเพื่อดึงตัวเองขึ้นมา
ไนออลอยากไปห้องน้ำ เขาต้องการอ้วกและหาที่เงียบๆให้เขาได้ทำแผล
หนีออกจากผู้คน ไนออลโดนคนที่เดินผ่านไปมาเดินสวนอย่างไม่แยแส หนำซ้ำยังเหนียบมือเขาอีกด้วย
ไนออลบอบช้ำทั้งใจและกาย หอบหายใจแรง เขาจะไม่ไหวแล้ว
บางทีไนออลอาจจะอ้วกออกตอนนี้ได้ เขาปิดปากตัวเองไว้แน่น
ได้กลิ่นคาวเลือดจนปวดหัว
"ไปไกลๆสิวะ นั่งขวางทางอยู่ได้ จะไปดูคนตีกัน" เสียงใครบางคนตะโกนใส่ไนออล
แล้วเตะเขาจนชนกำแพง ไนออลรู้สึกขอบใจหมอนั้น เพราะในที่สุดเขาก็หาที่ยันได้แล้ว
ไนออลใช้มันยันกำแพงค่อยๆลุกขึ้นมา แต่เขาเสียการทรงตัวจากการเสียเลือดมาก
เขาทำท่าจะล้มลงแต่ก็มีคนหนึ่งดึงตัวเขาไว้ทัน
ไนออลแทบอยากจะกราบเท้าคนดีคนนี้เลย ไม่น่าเชื่อว่าโรงเรียนนี้ยังมีคนอยากช่วยเขาอยู่ด้วย
เมื่อไนออลเงยหน้าขึ้นเขาก็พบกับเจ้าของผมสีน้ำตา มาดนิ่ง
แล้วไนออลที่หน้าแดงอยู่แล้ว ก็แดงขึ้นไปอีก เมื่อนึกถึงแอ้ปเปิ้ลของเลียมที่เขาขโมยมากินหน้าตาเฉยเมื่อวานนี้
เขาอยากจะขอโทษเลียมตั้งแต่เช้า เพราะเลียมเดินหนีออกไปเลยเมื่อวาน ไนออลคิดว่าเขาทำให้เลียมรังเกรียจเขาแน่ๆ แล้วไนออลยังอยากขอบคุณด้วยที่เลียมไม่เอาไปบอกเดวิท เพราะไม่งั้นไนออลคงโดนล้อเรื่องนี้ตั้งแต่คาบแรกแล้ว
ไนออลยังไม่ทันคิดอะไรเสร็จ
เลียมก็อุ้มไนออลขึ้นทันทีแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ
ในห้องน้ำไม่มีคนอยู่เลย เพราะข้างนอกคงให้ความสนใจกับลูอิสและแฮร์รี่กันมากกว่า
เลียมวางไนออลลงบนอ่างล่างหน้า แต่ไนออลทำท่าเหมือนจะอ้วก
เขาจึงดึงตัวลงมา ไนออลอ้วกออกมาเป็นเลือดด้วย เหงื่อชุ่มไปทั่งตัว
เลียมยื่นมือไปหาค่อยๆลูบหลังไนออลเบาๆ
เวลานี้ไนออลดูบอบบางเหลือเกิน
เมื่ออ้วกออกมาหมดแล้ว ไนออลก็กวักน้ำล้างหน้า ยังคงหอบหายใจหนัก
ไนออลท้าวแขนไว้ตรงอ่าง หลับตาลงเพื่อคายความเจ็บปวดทั้งหมด
ร่างกานตอนนี้มันแสบไปด้วยบาดแผลหมดแล้ว
ไนออลหยิบพาสเตอ์และยาทำแผลที่เขาพกติดตัวไว้ตลอดออกมา
แล้วเรื่มทำแผลด้วยความชำนาญ
เลียมมองภาพนั้นด้วยความหลงไหล
มันอาจจะดูโรคจิตสำหรับบางคน แต่เลียมก็หาเหตุผลไม่ได้จริงๆว่าทำไมเขาถึงคิดว่าไนออลดูสวยงามเหลือเกินเวลามีบาดแผลหรือรอยตำหนิอยู่บนร่างกาย
