fic 1D BLUE (one direction)

ลำดับตอนที่ #1 : chapter one

 
ไนออลเกลียดเด็กคนหนึ่ง
เขามีผมสีทองอ่อน ผิวขาวซีดเหมือนกระดาษ
ปากเล็กๆนั้นกับเหล็ดดัดฟัน ทำให้ไนออลรู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งที่เห็น
แถมยังแก้มบวมๆนั้นอีก แล้วไนออลก็ถามตัวเองทุกครั้ง ทำไมเวลาที่อะไรสักอย่างมันเกิดขึ้นมา 
ทำไมหมอนั้นต้องแก้มแดงด้วย แดงจนเหมือนมีคนเอามะเขือเทศมาปาใส่หน้างั้นแหละ
ไนออลคิดว่าร่างกายของเด็กนั้นแสดงถึงความอ่อนแอหรืออ่อนต่อโลกเกินไปรึเปล่า 
ไม่ชอบเลยแฮะ...
และที่เกลียดที่สุดก็คงเป็นตาสีฟ้าพื้นทะเลที่มันมีนั้นแหละ ไนออลจ้องได้ไม่เกิน5นาที 
เพราะมันน่ากลัว มันเศร้าเกินไป ไนออลไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว
นี้จึงเป็นเหตุผลที่ในห้องไนออลไม่มีกระจกเลย

ถึงแม้ว่าไนออลพยายามที่จะทำลายกระจกทุกทีที่เขาเห็น แต่เวลาเขาออกไปข้างนอก ไอ้เด็กหัวทองนั้นก็จะตามหลอนเขาในบางที 
ไนออลไม่ได้ไม่สติไม่ดีหรอกนะ เขาก็แค่เป็นเด็กมีปัญหาทั่วไปนั้นแหละ ครอบครัว โรงเรียน เพื่อน สังคมมันพาให้เขาเกลียดตัวเอง 
ด้วยเหตุผลบางอย่าง ไนออลไม่รู้หรอกว่าตัวเองหน้าตาเป็นยังไง มันยากที่จะอธิบายว่าเขาไม่เคยยอมรับตัวเอง
และเขาก็ไม่คิดจะอยากรู้ด้วย เพราะทุกวันที่ไปโรงเรียนมันก็โหดร้ายมากพอสำหรับไนออลแล้ว 
ไนออลไม่จำเป็นต้องพึ่งกระจก เพราะใครต่อใครก็อธิบายหน้าตาบุคลิกเขาทุกวันทุกเวลาที่เห็นเขาอยู่แล้ว
พวกนั้นเป็นยิ่งกว่ากระจกซะอีก พวกนั้นสะท้อนทุกอย่างที่ไนออลอยากรู้และไม่อยากรู้ กระจกพูดไม่ได้ได้ แต่พวกนั้นพูดได้ 
พวกนั้นบอกทุกอย่างเกี่ยวกับไนออลหมดแล้ว 
มันจึงไม่จำเป็นสักนิดที่ไนออลต้องใช้กระจก แค่นี้เขาก็รู้ตัวเองมากพอแล้ว ไม่ต้องมานั่งค้นหาตัวเองเหมือนที่อาจารย์แนะแนวสอน
คนบางพวกก็เหมือนจะรู้จักไนออลดีกว่าตัวเขาเองซะอีก 

แม่ไนออลหย่ากับพ่อตั้งแต่เขาอายุ5ขวบ
ถ้าหย่าเหมือนพ่อแม่คนอื่นเขาก็ยังดี แต่กรณีของพ่อแม่ไนออลมันแปลกออกไป
แม่ไนออลยิงพ่อไนออลตาย ตายต่อหน้าเขาเลยละ
ไนออลจำภาพนั้นได้ดี เขานอนอยู่ในเตียง ภาพพ่อล้มลงมา เลือดอาบหัว พร้อมกับเสียงกรีดร้องของแม่ 
แล้วหลังจากนั้นเขาก็จำไม่ได้แล้วว่าอะไรมันเกิดขึ้นบ้าง 
เพราะตอนนั้นเขายังเด็กเกินจะคิดประโยคเรียบเรียงออกมาในหัวได้ 
รู้แต่ว่าตั้งแต่นั้นเขาก็ไม่ได้เห็นแม่อีกเลย

ไนออลเดาว่าคงจะติดคุกหรือไม่ก็หนีตำรวจ ไนออลอาศัยอยู่กับป้าแก่ๆที่ดูจะรักแมวสิบกว่าตัวของเธอมากกว่าไนออลซะอีก 
ป้าเคธเลี้ยงไนออลแทนแม่มาตั้งแต่เด็ก เลี้ยงส่งๆไม่แน่ว่าไนออลอาจจะกินอาหารแมวแทนอาหารเด็กมาจนโตก็ได้
ป้าเคธไม่เคยให้ความสนใจอะไรไนออลสักนิด 
แถมยังมีอาการโรคจิตแปลกๆอีกด้วย อย่างเช่น ฆ่านกให้ตายคามือแล้วเอามาให้แมวกิน 


