Fic 1D Narry: #Phone me

ลำดับตอนที่ #2 : #Phone me -2- (update)

-2- 


แฮร์รี่ดับเครื่องรถแล้วหันไปหาไนออลที่นอนคดตัวอยู่ข้างๆใต้เสื้อคลุมของเขา แฮร์รี่อมยิ้มแล้วโน้มตัวเข้าไปหาคนผมทองใกล้ๆ 

"ไน..." 

เขย่าตัวเล็กน้อย แต่อีกคนก็ยังคงนอนนิ่ง ได้ยินเสียงหายใจเป็นจังหวะสมำ่เสมอ 
แฮร์รี่เลยจับไหล่ไนออลแล้วบีบเบาๆ

"ไอ้ไน...ตื่น"

แล้วก็แรงขึ้น

"เตือนแกแล้วนะเว้ย"

แรงขึ้นเอง แต่ไนออลก็ยังไม่รู้สึกตัว 

แฮร์รี่ยักไหล่แล้วจัดการออกแรงบีบแขนคนตัวเล็กอย่างแรงจนไนออลถึงกับสะดุ้งเด้งตัวแล้วร้องเสียงดัง

"โอ้ยยย ไอ้..." ไนออลเบะปากเหมือนเด็กๆ แฮร์รี่แลบลิ้นให้แล้วรีบออกจากรถ

อากาศข้างนอกตอนกลางคืนแตกต่างกับตอนกลางวันมาก แฮร์รี่กอดอกแล้วลูบๆที่แขนตัวเองเพราะความหนาว แฮร์รี่เดินไปที่ประตูข้างไนออลแล้วเร่งให้คนข้างในรีบออกมา 

"ไม่ กุหนาว ทำไมเราไม่..."

"งั้นอยู่ไปเลย บาย" แฮร์รี่ตัดบทไนออลและไม่ลืมที่จะดึงเสื้อคลุมตัวเองบนไหล่อีกคนแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

ไนออลอ้าปากค้าง แอบด่าเพื่อนสนิทในใจก่อนจะรีบวิ่งตามร่างสูงออกไปทั้งที่ตัวเองก็ใส่แค่เสื้อกล้ามบางๆ ในขณะที่ไอ้เจ้าของเสื้อคลุมเสือ กใส่เสื้อแขนยาว


แม้งจงใจแกล้ งกุชัดๆ 


ไนออลเดินไปบ่นอุบอิบเป็นหมีกินผึ้งตามแฮร์รี่เข้าไปที่คอนโด


"เป็นไรมึ ง"

แฮร์รี่เข้ามาในห้องถอดถุงเท้าออกขณะมองท่าทีไนออลทีี่มองเขาแบบงอลๆก่อนจะเดินตรงมาหาแฮร์รี่แล้วเงยหน้ามองอีกคนนิ่งๆ

"หื้มม"

แฮร์รี่ส่งเสียงในลำคอไม่สามารถละสายตาออกจากอีกคน พวกเขายืนจ้องกันไปสักพักก่อนที่ไนออลจะเขยิบเข้าไปใกล้แฮร์รี่อีกจนกระทั่งเท้าของทั้งสองสัมผัสกัน 

"หนาว"

ไนออลเอ่ยเสียงแผ่วเบา ใช้จมูกเล็กดุนจมูกอีกคนอ้อนๆ

และสิ่งที่ไนออลมันทำให้แฮร์รี่นึกถึงกระต่าย 














-Kenny International School-




"จีบได้ครับ" เซนยืนพลิกกับล็อกเกอร์กอดคอกับเลียมขณะแซวสาวๆที่เดินผ่านไปมา

"เสี่ยว" เอมมี่ล้อเซนขำๆแล้วหันไปคุยกับเพื่อนต่อ เซนยักไหล่ก่อนจะกอดคอเลียมเดินเข้าห้องเรียนไป

"ลูแม้งสายอีกแหละ" เลียมบ่นพลางเล่นมือถือไป

"นั้นดิ ไม่รู้มันมีสิทธิสอบได้ไง" 

"เฮ้ยแต่มิสแอนนาเพิ่งบอกไปเมื่อวานว่าถ้ามันสายอีกสามครั้งมันหมดสิทธิแน่ มึ งว่ามันจะจำได้ป่าววะ"