ผิวขาวซีดกับรอยแดงมากมาย เลือดที่กบลปากอยู่ ทั่วหน้าไนออลตอนี้เหมือนมังคุดมากกว่ามะเขือเทศแล้ว เพราะรอยแผลที่บวมขึ้น
หยาดน้ำปะปายทั่วใบหน้าและเส้นผม เสื้อที่ชุ่มเหงื่อหลุดหลุ่ยเผยให้เห็นขอบบ็อกเซอร์ที่โผล่พ้นกางเกงไนออล
เลียมเดินเข้าไปใกล้ร่างบางแล้วแย่งยาออกมาจากมือ
"นายนั่งตรงนี้" เลียมเอ่ยก่อนจะโอบรอบเอวไนออลแล้วพลักให้ชนชอบอ่าง
เลียมสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของร่างเล็ก หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นทุกวินาที
ทุกอย่างของไนออลตอนนี้กำลังกระตุ้นเขา แต่เลียมก็เฝ้าบอกตัวเองว่า จะทำไรไม่ได้เด็ดขาด เจ้านี้เจ็บอยู่นะ ยืนแทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว หยุดคิดอะไรบ้าๆเดียวนี้เลย
ไนออลยกตัวไปนั่งตรงอ่างแล้ว แต่เขาก็ยังตัวเท่าคอเลียมอยู่ดี เลียมก้มหน้าลง สูดดมกลิ่นโปรดของเขาที่มีแต่ไนออลเท่านั้นที่มี เลียมสบตากับร่างบางเพื่อจะแปะพลาสเตอร์
แต่เลียมทำไม่ได้ เขาชะงักค้างไปชั่วขณะ ดวงตาสีฟ้าทีี่สะกดเลียมไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น
ดวงตาที่ทำให้เลียมมองไปครั้งเดียวและไม่สามารถถอนตัวกลับมาได้อีกแล้ว เลียมหายใจติดขัดอีกครั้ง สองวันติดๆที่เขาตกอยู่ในสถานณ์การณ์แบบนี้กับไนออล และก็เป็นร่างกายที่ทรยศเขาเอง และเลียมจะไม่สติแตกมากกว่านี้เลยถ้าไนออลไม่เอาขาสองข้างของเค้าแนบชิดกับตัวเลียมจนหน้าอกแทบจะชนกัน
เลียมจินตนาการไปไกลแล้ว เขานึกอยากแก้ผ้าไนออลตอนนี้แล้วทำไรให้มันเสร็จๆไปเลย
เลียมเปลี่ยนทิศทางจากแปะพลาสเตอร์บนหน้า เขาเกลี่ยเส้นผมไนออลแล้วลูบหัวไนออลเบาๆ
นุ่มจัง ยังกับจับสายไหมเลย ไม่รู้เลียมคิดไปเองรึเปล่า แต่เขาเห็นไนออลขยับกายมาข้างหน้าให้ชิดตัวเลียมมากขึ้น คนผมทองหลุบตาลงแล้วเอียงหัวให้เลียมลูบต่อ เลียมมั่นใจว่าไนออลชอบสัมผัสนี้ เพราะไนออลมีอาการเหมือนแมวน้อยที่เคลิ้มเจ้าของเลย
เมื่อความรู้สึกเกินจะรับไหว เลียมไม่สามารถอดกลั้นอะไรได้อีกแล้ว
มืออีกข้างของเลียมไล้ไปที่เอวไนออลสอดเข้าไปภายใต้เสื้อเชิ้ตสัมผัสกับผิวเนียนชุ่มเหงื่อ
เลียมหายใจหนักขึ้น เขาต้องการคนตัวเล็กตอนนี้