บอกแล้วว่าไนออลน่ะปกติดีทุกอย่าง 


"แค่เกลียดกระจก กับชอบกรีดข้อมือ มันจัดว่าควรรักษาหรอ" ไนออลถามเสียงเครียดกับเซน

เพื่อนคนเดียวของเขาเอง เป็นเพื่อนข้างบ้านด้วย รู้จักกันมาได้ปีกว่าๆเท่านั้น เซนเพิ่งย้ายมาจากปากี ความจริงไนออลอยากให้เซนย้ายมาอยู่โรงเรียนเดียวกับเขาเลย เพราะเขาจะได้มีเพื่อนกินข้าว เขาไม่ได้เหงานะ แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว 
แต่คำตอบของเซนก็เหมือนเดิมทุกครั้ง คือเขาย้ายโรงเรียนไม่ได้ พ่อแม่ของเซนไม่ไห้ นี้คือคำตอบที่เซนตอบไนออล แต่ในใจเซนคือ เขาไม่อยากจะเป็นอยู่กับไนออลตลอดเวลาตังหาก มันอาจจะฟังดูเห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่ได้มีนิสัยพระเอกพอ ถึงขนาดต้องย้ายโรงเรียนตามไปปกป้องพวกที่ชอบรังแกไนออลหรืออะไรประมาณนั้นหรอก เซนยอมรับเลยว่า เขาพอจะคิดเหตุการณ์อนาคตออกว่าถ้าเขาย้ายโรงเรียนไปอยู่กับไนออล เขาต้องโดนแกล้งไปด้วยเกี่ยวกับเกย์ๆนี้แหละ แล้วเซนก็จะไม่ยอมเป็นอย่างนั้นด้วย ในโรงเรียนเซนต้องอยู่ในสถานะที่ เท่ หล่อ คูล สาวติด และป้อปปูล่าเท่านั้น พูดให้ถูกก็คือเป็นกลุ่มแกล้งคนอื่นเท่านั้นแหละ ไม่ใช่ฝ่ายถูกรังแกอย่างไนออล 

เซนรู้ว่าไนออลรักเซนมาก เพราะเขายอมคุย แล้วก็รับฟังไนออลเสมอ แต่จริงๆเซนก็รู้สึกสงสารนั้นแหละ 
แต่เขาก็ไม่ได้จะแคร์ไรมากมายหรอกนะ  แค่ยอมเป็นเพื่อนคุยด้วยก็เท่านั้น แต่ให้เอาไนออลไปอวดแก๊งเขาละก็ ไม่เอาด้วยแน่ๆ 
เพื่อนเขาคงล้อตายว่าเดียวนี้หัดคบเด็กติ๋มๆด้วยหรอ เซนคิด แต่เซนก็ไม่เคยทำร้ายจิตใจไนออล เขารู้ว่าไนออลผ่านชีวิตเลวร้ายมาเยอะ สมควรที่จะมีนิสัยเก็บตัวแบบนี้บ้างแหละ เขาก็จะยอมเปิดประตูบ้านให้ไนออลเสมอที่เขาเคาะประตู
ถึงแม้ว่าบางทีเซนจะรำคาญบ้างที่ไนออลขัดเวลาที่เขาอยู่กับสาวๆ แต่เซนไม่เคยปฎิเสธไนออลได้เลย เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน คงเพราะความสงสารล้วนๆ ใครจะไปกล้าทิ้งลง หน้าตาเหมือนจะร้องให้ตลอดเวลา

"ต้องรักษาสิ นายไม่ควรเรียกการกรีดข้อมือว่าเป็นงานอดิเรกนะไนออล" เซนพูดเสียงเนือยๆขณะจัดหมอนให้เข้าที่โดยมีไนออลนั่งหัตมาทอยู่บนโซฟา

"ฉันไม่ได้กรีดจริงสักหน่อย แค่เอามาเกลี่ยๆ แล้วพออาจารย์เดินเข้ามาเห็น ยัยนั้นก็ร้องโวยวายจนฉันเกือบจะเฉือนจริงแล้ว แล้วหลังจากนั้นฉันก็โดนผอ.คุยด้วย มันงี่เง่ามากเลย เขาส่งหมอปัญญาอ่อนมาตรวจฉันทุกวันศุกร์แทนที่ฉันจะได้ไปnando's ดันต้องมาติดแหง็กกับหมอที่ดูจะประสาทกว่าฉันซะอีก" คนตัวเล็กถอนหายใจแล้วหยิบช้อกโกแลตของเซนมากิน

"แล้วนายเป็นบ้าอะไรเอาคัตเตอร์เกลี่ยแขนเล่นล่ะ....วันหลังก็หาที่ปลอดคนหน่อยดี้" เซนยักคิ้วให้ 

"..."

"อะไร ??"