เลียมถามเร็วๆสีหน้ากังวลเล็กน้อย 

"เลียมแกนี้สมควรแก่ชายาพ่ออออของพวกเราจริงๆวะ" เซนเน้นคำว่าพ่อใส่หน้าเลียม ทำเอาอีกคนถลึงตาใส่

"ไม่ต้องเป็นห่วงมันหรอกน่า ถ้ามันจะหมดสิทธินะ มันหมดตั้งแต่ปีแรกที่แม้งเข้ามาแหละ
ฉันว่าตอนนี้อ่ะนะเราควรโทรหาไอ้แฮซมากกว่า" เซนพยัดเพยิดไปที่มือถือเลียม

เลียมพยักหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้เลยรีบโทรหาทันที 


"ฮัลโหลววว"

"ไรวะ"

"อ้าววววไมรับงี้!" เซนเอาหูแนบกับมือถือเพื่อจะได้ฟังบ้าง พอได้ยินเสียงงัวเงียๆของแฮซ เซนก็รีบคว้าโทรศัพท์จากมือเลียมออกไปทันที 

"อ่าวไอ้ห่ านี้ เพื่อนโทรมาปลุกให้มาโรงเรียนที่พ่อแม่มึ งทำงานยากลำบากจ่ายเงินเป็นล้านๆให้มีความรู้เข้าหัวสมองปลวกๆของมึ  ง"

"ไอ้เซนใช่ไหมเออๆๆๆ ด่าเจ็บจังว่ะ"

"แหงละ! ถ้าคุยกับเลียมนะ หมอนั้นด่าไม่เป็นหรอก" เซนแอบแขวะเพื่อนที่นั่งข้างๆ เจ้าตัวที่โดนพาลก็เลยหยุดหัวเราะ

เซนได้ยินเสียงขยุกขยิกแล้วก็เสียงพึมพำงุ้งงิ้งๆในโทรศัพท์ 
เหมือนกับมีอีกคนขยับตัวแล้วแฮร์รี่ก็ด่าไปเบาๆ 


เซนยิ้มอย่างรู้ทัน 


"นี้! แล้วก็ช่วยฝากบอกแฟนนายด้วยว่าหัดเปิดมือถือให้เพื่อนติดต่อได้บ้างไรบ้างไม่ใช่หายหัวไปยังกับตายห่ าตายเห วไปแล้ว!"

"ฮ่าๆๆๆ" เลียมหัวเราะ 

"ใครแฟน กุไม่มีแฟน อย่าตลก"

เซนแอบเบ้ปากให้น้ำเสียงจริงจังของแฮร์รี่ 

"เออๆๆๆ แค่คนได้กับเพื่อน กุเข้าใจ"

"ไอ้เซน!"

"รีบมานะมุง บาย" เซนกดวางพอดีกับที่อาจารย์เข้ามาในคลาสแรก พวกเขาเลยหันไปสนใจหน้าห้องแทน 









-Harry  p.o.v-


ไอ้เซน ไอ้ปากหมา เดียวเจอที่โรงเรียนพ่อจะถีบให้หน้าคว่ำเลย


ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้ววางมือถือลงแรงๆบนโต๊ะข้างเตียง 


หงุดหงิดเว้ย!


นอกจจากจะโดนปลุกแต่เช้าแล้ว ยังโดนเพื่อนเทศนาใส่อีก มันจะช่วยปลุกเฉยๆไม่ได้รึไงวะ ด่ายังกับเป็นลูกมันงั้นแหละ 