เขาไม่แน่ใจว่าไนออลรู้สึกยังไง แต่เขาสัมผัสได้ถึงขาที่เกี่ยวตัวเลียมไว้ให้เข้าชิดกว่าเดิม
นั้นทำให้เลียมกระเจิดกระเจิง เขาไล้มือไปที่ขาไนออลอย่างรวดเร็ว แล้วดันสะโพกไนออล
จนร่างอยู่ตรงแค่ขอบอ่างเท่านั้น เลียมอยากเอาไนออลใจจะขาด เขาอยากกระแทกไนออลตอนนี้เวลานี้เลย แต่ก่อนที่เขาจะทำ ไนออลกลับพลักเลียมออกไปแล้วเงยหน้ามองอย่างไม่เข้าใจ
นั้นทำให้วิญญาณทั้งหมดของเลียมกลับคืนมา
แต่ทำไมละ พวกเขาเกือบจะได้มีเซ็กสุดร้อนแรงในห้องน้ำกันแล้วแท้ๆ เลียมเห็นว่าไนออลเคลิ้มไปพักใหญ่ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย
"ขอโทษ..." เลียมถอนหายใจแล้วพละตัวออกมา
"ทะทำไม" ไนออลเสียงสั่งมองเลียมอย่างสับสน
"ฉันไม่ได้จะทำไรนายนะ คือ แค่จะดูแผลน่ะ" เลียมพูดเสียงแผ่ว บ้าจริง นั้นยิ่งทำให้เขาดูโง่มากกว่า แต่เมื่อมองไนออล อีกฝ่ายกลับพยักหน้าช้าๆ อย่าบอกนะว่าเชื่อที่เขาพูดเนี่ย
"ฉันคิดว่านาย...อ่า ช่างเถอะ ฉันโอเคแล้วล้ะแค่แสบๆนิดหน่อย จริงๆก็คือชินแล้วอ่ะนะ"
ไนออลแกว่งขาแล้วยิ้มบางๆให้เลียม เลียมหัวเราะเบาๆให้กับความใสซื่อของคนตัวเล็ก
"นายน่าจะไปห้องพยาบาลนะ"
"ไม่ล่ะ นั้นเป็นที่สุดท้ายที่ฉัยจะไปหลังโดยซ้อม" ไนออลไม่ชอบห้องพยาบาลเพราะเขาเข็ดกับเหตุการณ์ที่ครูพยาบาลจอมจุ้นส่งเขาไปผอแถมโดนกล่าวหาเรื่องมีการทะเลาะวิวาทด้วย ไนออลจึงทำแผลคนเดียวตลอด ต่างก็แค่วันนี้มีสักขีพยานรู้ด้วย
"วันหลังก็สู้บ้างสิ"
"เจ็บตัวเปล่าๆ" ไนออลส่ายหน้่าเบาๆ
"ไหนๆตอนนี้ก็เจ็บอยู่แล้ว คราวหน้าก็ให้พวกนั้นได้แผลกลับไปบ้างสิ"
"แบบแฮร์รี่น่ะหรอ อ้ะ แฮร์รี่! จริงสิ ฉันต้องรีบไปหาเค้าหนิ" ไนออลตาโตเมื่อนึกถึงเพื่อนคนใหม่ของเขา ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย สิบรุมหนึ่งขนาดนั้น ไปนอนเละอยู่ที่ห้องพยาบาลแน่ๆ
ไนออลทำท่าจะรีบเดินออกไปแต่นึกขึ้นได้ว่าอยากจะขอโทษเลียมก่อนเรื่องแอ้ปเปิ้ลที่เขาไปทำเสียมารยาทใส่แบบนั้น ไนออลจึงเดินกลับมาแล้วพูดอย่างรวดเร็ว
"คือฉันอยากจะขอโทษนายเรื่องเมื่อวานน่ะ บางทีฉันก็งี่เง่าแบบนั้นอ่ะนะ อย่าถือสาเลย แล้วก็ขอบคุณจริงๆที่นายไม่เอาไปบอกเดวิท มันเป็นเรื่องน่าอายหนิ.."