"ทำไมฉันไม่คิดได้เหมือนนายนะ" ไนออลยิ้มกว้างจนเห็นฟันเกือบทุกซี่ น่ากลัวนิดๆสำหรับเซน แต่แปลกที่เขาก็ยิ้มตอบ 

นี้แหละที่เซนไม่เกลียดไนออลเหมือนคนอื่น อยู่กับเจ้านี้สถานการณ์แปลกๆที่อธิบายไม่ได้มันจะเกิดขึ้นมาตลอด แล้วเขาก็ชอบซะด้วยสิ 

"ฉันล้อเล่นนะเจ้าบ้า อย่าทำอีกรู้ไหม ทีนี้เอากระเป๋ามาได้แหละ"

"ให้ตายสิ นายจะยึดคัตเตอร์ฉันอีกแล้วหรอเซน??" ไนออลทึ้งหัวตัวเองประมาณว่ากุไม่น่าเล่าเรื่องนี้ให้มันฟังเล้ย

"ก็ใช่น่ะสิ ถ้านายจะไม่รู้สึกเสียดายเงินในการซื้อใหม่ทุกครั้งที่ฉันยึด ก็จงซื้อต่อไป แล้วถ้าเงินหมดไม่มีกิน nando's ก็อย่ามาโทษกันล่ะ" เซนพูดเสร็จก็เดินเข้าไปคว้ากระเป๋าไนออล เทของทุกอย่างลงมา ก็พบคัตเตอร์กับหมากฝรั่ง ไนออลยื่นมือเตรียมจะหยิบก่อน แต่เซนไวกว่าเขาหยิบขึ้นมาใส่กระเป๋าเกงเกงแล้วแลบลิ้นให้ไนออล คนผมทองเบ้ปากใส่ ทำไมเขาไม่เปลี่ยนที่ซ่อนคัตเตอร์สสักทีเนี่ย 

"วันนี้ฉันขอนอนด้วยได้ไหม" 

"ไม่ได้"

"คำตอบสุดท้าย?"

"แน่นอน"

"ทำไมล้ะ" ไนออลกัดปากหลุบตาลง นี้เขาต้องไปนอนดมกลิ่มขี้แมวอีกคืนแล้วใช่ไหม 

"อีก 20 นาทีนายก็ควรกลับบ้านได้แล้ว" เซนพูดขณะจัดผมตัวเองหน้ากระจก ไนออลนึกสงสัยดึกป่านนี้แล้วหมอนั้นจะห่วงหล่ออยู่ทำไม แล้วเขาก็ต้องพยายามเบี่ยงตัวหลบด้วย ทำไมน่ะหรอ ก็เดียวจะเห็นภาพสะท้อนอีกน่ะสิ น่ากลัวชะหมัด

"ทำไมฉันต้องกลับด้วย" 

"ก็เพราะนายอยู่ต่อไม่ได้แล้ว"

"ทำไมฉันถึงอยู่ต่อไม่ได้ล่ะ" เซนหันหลังกลับมา ไม่ลืมที่จะคว่ำกระจกไว้ เพราะเดียวไนออลจะเกิดอาการผวา พร้อมกับพูดสิ่งเข้มว่า

"อีก20นาที จะ-มี-หญิง-เข้า-มา-แทน-นาย" เซนรู้สึกใจเต้นแปลกๆที่พูดถึงเรล่า แทบอดใจไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เขาแทบจะเห็นไนออลเป็นเรล่าอยู่แหละ ไม่สิ เขาเห็นทุกอย่างเป็นเรล่าแล้วล่ะ แล้วเขาก็ต้องรีบไล่ไนออลออกไปให้เร็วที่สุด ถ้าเกิดเรล่าเข้ามาเห็นผู้ชายอีกคนอยู่ในห้องเขาตอนนี้ คืนนี้คงจะไปไม่รอด เซนเดินเข้าไปดึงมือไนออลพร้อมผลักคนตัวเล็กไปที่ประตูแต่ยังไม่ทันได้เปิด ก็มีเสียงเคาะประตูสวนขึ้นมา 

"เซนนน เรล่าเอง ขอโทษนะมาก่อนตั้ง20นาที" เสียงหวานดังขึ้น พร้อมกับอาการสะดุ้งของเซน 

ชิบหายแล้ว 

"คร้าบบบ แปปนึงน้า"

เซนจับมือไนออลเปลี่ยนทิศทางไปที่หน้าต่างแทน เปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็วแล้วพูดเสียงรัวกับอีกคน

"ลงไปสิ เร็วๆ"

"นายบ้ารึเปล่า" ไนออลตาโต 

"นี้มันแค่ชั้นสองนะ อย่าปอดแหกไปหน่อยเลย"

"ไม่ ฉันทำไม่ได้"

"บ้าเอ้ย ไนออล นายกำลังทำทุกอย่างพังนะ" เซนพูดลอดไรฟัน แทบอยากจะอุ้มคนตัวเล็กแล้วโยนไปให้รู้แล้วรู้รอด

"เซนน ทำไรอยู่เอย"

"ไนออล เร็ว!"