ละที่ผมเซ็งที่สุดก็ไอ้เรื่องผมกับไนออลทีี่จะดูมีปัญหากับเซนเหลือเกิน 


แม้งเป็นไรมากป่าว ต้องคอยมาแขวะมาแซวตลอด มันเรื่องส่วนตัวนะเว้ย


ผมจะทำไรก็เรื่องของผมดิ จริงป่ะ


ถึงเราจะไม่เคยบอกเรื่องนี้กับใคร แต่เหมือนเซนจะรู้ดี ส่วนเลียมก็ค่อยไม่เชื่อเซนเท่าไร คิดว่าพวกเราสนิทกันมากเฉยๆ (แต่ผมว่าช่วงนี้เลียมเริ่มสงสัยแล้วล่ะ แต่แล้วไง ผมไม่ได้แคร์สักหน่อย) แล้วลูอิสถึงจะไม่ค่อยยกเรื่องนี้มาพูดแต่ผมรู้สึกว่าเขาคงรู้ละมั้ง (ลูอิสแสดงออกได้ถูกใจผมมากที่สุด เพราะเขาไม่ค่อยพูดแต่แค่ยิ้มให้เวลาผมกับไนออลอยู่ด้วยกัน แล้วมีอยู่ครั้งที่เขาบอกว่าผมกับไนอยู่ด้วยกันแล้วน่ารักดี เอออใช่เลย คือจะมีใครคิดแบบนี้บ้างมั้ย นอกจากเห็นผมกับไนเป็น se x symbol คือบางทีพวกเราก็ไม่ได้มีอารมณ์ตลอดเวลา คิดดูดิ ขนาดผมแค่ปวดฉี่ระหว่างคาบสังคม เลยชวนไนออลไปเข้าห้องน้ำ เพื่อนในห้องแม้ งมองแล้วก็ซุบซิบ ผมรู้เลยว่าพวกบ้านี้คิดไรอยู่)


แต่ช่างเถอะ ใครจะรู้ไม่รู้ มันเกี่ยวอะไรกับผมไม่ทราบ


ผมกับไนออลจะทำอะไรกันเกินเพื่อนก็แล้วทำไมอ่ะ?
ก็ทำกันแค่สองคนไม่ได้พาใครมาร่วมทำหรือไปทำบนหัวใครนิ


มันไม่ใช่เรื่องผิดสักหน่อย จะอายทำไม


ใครถามผมก็ไม่ปฎิเสธนะ แต่ผมแค่ไม่พูดไม่ประกาศไม่เห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญ


ก็มันไม่สำคัญ ทำไมต้องทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ด้วย จริงไหม



แล้วที่เซ็งสุดคือ พวกปัญญาอ่อนที่แยกไม่ออกระหว่าง 

se x friend กับ se x with girlfriend



ใช่ผมกำลังด่าเซนว่าปัญญาอ่อน
คือมันก็รู้ว่าผมกับไนออลเป็นเพื่อนกันถึงจะมีอะไรกันก็เป็นเพื่อนกันเว้ยย
แล้วมันจะล้อว่าไนเป็นแฟนผมทำไม เบื่อสุดไรสุดอ่ะ ถึงมันจะแค่แซวๆแต่ผมก็ไม่ชอบ


รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเด็กประถมที่โดนเพื่อนในห้องจับคู่กับเพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างกันไรอย่างงั้น 


คุณคงเข้าใจความรู้สึกผมนะ ผมไม่ชอบอ่ะ ผมอยากเรียกคนที่ผมรักว่าแฟน 


ซึ้งสำหรับผมคำว่าแฟนมันสำคัญ มันให้สำหรับคนพิเศษ สำหรับคนที่ผมจะต้องดูแล คอยเทคแคร์ จะนั่งคุยโทรศัพท์จนถึงดึกดื่น มีเรื่องคุยกันน่ารักๆเหมือนคู่รัก 


มันไม่ใช่สิ่งที่ผมทำกับไนออล 



ไนออลเป็นเพื่อนสนิทที่ดีที่สุดคนนึงของผม แต่ให้ตายยังไงเขาก็ไม่ใช่คนรัก เขาไม่ใช่แฟน ไม่ใช่คนที่ผมจะทำอย่างที่บอกได้ เพราะผมไม่ได้มีความรู้สึกที่จะทำแบบนั้นกับไนออล ไม่มีเลย



แล้วทำไมใครต่อใครต้องมาตราหน้าเราสองคนเป็นแฟนกัน คือมันแตกต่างกันมาก 


โอเคนี้คือความลับ เพราะผมไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด ดังนั้นผมจะบอก


ไนออลแอบชอบเพื่อนแม่คนนึง เป็นแค่ crush เล็กๆมั้ง แต่มันบอกว่ารู้สึกมาหลายเดือนแหละ (รู้สึกว่าไม่เจอมาหลายวันแล้วเหมือนกัน) ไนออลบอกว่าเธอตัวเล็กกว่าเขาซะอีกแต่เวลาใส่ส้นสูงแล้วฮอตมาก แต่ดันมีลูกชายอายุเท่าพวกเรา ไนออลเลยเซ็งสุดๆไม่รู้จะจีบไงดี 


