รถด่วนพิเศษ

ลำดับตอนที่ #9 : ประตูทางออก 1.9

ประตูทางออก

1.9

ฮานเดินห่าง

เธอมองไปตามพื้นที่มีรอยเปื้อนสีดำและอาวุธที่ตกเกลื่อนทาง เดินไปชิดกำแพงด้านซ้ายที่ปรากฏคล้ายรอยสีคล้ำขนาดใหญ่และตรงพื้นที่ๆเธอเหยียบอยู่นั้นก็มีคราบสีคล้ำกระจายเป็นวงกว้าง เธอก้มลงมองมัน

"

มีบางอย่าง...บางสิ่ง ตามเขามาและ....ฉันๆคิดว่า เขาโดนมันตัดแยกชิ้นส่วน" ฮานเงยหน้ามองลูกกองของเธออย่างหนักใจ

"

เรื่องดูจะเลวร้ายกว่าที่เราคิดเสียแล้วล่ะ" เธอบอกพวกเขาฉับพลันเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากที่ไกลๆ

พวกเขาตั้งท่าเตรียมพร้อมต่างมองหาเสียงที่ปรากฏ

และก็ได้รู้ที่มาของมันที่ดังมาจาก...ห้องในสุดตรงบันไดขวามือ

ฮานใช้สัญญาณมือให้ทุกคนตามมา

เสียงนั้นดังอย่างต่อเนื่องและสักพักก็หยุดไป ความตื่นกลัวโจมตีเธออีกครั้งสายตาเธอลอบมองไปยังที่ต่างๆอย่างระมัดระวัง ขาทั้งสองข้างของเธอดูเหมือนจะไม่มีแรงขึ้นมาซะงั้น แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังคงก้าวต่อไป

ทุกคนเคลื่อนเข้าหาที่หมายอย่างช้าๆจนมาถึงบานประตูเปิดโล่งภายในมีต้นเสาสูง

บริเวณผนังด้านหนึ่งมีโต๊ะไม้เก่าตั้งอยู่ บนนั้นมีวิทยุสื่อสารเครื่องหนึ่ง

ฮานเดินตรงเข้าไปคว้ามันมามองอย่างจดจำได้ว่ามันเป็นวิทยุสื่อสารของประธานคณะซึ่งเธอก็มีเช่นกัน

แต่ที่ทำให้เธอต้องจ้องมองมันขนาดนั้นก็เพราะความทรุดโทรมและเก่าของมัน มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีอย่างมาก จู่ๆเสียงวิทยุสื่อสารในมือเธอก็ดังขึ้นทำเอาเธอและทุกคนสะดุ้งเฮือก

เสียงซ่าๆดังขึ้นเป็นระยะ

ฮานตัดสินใจกดปุ่มตอบรับและกรอกเสียงลงไป

"

กองที่10พูด ใครกำลังเชื่อมสัญญาณตอบด้วย ตอบด้วย"

ทุกคนจดจ่อหวังจะได้รับเสียงของเพื่อนๆตอบกลับมา

เสียงซ่าดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ่มต่ำและแหบแห้งดังกังวาน

"

พวกแก มาที่นี่เพื่อ...อะไร" เสียงอันน่าขนลุกถามกลับมาทำให้ประสาทสัมผัสของทุกคนเกร็งเครียดขึ้นฉบับพลัน

"

เรามาตามหาเพื่อน เราต้องการเพื่อนของเราคืน" ฮานกรอกเสียงที่แปร่งๆกว่าเสียงปรกติของเธอตอบกลับไป

"

แก...ปรารถนา อะไร" เสียงนั้นยังคงถามต่อเอาเพื่อนของเราคือมา!!"