"ก็ได้ๆๆๆๆ" ไนออลหายใจเข้าลึกๆก่อนจะกระโดดลงไป ตัวเขากระแทกกับพื้นหญ้าเต็มๆ ความรู้สึกเจ็บแปลบลามไปทั้งสะโพก ไนออลค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นมา เขาเดินกลับบ้านแบบกระเพกๆไป เงยหน้ามองหน้าต่างข้างบนก็เห็นเงาของทั้งสองคนกำลังกอดกันอยู่ ไนออลรู้สึกว่าความเจ็บที่สะโพกถูกถ่ายโอนมาที่อกข้างซ้ายหมดแล้ว 









-กริ้งงงๆๆๆๆๆๆ-
"ตื่นได้แล้ว เจ้าเด็กขี้โรคค จะทำตัวขี้เกรียจไปถึงไหน ตื่นแล้วก็เอาหารแมวมาให้ลูกรักชั้นด้วย!" ป้าเคธตะโกนมาจากชั้นล่าง 

เสียงนาฬิกาปลุกยังคงดังต่อไป ร่างบางในผ้าห่มคดตัวเหมือนลูกนกมีเพียงแขนยื่นออกมาหวังจะปิดเจ้าเสียงนรกที่ดังอยู่ 

"ไอ้ไนออล ชั้นบอกให้แกลงมาไง!!" เสียงนาฬิกาปลุกหยุดแล้ว แต่แทนที่ด้วยเสียงของป้าเคธแทน ไนออลตัดสินใจไม่ได้ว่าเสียงไหนมันนรกมากกว่ากัน 

"ครับบบ..." ไนออลตื่นขึ้นมาด้วยสภาพงัวเงียสุดขีด เขาอาบน้ำด้วยความรวดเร็วใส่เครื่องแบบแล้วเดินลงมาข้างล่างพบแมวสิบตัวของป้าเคธกำลังอยู่ในท่าต่างกริยาบถกันออกไป บางตัวก็นอนอยู่ บางตัวก็วิ่งไปรอบๆโต๊ะ บางตัวก็เหมือนกำลังส่งสายตาหาในออลให้เอาอาหารมาเพิ่มให้มันที 

ไนออลกรอกตาด้วยความเบื่อสุดขีด เขาให้อาหารเจ้าเหมียวเสร็จเรียบร้อยก็ไปยืนรอรถบัสสำหรับไปโรงเรียน ไนออลหันไปมองบ้านข้างๆ เซนคงออกไปแล้ว เซนรักโรงเรียนจะตายไม่เคยไปสายเลย ส่วนเขาหรอ เขายอมทุกอย่างที่จะทำให้เวลาที่เขาอยู่โรงเรียนมันเหลือน้อยที่สุด ไนออลจึงไม่เคยไปโรงเรียนพร้อมเซนเลย 









-school-

ไนออลไม่แน่ใจว่าทุกโรงเรียนในอเมริกาเป็นแบบนี้รึเปล่า 
เพราะถ้าใช่ไนออลพร้อมยอมตายแล้วเกิดไปคนเอเชียดีกว่า 
แต่เขาทำไม่ได้นีสิ ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามแล้วก็เหอะ สงสัยพระเจ้าคงอยากเห็นเขาทรมานต่อไปเรื่อยๆ จึงส่งคนมาช่วยเขาทุกทีเวลาที่เขาอยากจะตายๆไปสักที ไนออลไม่เข้าใจว่าคนจะห้ามเขาทำไม ในเมื่อสักวันหนึ่งเขาก็ต้องตายอยู่ดี ช้าหรือเร็วยังไงมันก็ต้องมาถึงแน่ๆ ไนออลไม่เข้าใจว่าอยู่ไปทำไมในเมื่อเวลาที่มีชีวิตอยู่ของเขามันห่วยบรมขนาดที่ว่าหายตัวไปเลยมันคงมีความสุขมากกว่า 

ผลักก

"ถอยไป ไอ้เกย์เตี้ย"

"ฮ่าาๆๆๆๆๆๆๆๆ" 

เดวิทหัวโจ๊กของเด็กเกรด10 เขาตัวสูงกว่าไนออลสิบเซนได้ ไถคิ้วเสริมความเป็นนักเลงที่ปกติก็ดูจะนักเลงอยู่แล้ว เดวิทเป็นนักกีฬาฟุตบอลที่ฮอตสุดๆ กลุ่มของเขาป้อปปูล่าทุกคน เดินไปทางไหน ทุกคนก็ต้องหลีกทางให้ และแน่นอนว่าเป็นที่รู้กันดีว่าอย่าหาเรื่องพวกเขาเด็ดขาดถ้ายังไม่อยากใส่เฝือก ไม่ว่าเดวิทจะทำอะไรไม่มีอะไรไม่มีใครตัดสินได้ว่าเขาผิดหรือถูก เพราะเดวิทจะตัดสินเองว่าที่เขาทำนั้นถูกหมด แต่ถึงเขาจะเลวยังไงแต่ระดับความหล่อและฮอตของเขาก็พิสูจน์ทฎษฎีที่ว่า ผู้หญิงชอบแบดบอย นั้นเป็นจริงละนะ

"จะถอยได้ไง ก็พวกนายยืนปิดทางฉันหมด" ไนออลพูดก้มหน้า เขารู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป

"อะไรนะ!? พูดเสียงดังๆหน่อยสิ เจ้าหัวขี้ ฉันไม่ได้ยินเลย" เดวิทยังคงแกล้งต่อ และก็ตามด้วยเสียงหัวเราะของกลุ่มเขา