เห็นมะ ไนออลมันก็ผู้ชายแท้อ่ะ มันยังรู้เลยว่ามันชอบใครไม่ชอบใคร ไอ้ที่ทำอยู่กับผมเนี่ยมันแค่อารมณ์เฉยๆ 


ก็แชร์ๆกัน ได้ทั้งสองฝ่าย แล้วทำไมๆๆๆเด็กบางคน(รวมถึงเซน)ในโรงเรียนผมถึงได้งี่เง่ าแยกไม่ออกวะ หาว่าผมเป็นเกย์ก้างกันหมดแหละ 


เออช่างมันเถอะ อย่างบอกที่ผมไม่แคร์อยู่แล้ว แค่เซงเท่านั้นเอง


"แฮซซ" ไนออลตื่นมาก็เริ่มมางุ้งงิ้งใส่ผม ซุกหน้าลงกับคอผมแล้วไซ้ไปมา ผมนุ่มๆของมันทำให้ผมคิดถึงตอนที่ผมชอบเอาจิมมี่(กระต่ายผมเอง)มานอนบนเตียงเลยแฮะ แต่หลังจากที่ผมเป็นหวัดอยู่หลายวันเพราะนอนกอดกับกระต่ายผมเลยต้องเอาจิมมี่ไปฝากไว้กับแม่แทน 


"ไปโรงเรียนกัน"

ผมเกาหัวมันเล่นแล้วบิดขี้เกรียจเตรียมลุกขึ้นอาบน้ำ

"แฮซอุ้มไนหน่อยน้า" ไนออลยืดแขนกว้างอ้อนผมให้อุ้มมันเข้าห้องน้ำ ผมอดยิ้มกับความน่ารักไม่ได้ ผมว่านะผู้หญิงที่ได้เป็นแฟนจริงๆของไอ้ไนเนี่ยท่าทางจะมีความสุขน่าดู ขนาดแค่เพื่อนอย่างผมยังอ้อนได้อ้อนดีขนาดนี้ถ้ากับแฟนละจะขนาดไหน 


"มีตีนลุกเองครับ เร็วๆครับ อย่าให้ผมต้องถีบลงครับ" ผมพูดเสียงหวานแล้วเดินหนีเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว ไม่เอาหรอก เรื่องไรจะอุ้มมัน เดียวมันยั่วละผมจะอดใจไม่ไหวอีก


หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยผมกับไนออลก็รีบขึ้นรถโดยในมือไนออลข้างนึงถือนมหนึ่งกล่องอีกข้างก็ถือแซนวิช ส่วนผมน้ำส้มขวดเดียวพอ 

ผมสตาร์ทรถแล้วขับไปทางลัดที่สุดที่น่าจะรถน้อยที่สุด (แต่ก็คงไม่ค่อยต่างเท่าไร สายๆแบบนี้ที่ไหนก็ติด)


ผมได้ยินเสียงเคี้ยวตุ้ยๆของคนข้างๆเลยเหลือบมองเล็กน้อย ผมหลุดขำออกมา


ไนออลทำตาขวางใส่ผม


"ขำไร"


"เหมือนฉันกำลังพาลูกไปโรงเรียนเลยวะ"


ผมพูดขำๆ ไนออลขมวดคิ้วยุ้ง นั้นทำให้ผมอยากแกล้งมันมากขึ้นไปอีก


"วันนี้เอากระติกน้ำเบ็นเท็นมาป่าวลูก" ผมเอื้อมมือไปจะขยี้หัวมัน แต่ไนออลปัดแขนผมแล้วด่ากระจาย 



"ไอ้แฮซ  มึ  งนะ ตั้งแต่เมื่อวานแหละ เดียวนี้ปากดีด่ากุจังเลย เมื่อวานกุหนาวจะตายห่...แทนที่จะให้เสื้อกับกุ ละถ้ากุไม่อ้อนมึ งคงปล่อยให้กุนอนข้างนอกใช่ป่าววะ"


ไนออลด่ายาวทั้งที่ผมไม่เห็นความเกี่ยวข้องกันสักนิดกับการที่ผมด่ามันว่าเหมือนเด็ก แล้วมันโยงไปเรื่องเมื่อวานได้ไงเนี่ย 