คราวนี้เธอตวาดก้องจนตัวสั่นสะท้าน

ความอัดอั้นและความกังวลระเบิดออกมาเป็นความโกรธเกรี้ยวแก!! จะได้พวกมันกลับไป"

เสียงที่เปล่งออกมาสะท้อนกังวานกึกก้องทั่วบริเวณโถงด้านนอก

สิ้นเสียงเย็นยะเยือกก็เกิดเสียงดังโครมครามทั้งเสียงกรีดร้อง เสียงโหยหวนและเสียงฝีเท้าของคนจำนวนมาก

ฮานปล่อยวิทยุสื่อสารทิ้งแล้ววิ่งออกไปดู

"

ก็ปรากฏพบร่างของผู้คนจำนวนหนึ่งวิ่งออกมาจากด้านหนึ่งของประตู สีหน้าพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและรูปร่างของพวกเขาก็ผอมแห้งซีดเสียวครู่เดียวร่างเหล่านั้นก็ล้มลงหมดสติ ฮานและลูกกองกรูกันเข้าไปพยุงพลางเขย่าตัวและร้องเรียก นี่ตื่นซิ!! มันเกิดอะไรขึ้น!!"

ทุกคนต่างกระทำเช่นเดียวกัน

พวกเขาปลุกทุกคนที่ล้มลงแต่....ไม่มีใครตื่น ฮานจ้องใบหน้าที่หลับอยู่อย่างเคร่งเครียดเธอเหลียวไปมองผู้คนอย่างวิตก แล้วสายตาเธอก็พบกลุ่มควันสีดำที่ค่อยๆลอยตัวขึ้นมาจากสถานที่ตั้งรถไฟ เธอเบิกตากว้างตะโกนสั่งการเด็ดขาด

"

พาทุกคนกลับไปที่รถไฟ เร็ว!!" หญิงสาวคว้าร่างที่หมดสติขึ้นหลังและออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

เพื่อนสนิทของเธอกระทำตามและออกตัวแทบจะพร้อมกัน

"

รีบมาเร็วเข้า เร็วเร็วเร็วเร็ว" ฮานตวาดเสียงดัง

พวกลูกกองรีบเร่งตามหัวหน้าไปอย่างทุลักทุเลเพราะต้องหอบหิ้วคนหมดสติไปด้วย

ฮานรีบวิ่งไปนำเพื่อนที่หมดสติขึ้นรถ สายตาก็คอยตวัดมองกลุ่มควันที่พุ่งสูงและหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ทุกคนเหน็ดเหนื่อยกับการวิ่งไปวิ่งมาอย่างเร่งรีบแต่พวกเขาก็กัดฟันทนเพื่อที่จะได้พาทุกคนกลับบ้าน แต่มันก็ชั่งยากเหลือเกินเพราะผู้คนที่ล้มไม่ได้สติมีจำนวนมากกว่า 3 เท่าของลูกกองเธอเร็วเข้า เร็ว รีบขึ้นรถไฟเร็ว ทุกคนรีบกลับมาขึ้นรถไฟเร็ว"

ทุกโบกี้แน่นไปด้วยผู้คนที่นอนไม่ได้สติ

เหลือไว้แต่กองที่10ที่ยังคงวิ่งไปมา แล้วเสียงวู๊ดก็เริ่มดังขึ้น ทุกคนต่างหยุดวิ่งแล้วหันมามองหน้ากันอย่างลังเลเพราะยังมีคนที่ยังสลบอยู่ที่พื้นอีกสิบกว่าคน ฮานมองพวกเขาแล้วตะโกนสั่งลูกกองที่10ขึ้นรถไปให้หมด รีบวิ่งกลับไปเร็วเข้า"

สิ้นเสียงเธอทุกคนต่างพาตัวเองพุ่งทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

เช่นเดียวกับเธอที่นำร่างของเด็กสาวนางหนึ่งหิ้วไปด้วย เมื่อมาถึงยังประตูรถไฟเธอก็ส่งเด็กสาวคนนั้นให้ลูกกองคนหนึ่งซึ่งรอรับอยู่ที่บันได

ฮานหันกลับมาช่วยลูกกองของเธอที่ยังมาไม่ถึงเธอฉุดลากพวกเขาและผลักดันให้วิ่ง

หัวหน้ากองเร็วเข้าครับมันใกล้จะปิดแล้ว"เร็วเข้า วิ่งเร็ว!!!"

"

........................................................................................................

"

"

"

"

"

ออกไปจากกลุ่ม