"พูดใหม่เซ่! ก้มหน้ามองหาแม่นายหรอ" เพื่อนอีกคนผลักหัวไนออลกระแทกกับล้อกเกอร์อย่างจังไนออลกัดปากแน่น ทนไว้ๆ เดียวก็จบแล้ว

"เฮ้ยย แกลืมไรไปป่าววะ แม่มันอยู่ในคุก ไม่อยู่แถวนี้หรอก" เดวิทตอบ

"ก๊ากกกกกกกกกกฮ่าาๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะดังขึ้นเรื่อง เพื่อนอีกคนเริ่มผลักหัวไนออลอีกครั้ง คนโดนแกล้งก้มหน้าแทบจะคางติดคอ รู้สึกถึงน้ำตาที่เริ่มคลอเบ้า เค้าจะไม่ให้พวกนั้นเห็นไม่ได้ 

"อ่าววววไม่ตอบอีก เออๆได้ข่าวว่าทุกวันศุกร์นายมีเดทหรอวะ"

"เดทกับใครวะ??" 

"หมอโรคจิตไง ห่าเอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ โครตน่าสมเพชเลยวะ"

ผลัก 

ตุ้บ 

ไนออลหรี่ตาลงมองแทบไม่เห็นภาพข้างหน้าเพราะม่านน้ำตาปิดบังหมด รู้สึกร้อนผ่านไปทั่วทั้งแก้ม แก้มเขาต้องแดงเพราะความเจ็บอีกแน่ๆ  ร่างทั้งร่างค่อยๆถไลไปตามล้อกเกอร์เพราะจุกมากจนยืนต่อไม่ไหว พร้อมกับกลุ่มของเดวิทเดินจากไป 

ไนออลจับท้องตัวเอง เหลือบตามองคนผมสีน้ำตาลที่เดินผ่านเขาไป เลียม....

ทำไมหมอนั้นส่งสายตาแบบนั้นมาอีกแล้ว

หลายครั้งแล้วนะ ทุกครั้งที่ไนออลโดนซ้อม เลียมหนึ่งในหนุ่มฮอตของกลุ่มเดวิทจะมองเขาด้วยสายตาแปลกๆ 

ไนออลแยกออกได้ว่ามันไม่ใช่สายตาธรรมดา เพราะถ้าเป็นแบบคนอื่นๆที่มองเขามันก็จะเหมือนๆกัน คือ ไม่สมเพชก็สงสาร แต่ก็ไม่เห็นมีใครมาช่วยเขาเลย แต่กับเลียมมันไม่ใช่ หมอนั้นไม่เคยคุยกับไนออล ไม่เคยแม้แต่จะเรียกชื่อเขา หรือแกล้งเขาเหมือนเดวิท 

ถ้าเลียมเจอไนออล สิ่งที่เขาทำคือ จะเดินผ่านไนออลไปเฉยๆเหมือนไนออลเป็นธาตุอากาศ ซึ้งแตกต่างกับกลุ่มของเดวิทมากที่ต้องแกล้งเขาทุกครั้งที่เจอ แต่ไนออลก็ไม่นึกสงสัยอะไรมากมาย เพราะเลียมก็ดูจะเป็นคนนิ่งๆ ตามฉบับ เจ้าชายน้ำแข็ง ที่สาวๆขนานนามกันอยู่แล้ว 

แต่ที่ไนออลไม่เข้าใจก็คือทำไมบางครั้งหมอนั้นต้องทำเหมือนโกรธเขาด้วย เวลาที่เขานั่งทำแผลคนเดียวหรือหลังโดนเดวิทซ้อม เลียมจะเป็นคนเดียวที่เดินตามหลังกลุ่มเดวิทแล้วขมวดคิ้วใส่เขาแทบทุกครั้ง หรือบางทีอาจจะเป็นสายตาสมเพสฉบับเจ้าชายน้ำแข็งก็ได้มั่ง


ไนออลเดินเข้ามาในห้อง โต๊ะเขาอยู่หน้าสุด เขาไม่ได้อยากจะตั้งใจเรียนหรอก แต่ถ้าอยู่หลังๆหน่อย มีหวังโดนดึงหัวทั้งวันแน่ 
เช้านี้ไนออลพบว่าโต๊ะของเขาโดนกรีดเป็นคำว่า "go to funcking hell"  







-ไนออล ฮอแรนเชิญที่ห้องพักอาจารย์เวียว่าเดียวนี้ค่ะ-

ตอนเที่ยงของวันนี้ไนออลโดนขัดการกินสปาเก็ตตี้ด้วยเสียงจากห้องอาจารย์แนะแนว 
อาจารย์เวียว่า  ยัยผมหยิกที่ทำให้เขาต้องเสียเวลากินnando'sทุกวันศุกร์นั้นแหละ

"สวัสดีจ้ะ หนุ่มน้อย วันนี้เป็นวันที่ดีใช่ไหมเอย ^^"

"ครับ ดีมาก..." ดีมาก รู้สึกดีจริงๆที่จะได้ไปเที่ยวนรกตั้งแต่เช้าเลยล่ะ

"จ้าาา คือครูอยากให้เธอน่ะพูดความจริงทุกอย่างนะ อย่าได้คิดโกหกครูเลยนะ นี้ที่รัก ดูครูสิ นี้อาชีพของครูน้ะ แล้วครูก็รักมันมากกก แล้วถ้าเรารักอะไรแล้ว เราก็จะตั้งใจทำหน้าที่นั้นอย่างดีที่สุด เหมือนอย่างตอนนนี้ไงจ่ะ ที่ครูพยายามที่จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย ไร้กังวล ที่นี้มีแค่เราสองคน ไม่มีใครทำอะไรเธอได้ ดังนั้น บอกมาซะดีๆว่าวันนี้เป็นวันที่ดีรึเปล่าา" ครูเวียว่ายิ้มหวานกระพริบตาร้อยยี่สิบครั้งในห้าวินาที นั้นทำให้ไนออลรู้สึกสับสน

"เอ่อ...คือ.."