"ต่อให้มึงอ้อนยังไงแต่ถ้ากุไม่เงี่ย นก็ไม่เป็นผลวะ" ผมยักไหล่แล้วหันไปสนใจถนนข้างหน้าแทน 


"ก็กุนี่แหละที่ทำให้มึ งมีอารมณ์" ไนออลพูดไปกินแซนวิชในมือไป 


"มั่ว กุจะมีกุก็มีเอง มึ งแค่ตัวระบายให้กุเฉยๆ"

"ตัวเลยหรอ!! นี้มึ งเรียกกุตัวเลยอ่อวะ"

"เออ ก็มึ งชอบบอกให้กุเรียกมึ งว่า slu t (อีตัว)"

ผมยิ้มกวนประสาทให้มัน ไนออลดูดนมจนหมดกล่องแล้วขว้างกล่องนมโดนหน้าผมเต็มๆ!

"เฮ้ย เจ็บนะเว้ย!"

"กุให้เรียกตอนยุบนเตียงเว้ยยย มึ งแกล้งโง่หรือแกล้งกุเนี่ยย"

ไนออลทำหน้าเหนื่อยใจแล้วหันหน้าหนีผมไปที่กระจกรถแทน

"ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งไนดิถามได้"

ไนออลเบ้ปากก่อนจะเอาหูฟังเสียงไอโฟนตัวเอง พวกเราเลยนั่งเงียบกันจนถึงโรงเรียน










-school-


หลังจากที่ไนออลกับแฮร์รรี่เข้ามาเรียนในคาบสาม แฮร์รี่ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นดึงฮู๊ดเสื้อตัวเองปิดหน้าแล้วฟุบหลับบนโต๊ะ ไนออลคุยเล่นกับเลียมและเซนอย่างคิดถึง ส่วนลูอิสก็ดุไนออลว่าวันหลังไม่ควรปิดมือถือหรือไม่ก็ต้องซื้อแบตสำรองไว้ 


"วันนี้แค่นี้ละกันจ๊ะ เจอกันคาบหน้า" อาจารย์พร้อมกับออดดังพอดี นักเรียนทุกคนลุกออกจากโต๊ะอย่างรวดเร็วเพื่อไปโรงอาหาร 

ไนออลบิดตัวไปมาด้วยความเมื่อย 

ก่อนจะลุกขึ้นปลุกแฮร์รี่ 

"กินข้าแล้ววว" ไนออลพูดกรอกหูคนหลับสนิทอยู่ แฮร์รี่งัวเงียตื่นขึ้นมา


"คร้าบๆ"


"ไปเร็ววๆๆ" ไนออลจูงมือร่างสูงที่สะบัดผมให้เข้าทรงตามเลียมกับลูอิสออกไป เซนที่เดินตามหลังพวกเขามา เห็นไนออลกับแฮร์รี่จับมือก็กันก็ยิ้มอย่างนึกสนุก


"แหมๆๆ ห่างกันบ้างก็ได้นะสองคนเนี่ย"


ไนออลยักคิ้วกวนๆให้เซน ผิดกับแฮร์รี่ที่กลับมาหน้าบึ้งอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดมือไนออลออกทันที


"อืม ห่างกันบ้างก็ดีนะ ฉันไม่ใช่แฟนนายสักหน่อย" แฮร์รี่พูดกับไนออลอย่างไม่ทันคิด แล้วเดินหุนหันออกไป เหลือเซนที่ทำหน้างงๆ และไนออลที่เม้มปากแน่น พยายามขจัดความรู้สึกที่บีบอัดข้างในให้ออกไป 




This it hurts like hell...




TBC
-ไรต์เตอร์แต่งเรื่องนี้เล่นๆให้เป็นคำขอโทษสำหรับเรื่องฟาวเดชั่นนะค่ะที่ไรต์จำเป็นต้องดองจริงๆ ดังนั้น #Phone me ไรต์เลยตั้งใจว่าจะจบแค่ไม่กี่ตอนเท่านั้นค่ะ แล้วหลังจากนั้นเราจะเจอกันอีกทีช่วงหลังปีใหม่ไปเลยนะค่ะ ขอบคุณทุกคนมากค่ะ 

a href="http://writer.dek-d.com/loveprettygang/story/view.php?id=595078" target="_blank">:)  Shalunla