ไนออลเกาหัวเขินๆ
"ขอบคุณนะวันนี้ที่ช่วยฉัน" ยิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้เลียมนั่งยืนเพ้ออยู่คนเดียว
เขาไม่รู้ว่าเขารักไนออลรึเปล่า หรือมันอาจจะเป็นแค่อารมณ์อยากแอ้มเด็กน่ารักๆเลียมก็ไม่แน่ใจ เลียมเคยคิดว่าเขาแค่อยากขอไนออลนอนด้วยเฉยๆ แต่ตอนนี้มันมากกว่านั้นแล้ว เพราะเลียมรู้ตัวว่าเขาแทบละสายตาจากคนผมทองไม่ได้เลย
-ห้องพยาบาล-
"แฮร์รี่ นายโอเคไหม"
ไนออลมองสภาพแฮร์รี่กับลูอิส ที่มีรอยแผลเต็มหน้า โดยแฮร์รี่ใส่เฝือกที่แขนซ้าย ส่วนลูอิสมีเฝือกที่คอ แฮร์รี่นอนเล่นไอโฟนไม่สะท้านโลกเหมือนเดิมด้วยแขนขวา ในขณะที่ลูอิสทำหน้าบอกบุณไม่รับอยู่ที่เตียงข้างๆ
"ช่ายยยฉันโอเคคมากกกกกกกกก"
"นายไม่น่าไปหาเรื่องลูอิสหรือพวกนั้นเลย นายจะเจ็บตัวเอา" ไนออลพูดเสียงเบา เพราะรับรู้ถึงรังสีอำมหิตของลูอิสที่แอบทำตาขวางใส่
"ตลกน่า ดีแต่ปากละวะ สุดท้ายก็คอเกือบหัก" แฮร์รี่จงใจจิกใครบางคน นั้นทำให้ลูอิสของขึ้นอีกครั้ง เขาโยนหมอนข้างๆไปที่แฮร์รี่โดยหน้ายังตรงมองแพดานเพราะเฝือกอยู่ทำให้แฮร์รี่หลบได้ แล้วไนออลก็จับหมอนไว้ทันก่อนจะห้ามทั้งสองคนไม่ให้ทะเลาะกัน
"พวกนายเจ็บอยู่นะ อย่ารุนแรงใส่กันสิ"
"นายเป็นใครจะมาสั่งฉัน ไอ้เต้าหู้จืด" ลูอิสตะคอกขึ้นมา ส่งผลให้แฮร์รี่หันควับไปหาแล้วโยนหมอนใบเดิมกลับไปกระแทกโดนหน้าลูอิสเต็มๆ
"โอ้ยย เจ็บนะเว้ยย"
"อย่าสะเออะเรียกชื่อเพื่อนฉันอย่างงั้นนะ"
"แฮร์รี่พอแล้วหน่า" ไนออลยื้อแขนแฮร์รี่ เขาต้องการให้แฮร์รี่พักผ่อนเยอะๆ แต่ดูหมอนี้สิกะจะตีกับชาวบ้านเค้าตลอดเวลาเลยรึไง แฮร์รี่ทำท่าจะปาหมอนใส่ลูอิสอีกรอบ
"ทำไมฉันจะเรียกมีไรไหมไอ้หยอย"
"หน้อยยยย ไอ้แครอทดอง แกจะไม่จบใช่ไหมห้ะ"
"เออออโยนมาเลยยย มาเดะะๆๆๆ คิดว่ากลัวหรอวะ"
"แฮร์รี่ พอได้แล้วน้า T^T"
ไนออลแทบจะไหว้แฮร์รี่อยู่แล้ว นี้ที่เค้าคิดว่าแฮร์รี่จะนอนสลบหมดสภาพเนี่ย เขาคิดผิดไปใช่ไหมเพราะดูเจ้าบ้านี้จะมีพลังบ้าระห่ำตลอดทั้งวัน ไนออลคิดอย่างเหนื่อยใจ
-after school-
"วันนี้ขอไปค้างบ้านเซนนะครับ"
"จะไปไหนก็ไป"
ป้าเคธไม่แยแสแล้วหวีขนแมวลูกรักของนางต่อ ไนออลเดินออกมาไม่ลืมที่จะเก็บคัตเตอร์ไว้ในกระเป๋ากางเกงทีนี้ล่ะ เซนยึดไม่ได้แล้วแน่ๆ
วันนี้เซนเมจเสจมาหาเค้าว่าคืนนี้เค้าว่างไนออลสามารถมาค้างได้
ไนออลจึงรู้สึกร่าเริงขึ้นมาเป็นเพิเศษ เพราะเค้ารู้ว่าห้องครัวบ้านเซนมีของกินอร่อยๆมาเสมาน่ะสิ ไนออลชอบกินช้อกโกแลตที่เซนซื้อมา มันมียี่ห่อแล้วก็ราคาแพง ไนออลไม่มีเงินมากพอที่จะได้กินของอร่อยๆแพงๆ ตั้งแต่เซนย้ายมา เขาจึงรักการกินมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่ากอง