"หนุ่มน้อย ไม่ต้องเกร็งจ่ะ คิดซะว่าครูคือเพื่อนในจินตนาการของเธอ และเพื่อนในจินตนาการก็จะยอมรับทุกอย่างที่เธอคิดและพูดนะ แค่พูดออกมาจ่ะ แค่พูดออกมา"

"อาจารย์จะให้ผมพูดอะไร" ไนออลไม่ได้กวนประสาทเขาหมายถึงอย่างงั้นจริงๆ

"วันนี้เป็นวันที่ดีรึเปล่าจ่ะ" เวียว่ายังคงยิ้มหวาน ตาของเธอไม่กระพริบแล้วพูดให้ถูกคือมันนิ่งค้างเลยละ ไนออลรู้สึกกลัวขึ้นมา

"ดีครับ"

"พระเจ้าา ครูบอกแล้วไงจ่ะว่าให้คิดว่าครูคือ แมรี่แมรี่ อ้ะ งงล่ะสิ แมรี่แมรี่ก็คือเพื่อนในจินตนาการไง เรารู้กันอยู่สองคนดังนั้นครูเลยคิ..."

"ครับบๆๆผมเข้าใจ โอเคครับ โอเค วันนี้เป็นวันที่โครตแย่เลย ผมเกลียดวันนี้ที่สุด"

"นั้นนไง!!!! น้านนนนไง ครูคิดไว้ไม่ผิด! นักเรียนที่รักของครู ช่างน่าสงสารอะไรอย่างนี้" เวียว่าลุกขึ้นตบโต๊ะแล้วกอดไนออลไว้แน่นทำให้หัวไนออลซบที่หน้าอกของเธอ ไนออลรู้สึกเหมือนจะอาเจียน 

กว่าบทสนนาทุกอย่างจะจบลงและไนออลสามารถเดินออกมาจากห้องนั้นได้ เขาก็พบว่ามันหมดเวลาพักแล้ว ไนออลรู้สึกอยากร้องให้ สปาเกตตี้ของเขาคงโดนเก็บทิ้งหมดแล้ว 

ไนออลชอบเวลาที่เขาได้กินที่สุด มันทำให้เขาลืมเรื่องเศร้าหรือเลวร้ายไปชั่วขณะ อาหาร ขนม ทุกอย่างเป็นยาบำบัดชั้นดีของไนออลดีกว่าครูเวียว่าหรือหมอปัญญาอ่อนประจำวันศุกร์ซะอีก เวลาที่ลิ้นได้ลิ้มรสสัมผัสรสชาติของแต่ละอาหารมันทำให้ไนออลเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ไม่ต่างอะไรกับคนสูบกัญชา ไนออลรักการกิน เวลากินเขามีความสุขมาก มันเหมือนมีอะไรมาเติมเต็มช่วงเวลาของเขาที่มันขาดไปหลายอย่างได้สมบูรณ์เหมือนคนอื่นเค้าบ้าง ไนออลรู้สึกดีเวลาอิ่มและพร้อมจะหลังลงบนเตียงนุ่มๆ ในชีวิตของไนออลมีสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาอยากอยู่ต่อไปได้ ไม่แน่ไนออลอาจจะหาวิธีการตายแบบใหม่ ประเภทที่ว่ากินจนท้องแตกตายเนี่ย สักวันเขาต้องลองดูซะแหละ คงไม่ยากเกินความสามารถเขาหรอก 

ขณะที่คิดอะไรเพลินๆ โดยเฉพาะคิดเรื่องของกินแล้ว ไนออลก็รู้สึกท้องร้องขึ้นมาซะเฉยๆ 
ไนออลเปลี่ยนทิศทางที่จะเดินเข้าห้องเรียนเลี้ยวไปทางโรงอาหารแทน 
ถึงแม้จะรู้ว่าร้านทุกร้านคงไม่ให้ขายแล้ว แต่เขาก็ยังเดินต่อไป 
เขาต้องการของกิน

แต่เอ๊ะ...

นั้นมันเลียมหนิ

หมอนั้นยืนกินแอ้ปเปิ้ลอยู่ หูใส่หูฟังไว้ ยืนเหม่อมองท้องฟ้า เหมือนจะแสดงเอ็มวีไรสักอย่าง 

เลียมยืนพิงเสาข้างโรงอาหาร โยนแอ้ปเปิ้ลเล่น แล้วกัดกิน เหมือนกับเขาไม่อยากจะเข้าเรียนแล้วไม่มีไรทำเลยมายืนแทะแอ้ปเปิ้ลเล่นงั้นแหละ 


ไนออลกลืนน้ำลาย แอ้ปเปิ้ลน่ากินมากเลย

หรือจริงๆคือเขาหิวมากตังหาก ตอนนี้ขออะไรลองท้องหน่อยก็ได้ เขาเสียพลังงานไปเยอะมากตอนคุยกับครูเวียว่า ไนออลรู้สึกแย่มากถึงมากที่สุด เขาไม่สามารถเข้าไปเรียนได้ถ้าท้องยังร้องและมีพายุอยู่ในกระเพาะเขาอย่างนี้

ไนออลเลียปาก ยืนจ้องแอ้ปเปิ้ลของเลียมในระยะห่างไกล

บ้าไปแล้ว งี่เง่าน่า อย่าคิดทำอะไรโง่ๆ เด็ดขาดนะ หมอนั้นมันกลุ่มเดวิทนะ ถึงจะไม่เคยแกล้งเราก็เถอะ แต่ก็มันเสี่ยงอยู่ดี หมอนั้นไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนดี เราควรจะปีนรั้วโรงเรียนแล้วไปหาซื้อหมากฝรั่งสิ เฮงซวยเอ้ย หมากฝรั่งก็โดนเซนเอาไปเมื่อวาน เอาละ ไนออลใจเย็นๆ แค่เดินออกไป เดินให้พ้นจากที่นี้

ไนออลกำลังสติแตกเพราะความหิวเข้าครอบงำ เขาค่อยๆหันหลังให้เลียมช้าๆ 
แม้ว้าพลังดึงดูดของแอ้ปเปิ้ลมันจะมากแค่ไหนก็ตาม...

แอ้ปเปิ้ลผลใหญ่ลูกสีแดง รสชาติมันต้องหวานช่ำเหมือนแตงโมแน่ๆ...


อ่า หน้าโรงเรียนไม่มีแอ้ปเปิ้ลขายนะ

ไนออลคิดแล้วหลังกลับมา เดินตรงไปที่เลียม เขากัดปากตัวเองจนรู้สึกถึงเลือดซิบๆ หลังของเลียมเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับลูกแอ้ปเปิ้ลที่เริ่มใหญ่ขึ้น ชัดขึ้น มันดูน่ากินมาก... เลียมกินไปนิดเดียวเท่านั้น เพราะเขาเอาแต่โยนเล่น 



"ขะ...ขอโทษนะ"

"..." เลียมไม่ได้ยินเพราะเขาฟังเพลงอยู่ แต่เขารู้สึกว่ามีคนยืนข้างเยื้องๆไหล่เขา เลียมคิดว่าน่าจะเป็นแฟนคลับสาว เพราะหัวยัยนั้นเท่าไหล่เขาเลย 

"...ฉะฉันคือ" ไนออลขมวดคิ้ว งุนงงกับตัวเอง นี้เขามาทำอะไรเนี่ย เขาต้องการอะไรแอ้ปเปิ้ลงั้นหรอ เขากำลังขอแอ้ปเปิ้ลจากคนแปลกหน้างั้นหรอ ถ้าเล่าให้เซนฟัง หมอนั้นคงหัวเราะฟันหักเลยละ ไนออลจ้องแอ้ปเปิ้ลตาไม่กระพริบ เขาอาจจะเมากลิ่งน้ำหอมของครูเวียว่าเพราะเขารู้สึกเหมือนเจ้าแอ้ปเปิ้ลมีตาขยิบให้เขาแล้วก็กวักมือเรียกเขาด้วย

"หื้ม?" เลียมหันมาแล้ว เขาผงะนิดหน่อย ไม่ใช่แฟนคลับหนิ นี้มันไนออล ฮอลแลน เลียมถอดหูฟังออก ก้มมองคนตัวเล็ก 

"...." ไนออลยังคงจ้องแอ้ปเปิ้ล มันยังเย็นอยู่เลย เพิ่งออกมากจากตู้เย็นแน่ๆ เลียมไปเอามาจากไหนกัน 

"นี้..." 