ก้อกๆ
"ฮัลโหลล ว่าไงเจ้าเตี้ย" เซนโอบรอบคอไนออลแล้วพาเดินเข้ามา ไนออลยิ้มกว้าง เซนพาไปที่ตู้เย็นก่อนที่แรกแล้วโกยขนมทุกอย่าง ให้คนตัวเล็กถือ แล้วเดินขึ้นไปที่ห้อง
ไนออลโยนของกินทั้งหมดลงบนเตียงแล้วเริ่มกินอย่างมีความสุข
เซนซื้อของแพงมาอีกแล้วว
เสื้อผ้าทั้งตัวไนออลราคารวมกันยังไม่ถึงช้อกโกแลตชิ้นเดียวของเซนเลยมั่ง
เป็นอีกครั้งที่ไนออลคิดว่าเซนน่ะเท่เว่อร์ๆ
"นี้ๆ มาถึงก็จะกินก่อนเลยหรอ จะไม่เล่าหน่อยหรอว่าวันนี้โดนไรมา หน้านี้เยิื้มเชียว" เซนส่ายหน้าขำๆ พร้อมกับเปิดลิ้นชักหยิบกล้องปฐมพยาบาลขึ้นมา เขานั่งลงตรงหน้าไนออลแล้วตัดสินใจจะทำแผลให้ใหม่เพราะไนออลเหมือนแปะส่งๆไม่ได้ช่วยให้แผลมันดีขึ้นเลย
เซนสามารถทำให้ไนออลได้สบายๆเพราะเขาก็มีเรื่องบ่อยเหมือนกัน
"ก็เหมือนเดิมแหละ แต่วันนี้โดนหนักหน่อย เพราะฉันมีเพื่อนใหม่แล้วน่ะสิ" ไนออลพูดไปกินไป
"จริงงะ" เซนประหลาดใจเล็กน้อย ขณะทำแผลให้ไนออลเบาๆ ไนออลก้มหน้าพูดยิ้มๆเมื่อนึงถึงแฮร์รี่
"ใช่สิ หมอนั้นชื่อ แฮร์รี่ สไตล คุ้นๆใช่ปะ เขาเป็นทายาทห้างสไตลลิสไงละ ฉันยังไม่เคยเดินห้างนั้นเลย มีแต่พวกรวยๆเดินหนินะ นายเคยไปใช่ไหม หรูไหม ฉันอยากไปจัง แต่นั้นไม่เกี่ยวหรอก พูดถึงแฮร์รี่น่ะเขาแปลกมากเลย แทนที่จะไปอยู่กับเดวิทดันบอกอยากเป็นเพื่อนฉันซะงั้น แถมวันนี้เขายังหาเรื่องลูอิสจนหมอนั้นต้องใส่เฝือกที่คอเลยละ"
ไนออลเคี้ยวช้อกโกแลตตุ้ยๆ แล้วขำออกมาเมื่อถึงสภาพของลูอิสเขาอยากเห็นพวกของเดวิทเหมือนกันแต่พวกนั้นไม่ได้อยู่ห้องพยาบาลไม่แน่ว่าอาจจะโดนสืบสวนอยู่
เซนยักไหล่แล้วทำแผลที่หน้าผากให้ไนออลต่อ ก็น่าจะดีแล้วหนิ ไนออลมีเพื่อนที่พร้อมสู้แทนเขาได้สักที เขาควรจะดีใจสินะ
"ก็ดีแล้ว นายก็ควรเอาอย่างหมอนั้นนะ"
"แค่นี้ก็ปางตายแล้วอีกอย่างฉันก็อยากให้พวกนั้นซ้อมฉันจนตายจริงๆเข้าสักวันหนึ่งแหละ" ไนออลไม่ได้พูดเล่น เขาหมายความว่าอย่างงั้นจริงๆ (จะน่าสงสารเกินไปละนะลูก)
"เลิกพูดบ้าๆได้แล้ว"
"แต่เห้อ วันนั้นคงไม่มาถึงแล้วแหละ เพราะแฮร์รี่บอกกับฉันว่าเขาจะปกป้องฉันเอง" ไนออลทำปากจู๋ แล้วแกะขนมห่อใหม่
เซนเลิกคิ้วขึ้น หยุดทำแผลไนออลชั่วขณะ
"ไร้สาระน่า ถ้าหมอนั้นปกป้องนายได้จริง นายก็คงต้องไม่เจ็บตัวสะบ้กสะบอมกลับมาแบบนี้หรอก"
เซนพูดเสียงแข็ง รู้สึกหงุหงิดแปลกๆ ปกป้องแบบนี้ไม่ได้ต้องทำก็ได้มั้ง เขายังมั่นใจกว่าเลยว่าดูแลไนออลได้ดีมากกว่า