"สะ สวัสดี" ไนออลพูดเสียงสั่น เม้มปากเน้น 

"ต้องการอะไร" เลียมขวมดคิ้วด้วยความงงสุดขีด

ต้องการแอ้ปเปิ้ล

"ฉัน แค่อยากมากทักทาย" ไนออลก้มหน้าลง อยากร้องให้จริงๆ 

"ห้ะ?" เลียมงงหนักกว่าเก่า เขามองไนออลนิ่ง ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ นี้เป็นครั้งแรกที่เลียมได้เห็นไนออลใกล้ๆ ใกล้มากด้วย หมอนั้นแทบจะเกยไหล่เขาได้อยู่แล้ว เลียมไม่เห็นตาไนออล รู้แต่ว่าไนออลมองอะไรที่ผ่านตัวเขาไป เลียมรู้แค่ว่า เส้นผมของไนออลเวลาที่ต้องลมมันสะบัดมาโดนคางเขา สีผมไนออลไม่ใช่สีทอง มันสีฟางจางๆที่เวลาโดนแสงแดดแล้วเหมือนจะเรืองแสงขึ้นมาเป็นสีเหลือง แก้มของไนออลตอนนี้แดงจัด เหมือนมีคนเอามะเขือเทศมาปาใส่ สีหน้าเขาตอนนี้ดูไม่ดีเลย เหงื่อไหลตามหน้าผากมาจนริมฝีปากล่าง ไนออลเลียปากตัวเองนิดๆ เหมือนพยายามปกปิดว่าเขาไม่ได้เลียปากอยู่นะ แต่ไนออลคงลืมไปว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ใกล้กันจนสามารถเห็นทุกอย่างได้ เลียมหายใจติดขัด กลิ่นของไนออลแปลกมาก มันมีกลิ่นของสบู่กับเลือดที่แผลเขาอยู่ด้วย เลียมจ้องไปที่แผลมุมปากของไนออล 

เขาไม่เคยเห็นใครที่ดูดีแม้กระทั่งมีรอยแผลเต็มหน้าได้ขนาดนี้เลย เลียมรู้สึกได้ว่าไนออลใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หลังของเขาชนเสา เลียมรู้ดีว่าถ้าเขาไม่ทำไรสักอย่าง เขาอาจจะจับคนตรงหน้าจูบได้ เลียมรีบยื่นแอ้ปเปิ้ลให้ไนออล ทำให้แอ้ปเปิ้ลกระแทกอกไนออลอย่างจัง และนั้นก็สำเร็จ ไนออลห่างเขาแล้ว พร้อมกับรับแอ้ปเปิ้ลเขาด้วย

"ขอบคุณนะ!" ไนออลกัดแอ้ปเปิ้ลอย่างรวดเร็ว เขาคิดว่าเลียมคงเข้าใจว่าเขาต้องการอะไร และใช่ เลียมเข้าใจแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกสมเพสตัวเอง เลียมมองไนออลกินแอ้ปเปิ้ลอย่างเอร็ดอร่อย ไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับเลียมอีกเลย นั้นทำให้เขากระพริบตาปริบๆ เกิดมาไม่เคยเจอสถาณการณ์แบบนี้ เขาควรจะรับมือยังไงล่ะ

"ง่ำๆ" ไนออลเคี้ยวแอ้ปเปิ้ล กินไปยิ้มไป ขณะที่ยังก้มหน้าอยู่ แก้มไนออลแดงเกือบเท่าแอ้ปเปิ้ลที่เขากิน

เลียมเบนสายตาไปที่อื่น ที่ไม่ใช่ลิ้นกับปากหมอนั้น

น่ารักเกินไปแล้ว

เลียมแทบอยากจะยิงตัวตายตอนนี้เลยที่คิดอะไรแบบนี้ได้  เขาเดินหนีไนออลออกมา ความจริงแล้วหมอนั้นควรจะมียางอายมากกว่านี้นะ หรือไม่ก็ควรเป็นฝ่ายที่ต้องอายเขา อยู่ๆเดินมาจ้องแอ้ปเปิ้ลชาวบ้านชาวช่องเค้าน่ะ 
แต่ทำไมเหตุการณ์มันกลับตาลปัตรแบบนี้ แทนที่เลียมจะได้หาคำพูดถากถางไนออล กลับเป็นเขาที่ทำตัวไม่ถูก 
แค่หมอนั้นเข้ามาใกล้หน่อย เลียมก็รู้ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ทุกอย่างเหมือนติดจุกอยู่ที่คอ แล้วไหนจะหัวใจบ้านี้อีก จะเต้นแรงอะไรกะหนักกะหนา  เลียมพยายามควบคุมการหายใจให้กลับมาเป็นเหมือนเดิม หลังจากเดินหนีออกมา นี้เขาต้องยอมรับจริงๆแล้วสินะ ว่าช่วงนี้เขากำลังหลงไนออลสุดๆไปเลย 






TBC 

ตอนที่2 แฮร์รี่กับลูอิสจะตามมานะค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ พาทแรกก็มั่วๆยังไงไม่รู้ แค่อยากจะให้รู้คาเรกเตอร์ของเมนหลักก่อนน่ะค่ะ
อาจจะรุนแรงกับหมูพลุ้ยไปหน่อย แต่อย่าโกรธเลยนะค่ะ เราตั้งใจให้เรื่องนี้ไนออลน่าสงสารๆนะค่ะ
อยากเห็นมันร้องให้เยอะๆ เลยต้องโดนแกล้ง และเรียกร้องความสนใจตามแบบเด็กมีปัญหาอะเนอะ ไม่ได้บ้าใช่ไหมเรา 
บอกว่าเรื่องจะฟีลเศร้า แต่ก้มีหลายซีนเอาฮาซะงั้น ให้เศร้าไปเลยคงทำไม่ได้จริงๆ 
เอาเป็นว่าเน้นไนออลน่าสงสารเยอะๆละกันเนอะ 


เรื่องนี้บอกไม่ได้จริงๆค่ะว่า ziall หรือ niam เพราะไรเตอร์ก็ยังคิดไม่ออกเลย รักทั้งคู่ แหะๆ