"นั้นสินะ ฮ่ะๆ แต่ เขาเป็นคนดีนะ แบบคุยสนุกอ่ะ ฉันอยู่กับเขาฉันขำตลอดเลย"
"เหอะๆ"
"โอ้ยย เซนเจ็บนะ เบาๆหน่อยดิ"
"โทษทีๆ ทีกรีดข้อมือไม่เห็นร้องแบบนี้บ้างเลยนะ" อยู่ๆเขาก็มือหนักใส่ไนออลเซนไม่แน่ใจว่าตอนนี้เขารู้สึกอารมณ์เสียอยู่รึเปล่า
"ก็นั้นฉันทำเองหนิ" ไนออลบ่นแล้วป้อนคุกกี้ให้เซน เซนก้มหน้าไปรับ เขากัดคุกกี้แล้วตั้งใจจะกัดนิ้วไนออลด้วย แต่เมื่อปลายลิ้นสัมผัสผิวเนียนนุ่ม ก็เหมือนมีกระแสไฟฟ้าช้อตที่เซน เขารีบดึงตัวกลับมา ด้วยอาการใจสั่นๆ เซนไม่อยากสงสัยว่ามันเกิดอะไร เพราะนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เวลาเขาอยู่กับในออลเขาจะมีอาการแปลกๆไปบ้าง
หลังจากไนออลอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยเขาก็โดดลงเตียงทันที
เซนที่อาบน้ำเสร็จก่อนกำลังเช็ดผมเปียกๆของเค้าอยู่ด้วยความหมั่นใส้
จึงเดินไปสะบัดหัวใส่ไนออล จนอีกคนต้องร้องโวยวายเอาผ้าขึ้นมาปิด
"อ้ากกกก หยุดดดเดียวนี้นะ ฉันเปียกหมดแล้ว"
"นี้แนะๆๆๆๆ นอนก่อนเจ้าของห้องได้ไง"
"เซนนนนนนน" ไนออลร้องเสียงหลงคุกเข่าที่เตียงแล้วตะครุบเอวเซนที่เมามันส์กับการสะบัดหัวมากไปหน่อยจนล้มลงทับไนออลที่กอดอยู่เต็มๆ
"อั้กกกหนักก"
"เห้ยๆขอโทษเจ็บแผลป่าว" เซนท้าวแขนขึ้น ใบหน้าของทั้งสองใกล้กันมาก
เซนมองไปที่ริมฝีปากไนออล
"นายจำเลียมได้ไหม ท่ี่ฉันเคยเล่าว่าเขาชอบมองฉันแปลกๆ"
"อืออจำได้" เซนได้กลิ่นสบู่ไนออล
"วันนี้เขาลูบหัวฉันด้วย เขาช่วยฉันไว้ตอนฉันจะล้มหลังโดนอัดน่ะ" ไนออลยังคงพูดเสียงเบาต่อ และเซนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนของไนออลด้วย
"หรอ"
"อืออ แล้วหมอนั้น ก็ เอ่อ...ลูบ"
"ลูบ? หมายความว่าไง" เซนขมวดคิ้ว
"เขาดูแผลฉันเฉยๆ แต่ เขาทำฉันรู้สึกแปลกๆ" ไนออลพูดเสียงสงสัย สีหน้าแสดงความไม่เข้าใจอย่างแท้จริง เซนเม้มปากแน่น เล็บจิกเข้าไปที่มือที่กำอยู่
"ทำใหฉันดูหน่อยสิ"
ไนออลกัดปากครุ่นคิดก่อนจะค่อยๆลูบไหล่เซน อีกข้างก็ทาบที่คอแล้วนิ้วเกลี่ยไปทั่วคอร่างสูง
และนั้นก็เพียงพอแล้วที่เซนจะเสียการควบคุมตัวเอง เจ้าของใบหน้าคมก้มจูบไนออลทันที เซนกอดร่างบางไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะมีใครแย่งไป
ขอโทษนะค่ะ มาต่อช้าจริงๆเลย
คือเราค่อนข้างตั้งใจกับทุกตอน อยาให้ออกมายาวๆหน่อยน่ะค่ะ
แต่ว่าก็จะพยายามอัพให้เร็วขึ้นกว่าเดิมนะค่ะ
ตอนสาม จะเอ็นซีดีมั่ยน้ออ ฮ่าๆ
รักรีดเดอร์จ้า
ความคิดเห็น